در نگاه اول، تنها چیزی که برای آنلاین شدن نیاز دارید برق، کامپیوتر متصل به شبکه و چند کلیک ماوس است. برای مصرف‌کننده نهایی، همه چیز این‌طور به نظر می‌رسد، اما در پشت صحنه وب جهانی، همه چیز بسیار پیچیده‌تر است - طرف‌های زیادی در این فرآیند، استانداردها و قوانین عملکرد خودشان وجود دارند. اولنا لوتسنکو، مدیر اجرایی RETN اوکراین و منطقه دریای سیاه، اپراتور پیشرو بین‌المللی خدمات اینترنت در اوراسیا، می‌گوید اینترنت جهانی از چه چیزی تشکیل شده است، اتصال بین ارائه‌دهندگان چگونه کار می‌کند، و چگونه داده‌ها به صورت ایمن از یک نقطه به نقطه منتقل می‌شوند. یکی دیگر.
برای اینکه اینترنت کار کند، شرایط اولیه مناسب، یعنی پروتکل های شبکه و سخت افزار مورد نیاز است. دومی شامل می شود گوشی های هوشمند, کامپیوترها، سرورهایی که اطلاعات در آنها ذخیره و پردازش می شود، دستگاه ها و خطوط ارتباطی، به نوعی روترها و کابل ها و سایر وسایل برای دسترسی به اینترنت. و اگر جزء سخت افزاری برای یک کاربر معمولی کم و بیش قابل درک باشد، درک نحوه تعامل دستگاه ها و اپراتورها با یکدیگر و نحوه انتقال اطلاعات از یک مکان به مکان دیگر تا حدودی دشوارتر است. علاوه بر این، این سوال اضافه می شود - امنیت اتصال و انتقال داده چگونه تضمین می شود؟
همچنین بخوانید: 10 فناوری که از آنها می ترسیدیم اما امروز هر روز از آنها استفاده می کنیم
زیرساخت اینترنت: چگونه "شهرها" مستقل ساخته می شوند
اینترنت یک شبکه جهانی از رایانه ها و دستگاه های متصل به هم است که به نوبه خود سیستم های مستقل (AS) را تشکیل می دهند. هر AS یک خط مشی مسیریابی واحد دارد - الگوریتم هایی برای یافتن مسیری برای تحویل اطلاعات بین آنها. برای درک بهتر، می توانید یک سیستم خودمختار را به عنوان یک شهر تصور کنید که زیرساخت آن توسط رایانه ها و دستگاه هایی که به اینترنت دسترسی دارند تشکیل شده است - همه آنها به AC متصل هستند و یک شناسه IP منحصر به فرد دارند. به عنوان یک شهر جداگانه، هر AS مجموعه مشخصی از آدرس‌های IP را کنترل می‌کند که به نام «فضای آدرس IP» نامیده می‌شود، که معمولاً توسط یک سازمان بزرگ مانند یک ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی (ISP) استفاده می‌شود.
برای اینکه دستگاه به اینترنت متصل شود باید به یک ISP متصل باشد. ارائه دهنده اتصال دستگاه را فراهم می کند که به لطف آن می تواند با سایر شرکت کنندگان شبکه جهانی "ارتباط" کند و داده های خود را به دستگاه های دیگر منتقل کند.
اتصال اپراتورها و انتقال داده
برای ایجاد امکان انتقال داده، ISPها از یک پروتکل استاندارد شده، پروتکل دروازه مرزی (BGP) استفاده می کنند. BGP به آنها کمک می کند تا اطلاعات مربوط به شبکه های خود را با یکدیگر تبادل کنند. این اطلاعات شامل آدرس‌های IP متعلق به هر شبکه و همچنین مسیرهایی است که ترافیک باید طی کند (پروتکل کنترل انتقال یا TCP) تا به آن آدرس‌های IP برسد.
رابط‌های نرم‌افزاری روی مادربرد رایانه، سرور یا سایر دستگاه‌ها (سوکت‌ها) TCP/IP یک اتصال شبکه بین دو نقطه پایانی را فراهم می‌کند، در حالی که BGP از TCP برای برقراری ارتباط با روترها و انتخاب مؤثرتر مکان ارسال اطلاعات بسته‌های بعدی استفاده می‌کند. پروتکل TCP/IP اجازه می دهد تا داده ها بین روترهای همسایه خود حرکت کنند و پس از تجزیه و تحلیل چندین روش، بهترین را ترجیح می دهد. با ترسیم قیاس با خدمات پستی، می توانید یک مسیر کوتاه تر یا مستقیم تر را انتخاب کنید، یا می توانید یک بسته را از طریق چندین شهر میانی ارسال کنید.
