باید اعتراف کنم، وقتی برای اولین بار شنیدم که کریستوفر نولان قصد دارد فیلمی درباره جی رابرت اوپنهایمر، فیزیکدانی که تحقیقات در زمینه ساخت اولین بمب اتمی را به عنوان بخشی از تحقیقات انجام داده است، بسازد، شک داشتم. پروژه منهتن. به هر حال، این یکی از بهترین دوره های مستند تاریخ آمریکا در قرن بیستم است، و تعقیب بمب موضوع بسیاری از کتاب ها، فیلم ها و برنامه های تلویزیونی با کیفیت های متفاوت بوده است (اجازه دهید اشاره کنم منهتن، یک سریال درخشان که بعد از دو فصل به طرز غم انگیزی کنسل شد). نولان با دید خود چه چیزی می تواند به این مطالب خوش ساخت اضافه کند؟
اما جای نگرانی نبود. به لطف اوپنهایمر، نولان یک پرتره واقعاً منحصر به فرد، غیرقابل تزلزل و ظریف از مرد مرموز و پیچیده ای که پروژه منهتن را رهبری کرد و بعداً با سیاست طعمه سرخ دوران مک کارتی روبرو شد، به ما ارائه داد. از لحاظ فنی یک فیلم بیوگرافی است، اما به نظر نمی رسد. بیشتر شبیه این است که نولان با دقت رشته‌های مختلفی را که در زندگی اوپنهایمر می‌گذرد انتخاب کرده و آنها را در قالب یک ملیله با بافت غنی بافته است. نتیجه اش شعر تصویری ناب است.
هشدار! اسپویلر در پیش است، اگرچه این یک داستان کاملاً مستند است.
فیلم نولان تا حد زیادی بر اساس بیوگرافی است پرومتئوس آمریکایی توسط کای برد و مارتین جی شروین، که برنده جایزه پولیتزر در سال 2005 شد. البته تریلرها بر درام پیرامون ساخت بمب اتمی که منجر به آزمایش ترینیتی شد، تمرکز داشت، اما من امیدوار بودم که فیلم به طور کلی دنبال شود. طرح کتاب و شامل سقوط بعدی اوپنهایمر از آسمان بر روی زمین است و همینطور است. در واقع، این بخش دیرهنگام و تاریک زندگی اوپنهایمر به عنوان دریچه ای عمل می کند که فیلم نولان موفقیت های قبلی او را از طریق آن می بیند.
همچنین جالب:
- 5 دلیل برای انتخاب تلویزیون KIVI
- نقد و بررسی Govee Immersion TV LED H6199: اگر Ambilight می خواهید، اما تلویزیون ندارید، چه کاری باید انجام دهید Philips
این فیلم دارای دو خط داستانی اصلی است و فیلم بین آنها به جلو و عقب می رود. نولان هرگز کسی نبوده است که به شدت به چارچوب زمانی پایبند باشد. "Splitting" رنگی گرفته شده و از اوپنهایمر پیروی می کند (کیلیان مورفی) در سالهای اولیه تحصیلات تکمیلی و استاد کالج، رهبری پروژه منهتن که در محاکمه ترینیتی به اوج خود رسید، پیروزی و اندوه همزمان او پس از آن هیروشیما و ناکازاکیو در نهایت از دست دادن دسترسی به اطلاعات طبقه بندی شده، تا حد زیادی به دلیل ارتباطات اولیه کمونیستی و مخالفت صریح با توسعه بمب هیدروژنی است.
«فیوژن» با فناوری IMAX آنالوگ سیاه و سفید فیلمبرداری شده است و داستان جلسات تأیید سنا در سال 1959 برای لوئیس اشتراوس را روایت می کند.رابرت داونی جونیور)، رئیس سابق کمیسیون انرژی اتمی، که - همانطور که فیلم به تدریج نشان می دهد - نقش تعیین کننده ای در محروم کردن اوپنهایمر از اسرار دولتی پنج سال قبل داشت که خشم بسیاری از جامعه فیزیک را برانگیخت. لکه سیاه از نام اوپنهایمر تا دسامبر 2022 کاملاً حذف نشد - تقریباً همان زمانی که اولین تریلر فیلم «اپنهایمر» ظاهر شد.
