بیومتریک در گوشی های هوشمند به امری عادی تبدیل شده است. امروز تفاوت های بین اسکنر اثر انگشت و اسکنر صورت را توضیح خواهیم داد. گوشی های هوشمند به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی ما تبدیل شده اند. عملاً آنها تقریباً به وسیله اصلی تبدیل شده اند که به ما امکان می دهد در شبکه های اجتماعی ارتباط برقرار کنیم ، اطلاعات لازم را در اینترنت جستجو کنیم ، عکس و فیلم بگیریم. گوشی هوشمند ما اکنون اطلاعات شخصی زیادی را ذخیره می کند. اما همیشه اینطور نبود.
چطور شروع شدند
در ابتدا ما عمدتاً از تلفن همراه برای برقراری تماس صوتی استفاده می کردیم. یکی دیگر از قابلیت هایی که امروزه کم کم اهمیت خود را از دست می دهد، تبادل پیامک یعنی پیامک است. با گذشت زمان، ابزارهای اضافی مانند برنامه ریز، کتاب های تماس و نوت بوک ها در تلفن ها ظاهر شدند. پس از آن بود که موضوع امنیت داده های ذخیره شده در این کامپیوترهای مینیاتوری مطرح شد. مسیر از یک کد پین ساده و رمز عبور تا بیومتریک پیشرفته که کاربر را با استفاده از اسکنر اثر انگشت اولتراسونیک یا مدل سه بعدی صورت تشخیص می‌دهد، آسان نبوده است. با این حال امروزه می توانیم از روش های امنیتی راحت و بسیار سریع استفاده کنیم. ذکر همه آنها و ارزیابی مزایا و معایب واقعی هر یک خالی از لطف نیست.
همانطور که اشاره کردم، زمانی که شروع به ذخیره پیام‌های متنی خصوصی، جزئیات مهم جلسه، یادداشت‌های محرمانه و عکس‌ها در تلفن‌های همراه خود کردیم که نمی‌خواستیم آنها را عمومی کنیم، موضوع امنیت به یک موضوع دشوار تبدیل شد. نمی توان انکار کرد که استفاده از یک روش به ظاهر ابتدایی برای محافظت از داده های شما هنوز یکی از مؤثرترین راه ها برای حفظ حریم خصوصی است. البته ما در مورد رمزهای عبور صحبت می کنیم. اگرچه مشکلات کافی در مورد آنها نیز وجود دارد. گاهی اوقات کاربران از چنین رمز عبور ابتدایی استفاده می کنند که مهاجمان برای کشف آن نیازی به کار سخت ندارند. آنها به طور خودکار به اطلاعات ذخیره شده در دستگاه تلفن همراه شما دسترسی پیدا می کنند. بنابراین، شما باید چنین رمزهای عبوری بسازید که عملاً شکستن آنها غیرممکن است، اما پس از آن به خاطر سپردن آنها دشوار است. متأسفانه، کارایی با راحتی همراه نبود، که تقریباً تولید کنندگان را مجبور به توسعه روش‌های جالب‌تر و کاربرپسندتر کرد.
یکی از روش‌های جدید، قالب‌هایی بود که بیشتر به عنوان رمزهای عبور گرافیکی شناخته می‌شوند. برای باز کردن قفل گوشی، کاربر باید دنباله ای از حرکات را در داخل پنل ترسیم می کرد که شامل XNUMX نقطه بود و آنها را به روشی از پیش تعیین شده به هم متصل می کرد. به این ترتیب هویت تایید شد. حداقل به معنای خود دستگاه. راه حل ذکر شده به سرعت طرفدارانی پیدا کرد و باید اعتراف کنم که من خودم حداقل دو سال از آن به عنوان روش اصلی محافظت از تجهیزات و داده های روی آن استفاده کردم. با این حال، مطمئناً نمی گویم که این راه حل سریعتر از وارد کردن کد پین بود. در واقع، من این دو روش را قابل مقایسه می نامم.
مزیت بدون شک راحتی چندانی به اندازه اثربخشی فرم توصیف شده نبود. بازار از خلاء متنفر است، به همین دلیل است که رقابت واقعی در بخش دستگاه های تلفن همراه برای توسعه روشی نوآورانه، اما در عین حال سریع و کارآمد وجود داشته است.
اینگونه بود که بیومتریک وارد گوشی های هوشمند شد. بیومتریک گوشی های هوشمند به دو بخش اصلی تقسیم می شوند. اولی اسکنر اثر انگشت و دومی سیستم تشخیص چهره است. هر روش چندین گزینه متفاوت دارد. روش اول اسکن اثر انگشت است که محبوبیت زیادی پیدا کرده است و امروزه حداقل در چندین نوع مورد استفاده قرار می گیرد. در قسمت بعدی مطالب به شرح مهمترین آنها می پردازم. دسته دوم ابزارهایی که به حریم خصوصی ما اهمیت می دهند، تشخیص چهره است. همچنین در اینجا ما حداقل سه راه حل مختلف داریم که ارزش توصیف در عملیات را دارند. گوگل از قابلیت Smart Lock استفاده می کند Android-تلفن های هوشمند که به لطف آنها دستگاه ها فقط در شرایط خاصی مسدود می شوند. اتصال تلفن به بدنه فیزیکی کاربر، قرار گرفتن در یک مکان قابل اعتماد یا اتصال به دستگاه های قابل اعتماد، حالت "قفل" را حفظ می کند. کافی است در فاصله ای بیشتر از دستگاه دور شوید و دسترسی تقریباً بلافاصله مسدود می شود.
