بازی های مربوط به Sonic the Hedgehog برای من معمای اصلی صنعت بوده و هستند. چگونه است که حتی پس از ده ها نسخه متوسط در ژانری که مدت هاست به عنوان جریان اصلی شناخته نمی شود، مردم همچنان این بازی ها را می خرند؟ چرا Sonic اینقدر محبوب است و چرا سگا فرصت دیگری به فرنچایز آنها نمی دهد؟ امروز ما به این سوالات پاسخ نمی‌دهیم، اما سعی می‌کنیم به ریمستر نگاه کنیم رنگ های صوتی - به گفته بسیاری، یکی از بهترین بازی های سه بعدی در مورد جوجه تیغی فوق سریع.
Sonic Colors: Ultimate همان بازی Wii 2010 است، اما با گرافیک بهبود یافته و برخی موارد اضافه شده جزئی. اصل موضوع ثابت می ماند: سونیک با پروفسور اگمن و ارتش دستیاران رباتیک او روبرو می شود. ماهیت بازی نیز سنتی است: شما باید از ابتدای سطح تا انتها بدوید، گاهی اوقات دیدگاه را تغییر دهید (از دو بعدی به سه بعدی و بالعکس) و از مهارت های خاصی استفاده کنید. این یک نوع جداگانه از پلتفرمر است که هیچ جایگزینی ندارد. و یا می فهمید که چگونه کار می کند، یا در هر سطحی رنج می برید.
بارها به من گفته شده است که Sonic Colors یکی از بهترین فرنچایزهای 10 سال اخیر است. اگر در یک زمان سوپر ماریو بدون درد از انتقال به یک هواپیمای سه بعدی جان سالم به در برد، چهره ابدی او رنج می برد. نمایشنامه های زیادی درباره او ساخته شده است، اما در طول 20 سال گذشته تنها تعداد کمی از آنها مورد تحسین منتقدان قرار گرفته اند. من شخصاً Sonic Generations را بهترین چنین بازی می دانم، اما Colors نیز چیزهای زیادی برای قدردانی دارد: جهان های روشن رنگارنگ، مکانیک های مبتکر، موسیقی رانندگی. اما حتی در بهترین لحظاتش فقط یک «بازی سونیک» باقی ماند. این یک شاهکار یا یک مکاشفه نیست. و ریمستر جانی به فرنچایز راکد نخواهد بخشید. اما در مورد همه چیز به ترتیب.
رنگ ها زمانی خوب هستند که هیچ شگفتی وجود نداشته باشد. طرفداران گیم پلی سنتی این سری مطمئناً از سطوحی که در اینجا هستند قدردانی خواهند کرد. در بیشتر موارد، آنها از بهترین‌های سری پایین‌تر نیستند... تا زمانی که در هواپیمای دوبعدی قرار نگیریم. نه، می‌دانم که ضربه زدن به جنبه‌های سنتی سریال کفرآمیز است، اما اتفاقاً بخش‌های رنگ‌ها کسل‌کننده‌ترین بخش‌های دوبعدی هستند. واقعیت این است که آنها اغلب Sonic را متوقف می کنند و پلتفرمینگ را انجام می دهند ... و هرکسی که این بازی ها را بازی کرده است می داند که "پلتفرم" و "سونیک" مفاهیم چندان سازگار نیستند. چند سال گذشت و جوجه تیغی ما پریدن عادی را نیاموخت. حرکتی که نینتندو در دهه هشتاد به ذهن آورد، به تیم Sonic داده نشده است، در نتیجه قهرمان ما اغلب در مکان های پیش پا افتاده تری گیر می کند. اغلب اوقات بازی از ما می‌خواهد که دکمه‌ای را فشار دهیم و پلتفرم را بالا ببریم، اما حتی این ساده‌ترین اقدام زمان غیرمنطقی را می‌گیرد. و هنگامی که "پلتفورماتور" شما نمی تواند پرش روی پلت فرم را سرگرم کننده کند، مشکلی پیش آمده است. اما هواداران اکنون به من حمله خواهند کرد که همیشه همینطور بوده است. شاید.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی Team Sonic Racing – Team Bordom
همه بخش‌های دوبعدی خراب نیستند و بسیاری از آنها با همان حس سرعتی که سونیک را به یک پدیده تبدیل کرده بود، لذت می‌برند. حتی با وجود سن خود، Colors در برخی مواقع همچنان تحت تاثیر قرار می دهد. به عبارت دیگر، وقتی سونیک سریع است، همه چیز عالی است. وقتی سرعتش کم شد، بلافاصله می خواهید کار دیگری انجام دهید. باز هم، هیچ چیز تعجب آور نیست: به معنای واقعی کلمه هر بازی شکست خورده این فرنچایز، اول از همه، با کندی گیم پلی متمایز می شود.
با توجه به تجربه خودم می گویم که Colors نیز مانند سایر قسمت های سریال بی پایان نیاز به صبر و حوصله زیادی دارد. سطوح اول نرم هستند، اما به زودی کوچکترین اشتباه منجر به مرگ جوجه تیغی و راه اندازی مجدد کل سطح می شود. یکی دو تا از این اشتباهات، و شما نمی خواهید به عقب برگردید. خوشبختانه، ریمستر همه چیز را در اینجا بهتر کرد: نیازی به شروع از صفر در Sonic Colors: Ultimate نیست، زیرا بازی همیشه شما را به آخرین نقطه ذخیره خود بازمی گرداند. این عالی است، اما انتظار هیچ پیشرفت عمده دیگری را نداشته باشید: نسخه نهایی یا نه، Sonic Colors هنوز هم یک بازی Wii با تمام نقص های همراهش است. این فقط یک ریمستر است - نه بازسازی. به لطف موسیقی جدید و تصویر عریض می توانید برای لحظه ای آن را فراموش کنید.
برای یک بازی 11 ساله، Sonic Colors: Ultimate واقعا خوب به نظر می رسد. به خوبی نسخه های مدرن نیست، اما همچنان عالی است - به خصوص در حال حرکت. خدا را شکر که هیچ تاخیری وجود ندارد - به هر حال در PS5. من نظرات منفی زیادی در مورد نسخه سوییچ شنیده ام.
همچنین بخوانید: Ghost of Tsushima: Director's Cut Review - زیباترین بازی سال گذشته بهتر شد
طنز این است که محافظ‌های صفحه‌نمایش که به‌صورت جداگانه طراحی شده‌اند ممکن است در سال 2011 جالب به نظر می‌رسند، اما در سال 2021، پس از بازسازی کل بازی، به ضعیف‌ترین نقطه آن تبدیل شدند. کیفیت آنها چیزهای زیادی برای دلخواه باقی می گذارد، و داستان ... خوب، Sonic است. خودت همه چیزو میفهمی نینتندو مدت ها پیش متوجه شده بود که بازی ها برای لذت بردن نیازی به صفحه نمایش داستانی ندارند، اما سگا به دلایلی همیشه سعی کرده است تا شخصیت های آنها را صدا کند و تا حد امکان خطوط غیر خنده دار را به آنها ارائه دهد. به هر حال، بازی به طور کامل به روسی ترجمه شده است.
در میان دیگر موارد جدید، می‌توانید قابلیت تغییر ظاهر سونیک و حالت Rival Rush را برجسته کنید که به شما امکان می‌دهد با Metal Sonic مسابقه دهید. راستش چیز خاصی جالب نیست. واضح است که توسعه دهندگان هیچ ایده خاصی نداشته اند. با وجود چند پیشرفت، هنوز هم همان بازی است. و این به شما بستگی دارد که آیا خوب است یا نه. من هنوز هم به تازه‌کاران توصیه می‌کنم ابتدا نسل‌ها را امتحان کنند. نسخه PS3 با استانداردهای امروزی لنگ است، اما بسیار قابل پخش است.
همچنین بخوانید: نقد و بررسی جاده 96 - یک فیلم جاده ای تعاملی که در آن فیلمنامه را می نویسید
حکم
Sonic Colors: Ultimate یک ریمستر معمولی است که تنها با چند نوآوری از یک پورت ساده جدا شده است. نسخه اصلی بدتر و کندتر به نظر می رسد، اما فقط می توان تا حدی بازی متوسط را بهبود بخشید. طرفداران آن را قدردانی خواهند کرد، اگرچه حتی آنها نیز برای سی سالگی سریال به چیزی بیشتر امیدوار بودند.