فکر می‌کنم هر فرد کم و بیش مشتاقی هنگام خرید اولین گوشی هوشمند خود به این فکر می‌کرد که چقدر قدرتمند است. به هر حال در اعداد. به عنوان مثال، LG G2 سابق من یک پردازنده با چهار هسته 2,23 گیگاهرتز داشت، در حالی که لپ تاپ در آن زمان تنها دو هسته هر کدام 1,5 گیگاهرتز داشت. برای همین امروز Root-Nation سؤالات متداول دقیقاً به این اختصاص دارد - پردازنده های تلفن همراه و سؤالات اصلی در مورد آنها.

پردازنده های موبایل چه تفاوتی با پردازنده های غیر موبایل دارند؟

یک کاربر عادی فکر می کند که اگر پردازنده های مختلف - تلفن های هوشمند و دسکتاپ - فرکانس یکسانی داشته باشند، قدرت آنها یکسان خواهد بود. در واقع، فقط اعداد موجود در بنچمارک AnTuTu و برنامه های تخصصی تر به خود پردازنده بستگی دارد و عملکرد سیستم به مفهومی مانند چیپست بستگی دارد که بعداً در مورد آن صحبت خواهم کرد.

پردازنده های رومیزی در کار به همان اندازه در بازی ها استفاده می شوند. آنها مورد استثمار قرار می گیرند Sony وگاس، در فتوشاپ، در ویرایش صدا، هنگام رندر صحنه های سه بعدی. پردازنده‌های «جیبی» اغلب در نوشتن متن، هنگام تماشای جریان ویدئو، در کارهای کم‌بار استفاده می‌شوند و قدرت آن‌ها عمدتاً روان بودن انیمیشن و سرعت پردازش درخواست‌های ساده را تضمین می‌کند.

تفاوت های فوق از این واقعیت ناشی می شود که پردازنده های گوشی های هوشمند به اصطلاح سیستم های تک تراشه هستند. یعنی بلافاصله یک شتاب دهنده ویدئو، رم و سیستم های انتقال داده از جمله بلوتوث، جی پی اس و 4G را حمل می کنند. در یک کامپیوتر رومیزی، تمام این اسلات ها روی مادربرد قرار دارند و طبق یک طرح خاص قرار دارند که به آن "چیپست" می گویند. و بیشتر این قطعات باید علاوه بر خریداری شوند، در حالی که آنها قبلاً روی یک سیستم تک کریستالی نصب شده اند. به عنوان مثال، نزدیکترین آنالوگ به کامپیوترهای رومیزی یک میکرو پی سی است Lenovo IdeaCentre Stick 300 . فقط اضافه کن اب نظارت!

دلیل این امر یک قطعه پیچیده از اصطلاحات مانند معماری است. این مجموعه ای از دستورات است که یک پردازنده خاص می تواند به روشی خاص اجرا کند. یعنی ما مثلاً به زبان روسی صحبت می کنیم که یادگیری آن مشکلی نیست و به شما امکان می دهد در زندگی روزمره خود را بیان کنید. و یک زبان علمی وجود دارد، از نظر شرایط غنی، اما بسیار انعطاف پذیرتر و فنی تر - یادگیری آن دشوار است، اما شما قادر خواهید بود تقریباً هر وظیفه ای را که پیش روی خود قرار داده اید انجام دهید.

معماری x86 که پردازنده‌های 32 بیتی را برای رایانه‌های شخصی نیرو می‌دهد، روی مجموعه دستورالعمل CISC یا Complex Instruction Set Computer اجرا می‌شود. این یک زبان فنی است. معماری ARM راه دیگری را طی کرده است و از یک مجموعه دستورالعمل RISC ساده شده یا رایانه مجموعه دستورالعمل کاهش یافته استفاده می کند. این یک زبان ساده و محاوره ای است. بهره وری انرژی، وظایف تعیین شده و نیاز به سیستم های تک کریستالی از این تفاوت ناشی می شود. به هر حال، تغییرات RISC در x64 نیز استفاده می شود.

در مرحله بعد، شما باید واقعیتی مانند گاز دادن را به خاطر بسپارید. اگر کسی نداند، این روند کاهش سرعت پردازنده به دلیل گرمایش قوی آن است. فقط با فرکانس کمتر کار می کند تا نسوزد. پردازنده های دسکتاپ مدرن تقریباً مستعد چنین مشکلاتی نیستند، زیرا دارای خنک کننده هستند و حجم واحدهای سیستم اجازه می دهد هوا آزادانه در داخل، از جمله از طریق سوراخ های تهویه، گردش کند.

پردازنده‌های موبایل بین مثلا باتری و نمایشگر قرار گرفته‌اند و وقتی گرم می‌شوند، گاز بیشتر از همیشه قابل توجه است. در عین حال، احساسات ناخوشایندی نیز وجود دارد - اگر گوشی هوشمند فلزی باشد، می تواند تا دمای خطرناک گرم شود و نگه داشتن آن در دست بسیار ناخوشایند خواهد بود.

تفاوت بین ARM v6، ARM v7 و ARM v8 چیست؟

اغلب در گوگل پلی در زیرنویس بازی ها و اپلیکیشن ها، عباراتی مانند «کارکرد روی ARM v6 تست شده است» یا «محصول فقط با ARM v7 سازگار است» نوشته می شود. این همه ARM v%digit% چیست؟ پاسخ ساده است - معماری مانند x86 و x64 است.

اول از همه، تاکید می کنم که پردازنده های ARM v6 32 بیتی هستند و بسیاری از محدودیت های آن ها از این موضوع ناشی می شود. آنها از مقدار زیادی رم پشتیبانی نمی کنند، بیش از یک هسته فیزیکی را پشتیبانی نمی کنند، از فناوری Adobe Flash پشتیبانی نمی کنند (در خارج از جعبه، پشتیبانی نرم افزار تقریباً بلافاصله تکمیل شد). ARM v7 همه موارد فوق را پشتیبانی می کند، اما همچنان یک سیستم 32 بیتی است.

اولین ریزمعماری 64 بیتی توسط ARM در سال 2010 معرفی شد - این ARM v8 بود که توسط پیشرفته‌ترین مدل‌های پردازنده (در آن زمان) پشتیبانی می‌شد که با Cortex-A53 و Cortex-A57 شروع می‌شد و همچنین A7 تکی. -سیستم های تراشه ای که در آیفون 5S و سایر محصولات استفاده می شود Apple سال 2013

به طور خلاصه، ما یک اجرای عالی از عبارت "بیشتر بهتر است" داریم. ARM v6 بدتر از ARM v7 است، ARM v7 بدتر از ARM v8 است. با وجود این، به دلیل قیمت پایین، "شش" همچنان دستگاه های مقرون به صرفه ای در نظر گرفته می شود، حداقل بر روی بازی ها متمرکز شده است، و برای باتری چندان حریص نیست - و مهم نیست که مدل های جدید چقدر بهینه هستند، با افزایش فرکانس، نیاز برای قدرت نیز افزایش می یابد.

سلسله مراتب پردازنده های گوشی های هوشمند چیست؟

من مدتها پیش، زمانی که اختلافات شروع شد به این سوال توجه کردم - کدام گوشی هوشمند قدرتمندتر است، LG G2 یا Samsung Galaxy نکته 3؟ دومی دارای یک پردازنده هشت هسته ای بود که چهار پردازنده بیشتر از LG است، اما آنقدرها برتر از رقیب نبود - فقط به لطف 3 گیگابایت رم. و من دوست داشتم که پردازنده ها در نوت 3 با هم کار نمی کردند. این من را به تشبیه ماشینی با دو موتور رساند که نمی دانند چگونه به یکدیگر کمک کنند.