برای اینکه این ارتباط بین ارائه دهندگان به طور موثر کار کند، مهم است که آنها اعتماد بالایی به یکدیگر داشته باشند و توافق نامه هایی را در مورد تبادل ترافیک منعقد کنند. این توافق نامه ها که به عنوان توافق نامه های همتا شناخته می شوند، تضمین می کنند که داده ها می توانند بین شبکه های ISP به روشی ایمن و قابل اعتماد منتقل شوند. ISPها همچنین از همتاسازی به عنوان روشی کم‌هزینه برای به اشتراک گذاشتن ترافیک مشتریان خود بین شبکه‌هایشان استفاده می‌کنند: این به سیستم‌های مستقل اجازه می‌دهد تا ترافیک را به صورت رایگان یا با هزینه کمتری نسبت به پرداخت هزینه حمل و نقل از طریق یک ارائه‌دهنده سطح بالا به اشتراک بگذارند. علاوه بر این، همتاسازی، که معمولاً بین شبکه‌هایی با اندازه و مشخصات کاربری مشابه انجام می‌شود، می‌تواند عملکرد شبکه را با کاهش تأخیر و سایر مشکلات احتمالی بهبود بخشد. مورد دوم زمانی رخ می دهد که ترافیک از طریق چندین شبکه فیزیکی دورتر هدایت شود.
همچنین بخوانید: دیپ فیک چیست، چقدر خطرناک است و چگونه آن را تشخیص دهیم
چگونه انتقال امن اطلاعات تضمین می شود
«خدمات پستی» شبکه جهانی و مسیرهای آن نیاز به حفاظت بیشتری دارند تا اطلاعات بدون وقفه از دستگاهی به دستگاه دیگر منتقل شود و کاربران همیشه به منابع وب دسترسی داشته باشند. نمونه ای از چنین "سرویس" می تواند سیستم کلید عمومی سلسله مراتبی RPKI باشد که برای محافظت از مسیریابی ترافیک اینترنت استفاده می شود. به عنوان مثال، در RETN نیز استفاده می شود: با کمک آن، منشا اطلاعات ارسال شده بررسی می شود. RPKI به شما این امکان را می دهد تا مطمئن شوید که تاریخ توسط مهاجمان تغییر یا ربوده نشده است. این امر امنیت و پایداری سیستم مسیریابی اینترنت را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
علاوه بر این، کاربران اینترنت جهانی ممکن است با "شیطان" دیگری - حملات سایبری روبرو شوند. یکی از رایج ترین حملات DDoS است که در آن از چندین سیستم به خطر افتاده برای پر کردن ترافیک سرور یا شبکه مورد نظر استفاده می شود و آن را بیش از حد بارگذاری می کند و آن را در دسترس کاربران قرار نمی دهد. مثل این است که برای تحویل گرفتن بسته خود به اداره پست رفته باشید و صفی از افراد قلابی وجود داشته باشد.
اینترنت یک اکوسیستم پیچیده و چندلایه است که شامل بسیاری از طرف‌ها، هم کاربران و هم کسانی که از کار شبکه جهانی از نظر فنی پشتیبانی می‌کنند، است. در این سیستم همه چیز به هم متصل است و سرعت و کامل بودن داده ها از یک کامپیوتر به مخاطب بستگی به عملکرد موثر ارائه دهنده خدمات اینترنت، زیرساخت آن، ارتباط بی وقفه و ایمن بین دستگاه ها دارد. به احتمال زیاد در آینده ای نزدیک یکی از نوآوری ها در ساختار جهانی اینترنت، توسعه پروتکل های مسیریابی جدید خواهد بود که می تواند بهتر با مقیاس و پیچیدگی روزافزون اینترنت کنار بیاید. علاوه بر این، اقدامات امنیتی برای محافظت در برابر حملات سایبری و اطمینان از قابلیت اطمینان زیرساخت اینترنت ایجاد خواهد شد. سیستم جهانی اینترنت به طور فزاینده ای گسترده تر خواهد شد و به ما فرصت های بیشتری برای تبادل داده های بزرگتر و متنوع تر می دهد.
همچنین جالب:
