نوشتن در مورد بازی های پوکمون بسیار دشوار است. چرا؟ واقعیت این است که ما عادت کرده ایم همه بازی ها را با یکدیگر مقایسه کنیم، اما به محض شروع گفتگو در مورد فرنچایز Pokémon، به دلایلی بلافاصله زمینه تغییر می کند و آنچه در دیگران یک نقطه ضعف غیرقابل انکار است، ناگهان تبدیل به یک شگفت انگیز می شود. مزیت - فایده - سود - منفعت. شوخی نمی‌کنم یا اغراق نمی‌کنم: یک منتقد می‌تواند یک نسخه را به دلیل نمونه‌برداری در مورد پوکمون مورد سرزنش قرار دهد. چون... پوکمون ها.
استانداردها زیر پایه هستند
ما به لطف استودیوی Game Freak که حرص و طمع باورنکردنی و ترس از چیزهای جدید موفق ترین فرنچایز جهان را به نمونه ای تبدیل کرد که چگونه بازی نسازید و بی احترامی به مخاطبان خود همیشه با آن اشتباه گرفته شد، به چنین زندگی رسیدیم. عشق به سنت برای سال‌های متمادی، بازی‌های ویدیویی با لوگوی گرامی فقط باعث می‌شود که سرتان را بگیرید: وقتی Pokémon X و Y در سال 2013 منتشر شد، توسعه‌دهندگان با افتخار می‌بالیدند که این بازی «مدل‌های سه‌بعدی کاملاً رندر شده» را ارائه می‌کند. با انتشار Pokémon Sword and Shield در سال 2019، بازی اصلی این سری برای اولین بار وارد دنیای گرافیک HD شد، اما حتی این موضوع زمانی که فاش شد صدها هیولای جیبی محبوب نتوانستند از انتقال به بازی جان سالم به در ببرند، رسوایی به پا کرد. هواپیمای با کیفیت بالا طرفداران خشمگین بودند، اما همچنان به فروشگاه رفتند. چون... پوکمون ها.
و اکنون سال 2022 در تقویم است و توسعه دهنده دوباره نوآوری های انقلابی را اعلام می کند. علاوه بر این: پیش روی ما همان بازی است که سال ها منتظر آن بودیم. در سنت Game Boy دیگر یک RPG کودکان ضد غرق نیست، بلکه یک نسخه واقعاً در مقیاس بزرگ با جهان باز و آزادی حرکت در سه هواپیما. نه، درست است!
برای کسی که از موضوع دور است، صادقانه نامشخص است که چگونه می توانید درباره چیزی که از زمان عرضه PS3، در سال 2022 معمول بود، لاف بزنید و در مورد این تازگی صحبت کنید که گویی یک مکاشفه واقعی است، در حالی که هنوز وجود دارد. بدون صداگذاری، و از نظر گرافیکی انتشار باعث ارتباط با برخی از بازدیدها در Dreamcast می شود. اما طرفداران با ناراحتی لبخند می زنند: شاید باور نکنید، اما این دقیقاً همان چیزی است که آنها سال ها و حتی دهه ها منتظر آن بوده اند. بازی ای که سنت های دوازده قسمت قبلی را شکست. بازی ای که جرات داشت کاری متفاوت از قبل انجام دهد. و در حالی که ممکن است در برابر هر نسخه پرطرفدار دیگر سال - و حتی از نینتندو - کاملاً رقت انگیز به نظر برسد، اما هنوز هم کسانی را که به تازگی آن را تجربه کرده اند تحت تأثیر قرار می دهد. پوکمون الماس درخشان و مروارید درخشان.
با گفتن همه اینها، می خواهم یک سوال از شما بپرسم: چگونه امتیاز بدهم؟ Pokemon Legends: Arceus? به عنوان یک پیشرفت برای سریال یا به عنوان یک باستان گرایی باورنکردنی در برابر پس زمینه هر تازگی دیگر؟ هنوز نمیدانم.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی پوکمون برلیانت الماس و مروارید درخشان - سادگی مقدس
من هرگز طرفدار پوکمون نبوده‌ام، اما کاملاً می‌توانم درک کنم که چرا فرمولی که در دهه نود شروع شد، هنوز هم تا این حد موفق است. من درک می کنم که چرا طرفداران با اکراه نسخه های نه چندان عالی را خریداری می کنند و صدها ساعت بدون توقف برای تف کردن، آنها را پخش می کنند. ایده Pokémon همه آنها را بگیرید ساده است، اما این روند مانند همیشه هیجان انگیز است. و مهم نیست که چه تعداد کلون داشته باشد، حتی نسخه های رک و پوست کنده از Game Freak هم سر و گردن بالاتر از هر آنالوگ باقی می ماند. فقط اینجا Pikachu، Bulbasaur یا Saidak یا دیگر مورد علاقه شما وجود دارد. اندازه این فرنچایز - به شما یادآوری می کنم که موفق ترین در جهان است - به اندازه ای است که طرفداران آن می توانند نسبت به 99٪ محتوای آن کاملاً بی تفاوت باشند اما صمیمانه عاشق یک هیولای منفرد هستند که در قلب آنها افتاده است. صد میلیون دیگر به سادگی نمی خواهند بزرگ شوند و از خاطرات روح گرم کشتن یکدیگر در یک Game Boy سیمی دست بکشند. اینها لزوماً خاطراتی نیستند از ما دهه نود، اما به نظر می رسید نیمی از جهان 25 سال پیش دیوانه شده اند و همچنان رنج می برند. به همین دلیل پیش پا افتاده، ممکن است Game Freak هنگام انتشار قسمت بعدی خیلی تلاش نکند. قدرت برند چیز ترسناکی است.
این… پوکمون است. یکسان و کاملا متفاوت
توسعه دهندگان به ما می گویند: "اما Pokémon Legends: Arceus صادقانه کاملاً متفاوت است" و طرفداران تمایلی به تکرار آنها ندارند. آنها خسته و خسته از سال‌ها ناامیدی، نسخه جدید را با چنگال مرده گرفتند، زیرا جاه‌طلبی‌های توسعه‌دهندگان این بار واقعاً چشمگیر است. برای اولین بار در تاریخ، ده ها یا حتی صدها اصلاح به فرمول معمول اضافه شد که کل چرخه بازی معمولی را تغییر داد. به جای پرسه زدن در راهروها با یک دوربین ثابت، بازیکن کنترل کاملی بر آن دارد و نه تنها در بخش‌های خاصی، همانطور که در مورد Sword and Shield اتفاق افتاد، بلکه کاملاً همه جا. پوکمون ها دیگر در چمن پنهان نمی شوند، بلکه آزادانه در جهان پرسه می زنند. و شما می توانید آنها را با پرتاب توپ های پوک به سمت آنها بگیرید - درست مانند انیمه! نبردها اختیاری هستند، جهان بزرگ و (با کشش زیاد) بدون درز است، و دیگر لازم نیست به خاطر داشتن یک نشان گرامی با استادان مبارزه کنید! همه چیز وارونه شده است و به نظر می رسد مانند یک پروژه هواداران (که تعداد زیادی از آنها وجود دارد) تا انتشار رسمی. اما همه چیز همینطور است. پوکمون یک قدم بزرگ برداشته و بالاخره وارد قرن بیست و یکم شد. و در حالی که دیگران در معبد می چرخند، طرفداران پیروز می شوند. با آنها همدردی کنید. و برای آنها شادی کنید.
باید اعتراف کنم که این اثر من را تحت تأثیر قرار داد. هنگامی که بازی در نهایت به قهرمان داستان اجازه می‌دهد آزادانه شنا کند، و او (با تلاش شما) یک توپ پوکبال پرتاب می‌کند و برای اولین بار یک موجود را می‌گیرد، این باعث می‌شود... خجالت‌آور باشد. چون هرگز اتفاق نیفتاد! به جای اینکه به پیکاچو مشروط برخورد کنید و با او مبارزه کنید، می توانید در چمن بلند پنهان شوید و یک توپ را به سمت سر او نشانه بگیرید، به این امید که شانس با شما باشد. این آزادی است، آزادی واقعی، که هیچ طرفدار سریال تا به حال آن را ندیده است.
همچنین بخوانید: بررسی جدید پوکمون اسنپ – شبیه ساز شکار عکس برای نوستالژیک ها
ایده دنیای باز با دوربین رایگان به قدری قدیمی است که نسلی از گیمرها از مدت ها قبل بزرگ شده اند که هیچ چیز دیگری نمی دانند، اما در بعد موازی Game Freak، Pokémon Legends: Arceus آنها اثر انفجار بمب را دارد. مانند Super Mario 64 که زمانی پر سر و صدا بود.
این احساس مست کننده که در نهایت همه رویاها به حقیقت پیوسته اند مدت زیادی طول می کشد، اما نه برای همیشه. Pokémon Legends: Arceus ممکن است کاملاً متفاوت باشد، اما دست خط سازندگان آن به سرعت قابل تشخیص است. فیلمنامه نویس همان توشینوبو ماتسومیا است که پیوندهای غم انگیز شگفت انگیز خورشید و ماه و شمشیر و سپر را به ما داد، به این معنی که هر مکثی که همه برای گوش دادن به دیالوگ های NPC متوقف می شوند، باعث می شود از دیوار بالا بروید. متن های خسته کننده خارق العاده و کراوات پیش پا افتاده Arceus - اینها پوکمون های کلاسیک هستند. برای من دشوار است که بگویم داستان در قسمت جدید چقدر بد است - مخصوصاً با توجه به اینکه آموزش اینجا تقریباً ده ساعت طول می کشد، پس از آن می خواهید به دنیا بروید و هرگز به شخصیت های خسته کننده و مشکلات جهانی آنها برنگردید. اگرچه، مسلماً، حداقل هیچ امیدی از Sword and Shield وجود ندارد - احتمالاً بدترین NPC تمام دوران.
من وارد وینگرت زمانی که Arceus است نمی‌روم، بازی‌ای که یا بازسازی یا پیش درآمد است، که مدت‌ها قبل از رویدادهای بازی‌های مدرن در دنیایی که یادآور ژاپن فانتزی قرون وسطایی است، اتفاق می‌افتد. اعتراف می‌کنم، تنظیمات تغییر یافته نیز تازگی‌ها را اضافه می‌کنند: pokedex شما یک PDA نیست، بلکه فقط یک کتاب است، و pokeballs به تازگی اختراع شده‌اند و هیچ‌کس واقعاً نمی‌داند چگونه از آنها استفاده کند. در واقع، شما از همان دقایق ابتدایی بهترین شکار پوکمون در جهان هستید که، بپذیریم که دقیقاً کلاسیک نیست.
با گوش دادن کافی به مونولوگ های شخصیت های ثانویه، قهرمان ما می تواند به اولین ماجراجویی خود ادامه دهد. وظیفه او این است که پوکمون "نجیب" خشمگین (بخوانید: بزرگ و بسیار قوی) را رام کند، اما، البته، "همه آنها را بگیرد"، اما همچنین آنها را مطالعه کند. بله، نه تنها روش شکار، بلکه روش نیز تغییر کرده است: قهرمان ما به جای گرفتن یکی و آرام شدن، باید این عملیات را ده ها بار انجام دهد تا نقاط متعددی را در pokedex پر کند. پیچا رو گرفتی؟ حالا این کار را پنج بار دیگر ترجیحاً در شب انجام دهید و سه ضربه به پشت سر او بزنید. و فراموش نکنید که چند بار مبارزه کنید تا حرکات مورد علاقه او را مشخص کنید. خوب، شما باید چند بار توپ را پرتاب کنید تا مورد توجه قرار نگیرید. همین سپس شما واقعاً یک پوکمون از صد یا دو را یاد خواهید گرفت.
به نظر می رسد... وحشتناک است، اما باور کنید یا نه، این چیزی است که طرفداران می خواهند. حتی دلیل بیشتری برای پرتاب توپ به حیوانات، زیرا همه چیز برای آن خریده می شود. بر روی کاغذ، کل این روند مانند یک خرد کردن جسورانه و وحشتناک به نظر می رسد (که صادقانه بگویم که اینطور است)، اما در واقعیت آنقدرها هم بد نیست، به خصوص که نیمی از امتیازها توسط خودشان در طول بازی تکمیل می شوند.