دومین باری که روز قبل این سوال مطرح شد زمانی بود که تصمیم گرفتم چیپست های Qualcomm Snapdragon 650 و 625 را با هم مقایسه کنم. وقتی فهمیدم که اولی دارای شش هسته با فرکانس 1,8 گیگاهرتز است و دومی دارای هشت هسته در 2 گیگاهرتز است. البته من فکر کردم که دومی بهتر است. سایت های مقایسه هم همین عکس را به من دادند. با این حال، همکارانم من را تصحیح کردند و این را با موارد زیر استدلال کردند.

Qualcomm Snapdragon 650 دارای شش هسته است - بله، اما دو تا از آنها Cortex-A72 هستند، هسته های پرچمدار گوشی های هوشمند بدون پنج دقیقه. اسنپدراگون 625 دارای هشت هسته است و همه از نوع Cortex-A53 هستند. و با توجه به ویژگی های چندوظیفه ای، قدیمی ترین پردازنده ای است که مسئول قدرت است. نوع A53 فقط از نظر فرکانس بهتر از A72 است که اصلاً یک مشخصه کلیدی نیست:

از جهات دیگر، با شروع اندازه حافظه نهان L2 که دو برابر بزرگتر است و با عملکرد Dhrystone که بیش از دو برابر بزرگتر است، خاتمه می یابد، A72 از A53 پیشی می گیرد. مهمترین تفاوت نقش کرنل ها در اتصال big.LITTLE است. این همان چیزی است که به ماشینی با دو موتور اجازه می دهد خرید خوبی باشد - یک هسته ضعیف و کم مصرف روی کارهای ضعیف کار می کند و یک هسته قدرتمند و پرمصرف به هسته های قوی متصل می شود. A53 می تواند هم نقش LITTLE-core و هم نقش بزرگ-هسته ای را انجام دهد و A72 - فقط بزرگ. این، به نظر من، به وضوح سلسله مراتب هسته ها را در بین خود آشکار می کند.

علاوه بر این، پارامترهای دیگری از یک سیستم تک کریستالی وجود دارد. برای مثال GPU. 650 دارای Adreno 510، 625 دارای 506 است. بنابراین، پردازنده 650 هنگام کار با بازی ها، ویدیوها و سایر گرافیک ها عملکرد بهتری خواهد داشت. من فقط اشاره می کنم که حداکثر وضوح دوربین، پشتیبانی از 4G، استانداردهای مختلف بلوتوث و Wi-Fi به پردازنده موجود در گوشی هوشمند بستگی دارد. NFC و GPS چرا فقط یادم می آید؟ زیرا یک کاربر معمولی به آن نیاز ندارد.

ما یک گوشی هوشمند را دقیقاً به دلیل عناصر فردی انتخاب می کنیم، زیرا آنها، بر خلاف رایانه شخصی، قابل تعویض نیستند. ما نمی توانیم یک ماژول به گوشی هوشمند اضافه کنیم NFC، مگر اینکه پروژه آرا باشد (که احتمالا دیگر بلند نمی شود) و یک کامپیوتر شخصی می تواند آن را به راحتی انجام دهد. و ما یک گوشی هوشمند را انتخاب می کنیم، مثلاً به پشتیبانی آن از 4G، یا مقدار رم یا کیفیت صفحه نمایش - خواه AMOLED باشد یا رایج ترین TFT. بر این اساس، ما چیپست را مستقیماً انتخاب نمی کنیم، بلکه از طریق اجزای فردی که روی آن قرار دارند، انتخاب می کنیم.

تعداد هسته های پردازنده چقدر مهم است؟

در اینجا وضعیت در واقع بسیار دشوار است. به راحتی می توان گفت که هسته های بیشتر به معنای گرمای بیشتر است و هر چه هسته قوی تر باشد، باتری را بیشتر مصرف می کند. با این حال، هر چه فرآیند فنی بهتر باشد، توان بالاتر و گرمای کمتری تولید می شود. و در ارتباط با big.LITTLE، مصرف باتری چندان قابل پیش بینی رفتار نمی کند. و اهمیت یک مفهوم کاملا شخصی است.

