وقتی برای اولین بار تریلر به ما نشان داده شد جاده 96، او به خصوص من را هیجان زده نکرد. خوب، تریلر شبیه یک تریلر است: یک بازی جدید در ژانر داستان سرایی تعاملی، که در آن پایان داستان به اقدامات بازیکن بستگی دارد. شاید اشباع بیش از حد بازی های ویدیویی بعد از E3 تاثیر خود را گذاشت، اما نتوانست مرا تحت تاثیر قرار دهد. با این حال، شما نمی توانید از یک تریلر نظری بسازید، بنابراین در هفته های پایانی تابستان رو به مرگ، تقریباً همزمان با انتشار یک فیلم تعاملی مبتنی بر داستان، Twelve Minutes، تصمیم گرفتم نگاهی به این ساخته از فروتن داشته باشم. استودیوی مستقل Digixart و دریابید که آنها در چه چیزی موفق شدند.
به طور کلی، در سال‌های اخیر، چه خوب و چه بد، بازی‌های روایی مبتنی بر کنش‌های بازیکن به طور خاص نقل قول نمی‌شوند. احتمالاً مرگ استودیوی Telltale تحت تأثیر قرار گرفت که عملاً این طاقچه را غصب کرد و بازی های مشابه را با فرکانس رشک برانگیزی به یکدیگر مهر زد. در پس زمینه یک شرکت فعال و موفق (تا زمان معینی)، بقیه حتی نمی دانستند به کدام طرف نزدیک شوند. اما این به این معنی نیست که هیچ افراد مشتاقی وجود نداشته است. Road 96 یکی از آخرین بازی‌های این چنینی است که همه چیز را نه چندان با گیم‌پلی، بلکه توانایی واکنش سریع به اتفاقات و گرفتن تصمیم درست در زمان مناسب تعیین می‌کند. و اگرچه این بازی اساساً هیچ چیز جدیدی را اختراع نمی کند، اما یک بار دیگر به ما ثابت می کند که حتی استودیوهای بدون حمایت مالی زیادی نیز می توانند "سینما" خود را ایجاد کنند که بتواند تخیل را جذب کند.
همچنین بخوانید: Ghost of Tsushima: Director's Cut Review - زیباترین بازی سال گذشته بهتر شد
احتمالاً در بین همه مقایسه‌های ممکن، مناسب‌تر است که جاده 96 را با اسباب‌بازی به نام Life is Strange مقایسه کنید - مطمئنم که آن یکی را به خاطر دارید. این فیلم تعاملی اپیزودیک نوجوان ناشیانه به یک فرنچایز تبدیل شد و تعداد قابل توجهی دنباله‌ها، پیش‌درآمدها و ادامه‌های معنوی را به وجود آورد. و او همچنین ثابت کرد که گیمرها بیش از حد آماده هستند تا به چیزی ملودراماتیک تر و آرام تر، بدون زامبی و تیراندازی شیرجه بزنند. LiS ویژگی برجسته خود را داشت که آن را از محصولات Telltale متمایز می کرد - دستکاری زمان. مکانیک ها جالب هستند، هرچند بازی به خاطر آن اصلا خاطره انگیز نبود. جاده 96 نیز ویژگی خاص خود را دارد - داستان شخصیت های مختلفی که در هم تنیده شده اند و سرنوشت آنها کاملاً به شما بستگی دارد.
خود Life is Strange به دلیل بودجه هنگفتش متمایز نشد و از نظر بصری به آن چسبید - نه دیترویت: تبدیل شدن به انسان، البته. از این نظر، Road 96 حتی ساده تر است: ساخته شده در سبک "lo-fi"، این تازگی شبیه ماموریت های دهه نود است و نمی تواند از یک تصویر واضح و یا انیمیشن های پیشرفته به خود ببالد.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی Ratchet & Clank: Rift Apart - Just Space!
اما همانطور که مشخص شد، این ضروری نیست: در حالی که بسیاری از پروژه های دیگر از استودیوهای مستقل توسط بصری های مقرون به صرفه دفع می شوند، Road 96 این را ندارد: با دادن تمام اولویت به سبک، توسعه دهندگان عمدا رزولوشن بازی را کاهش دادند. حتی پایین تر و به آن یک مجموعه تصویری پیکسلی داد که کاملاً با زمان عمل - 1996 مطابقت دارد. صادقانه بگویم، من واقعاً تحت تأثیر قرار گرفته ام که چگونه استودیو آن را به پایان رساند - بازی اصلاً ارزان یا قدیمی به نظر نمی رسد. گاهی اوقات بهترین راه برای خلاص شدن از شکایات گرافیکی، دانگرید کردن است. و همانطور که معلوم شد نیازی به کاوش در صفحه دو بعدی نیست.
بنابراین، ما به سال 1996 باز می گردیم، اما در یک تاریخ متناوب. ایالات متحده آمریکا (اوه، "پتریا") غیرقابل تشخیص است - پس از یک حمله تروریستی، سیستم سیاسی این کشور به دست رئیس جمهور تایرک، ظالمی که قدرت را غصب کرده و پلیس را تحت سلطه خود درآورده، به پایان رسید. جوانانی که از اتفاقی که برای «سرزمین آزادگان و شجاعان» افتاده شوکه شده‌اند، پول جمع‌آوری می‌کنند و به کشورهای دیگر می‌روند، جایی که می‌توانید فقط از یک مکان - نزدیک مرز، با پیدا کردن همان جاده 96 به کشورهای دیگر بروید.
این نوجوانان هستند که باید بازی کنیم و چندین - به محض اینکه یکی نجات پیدا کرد، داستان دیگری شروع می شود و غیره. هیچ جایی برای قهرمانی یا انقلاب وجود ندارد: قهرمانان داستان، که معمولی ترین مردم هستند، به آینده ای روشن اعتقاد ندارند و آماده اند تا از طریق دزدی، فریب و رشوه از سرزمین ناخوشایند خود فرار کنند. هیچ چیز خاصی در مورد این کراوات وجود ندارد، اما من آن را دوست داشتم - استانداردترین زاویه برای یک بازی ویدیویی نیست.
ما می دانیم که باید به کجا برویم، اما چگونگی رسیدن به آنجا موضوع دیگری است. ما هیچ کار یا هدفی نداریم، فقط مکان‌های مختلفی داریم که می‌توان به روش‌های مختلف رها کرد. با تعامل با مردم از طریق دیالوگ‌ها و گاهی اوقات مینی‌بازی‌های ساده، می‌توانیم درباره جهان بیشتر بیاموزیم، درآمد کسب کنیم یا راهی برای رسیدن سریع‌تر به ایست بازرسی عزیز پیدا کنیم. و همانطور که اغلب در یک فیلم جاده ای اتفاق می افتد، نکته اصلی خود جاده است، نه پایان. در حالی که آواتار ما ساکت است، همراهان او به یکباره برجسته می شوند. با پیشرفت، تعدادی NPC جالب را که به لطف کار شایسته فیلمنامه نویسان زنده شدند، دوست خواهید داشت و از آنها متنفر خواهید شد.
هر شخصیت سرنوشت خود را دارد و هیچ بازی مانندی نخواهد بود. شما می توانید به انتها برسید و در آخرین لحظه فرصت دوری از مرزبانان را از دست بدهید. شخصیت شما ممکن است بمیرد، در جاده خسته شود (پول و مقیاس قدرت دو ارز اصلی هستند)، یا به دست یک پلیس بیفتد. جذابیت این است که داستان‌ها و لوکیشن‌ها به‌صورت تصادفی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، در نتیجه این احساس واقعی وجود دارد که شما کسی هستید که بر جهان تأثیر می‌گذارید، نه فیلمنامه‌نویس پشت صحنه. و این عالی است - حتی اگر بازی واقعاً هیچ چیز انقلابی انجام ندهد. دیدن چنین جاه طلبی از سوی یک توسعه دهنده کوچک شگفت آور است. صادقانه بگویم، هیچ یک از ساخته های اخیر Dontnod Entertainment اینطور به من گیر نداده است.
همچنین بخوانید: بررسی Miitopia - بازی های RPG کودکان با رتبه بندی غیر بچه ها
از بیرون، ممکن است یک بازی کوچک به نظر برسد، اما هر چه بیشتر به پیشرفت خود فکر می کنم، بیشتر متوجه می شوم که چقدر در آن بسته شده است. جادوگران در Digixart توانسته اند تعداد قابل توجهی از مکانیک ها و عناصر را در اختیار بازی قرار دهند، اما آن ها این کار را به قدری با ظرافت انجام داده اند که بازیکن هرگز احساس دشواری نمی کند و نیازی به نکاتی ندارد. در مرکز همه چیز، داستان قرار دارد و حتی با وجود غیرقابل پیش بینی بودن هر فصل، «درزها» نامرئی باقی می مانند و هرگز نمی دانید که در نهایت به کجا خواهید رسید.
من قبلاً به دیالوگ‌ها و فیلمنامه‌ای که دوست داشتم اشاره کرده‌ام، اما موسیقی متن فیلم باید برجسته شود - عنصر دیگری که به Life is Strange اجازه می‌دهد تا جایگاه فرقه را به دست آورد. موسیقی در جاده 96 بسیار عالی و بسیار متنوع است. در طول ماجراجویی‌ها، قهرمانان ما می‌توانند نوارهای صوتی را با آهنگ‌هایی از هنرمندان مختلف جمع‌آوری کنند. نام‌ها در اینجا به اندازه بازی فرانسوی فوق‌الذکر معروف نیستند، اما ارزش کمتری ندارند: همه آهنگ‌ها را می‌توانید در Bandcamp پیدا کنید، جایی که سی دی موسیقی رسمی منتشر شد. برخی از هنرمندان مانند Cocoon را می شناختم و برخی برای من یک کشف واقعی شدند.
حکم
بر جاده 96 می خواهند صحبت کنند نه لزوماً این که همه آن را دوست داشته باشند، اما برای من این خبر یادآوری دیگری از پتانسیل صحنه مستقل بود که برای خلق چیزی واقعاً جالب نیازی به گرافیک شگفت انگیز یا بازیگران هالیوودی ندارد. و در مورد بازی های داستانی، جاده 96 یکی از محبوب ترین های امسال من شده است. اگر روح یک فیلم جاده ای و فضای دهه نود گرانج را دوست دارید، نمی توانید نسخه جدید را از دست بدهید.