عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید در منظومه شمسی است. تنها در 88 روز زمینی، در فاصله متوسط حدود 58 میلیون کیلومتری به دور خورشید می گردد. در چنین فاصله ای نزدیک، با ایستادن بر روی سطح سیاره، خورشید سه برابر بزرگتر از زمین به نظر می رسد. با این حال، در مقایسه با شدت تشعشعاتی که به سیاره ما می رسد، 7 برابر بیشتر نور خورشید در سمت روز عطارد می افتد که سطح آن را تا دمای 430 درجه سانتی گراد گرم می کند.
عطارد اتمسفر ندارد، فقط یک مه نازک به نام اگزوسفر است که از اکسیژن سرگردان، سدیم، هیدروژن، هلیوم و پتاسیم تشکیل شده است که در اثر برخورد تصادفی شهاب سنگ و باد خورشیدی منفجر شده است. بدون پتوی گاز عایق برای حفظ گرما، دما می تواند تا -180 درجه سانتیگراد کاهش یابد.
در اعماق سایه‌دار دهانه‌های منفرد به سمت قطب‌ها، این دماهای فوق‌العاده پایین در تمام طول سال باقی می‌مانند و لکه‌های یخبندان را پناه می‌دهند. از قضا، شدیدترین تابش خورشیدی خود حداقل مقداری یخ یا حداقل آب تولید می کند، زیرا پروتون های باد خورشیدی با اکسیدهای موجود در مواد معدنی سطحی برخورد می کنند و مولکول های H2O را تشکیل می دهند.
با وجود چنین موقعیت نزدیک به خورشید و تغییرات شدید در دمای شدید، مردم می توانند از نظر فنی روی سطح سیاره راه بروند.
همچنین جالب:
- سیگنال های رادیویی از ستارگان دور حاکی از وجود سیارات پنهان است
- سیاره فراخورشیدی WASP-76b ممکن است جهنمی‌تر از آن چیزی باشد که فکر می‌کردیم
به دلیل چرخش آهسته عطارد، 59 روز زمینی طول می کشد تا یک چرخش انجام شود. با این حال، سال نسبتاً کوتاه 88 روزه آن به این معنی است که برای یک چرخه روز و شب کمتر از 176 روز زمینی طول می کشد. با پیروی از خط مرزی - منطقه گرگ و میش که به آرامی در حال تغییر است که بعد از غروب خورشید می بینیم - می توانیم از نور سوزان خورشید و سرمای دیوانه کننده جلوگیری کنیم.
چالش واقعی یافتن راهی برای فرود ایمن خواهد بود. فقدان جو برای استفاده به عنوان ترمز مفید به این معنی است که برای کنترل سرعت خود باید بیشتر به سوخت سنگین تکیه کنید.
اگرچه عطارد فقط کمی بزرگتر از ماه است، اما در مقایسه با پوسته نسبتاً نازک، دارای یک هسته آهنی عظیم است - یک ویژگی اسرارآمیز که آن را نسبت به اندازه خود بسیار سنگین می کند. این چگالی به این معنی است که کشش گرانشی سیاره تنها یک سوم زمین است - به سختی خرد کننده است، اما با توجه به عرض سیاره تنها 4900 کیلومتر، قابل توجه است.
سپس مسئله خود سفر مطرح می شود. اگر افزایش سطح تشعشع را با نزدیک شدن به خورشید در نظر نگیریم، 6 تا 7 سال طول می کشد تا مسیر پیچیده لازم برای رهگیری سیاره را تکمیل کنیم. و این در حالی است که از نظر فنی می توان آن را نزدیک ترین همسایه ما دانست.
حتی بدون مسافران انسانی، این یک شاهکار خواهد بود. اما ارسال یک فضاپیما به عطارد می تواند به ما کمک کند تا بسیاری از اسرار آن را کشف کنیم و داده های جدیدی در مورد کوچکترین سیاره منظومه شمسی ارائه کنیم.
همچنین بخوانید:
- فضاپیمای BepiColombo اولین تصویر خود از عطارد را به اشتراک گذاشته است
- دانشمندان توضیح داده اند که چرا عطارد چنین هسته آهنی بزرگی دارد