البته پردازنده تک هسته ای برای تماشای ویدیوی 4K مناسب نیست. برای بازی های موتور Unreal Engine 4 با تسلیت، صاف کردن و انسداد محیط، هر پردازنده کامپیوتری مناسب نیست، چه رسد به یک پردازنده موبایل. اگر تاخیر در منو شما را آزار می دهد یا جابجایی بین برنامه ها خیلی طول می کشد - بله، به پردازنده های قدرتمندتری نیاز دارید.

در عین حال، بخشی از وظایف منحصراً با افزایش تعداد هسته ها و بخشی دیگر با بهبود کیفیت آنها قابل حل است. اگر به طور همزمان بسیاری از وظایف نه چندان طاقت فرسا وجود داشته باشد، هسته ها تصمیم می گیرند، اگر یک زوج وجود داشته باشد، اما موارد سنگین، فرکانس ها، حافظه پنهان، عملکرد کلی و غیره از قبل تعیین شده است. مسائل مربوط به منبع تغذیه و مهمتر از آن گرمایش نیز آسان نیست، زیرا مدل های جدید معمولاً از این نظر بهینه تر هستند. تنها یک چیز را می توانم با اطمینان بگویم - هسته های بیشتر یعنی بهتر.

آیا اورکلاک کردن پردازنده های موبایل منطقی است؟

من فکر می کنم که هر یک از ما حداقل یک بار در مورد اورکلاک پردازنده، کارت گرافیک، حتی RAM شنیده ایم! و در ارتباط با محبوبیت این فرآیند، سؤال زیر مطرح می شود - آیا حتی ارزش انجام آن را در تلفن هوشمند دارد؟

بله منطقی است. اما در مورد همه چیز به ترتیب. اولاً، بدون دسترسی ریشه، اورکلاک کار نخواهد کرد، زیرا فرکانس های سیستم عامل استوک به شدت ثابت هستند. در مرحله بعد، باید ابزار ساده AnTuTu CPU Master را نصب کنید، که فقط چند لغزنده دارد. ما آنها را به درصد مورد نظر تنظیم کردیم، توصیه می شود آن را بیش از 20٪ افزایش دهید، اگرچه متخصصان 4PDA موفق شدند بدون آسیب رساندن به دستگاه، آن را 60٪ اورکلاک کنند. ما تلفن هوشمند را راه اندازی مجدد می کنیم - و voilà، قبل از تغییر فرکانس بعدی، ما یک گوشی هوشمند رسمی اورکلاک شده داریم!

اکنون که متوجه شدیم چگونه یک گوشی هوشمند را اورکلاک کنیم، بیایید دریابیم که چرا. منطقی است، درست است؟ بله، با افزایش 20 درصدی فرکانس، عملکرد را افزایش خواهیم داد، اما در بازی ها و منو قابل توجه نخواهد بود. اگر بازی شما تاخیر داشته باشد، اورکلاک نمی تواند وضعیت را نجات دهد - یا خیلی ضعیف بهینه شده است یا GPU یا RAM کافی ندارید و پردازنده به احتمال زیاد شما را از تاخیر نجات نمی دهد.

پس افزایش نتیجه نمی دهد، فقط مصرف چه چیزی را افزایش می دهد؟ درست است، قدرت. اینجا جایی است که منطق پیچ خورده من پنهان شده است. شما می توانید فرکانس ها را افزایش دهید، و می توانید آنها را کاهش دهید! بله، این منجر به کاهش عملکرد می شود، اما در شرایط بحرانی این احتمال وجود دارد که دستگاه بسیار طولانی تر کار کند.

باز هم، هیچ تضمینی وجود ندارد که چنین دستکاری هایی منجر به تغییرات ملموس شود، زیرا تلفن های هوشمند معمولاً برای کار با فرکانس ها بهینه شده اند. با این حال، یک شانس وجود دارد، و قطعاً ملموس تر از شانس به دست آوردن بهره وری است وان پلاس 3 از هر گوشی هوشمند ارزان قیمت