برای هر پوکمون جدید و آیتم تکمیل شده، می توانید امتیاز تجربه و پول دریافت کنید. هر چه امتیاز بیشتر باشد، مناطق بیشتری باز می شوند. به زودی، قهرمان ما سوار یک پوکمون شاخدار می شود و درست مانند Link from Breath of the Wild در سراسر جهان می پرد - بازی که به دلایلی دائماً توسط روزنامه نگاران با Arceus مقایسه می شد، اگرچه شباهت ها با این واقعیت شروع می شود و به پایان می رسد. همچنین درختان، چمن و آسمان آبی، و در شخصیت - کوه او. در حالی که BOTW یک دنیای باز واقعی و بدون درز است، Arceus همه چیز را به مناطقی که به هم متصل هستند تقسیم می کند.
همچنین بخوانید: بررسی بازی Super Mario 3D World + Bowser's Fury - دو شاهکار در یک بطری
توانایی سفر یکپارچه در سراسر جهان پوکمون، پرتاب توپ‌های پوکبال و پر کردن پوکدکس چیزی است که 90 درصد از طرفداران می‌خواهند، و این طرفداران واقعاً از چیزی که به دست آورده‌اند خوشحال خواهند شد. پیشرفت در مقایسه با همان سپر و شمشیر به یاد ماندنی است. نبرد نیز دستخوش تغییراتی شده است. اولاً آنها مثل قبل از تحمیل متوقف شدند و ثانیاً برای اولین بار در تاریخ سریال شرکت کنندگان را به هواپیمای نامفهوم منتقل نمی کنند، بلکه درست در محل ملاقات اتفاق می افتد و شخصیت می تواند حرکت کند. و حتی خودش متحمل ضرر می شود!
نبردها خود مبتنی بر نوبت هستند و به پوکمون ها این فرصت داده شده است تا یک حمله خاص را به طور کامل یاد بگیرند تا یک تغییر قوی یا سریع از آن انجام دهند. به طور کلی، بازی مبارزه ای دستخوش تغییرات زیادی شده است، اما در ظاهر برای همه کسانی که قسمت های قبلی را حداقل یک بار بازی کرده باشند آشنا خواهد بود. قابل توجه تر این است که بازی دشوارتر شده است. برای سال‌ها، طرفداران خواستار ظاهر شدن یک حالت قوی‌تر مانند روزهای قدیم بودند، و اکنون، به نظر می‌رسد، به آنها گوش داده می‌شود: Pokémon Legends: Arceus در بعضی جاها واقعاً دشوار است. اگر داستان کاملا لوبوتومی شده نبود، می‌توانستم بگویم که Arceus بالغ‌تر شده است، اما تصور کلی، متأسفانه، یکسان است: این یک بازی کودکانه است که بیشتر توسط مردان چهل ساله ریش‌دار خریداری می‌شود.
به طرز وحشتناکی زشت و دردناک باستانی
جدا از بسیاری از عناصر اصلی فرنچایز، Pokémon Legends: Arceus واقعاً شبیه هیچ بازی مدرن این سری نیست. از بسیاری جهات، این یک گام بزرگ به جلو است - البته قدمی که باید ده سال پیش برداشته می شد. به عنوان مثال، من هنوز نمی توانم فقدان کامل صداگذاری را ببخشم - بازی هیچ گونه ندارد هیچ یک ماکت صدادار این همیشه همینطور بوده است و متاسفانه هنوز هم برای صنعت بازی ژاپن معمول است، اما حتی The Legend of Zelda: Breath of the Wild و شخصیت 5 نکات اصلی طرح را با صداپیشگان ارائه کرد. پس چرا یک سریال هیولا مانند پوکمون نمی تواند؟ این نابخشودنی است.
یکی دیگر از مشکلات - شاید اصلی - گرافیک است. ما عادت نداریم که بصری بازی های سوییچ را تحسین کنیم، اما این کنسول با استانداردهای امروزی ضعیف است. اما... گاهی اوقات از آهن خبری نیست، هر چقدر هم که محدود باشد. بله، نباید انتظار زیبایی PS5 را داشت، اما انتخاب درست سبک و ترفندهای توسعه می تواند به نتایج شگفت انگیزی منجر شود. همان زلدا - اجازه دهید یادآوری کنم که او در ابتدا ظاهر شد - عالی به نظر می رسد. نمونه های عالی دیگری نیز وجود داشت.
اما Pokémon Legends: Arceus یک نمونه نادر از یک بازی "ترسناک" است، بهانه ترمینولوژی حرفه ای. نه به معنای گرافیک قدیمی، بلکه صرفاً از نظر کار هنرمندان. دنیای آن بزرگ است و متشکل از تپه‌های سبز، رودخانه‌ها و کوه‌ها است، اما محدوده ترسناک ترسیم (نقطه بیمار و سپر/شمشیر)، کمبود بافت‌های با کیفیت، نرخ فریم پایین، پاپ‌این و طراحی ساده مکان‌ها فوق‌العاده است. ناامید کننده من از کلیشه های "این سطح PS1 است" متنفرم، اما صادقانه بگویم، این نسخه های سه بعدی باستانی هستند که من را به یاد درختان برهنه در دوردست می اندازند، یا بافت های پیچیده آب قبل از غبار. من روی موضع خود خواهم ایستاد: این تقصیر آهن نیست، بلکه بی کفایتی شگفت انگیز توسعه دهندگان است.
همچنین بخوانید: Animal Crossing New Horizons: Happy Home Paradise Review - زمان بازگشت است
طراحی صدا به سختی وضعیت را نجات می دهد. خب، من قبلاً از لال بودن شخصیت ها انتقاد کردم، اما وضعیت موسیقی به طرز محسوسی بهتر است. به طور کلی این هرگز نقطه ضعف مجموعه نبوده است - آهنگسازان ژاپنی به طور کلی به ندرت ناامید می شوند. Arceus گاهی حماسی به نظر می رسد و در برخی دیگر تند. مجموعه ای عالی از ملودی ها که مطمئناً به دلیل تکرار مداوم شما را خسته می کند. اما این سنت بازی های ژاپنی نیز هست.
حکم
به یاد آوردن آخرین باری که برای خلاصه کردن افکارم در مورد یک بازی به این سختی داشتم، سخت است. از یک طرف، Pokemon Legends: Arceus - اگر آن را با قسمت های قبلی مقایسه کنید یک "وای" واقعی است. تعداد زیادی از نوآوری ها و حتی برخی جاه طلبی ها (زمانی که چنین چیزی وجود داشت!) توسعه دهندگان را به آینده ای روشن برای نام تجاری که سال ها در برزخ زندگی می کرد، باور می کند، اما اگر طبق استانداردهای "Pokemon" باشد. یک پیشرفت بزرگ است، پس با توجه به استانداردهای صنعت مدرن، یک بازی بسیار قدیمی، معمولی و غیرقابل بخشش کم بودجه برای چنین فرنچایز موفقی است. این یک بازی زیبا و شاید بهترین بازی در مورد Pokemon است، اما یک نماینده بسیار متوسط از اکشن-RPG است. اگر می خواهید احساس کنید یک مربی پوکمون هستید، به فروشگاه بدوید. اگر نسبت به هیولاهای جیبی بی تفاوت هستید، احتمالاً عجله ای وجود ندارد.
با این حال، اگر از من این سوال پیچیده را بپرسید که آیا بازی کردن جالب است یا سرگرم کننده... باید موافقت کنم. این سریال جادوی خودش را دارد و خیلی وقت است که اینقدر آشکار نبوده است. شاید باورش سخت باشد، اما یک پیشرفت است. خیلی دیر، اما هنوز یک پیشرفت. اکنون نکته اصلی این است که توسعه دهندگان در اینجا متوقف نمی شوند. من خیلی به Game Freak اعتقاد ندارم، اما سعی می کنم خوشبین بمانم.