بسیاری عادت دارند که نینتندو را تولید کننده بازی های فوق العاده خوب بدانند، اما اغلب برای همه رده های سنی که حتی کودکان نیز می توانند بر آن مسلط شوند. برای کسی، این یک مزیت بزرگ است، در حالی که کسی ناشر تازه های منحصراً رنگارنگ را تحقیر می کند. به یک معنا، حقیقتی در این وجود دارد: هیچ پلتفرمی دیگر نمی تواند به این تعداد از پوشش های قابل توجه ببالد. از سوی دیگر، ما چیزی را فراموش می کنیم: علاوه بر ماریو، کربی و یوشی، غول ژاپنی شخصیت های دیگری نیز دارد که اهمیت کمتری ندارند. Legend of Zelda با بازی های RPG چند لایه و فکر شده مرتبط است - همچنین زنوblade. نماد آتش نمی توان اسمش را «کودکانه» هم گذاشت. اما "جدی ترین" و غم انگیزترین فرنچایز همیشه متروید بوده است. این سریال با الهام از فیلم های بیگانه، همیشه به دلیل سختی بالا و فضای ظالمانه اش برجسته بوده است. و یک قسمت جدید ترس متروید آماده است دهان همه منتقدانی را که ادعا می کنند "H بزرگ" با افزایش سن نرم شده است، ببندد.
من چگونگی تولد و تکامل سریال را شرح نمی دهم (اگرچه مطالب جداگانه ای پیشنهاد می شود) - کافی است بگوییم که اگر یک ژانر کامل به نام شما نامگذاری شده باشد، پس شما کار را درست انجام می دهید. Metroid یک فرنچایز افسانه ای است که میلیون ها طرفدار در سراسر جهان دارد. یک مشکل این است که در سال های اخیر به نظر می رسد که یخ زده است. آخرین قسمت کامل در سال 2017 منتشر شد، زمانی که Metroid: Samus Returns برای 3DS در قفسه ها ظاهر شد. Metroid Prime 4 سال‌هاست که در حال توسعه است، اما ما حتی نمی‌دانیم چه سالی برای انتشار برنامه‌ریزی شده است. بنابراین تعجب آور نیست که چند ماه پیش اعلام Metroid Dread به یک شوک واقعی تبدیل شد: نه تنها این اولین قسمت جدید این سری در چهار سال گذشته است، بلکه رستاخیز یک توسعه فراموش شده برای نینتندو است. DS که در اواسط سال های صفر شروع به توسعه کرد، اما به دلیل قدرت ناکافی کنسول رها شد.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی The Legend Of Zelda: Skyward Sword HD - بازگشت یک انحصاری نیمه فراموش شده
به زبان ساده، Metroid Dread یکی از بزرگترین شگفتی های سال 2021 است. در روزگاری که تیزرهای تیزر قبل از انتشار یک بازی بزرگ منتشر می شود، این شیوه انتشار یک محصول جدید مانند یک نفس تازه به نظر می رسد. اما "تازه" لزوماً صفتی نیست که من برای توصیف این خلقت از عطارد استفاده می کنم.Steam و نینتندو EPD.
بیایید با اصول اولیه شروع کنیم: متروید در مقابل ماست. این واضح است، اما نه فقط از عنوان یا تصویر ساموس آران همیشه شیک روی جلد، بلکه از نحوه نمایش کل گیم پلی در طول حدود ده ساعت. اینجاست که من به دوراهی قدیمی برخورد می کنم: از یک طرف، وقتی ادامه یک سریال آشنا را می بینم، می خواهم همه عناصر محبوب را ببینم، اما از طرف دیگر ... من نوآوری می خواهم. تصور کنید که نیم دهه است کسی را ندیده اید، اما در جلسه ای که مدت ها انتظارش را می کشید متوجه می شوید که آشنای شما همان تی شرت را پوشیده است. و به این ترتیب اینجا: به نظر می رسد خوشحال کننده است که شما هنوز همان دوست را دارید، اما از طرف دیگر ... این نشانه خیلی خوبی نیست.
در این سایت بارها به کلمه مترویدوانیا اشاره کردیم. این نام ژانر است که در سال های اخیر به لطف نمایندگان درخشانی مانند محبوبیت بیشتری به دست آورده است خون آلود: کفن شب і شوالیه های توخالی. صنعت مستقل همچنان از موفقیت‌های NES الهام می‌گیرد و جای تعجب دارد که آنها توانسته‌اند بیش از خود نینتندو نوآوری کنند. زیرا اگر قسمت های قبلی را بازی کرده باشید، کاملاً همه چیز در اینجا برای شما آشنا به نظر می رسد. جو غم انگیز یک سیاره غیر مهمان نواز، یک ساموس ساکت و هزارتوی سطوح با گذرگاه های مخفی - همه چیز اینجاست. در واقع، ایده جدید اصلی ظاهر روبات هایی را که نمی توان کشتند، در برخی مناطق لمس کرد. آنها به عنوان نوعی ابزار ارعاب عمل می کنند و بازیکن را عصبی می کنند. معمولاً متروید یک بازی آرام و سنجیده است، اما اکنون نیاز به استفاده از مخفی کاری یا فکر کردن سریع در حرکت وجود دارد و وحشت زده از "ترمیناتور" فرار می کند.
آیا این اضافه خوب است؟ من هرگز دشمنان جاودانه را دوست نداشتم، که، مانند مورد مشابه رزیدنت 3 شر، همیشه آماده است تا از گوشه ای بپرد و جریان کارها را مختل کند. اما من درک می کنم که چرا به چنین دشمنانی نیاز است. مانند رزیدنت اویل، متروید هم بدش نمی آید که بازیکن را بترساند. موسیقی خزنده، بیگانگان تشنه به خون، و حالا ربات های جاودانه (خب، تا زمانی که رئیس را شکست دهید) همه بخشی از آنچه متروید را از سایر سری های غول ژاپنی متمایز می کند، هستند.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی Mario Golf: Super Rush - Mushroom Kingdom Golf
مبارزه با دشمنان و رویارویی با باس ها عالی است. کنترل ها ساده، اما واضح و راحت هستند و مکانیزم شلیک و ضربه زدن هرگز قدیمی نخواهد شد. در لحظاتی که ساموس با هیولایی چند برابر اندازه خود مبارزه می‌کند و به شکل حماسی آن را شکست می‌دهد، بازیکن آدرنالین شدیدی را احساس می‌کند. باحاله. این متروید است. اما به محض اینکه او دشمن خود را سرنگون کرد، سکوت باز می گردد. جلو - و پشت - یک راهرو تاریک، و نقشه عناصر بسیار زیاد و خیلی کم را نشان می دهد. این هم متروید است. و من این متروید را خیلی کمتر دوست دارم.
استودیو مرکوریSteam به روشی که او نوآوری ها را طراحی کرد بسیار افتخار می کند. متروید برای چه معروف است؟ درست است - سطوحی که همیشه به بن بست ختم می شوند. متروید در مورد کاوش یک سیاره مرموز، بازگشت مداوم به مکان های با شکوه سابق و بررسی هر پیکسل است. و Dread همان چیزی است که ده برابر بزرگ شده است. تصور اینکه بهترین راه برای احترام به یک سریال افسانه ای این است که همه چیز را بزرگتر و پیچیده تر کنید، مرکوریSteam گسترده ترین و گیج کننده ترین قسمت این سریال را ساخته است. می فهمم چرا این کار را کردند. اما من لزوماً با اشتیاق همکارانم موافق نیستم.
من دوست دارم وقتی یک بازی به وقت من احترام بگذارد. من عاشق دنیاهای خوش فکر هستم. اما وقتی دو ساعت طول می کشد تا کوچکترین پیشروی کنم و راز در یک پیکسل میکروسکوپی نهفته است که در همان ابتدای منطقه به آن شلیک نکردم... می خواهم همه چیز را خاموش کنم و چیز دیگری پخش کنم. در یک نقطه Dread باهوش به نظر نمی رسد - فقط بی رحمانه. "و چه انتظاری از متروید داشتید؟" - شما از من بپرسید. و واقعا چرا؟ این فرمول از اولین کنسول های نینتندو بدون تغییر باقی مانده است. اما شاید زمان تغییر چیزی در سال 2021 فرا رسیده باشد؟
دوست ندارم به جایی که بوده ام برگردم. مخصوصاً وقتی دنیا آنقدر غم انگیز و غیرقابل توجه است، مانند Dread، جایی که نمی توان یک راهرو را از راهروی دیگر تشخیص داد، و چشم به سادگی چیزی ندارد که به آن بچسبد. در این راستا، تقریباً تمام «عاقبت های ایدئولوژیک» استودیوهای مستقل یک گام به جلو برداشته اند.
می‌توانم Dread را به خاطر طراحی بازی‌اش که می‌خواهد بازیکن را از خودش بیرون کند و او را وادار به تسلیم کند، سرزنش کنم، اما این یک انتقاد ذهنی است زیرا… توسعه‌دهندگان این سری را اینگونه می‌بینند. این دیدگاه آنهاست. آیا آن را دوست دارید؟ باشه. نه؟ حتی تلاش برای رسیدن به چیزی فایده ای ندارد. و به طور عینی ... همه چیز خوب است. اگرچه قسمت جدید را نمی توان زیبا یا دیدنی نامید و پالت رنگی آن مانند روزهای NES محدود به نظر می رسد، اما از نظر فنی تا کوچکترین جزئیات کار شده است. همانطور که اشاره کردم، کنترل ساموس کار جالبی است. کوچکترین لمس به چوب آنالوگ او را به رقص وادار می کند و مبارزه اثبات شده باعث می شود او منتظر هر ملاقات جدید با رئیس باشد. وقتی اکشن شروع می شود، Dread بی بدیل است. اما وقتی به پایان می رسد ... احساس می شود حتی آن 10 ساعت نیمی از پرکننده است.
با این حال، آنچه برای یکی پرکننده است، برای دیگری چالش است. چون، دروغ نمی گویم، وقتی همان پیکسل پنهان هنوز آنجاست و شما ادامه می دهید، تمام خشم و عصبانیت از طراحی گل آلود محو می شود. این یک بازی از احساسات مختلط است، اما یک چیز مطمئن است - این بازی فوق العاده است. اما اشتباه خیلی های دیگر را مرتکب نشوید - از او انتظاری نداشته باشید که هرگز قرار نبوده باشد. این متروید است. متروید تغییر نمی کند
همچنین بخوانید: نقد و بررسی WarioWare: Get it Together! – مجموعه ای جدید از ریزبازی ها برای این شرکت
حکم
وقتی فرمول خیلی خوب است چگونه فرمول را تغییر می دهید؟ توسعه دهندگان Metroid Dread می گویند هیچ راهی. خوب یا بد، بازی آنها متروید است. این یک بازی پیچیده و گیج کننده است که به بازیکن خود رحم نمی کند. وقتی به نتیجه نمی رسد، می خواهید تسلیم شوید. و وقتی بیرون می آید، یک حس فراموش نشدنی است.