نولان بازیگران شگفت انگیزی را جمع آوری کرد. دیوید کرومهولتز تقریباً به عنوان I. I. Rabi غیرقابل تشخیص است و بنی سافدی در نقش ادوارد تلر که با اوپنهایمر بر سر بمب هیدروژنی اختلاف نظر دارد و در نهایت در جریان یک جلسه امنیتی به او خیانت می کند کامل است.
امیلی بلانت در نقش نسبتاً کوچک کیتی اوپنهایمر می درخشد که از افسردگی رنج می برد و با شوهر نابخردانش رابطه ای ناپایدار داشت اما به شدت به او پایبند بود (او در واقع از دادن دست تلر خودداری کرد زمانی که اوپنهایمر در سال 1963 جایزه انریکو فرمی را دریافت کرد) . اما این فیلم در نهایت متعلق به مورفی و داونی جونیور است که هر دو بازی‌های شایسته اسکار را ارائه کردند. تضاد متقابل آنها شاید قلب فیلم باشد.
طرفداران فیزیک از شناختن چهره های برجسته فیزیک که در قالب های کوتاه ظاهر می شوند، مانند ریچارد فاینمن (Richard Feynman) لذت خواهند برد.جک کواید) ورنر هایزنبرگ (ماتیاس شویگوفر)، نیلز بور (کنت برانا)، لئو زیلارد (میت هاومن)، انریکو فرمی (دنی دفراری)، لوئیس آلوارز (الکس وولف)، هانس بته (گوستاو اسکارشگارد)، وانوار مولاین بوش (ماتیو) بینبریج (جاش پک) و کلاوس فوکس بدنام (کریستوفر دنهام).
نولان به سطح چشمگیری از دقت تاریخی دست می یابد و به بازگویی برده وار حقایق متوسل نمی شود، بلکه فیلم را با بسیاری از جزئیات و شخصیت های جالب مانند یک گل تزئینی می پاشد. به عنوان مثال، حقیقت در مورد اینکه آیا اوپنهایمر جوان واقعاً سیانید را به سیبی که برای یکی از استادانش (پاتریک بلکت فیزیکدان آینده برنده جایزه نوبل) تزریق کرده است یا خیر توسط مورخان به شدت مورد بحث است، اما برای فیلم ساخته نشد. معشوقه اوپنهایمر، ژان تیتلاک (فلورانس پوگ)، خودکشی می‌کند، و یک تئوری توطئه وجود دارد که او به قتل رسیده و خودکشی او صحنه‌سازی شده است - چیزی که به سختی در فیلم به آن اشاره شده است، اما با این وجود وجود دارد. در صحنه‌های برهنگی و سکس بین مورفی و پیو، شوک آنلاینی به وجود آمد، اما من فکر می‌کردم که آنها به خوبی ساخته شده‌اند و اصلاً بی‌مورد نیستند – صحنه‌ای به خصوص تکان‌دهنده پس از ازدواج که در آن این زوج برهنه نشسته‌اند و یک مکالمه صمیمی لمس‌کننده دارند.
پرزیدنت ترومن وقتی اوپنهایمر را بعد از جنگ ملاقات کرد و اعتراف کرد که می تواند خون را روی دستانش حس کند، اوپنهایمر را یک "گریه کننده" نامید (البته نه به صورت او). همچنین درست است که اوپنهایمر هرگز علناً از نقش خود در بمبی که بین 100 تا 000 کشته برجای گذاشت ابراز پشیمانی نکرد (تعداد دقیق هنوز محل بحث است.) همانطور که او در فیلم می گوید، فکر می کرد که می خواهد یک تنظیم مجدد انجام دهد. اولین سلاح هسته ای آنقدر وحشتناک بود که هیچ کس نمی خواست دوباره از آن استفاده کند.
دیالوگ در بازجویی آشکارا خصمانه اوپنهایمر در جلسه امنیتی تقریباً کلمه به کلمه از رونوشت های رسمی گرفته شد - و توسط بازیگران برجسته نولان به کمال دراماتیک رسید. یکی از قوی‌ترین صحنه‌ها شهادت فیزیکدان دیوید گیل (رامی مالک) در جلسه استماع سنا در مورد تایید اشتراوس به عنوان وزیر بازرگانی آیزنهاور است.