اسکنر اثر انگشت
امروزه این محبوب ترین روش محافظت از یک دستگاه تلفن همراه است. بسته به نوع اسکنر و راه حل های سازنده، این ماژول می تواند در پشت گوشی هوشمند، در کناره یا کمی پایین تر روی خود نمایشگر قرار گیرد. هر مکان مزایا و معایب خود را دارد، اما در نهایت اثربخشی و راحتی یک روش خاص به ترجیح کاربر بستگی دارد.
من شخصاً از اسکنرهای اثرانگشت در گوشی‌های هوشمند، ترجیحاً روی دکمه‌های پاور مقعر روی قاب بدنه، خوشم آمد. مکان فوق در بسیاری از گوشی های هوشمند از برندهایی مانند Samsung, Sony, Motorola, Realme و Xiaomi. مخصوصاً در این زمینه تقریباً یک محک بود Samsung Galaxy S10e.
اسکنر در پنل پشتی تقریباً در هر کدام یافت می شود Motorola، که کاملا به این چیدمان تسلط داشت. همچنین اغلب در گوشی های هوشمند با بودجه متوسط و ارزان استفاده می شود. این بدان معنا نیست که آنها خوب کار نمی کنند، فقط به این معناست که آنها راحت ترین نصب هستند و هزینه کمتری دارند.
یک اسکنر اثر انگشت زیر صفحه نمایش نیز استفاده می شود، اما این فناوری تازه شروع به توسعه کرده است. ما به او باز خواهیم گشت.
یکی از سنسورهای اصلی یک اسکنر نوری است که کمی شبیه دوربین است. سنسور نوک انگشت را روشن می کند (این لازم است) و آن را با داده های ذخیره شده قبلی مقایسه می کند. این روش خیلی سریع نیست و می توان آن را نسبتاً آسان دور زد.
گزینه دوم فناوری خازنی است که تا حدودی شبیه به راه حل قبلی است. فقط به جای نور، اسکنر از خازن های کوچکی استفاده می کند که این روش را سریع تر و ایمن تر می کند.
آنها اغلب در اسکنرهای اثر انگشت که مستقیماً روی سطح بدنه گوشی هوشمند قرار می گیرند استفاده می شوند. در تلفن های هوشمند گران تر، از فناوری اولتراسونیک، به عنوان مثال، در کل سری استفاده می شود Samsung Galaxy S21
همانطور که از نام آن پیداست، این فناوری از امواج اولتراسوند برای ایجاد یک مدل سه بعدی از برداشت برای مقایسه استفاده می کند. این راه حل در دستگاه هایی که اسکنر مستقیماً زیر صفحه نمایش قرار دارد استفاده می شود. آرایش فوق توسط یک سنسور نوری کمی قدیمی تر نیز استفاده می شود. صرف نظر از روشی که انتخاب می کنید، ایده خوبی است که انگشتان خود را خشک و تا حد امکان عاری از آلودگی نگه دارید. در غیر این صورت، اثربخشی بیومتریک بسیار کمتر خواهد بود.
همچنین بخوانید: 9 راه ساده برای اطمینان از حریم خصوصی خود به صورت آنلاین
تشخیص چهره
باید اعتراف کنم، من از طرفداران پر و پا قرص این روش امنیت بیومتریک گوشی هوشمند هستم. مشکل اینجاست که فقط برخی از سازندگان و تنها برخی از دستگاه ها قادر به تضمین ایمنی نسبی مکانیزم مذکور هستند. با این حال، این یک راه حل بسیار راحت و سریع است. کافی است گوشی هوشمند را به سمت صورت خود بگیرید تا پس از مدتی محتوای گوشی هوشمند برای ما باز شود. در مورد Face ID از Apple از این طریق می توانیم پرداخت های موبایلی را نیز تایید کنیم. در طول همه گیری، متاسفانه راه حل جای خود را به اسکنر اثر انگشت می دهد. همه به دلیل نیاز به پوشاندن دهان و بینی در مکان های عمومی با ماسک محافظ است. اگرچه ما نوشتیم که چگونه سعی کردیم فیس آیدی را هنگام پوشیدن ماسک پیکربندی کنیم.
همچنین بخوانید: نحوه تنظیم Face ID برای باز کردن قفل آیفون با ماسک روی صورت
تشخیص چهره در گوشی‌های هوشمند سال‌هاست که وجود دارد، اما در بیشتر موارد ابزاری است که فقط در دو بعد کار می‌کند. در واقع، این سیستم می تواند فریب خورده باشد، اما نه همیشه و نه توسط همه، با استفاده از یک عکس یا فیلم ضبط شده.
