فضاپیمای بین ستاره ای وویجر 2 ناسا در سال 1977 به فضا پرتاب شد و اکنون بیش از 20 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد. علیرغم تعداد، این قدیمی‌ترین فضاپیمای عملیاتی ناسا است که دو هفته قبل از وویجر 41 از مجتمع پرتاب 1 در کیپ کاناورال پرتاب شده است. وویجر 2 به پنج ابزار علمی مجهز است که به آن اجازه داده است تا در دهه‌های پس از پرتاب، داده‌های ارزشمندی را به زمین ارسال کند.
اکنون ناسا اعلام کرده است که از مقدار کمی از قدرت پشتیبان برای کمک به زنده نگه داشتن تمام ابزارهای علمی وویجر 2 تا سال 2026 استفاده خواهد کرد، نه اینکه اجازه دهد یکی از آنها امسال از کار بیفتد. کاوشگرهای وویجر تنها فضاپیمای ساخت بشر هستند که به فضای بین ستاره ای رسیده اند. آنها به تغییر درک ما از جایگاهمان در جهان کمک کردند.
این دو فضاپیما تنها فضاپیماهایی هستند که خارج از هلیوسفر خورشید ما، ذرات محافظ و میدان های مغناطیسی تولید شده توسط خورشید که مرز بین منظومه شمسی و فضای بین ستاره ای را مشخص می کنند، عمل می کنند. بنابراین قابل درک است که ناسا از آنها می خواهد تا زمانی که ممکن است برای جمع آوری داده های بیشتری کار کنند.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه وویجر در آزمایشگاه، "داده های علمی بازگردانده شده توسط وویجرها هر چه از خورشید دورتر می شوند ارزشمندتر می شوند، بنابراین ما قطعاً علاقه مندیم که تا جایی که ممکن است ابزارهای علمی زیادی را نگه داریم." در یک پست وبلاگ موتور جت ناسا در جنوب کالیفرنیا توضیح داده شده است.
هر دو کاوشگر توسط ژنراتورهای ترموالکتریک رادیو ایزوتوپی (RTG) کار می کنند که گرمای حاصل از تجزیه پلوتونیوم را به الکتریسیته تبدیل می کنند. در حالی که این سیستم ها فضاپیمای وویجر را برای بیش از 45 سال در حال کار نگه داشته اند، فرآیند فروپاشی به این معنی است که ژنراتورها هر سال اندکی انرژی کمتری تولید می کنند. تا به حال، متخصصان ماموریت به تدریج سیستم ها را خاموش می کردند تا ابزارهای علمی را زنده نگه دارند. با این حال، Voyager 2 اکنون به حداکثر رسیده است، به این معنی که مقامات ناسا در حال تصمیم گیری هستند که کدام ابزار اول امسال خاموش شود.
در همین حال، وویجر 1 در اوایل ماموریت یک ابزار از کار افتاد، به این معنی که اپراتورها مجبور نخواهند بود تصمیم مشابهی در مورد کاوشگر دوقلو تا یک سال دیگر بگیرند.
وویجر مجهز به تثبیت کننده ولتاژ است که در صورت نوسانات ولتاژ مدار پشتیبان را راه اندازی می کند. ناسا تصمیم گرفته است که اکنون از این قدرت ذخیره استفاده خواهد کرد تا هر پنج ابزار علمی وویجر 2 را برای مدتی طولانی تر - به طور دقیق تا سال 2026 - در حال کار نگه دارد.
البته این بدان معناست که Voyager 2 اساساً پشتیبان خود را در برابر نوسانات ولتاژ خطرناک بالقوه از دست خواهد داد. با این حال، تیم ناسا تصمیم گرفت که پس از 45 سال پایداری نسبی سیستم‌های الکتریکی وویجر 2، این ریسک را بپذیرد. اگر روش جدید طبق برنامه عمل کند، ناسا می‌تواند آن را در عرض یک سال در Voyager 1 اعمال کند.
سوزان داد، مدیر پروژه وویجر در گفت: ولتاژ متناوب خطری برای ابزارها به همراه دارد، اما ما تشخیص داده‌ایم که این یک ریسک کوچک است، و جایگزین یک پاداش بزرگ ارائه می‌کند - توانایی روشن نگه داشتن ابزارهای علمی برای مدت طولانی‌تر. JPL. ما چندین هفته است که فضاپیما را رصد کرده‌ایم و به نظر می‌رسد این رویکرد جدید کارساز است.»
همچنین بخوانید:
- پروژه هارپ ناسا صداهای وهم انگیز مغناطیس کره زمین را ضبط کرد
- ناسا یک آلیاژ فوق العاده قوی برای پرینت سه بعدی قطعات هواپیما و فضاپیما ساخته است