اشتراوس امیدوار بود که گیل، رئیس وقت فدراسیون دانشمندان آمریکایی، به نفع او مطرح شود. در عوض، گیل اعلام کرد که "اکثر دانشگاهیان در این کشور ترجیح می دهند که آقای اشتراوس را به طور کامل خارج از دولت ببینند" و به انتقاد شدید خود از اشتراوس ادامه داد و به استکبار، عدم صداقت و انتقام گیری شخصی او به ویژه علیه اوپنهایمر (خود نولان) اشاره کرد. رونوشت را از سوابق سنا بیرون آورد).
اشتراوس تایید نشد - اولین نامزدی ناموفق کابینه از سال 1925 - و رد شدن در عمل به کار سیاسی او پایان داد. او این را تا آخر عمر به تلخی تجربه کرد. برخی ممکن است آن را کارما بنامند. با این حال، این یک مستند نیست و البته آنها آزادی عمل را به دست گرفتند. به ویژه، مکالمه قدرتمند پایانی بین اوپنهایمر و آلبرت انیشتین (تام کونتی)، که به گفتگوی قبلی آنها در گذشته اشاره دارد، کاملاً تخیلی است.
همچنین تمرکز بر خود فیزیک نیست، زیرا نولان بیشتر به بررسی مسائل مربوط به قدرت، سیاست، میهن پرستی و پارادوکس های درونی شخصی علاقه مند است. با این حال، این فیلم به خوبی دنیای فیزیک و فیزیکدانان را به تصویر می کشد. به عنوان مثال، در یک صحنه، لزلی گرووز (مت دیمون) از اوپنهایمر در مورد خطر احتمالی آتش زدن جو و نابودی جهان هنگامی که دکمه چاشنی را برای آزمایش ترینیتی فشار می دهند، می پرسد. Oppie پاسخ می دهد: "احتمال نزدیک به صفر است." - از خود تئوری چه می خواهید؟ گرووز پاسخ می دهد: "صفر خوب خواهد بود."
کریستوفر نولان واکنش درونی برخی از افرادی که آخرین فیلم او "اپنهایمر" را تماشا کردند را توصیف کرد. نولان در مصاحبه ای جدید با مجله Wired درباره نمایش های پیش از اکران گفت: «بعضی از مردم تئاتر را کاملاً ویران شده ترک می کنند. - آنها نمی توانند صحبت کنند. منظورم این است که یک عنصر ترس وجود دارد که در داستان و در بطن فیلم وجود دارد. اما عشق به شخصیت ها، عشق به داستان مثل همیشه قوی است."
این کارگردان 52 ساله بریتانیایی-آمریکایی افزود: «این یک تجربه فشرده است زیرا یک داستان فشرده است. اخیراً آن را به یک کارگردان دیگر نشان دادم و او گفت این یک فیلم ترسناک است. من مخالفتی ندارم.» نولان حتی اعتراف کرد که به خاطر تجربه عاطفی زیادی که این پروژه برای او به ارمغان آورد، «از اینکه پروژه را به پایان رسانده، احساس آرامش کرده است». پیش از این، این مورخ که زندگینامه سال 2005 را که بر اساس آن "اپنهایمر" ساخته شده است، نوشت، گفت که هنوز از تماشای این فیلم "به لحاظ احساسی بهبود می یابد".
اوپنهایمر با طول سه ساعت، در حالی که بیشتر صحنه‌هایش گروهی از مردان سفیدپوست را نشان می‌دهد که فقط در اطراف نشسته‌اند و درباره فیزیک و استراتژی دفاعی صحبت می‌کنند، اوپنهایمر نقطه مقابل چیزی است که معمولاً یک فیلم تابستانی در نظر گرفته می‌شود. با این حال، تسلط نولان در داستان نویسی به حدی است که هرگز احساس کسل کننده نمی کند. جای تعجب نیست که مخاطبان برای تماشای این فیلم به سینماها می روند. «اپنهایمر» تا حد زیادی از پیش‌بینی‌های اولیه برای گیشه فراتر رفته و تاکنون بیش از 550 میلیون دلار در سراسر جهان جمع‌آوری کرده است. این در حال حاضر انتخاب من برای بهترین فیلم سال 2023 است.
همچنین بخوانید:
اشکالی ندارد، بازیگران دیوانه هستند! اعتراف می کنم، این همه سروصدا در اطراف "اپنهایمر" (و همچنین "باربی") از کنارم گذشت، اما اکنون دیدن آن جالب است)