همچنین این راه حل در تاریکی مطلق خیلی خوب کار نمی کند. مزیت اصلی راحتی و سرعت است که در این مورد خاص با سطح ناکافی امنیت پرداخت می شود. خوشبختانه، برای اینکه مهاجم بتواند قفل دستگاه ما را باز کند، باید بداند ما چه شکلی هستیم یا حداقل یک عکس خوب از ما داشته باشد. اگر گوشی هوشمند خود را گم کنیم، می توانیم نسبتاً احساس امنیت کنیم. با این حال، اگر تجهیزات به دست افرادی که ما را می شناسند برسد، خطر بسیار بیشتر است. در چنین مواردی، باید از دست دادن داده ها و نقض حریم خصوصی احتمالی را در نظر بگیرید.
خوشبختانه روش های پیچیده تری برای تشخیص چهره وجود دارد. Huawei اسکنر مبتنی بر 3D ToF (Time-of-Flight) ارائه می دهد که به لطف آن این فناوری حتی در تاریکی کامل نیز کار می کند و بسیار ایمن تر از موارد ذکر شده است. به هر حال، ما در مورد دوربین ToF و اهمیت آن در یک تلفن هوشمند مدرن نوشتیم. هر کس علاقه مند است می تواند این را بخواند ارتباط دادن
گزینه دیگر اسکنر عنبیه است که سطح بسیار بالایی از پیچیدگی را ارائه می دهد، اما یک عمل معمول نیست. ما هنوز Face ID را داریم که در گوشی های هوشمند یافت می شود Apple آیفون. در اینجا می توان در مورد راحتی، سرعت و ایمنی معقول صحبت کرد. این ابزار از سیستم دوربین TrueDepth در جلوی دستگاه استفاده می کند و به سختی می توان ایرادی در آن پیدا کرد. اگرچه گاهی اوقات مشکلاتی مانند هر کسی ایجاد می شود.
کدام بیومتریک بهتر است؟
بیومتریک در تلفن های هوشمند هنوز به طور کامل جایگزین رمزهای عبور و کدهای پین نشده است، زیرا همه کاربران دستگاه های تلفن همراه نمی توانند به آن اعتماد کنند. من فکر می کنم فقط مسئله زمان است. تلاش های اولیه تولیدکنندگان برای اجرای این نوع راه حل چندان قانع کننده نبود. اما اشتباهات، تنبلی و احتمال تقلب در سیستم کمتر و کمتر رخ می دهد که منجر به اعتماد بیشتر کاربران به بیومتریک می شود. صرف نظر از اینکه امروز کدام نوع اسکنر اثر انگشت را انتخاب می کنیم - نوری، خازنی یا اولتراسونیک، می توانیم روی سطح معقولی از امنیت حساب کنیم. حریم خصوصی داده های ذخیره شده در تلفن هوشمند نیز با مکانیسم های تشخیص چهره تضمین می شود، اما من ابزارهای انتخاب شده را در اینجا ترجیح می دهم. Huawei, Samsung و Apple.
برای محافظت از داده‌های تلفن‌های هوشمند، از سیستم‌های مجوز مبتنی بر اثر انگشت و اسکن سه‌بعدی صورت استفاده می‌کنیم. امروزه بیومتریک در گوشی های هوشمند رایج است، اما اگر می خواهید آگاهانه از آن استفاده کنید، باید مهم ترین ویژگی ها را یاد بگیرید.
توصیه هر یک از روش های امنیتی بیومتریک در تلفن هوشمند چندان منطقی نیست. اسکنر اثر انگشت برای مواقعی که صورت ما تا نیمه با ماسک محافظ، روسری یا شال پوشانده شده است ایده آل است. این روش همچنین هنگام تلاش برای باز کردن قفل گوشی هوشمند روی میز راحتی را فراهم می کند. کافی است با انگشت خود نقطه مربوطه را روی صفحه لمس کنید. Face ID و سایر روش‌های مشابه تشخیص چهره و همچنین مکانیسم‌های کمابیش پیچیده باعث می‌شود که در این زمان تقریباً وجود آنها را فراموش کنیم. ما گوشی هوشمند را می گیریم، به آن نگاه می کنیم و تنها پس از آن قفل دستگاه شما باز می شود. اما خوب است که می توانیم از هر عملکردی از افراد حاضر در گوشی هوشمند خود استفاده کنیم. هر روش کار می کند، اگرچه همه نمی توانند اثربخشی و سطح ایمنی یکسانی داشته باشند. به هر حال، می توانید از هر دو روش به طور همزمان استفاده کنید و روشی را که در حال حاضر راحت تر است، اعمال کنید. پس از همه، این ترجیحات یک کاربر خاص است که انتخاب را تعیین می کند.
خواندن همچنین: