در بحبوحه اخبار مداوم در مورد همه گیری و اعتراض به نژادپرستی سیستمی در جامعه ما، خبر دیگری بر سر زبان ها افتاده است: برخی از شرکت های بزرگ فناوری اعلام کرده اند که سازمان های مجری قانون را از استفاده از فناوری خود منع خواهند کرد. تشخیص چهره. آمازون، آی بی ام و Microsoft این اقدام را در حالی انجام داد که معترضان خواستار پایان دادن به توهین نژادی و خشونت پلیس بودند.
از زمان آغاز به کار، فناوری تشخیص چهره با تردیدها و بحث‌های مشابه مواجه شده است. این فناوری میلیاردها عکس را بدون اطلاع عموم از رسانه‌های اجتماعی جمع‌آوری کرده است و یک برنامه تقریباً جهانی برای تشخیص چهره ایجاد کرده است که خشم نسبت به آزادی‌های قانون اساسی و تشدید تعصب نژادی را برانگیخته است.
به طور معمول، فناوری تشخیص چهره، تصاویر اسکن شده از یک چهره را برای شناسایی هویت واقعی یک فرد ضبط، تجزیه و تحلیل و ذخیره می کند. سپس اطلاعات حاصل از اسکن را با پایگاه داده افراد مشهور مقایسه می کند تا مطابقت پیدا کند. در حالی که جنبه‌های اجتماعی تشخیص چهره بدون نظارت نگران‌کننده است، مکانیسم‌های امنیتی (یا فقدان آن) که مانع از دسترسی هکرها به سرورهایی که پایگاه‌های اطلاعاتی را میزبانی می‌کنند، و همچنین تعداد فزاینده تطبیق‌های نادرست، به همان اندازه نگران‌کننده هستند.
اینها مسائل بسیار واقعی است که شایسته بحث در صنعت، دولت و جامعه است تا بتوانیم راه هایی برای استفاده از این نوع فناوری بدون نقض حقوق بشر پیدا کنیم. ولی، احراز هویت چهره یک فناوری مرتبط، اما اساساً متفاوت است.
توجه به این نکته مهم است که دو رویکرد برای هر احراز هویت بیومتریک وجود دارد: «نقشه‌برداری مبتنی بر سرور» و «نقشه‌برداری مبتنی بر دستگاه». رویکرد اول برخی از جنبه‌های مخاطره‌آمیز فناوری تشخیص چهره را به اشتراک می‌گذارد، زیرا جزئیات شخصی‌ترین ویژگی‌های یک فرد - چهره یا اثر انگشت شما - را در سروری ذخیره می‌کند که ذاتاً ناامن است. با استفاده از احراز هویت مطابق با دستگاه، اسکن چهره، چهره فعلی شما را با چهره‌ای که قبلاً در دستگاهتان ذخیره شده است مقایسه می‌کند، بدون جستجوی موارد منطبق در ابر یا خروج از دستگاه. اسکن به سادگی تأیید می کند که شخصی که درخواست دسترسی به مثلاً یک لپ تاپ، تلفن هوشمند یا یک وب سایت خاص را دارد، همان کسی است که می گوید. این رویکرد از مقایسه یک به یک استفاده می کند و به طور خاص به کاربر اجازه می دهد به جای اینکه ریسک و دردسر استفاده از رمز عبور را بپذیرد، به یک ماشین، وب سایت یا برنامه دسترسی پیدا کند.
FaceID از Apple، که شاید شناخته شده ترین برنامه احراز هویت چهره باشد، مانند بیومتریک گوگل، داده های روی تراشه دستگاه کاربر را رمزگذاری می کند. Android و رایانه های شخصی ویندوز 10 که از دوربین (یا اسکنر اثر انگشت) برای Windows Hello استفاده می کنند. این بدان معناست که حتی اگر این دستگاه‌ها به سرقت رفته یا گم شوند، اسکن بیومتریک از مهاجمان امن باقی می‌ماند.
وجه مشترک این دستگاه ها این است که همه آنها از استانداردهای صنعت FIDO که ارائه دهندگان خدمات پیشرو با همکاری فروشندگان پیشرو فناوری توسعه داده اند، پشتیبانی می کنند و به جای تکیه بر گذرواژه هایی که در برابر سرقت یا سرقت آسیب پذیر هستند از آنها برای ارائه ورود آسان تر و ایمن تر استفاده می کنند. سرقت
همه اینها بدان معنی است که احراز هویت چهره نه تنها با تشخیص چهره متفاوت است، بلکه ساده ترین و ایمن ترین راه برای ورود به سیستم در دستگاه شما و به زودی در وب سایت ها است.
همچنین بخوانید: