خورشید یک توپ بزرگ از گاز داغ و دارای بار الکتریکی است. همانطور که خورشید چرخه منظم 11 ساله خورشیدی خود را طی می کند، فعالیت الکترومغناطیسی در سطح ستاره به طور فزاینده ای آشفته می شود. این تلاطم ناگزیر منجر به پیدایش لکه‌های خورشیدی می‌شود - مناطق تاریکی به اندازه یک سیاره که در قسمت پایینی جو خورشید به دلیل اختلالات مغناطیسی قوی تشکیل می‌شوند.
برای اکثر تلسکوپ های نور مرئی، لکه های خورشیدی سیاه به نظر می رسند. اما چرا آنها اینطور به نظر می رسند و آیا واقعا سیاه هستند؟ معلوم شد که لکه های خورشیدی در واقع سیاه نیستند. در عوض، تاریکی صرفاً یک توهم نوری است که توسط گرمای متضاد لکه های خورشیدی و محیط اطراف آنها ایجاد می شود.
موسسه تحقیقات جوی دانشگاه (UCAR) می‌گوید: «لکه‌های خورشیدی تنها بر خلاف چهره درخشان خورشید تاریک هستند». اگر می‌توانستید یک لکه متوسط خورشید را از خورشید جدا کنید و آن را در جای دیگری در آسمان شب قرار دهید، به اندازه ماه کامل روشن می‌شد.»
به گفته ناسا، لکه های خورشیدی بسیار تیره تر از بقیه سطح قابل مشاهده خورشید یا فوتوسفر به نظر می رسند، زیرا آنها بسیار خنک تر هستند و گاز زیر لکه خورشیدی حدود 25٪ کمتر از بقیه خورشید نور ساطع می کند.
لکه های خورشیدی هنوز داغ هستند - اخترشناسان دمای یک نقطه معمولی را حدود 3 درجه سانتیگراد تخمین می زنند - اما به گفته سرویس ملی هواشناسی، فتوسفر اطراف در حدود 500 درجه سانتیگراد می سوزد.NWS).
به گفته NWS، لکه‌های خورشیدی سردتر هستند، زیرا در مناطقی شکل می‌گیرند که میدان‌های مغناطیسی به‌ویژه قوی‌تر هستند - حدود 2500 برابر قوی‌تر از زمین و بسیار قوی‌تر از هر جای دیگری در خورشید. این امر فشار مغناطیسی اعمال شده بر روی لکه های خورشیدی را افزایش می دهد و در نتیجه از جریان گرما از درون خورشید به سطح جلوگیری می کند و منطقه را خنک تر از محیط اطراف خود می کند.
انرژی مغناطیسی انباشته شده از لکه های خورشیدی می تواند عوارض جانبی چشمگیر – و خطرناکی داشته باشد. هنگامی که خطوط میدان مغناطیسی اطراف لکه های خورشیدی بیش از حد درهم می شوند، می توانند به پیکربندی های جدید بپرند و انفجارهای ناگهانی انرژی مغناطیسی را آزاد کنند. این انرژی می‌تواند با پلاسمای اطراف - گاز داغ و باردار الکتریکی که بیشتر خورشید را تشکیل می‌دهد - برهم‌کنش داشته باشد و باعث انفجار انرژی شود که به عنوان شعله خورشیدی شناخته می‌شود.
بزرگترین گروه از لکه های خورشیدی در 24 سال گذشته در اکتبر 2014 بر روی خورشید ظاهر شد. لکه های خورشیدی در زیر ناحیه فعال روشن در مرکز خورشید قرار دارند. شراره های خورشیدی همیشه در مناطق فعال نزدیک لکه های خورشیدی رخ می دهد، یعنی هر چه تعداد لکه های خورشیدی در آن لحظه از زمان بیشتر باشد، احتمال شعله ور شدن بیشتر می شود. لکه های خورشیدی اغلب در نزدیکی اوج چرخه 11 ساله فعالیت خورشید ظاهر می شوند که به آن نیز معروف است. حداکثر خورشیدی، زمانی که فعالیت مغناطیسی به حداکثر می رسد.
گرمای ناشی از فلاش نیز به نوبه خود می تواند باعث ایجاد نوع دیگری از انفجار به نام تخلیه جرم تاج (KVM)، که در آن ذرات باردار خورشیدی از اتمسفر خورشیدی خارج می شوند و در فضا سرعت می گیرند.
اکثر CVM ها بدون ضرر به فضا پرواز می کنند. اما اگر آنها به زمین فرستاده شوند، می تواند عواقب فاجعه باری داشته باشد. هنگامی که یک EMF از جو زمین عبور می کند، می تواند شبکه های برق را از بین ببرد، باعث خاموشی رادیو یا آسیب رساندن به ماهواره ها شود، حیات روی زمین توسط میدان مغناطیسی سیاره ما محافظت می شود، اما فضانوردانی که در فضا کار می کنند می توانند دوزهای بالاتر از حد معمول تابش دریافت کنند.
اما یک جنبه روشن وجود دارد: وقتی CVM به زمین می افتد، بارانی از ذرات باردار که از جو سیاره ما عبور می کنند باعث می شود شفق های قطبی در عرض های جغرافیایی پایین تر از حد معمول ظاهر شوند. لکه تاریک بزرگ روی خورشید را می توان به خاطر این نمایش رنگ شگفت انگیز در آسمان زمین تشکر کرد.
شما می توانید به اوکراین در مبارزه با مهاجمان روسی کمک کنید. بهترین راه برای انجام این کار، کمک مالی به نیروهای مسلح اوکراین است Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.
همچنین بخوانید: