در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری، دو سیارک کشف شده است: 203 پمپئی و 269 جاستیسیا - با طیف قرمزتر از هر جرم دیگری در این منطقه. شباهت بیشتری دارند اجرام فرا نپتونی.
اکتشاف دانشمندان می تواند نوعی حس در نجوم ایجاد کند: این امکان را به وجود می آورد که ثابت شود بخش قابل توجهی از کمربند اصلی "اجزای بومی" نیستند، بلکه "مهاجران" هستند که از حومه منظومه شمسی به این کمربند پرواز کردند. شاید کار اخترشناسان این فرضیه را که در میان دانشمندان رایج است مبنی بر اینکه کمربند سیارکی مستقیماً در نزدیکی مشتری شروع به شکل گیری کرده است، رد کند و فرضیه دیگری را تأیید کند که هرج و مرج واقعی در منظومه شمسی جوان حاکم شده است که به لطف آن سیارک ها و سیارات غول پیکر در مکان هایی ظاهر شدند. آنها امروز هستند.
در حال حاضر، در مجاورت زمین و سایر سیارات در مناطق بیرونی و درونی منظومه شمسی نسبتاً آرام است: هیچ برخورد کیهانی جدی وجود ندارد. اما دانشمندان 4 میلیارد سال پیش فرض می‌کنند که هرج و مرج واقعی در اینجا حکمفرما بوده است: مدار مشتری و دیگر غول‌ها تغییر کرده و میدان‌های گرانشی این سیارات باعث اختلالات جدی در مدار سیارات شده است. سنگ های فضایی و بلوک های یخی با یکدیگر برخورد کردند و در فواصل بسیار زیادی پرتاب شدند. ستاره شناسان پیشنهاد می کنند که با گذشت زمان، برخی از این "سنگ های پراکنده در فضا" بین مدارهای مریخ و مشتری جمع شده اند. این منطقه به کمربند اصلی سیارک ها معروف است.
اعتقاد بر این است که بسیاری از مواد موجود در کمربند قطعات سنگی مشابهی هستند که نتوانستند سیارات را تشکیل دهند. با این حال، دو جسم در این منطقه وجود دارد که فرضیه "تشکیل سیارک کمربند نزدیک مشتری" را مورد تردید قرار می دهند. اینها تأسیسات بزرگ 203 Pompeii و 269 Justitius هستند که به ترتیب در سالهای 1879 و 1887 افتتاح شدند.
قطر پمپئی حدود 116 کیلومتر و قطر جاستیسیا - حدود 50 کیلومتر است. چنین ابعادی به احتمال زیاد نشان می دهد که جسم اول یک ساختار بکر است، یعنی پس از شکل گیری در معرض هیچ ضربه ای قرار نگرفته است، و برعکس، دوم ممکن است قطعه ای از یک سیارک بزرگتر باشد. هر دو بدن در یک مدار دایره ای پایدار حرکت می کنند، به این معنی که "سنگ های فضایی" باید مدت ها پیش در این منطقه مستقر می شدند.
همچنین جالب:
- روان سیارکی ممکن است آن چیزی نباشد که دانشمندان انتظار داشتند
- ناسا عواقب سقوط یک سیارک به زمین را شبیه سازی می کند - و آنها چشمگیر هستند
در آخرین دوشنبه ماه جولای، گروهی از ستاره شناسان ژاپنی و آمریکایی مطالعه ای را منتشر کردند که در آن در مورد ویژگی های 203 پمپئی و 269 جاستیسیا صحبت کردند که آنها را از سایر سیارک های کمربند اصلی متمایز می کند. دانشمندان گزارش کردند که طیف مرئی این دو جسم دارای رنگ قرمز واضحی است که بیشتر مشخصه اجرام واقع در خارج از مدار نپتون (در کمربند کویپر) است و نه برای سیارک ها در کمربند اصلی.
اجسام در ناحیه داخلی منظومه شمسی، کمربند اصلی، نور خورشید را در طول موج هایی که مطابق با رنگ آبی است، منعکس می کنند، زیرا سطح آنها عملاً فاقد مواد آلی است: کربن و متان. ستاره شناس و مطالعه توضیح می دهد که اجرام در ناحیه بیرونی منظومه ما، جایی که کمربند کویپر در آن قرار دارد، نور خورشید را در طول موج هایی که با رنگ قرمز مطابقت دارد، منعکس می کنند، زیرا مواد آلی زیادی در سطح خود دارند که احتمالاً اجزای سازنده حیات هستند. مایکل مارسست از مؤسسه فناوری ماساچوست، نویسنده همکار. - Pompeii و Justicia، به بیان ساده، بسیار قرمز هستند، قرمزتر از تمام سیارک های دیگر در کمربند اصلی شناخته شده برای ما. بنابراین، ما فرض می‌کنیم که این دو جسم باید «خارج» منظومه شمسی تشکیل می‌شدند و نه نزدیک مشتری».
مدل قشنگیه
اگر داده های دانشمندانی که این کشف را انجام داده اند تأیید شود، فرضیه مهاجرت سیارک ها و سیارات در منظومه شمسی اولیه صحت خواهد داشت. به طور خاص، به اصطلاح به رسمیت شناختن گسترده ای دریافت خواهید کرد مدل قشنگیه - سناریویی از توسعه دینامیکی منظومه شمسی، که بر اساس آن، قبل از اینکه زحل، اورانوس و نپتون در جایی که اکنون هستند ظاهر شوند، سیارات غول پیکر باید از خورشید دور می شدند و برعکس مشتری باید نزدیکتر می شد. به ستاره
این مدل پیش‌بینی می‌کند که این حرکت غول‌ها باعث ایجاد اختلال در مدار اجرام باقی مانده پس از شکل‌گیری سیارات شده و در نتیجه این اجرام به ناحیه داخلی منظومه شمسی (کمربند اصلی) و بیرونی مهاجرت کرده‌اند. یکی (کمربند کویپر) و به مرور زمان مدارهای پایداری به دست آورد. امروزه اجسام کمربند کویپر را اجسام فرا نپتونی می نامیم.
بسیاری از دانشمندان مدت‌ها حدس می‌زنند که کمربند اصلی ممکن است حاوی اجسامی باشد که از کمربند کویپر مهاجرت کرده‌اند، اما دانشمندان هیچ مدرکی برای حمایت یا رد این ایده نداشتند. مطالعه اخیر اخترشناسان آمریکایی و ژاپنی ممکن است در نهایت تایید کند که چنین مهاجرتی در گذشته های دور امکان پذیر بوده است.
مشکل قرمز است
هال لویسون، دانشمند سیاره‌شناسی از موسسه تحقیقاتی جنوب غربی در بولدر، کلرادو، توضیح می‌دهد: «هرچه به خورشید نزدیکتر می‌شوید، اجسام باید کمتر قرمز شوند. حتی سیارک‌هایی که توسط میدان گرانشی مشتری گرفته شده‌اند، که فکر می‌کنیم ممکن است اجسام فرا نپتونی باشند، به قرمزی پمپی و جاستیسیا نیستند. اینکه چرا این دو سیارک اخیر چنین رنگ مشخصی دارند برای ما یک راز است." پایان دادن به منشا پومپی و جاستیشیا و همچنین توضیح اینکه چرا سیارک ها حتی پس از مهاجرت به خورشید به رنگ قرمز باقی می مانند، به ماموریت فضایی ویژه ای که این دو جرم را بازدید می کند، کمک می کند. اما تاکنون هیچ آژانس فضایی چنین ماموریتی را برنامه ریزی نکرده است.
همچنین بخوانید:
- چین با موشک های کامیکاز از زمین در برابر سیارک ها محافظت می کند
- ناسا با کمک تلسکوپ جدید سیارک های خطرناک را رصد می کند