"عمل کن، همانطور که می دانی... این راه تو برای درخشش است..." برای چند ثانیه صداهای تداخل رادیویی به گوش می رسد. بازم تداخل رادیو. "ویدئو ستاره رادیو را کشت... ویدئو ستاره رادیو را کشت..." رادیو ساکت می‌شود، شمشیرهای نورانی تابلوهای سمی نئون به چشم‌ها برخورد می‌کنند، پیراهن هاوایی روی بدن برهنه کشیده می‌شود، دست‌ها از شلیک بی‌پایان اولتراسوند سرد می‌شوند. بدون بارگذاری مجدد، تونی، بدون توقف در راه دهه 80. این اکسپرس خورشیدی است، جاده ای به سوی شکوه ساخته شده از کریستال و رذیلت، این انفجاری از گذشته است. این اتومبیل افسانه ای Grand Theft Auto: Vice City است.
صادقانه بگویم - این مقاله بسیار سخت متولد شد. با تشکر از اعتقاد همیشگی من که بهترین مقالات از میل به بیان خود زاده شده اند، نه نیاز به بررسی آخرین محصول صنعت خط لوله، مرا ببخش EA و Ubisoft. همچنین می‌خواهم از Oleksandr Tobolin برای متنی که درست در زیر نوشته شده است تشکر کنم.
"اوه، من همین امشب در آغوش تو مردم
حتما چیزی بوده که شما گفتید
من همین امشب در آغوش تو مردم"
این مقاله در مورد عشق / نفرت من از GTA Vice City است، درباره برداشت ها و خاطرات و همچنین افکار در مورد بازی است، زیرا به معنای واقعی کلمه یک هفته پیش نشستم تا دوباره آن را بازی کنم. این شبیه گفتگوی کنار شومینه درباره خاطرات دلپذیر و گرم است، همراه با جک دانیلز بلک لیبل و همراه با صدای ترق آرام هیزم.
آشنایی من با شهر همه گناهان اتفاق افتاد - اینطور شد! - در ساحل دریا، در شهر تفریحی Zatoka. سپس من، یک اسنوب با کالیبر کوچک، به همراه سایر افراد اسنوب کالیبر در کلوپ های کامپیوتری جمع شدیم و Counter-Strike 1.4 را بازی کردیم. بله 1.6 نیست. من چند ساله هستم، پروردگارا مرا ببخش. به طور کلی، آنجا بود که با Vice City آشنا شدم و به مناسب ترین روش برای شناختن بازی - از طریق جنون.
بروشورهایی با کدهای تقلب بالای رایانه ها آویزان شده بود - یک چیز کوچک خوب از طرف مدیران. ASPIRINE، PANZER، LEAVEMEALONE، SEAWAYS - پس اینها قطعاتی از پازل بودند که نقاشی رپین "اگر می توانی مرا بگیر". ستاره ها را از آسمان جمع می کنیم، پلیس ها را فشار می دهیم، رهگذران را با غلتک تکه تکه می کنیم، وارد تانک می شویم و هر چیزی را که موتور اجازه می دهد خارج از ماموریت منفجر کند، فرود می آوریم. یه جورایی تو اون شرایط نسلی بزرگ شد که باور داشت و هنوز هم معتقده بدون چیت بازی GTA بی معنیه...
و در مورد ماموریت ها - چه کسی به آنها اهمیت می دهد؟ البته زمانی که از ارتکاب نسل کشی به نام کدهای تقلب خسته شدند، برخی سعی کردند از این طرح عبور کنند. آنها با هلیکوپتر به ماموریت رسیدند و در یک پیچ عظیم به نام ورستی چکش کردند، زیرا ذهن کودکی که به اندازه کافی قوی نبود، NumPad در تابوت نمی چرخید، مجبور بود از آن برای کنترل اسباب بازی استفاده کند. با یک اسباب بازی، که با آن، یادآوری کنم، در هفت دقیقه باید کاری انجام داد که یک کودک نمی توانست در نیم ساعت ایجاد کند - و حتی بیشتر از آن، در یک باشگاه کامپیوتری با تایمر دوم و حتی خطرناک تر - یک تایمر محدودیت بازی به طور کلی. اینگونه بود که نسلی بزرگ شد که ماموریت هلیکوپتر را به طور کلی سخت ترین ماموریت در تاریخ بازی های ویدیویی می داند.
و در آن زمان، در سواحل آفتابی خلیج، من و دوستانم نئون یاسی بودیم که Grant Theft Auto به عنوان یک پارودی چقدر خوب است. مهم نیست که Rockstar، که قبلا یک استودیوی ضبط صدا بود، موسیقی متنی با موضوع ایجاد کرد که به اندازه کره دایسون بی عیب و نقص بود، و شخصیت های بازی ارجاع، طنز و تمسخر فیلم های کالت آن زمان، مانند "راه کارلیتو" هستند. ، "Scarface" و ده ها عکس دیگر
ما فقط در خیابان های پر از نئون سمی، هرزگی تجاری گریزان و رویدادهای قرمز خوش گذرانی کردیم. همانطور که عقل توسعه نیافته ما به ما اجازه می داد - با صمیمانه، بدون فکر دوم، با بحث بیشتر در مورد هر جزئیات و بازنویسی کدها روی یک تکه کاغذ، سرگرم شدیم.
اکنون سخن به همکارم الکساندر توبولین داده شده است. این داستان معرفی او به بازی کالت است، داستانی به ظاهر پیش پا افتاده، اما به دلایل زیادی جالب.
"تو از دسترس خارج شدی
وقتم تمام شده
اما وقتی تو نیستی من از خودم بی خبرم »
"پنچه های لذت در بدن پخش می شود و آهنگ Out of Touch از گروه هال و اوتس در بلندگوها به صدا در می آید که با غرش موتور توربو سابر مورد علاقه من - یک ماشین عضلانی مهیب و سریع که من با آن مسابقه می دهم" به صدا در می آید. به عمارت تازه خریداری شده ام اوه ما رو درست نکن، آقای دیاز، اوه نکن.
در کودکی، دلایل زیادی برای صرف ساعت‌ها در بازی GTA Vice City داشتم. اولی یک جهان باز بزرگ بود، حتی اگر در واقع فقط 2 جزیره باشد که می توان با 5 دقیقه رانندگی از آنها عبور کرد، اما شهرهای مختلف جالب، گوشه ها و شکاف های ناشناخته وجود دارد. دلیل 2 - آزادی انتخاب. در بازی GTA می توانید خود را در نقش یک کارگردان فیلم، یک آتش نشان، یک راننده تاکسی، یک بستنی فروش، یک فروشنده ماشین امتحان کنید.
همچنین بخوانید: بسته جدید Humble Mobile دارای 10 بازی نقش آفرینی برای هر سلیقه است!
با انجام این ماموریت‌های اختیاری، ناخواسته فکر می‌کردم که در حالی که اینجا پشت کامپیوتر هستم و سرگرم می‌شوم، در سراسر جهان، روز به روز، افراد واقعی سر صحنه فیلم‌برداری می‌کنند، آتش را خاموش می‌کنند، کالاهای خود را به مشتریان می‌فروشند. در پس زمینه این کسالت، زندگی تامی ورستی مانند یک افسانه واقعی به نظر می رسید - یک فروشنده مواد مخدر و گانگستر موفق که زندگی اش پر از پول، دختران زیبا و ماجراجویی است - تا اولین ملاقات با پلیس.
نمی توانم بگویم GTA Vice City چیز مهمی به من یاد داده است، اما همه چیزهایی از آن گرفتند، چه خوب و چه بد. دوستان من در بازی شبیه ساز هیجان انگیز راننده مستی را دیدند که با دستگاه سونوگرافی به سمت روسپی ها و مست ها در لباس کارگران ساختمانی تیراندازی می کرد. انجام حتی چند ماموریت داستانی افراد کمی را آزار می داد. من به سرعت از کاهش جمعیت خسته شدم و تصمیم گرفتم کاری را که نویسندگان و طراحان بازی برای آن کار می کردند را تمام کنم. در کل پنج بار بازی را از اول تا آخر انجام دادم. آخرین مورد پارسال بود. لعنتی چرا دوباره وقتم را برای او تلف کردم؟
احتمالاً من فقط می خواستم دوباره در آن دوران غوطه ور شوم تا به یاد بیاورم وقتی بچه مدرسه ای بودم چه می کردم. یک بار دیگر سوار ماشین قدرتمند مورد علاقه خود در گوشه و کنار شهر آشنا شوید، یک ماموریت را با هلیکوپتر و بمب در محل ساخت و ساز انجام دهید، یک بار دیگر بز چاق دیاز را بکوبید، به جدال بین کوبایی ها و هائیتی ها پایان دهید. . اما نکته اصلی این است که ببینیم پیشرفت بازی سازان در بیش از 10 سال پس از انتشار بازی تا کجا پیش رفته است.
امروزه جوانان Grand Theft Auto را به صورت FullHD با گوشی های هوشمند خود با قیمت چند صد دلار بازی می کنند و ما باید برای بازی با وضوح معمولی به یک باشگاه کامپیوتر یا یکی از قوی ترین رایانه های شخصی می رفتیم. چیزی که من درمقایسه با قسمت سوم در مورد Vice City دوست داشتم این بود که آزادی، فرصت ها و منطق سنجیده بیشتری داشت. علاوه بر این، در پس زمینه داستان تامی ورسیتی، من حتی سان آندریاس بعدی را محصولی نسبتاً کند و کسل کننده با طرحی ناچیز می دانم.
همچنین بخوانید: ما در حال جمع آوری یک رایانه بازی ارزان قیمت از ابتدای سال 2017 برای CS:GO، DotA، World Of Tanks هستیم.
اکیداً به خوانندگان توصیه می‌کنم که بازی‌های قدیمی مورد علاقه‌شان را هر ۳ تا ۵ سال یک‌بار تکرار کنند، هر بار این یک تجربه کاملاً جدید و فرصتی است برای نگاه کردن به آثار مدرن از منظر گذشته و خاطرات کودکی.»
الکساندر توبولین، مخصوصا برای Root Nation
"اوه، من همین امشب در آغوش تو مردم
حتما چیزی بوده که شما گفتید
من همین امشب در آغوش تو مردم »
لعنت خدایان پولیپ خواهم بود اگر هر بار که این آهنگ را می شنوم همراهش نخوانم. به طور کلی، چند هفته پیش متوجه شدم که در G2A یک کلاسیک عالی حدود 1 یورو ارزش دارد (قیمت یک دیسک سرقتی خیلی قبل از بحران) و بعد از نیم ساعت من قبلاً صفحه شروع را دیدم ... و بعد از چند روزی که بی وقفه می گذرد، انبوهی از کارهای از دست رفته و سه تا از دست رفته از دختری که الان ندارم، آنقدر افکار جمع شده ام که حداقل یک پایان نامه بنویسم.
اول، ماموریت هلیکوپتر بسیار آسان است - من اولین بار و با 2 دقیقه وقت از آن عبور کردم. این کاری است که مغز حیات بخش انجام می دهد! تنها کاری که باید انجام می دادید این بود که قبل از شروع تایمر پرواز کنید، تمام حریفان را از قبل از سطح جدا کنید، بوک مارک ها را مطالعه کنید و تنها پس از آن بمب ها را بردارید. حتی نجات لنس بار اول موفقیت آمیز بود، و بدون زره از قبل خریداری شده - یک تفنگ تهاجمی با مجاورت، یک دسته گلوله های هموروئید به لطف Logitech G502 و یک سواری سرگرم کننده با لاستیک های پنچر به انجام ماموریت کمک کرد، هرچند عرق کرده، اما بدون. تکرارها
همچنین بخوانید: 10 بازی را با قیمت 0,5 دلار در Mega Pick & Mix Bundle در Bundle Stars انتخاب کنید.
به نظر می رسد که همه چیز افسانه ای است، نوستالژی باید از همه جا با آبشار نیاگارا شکست بخورد، و من مانند جولیت استارلینگ، چوپاچاپ های بی پایانش را لیس می زنم، اما... نه. بعد از انجام 90 درصد بازی، بعد از امتحان کردن San Andreas، GTA IV، GTA V، Saint's Row IV و یک سری شوترهای سوم شخص و سندباکس دیگر، اعلام می کنم که Grand Theft Auto Vice City مانند یک پیرزن کج است. بیل - رهگذران در خیابان های شهر.
این دیوانه کننده است که شخصیت اصلی نمی تواند شنا کند - فقط در سن آندریاس به فکر ساختن آنالوگ دیوارهای نامرئی برای آب افتادند، منطق GTA III در اینجا کار می کند. ظاهراً پدر اصلی شخصیت اصلی در سالهای جوانی جادوگر را از سرزمین اوز سیاه کرده است و آب برای تحت حمایت ما خطرناک است. سپس هوش مصنوعی احمقانه وجود دارد. به نظر می رسد که طی ده سال می توان شرکای گیر کرده در بافت ها را تعمیر کرد، به همین دلیل باید هر نیم ساعت یک بار ماموریت ها را تکرار کنید، اما نه، همه چیز هنوز بد است. یک سوال دیگر - چرا اگر من نرخ فریم را در رایانه خود که Star Wars: Battlefront اجرا می کند باز کنم، دود از زیر چرخ های ماشین ها باعث می شود FPS به 5-6 کاهش یابد؟ این جادوی بهینه سازی دهه 80 چیست؟ به هر حال، من صمیمانه به شما توصیه می کنم که GTA Vice City را با 120 FPS یا بیشتر امتحان کنید، این چیزی است، لعنتی، با چیزی - بازی هرگز آنقدر واقعی به نظر نمی رسید.
و در نهایت میخ برنامه. یک میخ زنگ زده، کج، در عصب سیاتیک کسی گیر کرده است. تیراندازی کردن! صرف نظر از هر کدام، کوچکترین حرکت ماوس، دید نه با یک پیکسل معمولی، بلکه بلافاصله 10 یا 20 حرکت می کند. و در حالت هدف گیری اول شخص، که در تئوری باید دقت را افزایش دهد، گام دو برابر افزایش می یابد. یا سه بار! پانکراس بیچاره من می شنود که این کار به خاطر جوی استیک انجام شده است، اما لعنت به آن، 2K17 در حال حاضر در حیاط است، وقت آن است که این مزخرفات را درست کنیم. همچنین اسلحه در جایی که دید مورد نظر است شلیک نمی کند. هیچ کدام از سه یا چهار ده. او همیشه در یک نقطه بدون پراکندگی شلیک می کند، اما سپس بالاتر و در سمت راست دید، سپس بالاتر و به سمت چپ، سپس جایی در خط الراس - و با توجه به اینکه چقدر برای شلیک در بازی نیاز دارید، این هیجان را به شدت از بین می برد. از گذشتن
اوه بله، و اگر می خواهید بازی را دوباره امتحان کنید، حتی پس از چند پاس از آن لذت ببرید، به شما توصیه می کنم که اصلاح GTA Vice City Deluxe را نصب کنید. خوب است زیرا می توان آن را به عنوان یک نسخه محبوب در کنار نصب کرد Steam-نسخه، از حفظ کلی استفاده می کند و با نسخه اصلی منحصر به فرد تضادی ندارد. در واقع، این جایگزینی عظیم همه خودروها با خودروهای سریعتر است و مجموعه ای از مکان ها برای سرگرمی های خطرناک را به نقشه اضافه می کند - تخته های پرش، رمپ، دو مینی مسیر برای رالی و غیره.
و در مد، ماشین مورد علاقه من وجود دارد - با قضاوت بر اساس مدل، این یک کامارو SS است، اما بر خلاف ماشین های دیگر، در بازی نامی به آن داده نشده است. یعنی وقتی پشت فرمان می نشینی در گوشه پایین سمت راست چیزی نوشته نشده است. مزایای آن با سرعت شروع می شود و به پایان می رسد - حرامزاده در کمتر از یک ثانیه از صفر تا صد شروع می شود و در اوج دو برابر سریع ترین چرخ دستی از نمونه اصلی بی نظیر حرکت می کند - و این صد کیلومتر سریعتر از حد لازم است. چرخاندن چنین نوزادی در بزرگراه اطراف شهر بسیار هیجان‌انگیز است، هر تخته پرشی (و تعداد زیادی از آنها در اصلاح وجود دارد) ما را به پرواز در بالای ارتفاعات هلیکوپتر می‌فرستد، اما هر ضربه‌ای می‌تواند منجر به یک حادثه جانوری شود. و این خوب است!
PS همانطور که از طریق یک تیک علمی مشخص شد، دود از چرخ ها فقط در حالت مود کامپیوتر را کند می کند، در Vice City اصلی می توانید بدون ترس زیاد FPS را به حداکثر برسانید.
"وقتی او شما را صدا می کند به قلب خود گوش دهید
Listen to your heart, there’s nothing else you can do
نمی دانم کجا می روی و نمی دانم چرا
اما قبل از خداحافظی به قلبت گوش کن»
Grand Theft Auto: Vice City به امتیاز یا حکم نهایی من نیازی ندارد، اما به هر حال آن را خواهم داد. این شاهکار نیست، بی عیب و نقص نیست، اما افسانه ای است که نسلی بدتر از پپسی کولا، خطوط مک دونالد و شلوارهای جین سوخته را بزرگ کرد. با توجه به قیمتش در این لینک، نخریدنش در مجموعه و گهگاهی اجراش رو گناه میدونم، فقط کناره بایستید و بخونید...
"اوه، من همین امشب در آغوش تو مردم
حتما چیزی بوده که شما گفتید
من همین امشب در آغوش تو مردم...»
نویسنده: دنیس زایچنکو، ویژه برای Root Nation