گونه ما در حال تجربه نقطه عطفی در تاریخ خود است. یک مطالعه جدید نشان می دهد که انسان ها یا فناوری ای را توسعه خواهند داد تا انرژی مورد نیاز برای پرواز از سیاره ما را به طور ایمن مهار کنند یا خود را در یک فاجعه بزرگ نابود کنند. اگر بتوانیم به اولی دست یابیم و دومی را اجتناب کنیم، می توانیم تنها در 200 سال به یک گونه بین سیاره ای واقعی تبدیل شویم.
برای ترک سیاره ما برای همیشه، انسان ها باید استفاده از انرژی های هسته ای و تجدیدپذیر را به طور چشمگیری افزایش دهند و در عین حال از این منابع انرژی در برابر استفاده های مخرب محافظت کنند. و چند دهه آینده بسیار مهم خواهد بود: اگر بشریت بتواند با خیال راحت خود را از سوخت های فسیلی دور کند، ممکن است هنوز فرصتی داشته باشد.
در سال 1964، ستاره شناس شوروی، میکولا کارداشف، طرحی برای اندازه گیری پیشنهاد کرد که بعداً توسط کارل ساگان اصلاح شد تا توانایی های تکنولوژیکی یک گونه هوشمند را ارزیابی کند. همه چیز به انرژی بستگی دارد و اینکه یک گونه چه مقدار از آن (از هر منبعی) می تواند برای اهداف خود استفاده کند، چه کاوش در جهان و چه بازی های ویدیویی. به عنوان مثال، تمدن کارداشیان نوع اول، می‌تواند از تمام انرژی موجود در سیاره زادگاه گونه‌ها، از جمله تمام منابع انرژی در زمین (مانند سوخت‌های فسیلی و موادی که می‌توانند برای شکافت هسته‌ای استفاده شوند) و تمام انرژی ورودی به سیاره استفاده کند. از ستاره والد برای زمین، حدود 10^16 وات است. تمدن های نوع دوم 10 برابر بیشتر انرژی مصرف می کنند و می توانند از کل نیروی یک ستاره استفاده کنند. گونه های نوع III می توانند حتی فراتر رفته و از بیشتر انرژی کل کهکشان استفاده کنند.
نیازی به گفتن نیست که نوع انسان بسیار کمتر از آستانه نوع یک است، اما مصرف انرژی ما هر سال در حال افزایش است. مردم بیشتر و بیشتری سرانه انرژی بیشتری مصرف می کنند، اما این انرژی قیمتی دارد، یعنی تهدید زیست کره ما از انتشار کربن و آلاینده ها، و خطر اینکه ذخیره سازی و تحویل انرژی قدرتمند می تواند برای اهداف مخرب استفاده شود. مانند هسته ای. بمب ها
خطر مرتبط با افزایش مصرف انرژی ممکن است توضیح دهد که چرا دانشمندان شواهدی مبنی بر وجود تمدن های بیگانه بسیار توسعه یافته پیدا نکرده اند. اگر زمین چندان خاص نیست، و توسعه حیات و هوش آنقدر منحصر به فرد نیست (و دلیلی هم وجود ندارد که چنین فرض کنیم)، پس کهکشان باید مملو از موجودات هوشمند باشد. البته از نظر نجومی، ما این همه مدت وجود نداشتیم، اما کهکشان راه شیری میلیاردها سال قدمت دارد. مطمئناً تا به حال شخصی باید به مرحله نوع III رسیده باشد و به طور جدی شروع به کاوش در کهکشان کند. این بدان معناست که تا زمانی که انسان‌ها باهوش شدند، باید کسی آنجا می‌بود که با ما ملاقات کند یا حداقل یک هدیه خوشامدگویی به جای بگذارد.
اما تا جایی که می توانیم بگوییم ما تنها هستیم. به نظر می رسد زندگی و به خصوص زندگی هوشمندانه بسیار نادر است. بنابراین، ممکن است مجموعه ای از فرآیندها، زندگی هوشمند را قبل از رسیدن تمدن به مراحل بزرگ تری از بین ببرند. بسیاری از این به اصطلاح "فیلترهای بزرگ" اشکال مختلف خود تخریبی گونه ها هستند.
در واقع، ما به عنوان یک گونه در حال حاضر قادر به خود تخریبی هستیم، زیرا ما حتی از اولین پله مقیاس کارداشف عبور نکرده ایم. تعداد انگشت شماری از کشورها امروزه دارای سلاح های هسته ای هستند که قادر به نابودی تمام انسان های روی کره زمین هستند.
ما فیلتر بزرگ خودمان هستیم.
ترفند این است که از خود تخریبی اجتناب کنیم در حالی که مصرف انرژی خود را به اندازه کافی افزایش می دهیم که بتوانیم به طور قابل اعتمادی در جهان های متعدد زندگی کنیم، حتی اگر فقط در منظومه شمسی باشد. اما برای دستیابی به موقعیت چند سیاره ای نیاز به مقدار زیادی انرژی است و نه تنها برای ایجاد مستعمره های کوتاه مدت، بلکه برای حمایت از شهرهای تمام عیار نیز نیاز است."
جیانگ و تیمش بهترین راه برای دستیابی به وضعیت نوع I را بررسی کردند. محققان توصیه های کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا را دنبال کردند که به وضوح پیامدهای استفاده مداوم از سوخت های فسیلی را بیان می کند. به طور خلاصه، اگر بشریت به سرعت منابع انرژی را به انرژی‌های هسته‌ای و تجدیدپذیر تغییر ندهد، آسیب زیادی به زیست کره‌ی خود وارد خواهیم کرد تا به صعود خود در مقیاس کارداشف ادامه دهیم.
این مطالعه همچنین افزایش سالانه 2,5 درصدی در استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و هسته ای را پیش بینی کرد و نشان داد که این اشکال استفاده از انرژی به طور پیوسته جایگزین سوخت های فسیلی در 20 تا 30 سال آینده خواهد شد. منابع انرژی هسته ای و تجدیدپذیر این پتانسیل را دارند که بدون وارد کردن فشار اضافی به زیست کره، به افزایش تولید ادامه دهند و اگر به میزان مصرف فعلی ادامه دهیم، در سال 2371 به وضعیت نوع I خواهیم رسید.
جیانگ اذعان دارد که محاسبات شامل مفروضات زیادی بوده و عدم قطعیت در برآورد احتمالاً حدود 100 سال بوده است. محاسبات باید بر این فرض استوار بود که راه‌های امنی برای مقابله با زباله‌های هسته‌ای پیدا می‌کنیم و افزایش احتمالات استفاده از انرژی منجر به فاجعه نمی‌شود. با این حال، اگر بتوانیم این مسیر را ادامه دهیم، می‌توانیم زمینه را برای حفاظت بالقوه گونه‌های خود برای نسل‌های آینده در چند صد سال آینده فراهم کنیم.
شما می توانید به اوکراین در مبارزه با مهاجمان روسی کمک کنید. بهترین راه برای انجام این کار، کمک مالی به نیروهای مسلح اوکراین است Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.
همچنین بخوانید: