مؤسسه مفاهیم پیشرفته ناسا (مؤسسه مفاهیم پیشرفته) به دلیل حمایت از ایده های غیرمعمول در مورد اخترشناسی و اکتشافات فضایی شناخته شده است. این مؤسسه از زمان تأسیس در سال 2011، پروژه های بسیاری را در برنامه سه مرحله ای خود پشتیبانی کرده است.
با این حال، تا به امروز، تنها سه پروژه در مرحله سوم بودجه دریافت کرده اند. یکی از آنها به تازگی مقاله ای فنی را منتشر کرده است که در آن ماموریتی برای ساخت تلسکوپی که می تواند به طور موثر امضاهای زیستی را در سیارات فراخورشیدی نزدیک با استفاده از عدسی گرانشی خورشید خودمان مشاهده کند، منتشر کرده است. یکی از ویژگی های بارز فاز سوم، بودجه 2 میلیون دلاری است که در این مورد به JPL اختصاص یافت. این تیم با The Aerospace Corporation همکاری کردند تا آخرین مقاله سفید را تهیه کنند که مفهوم ماموریت را به تفصیل شرح می دهد و مشخص می کند چه فناوری هایی در حال حاضر وجود دارند و چه مواردی به توسعه بیشتر نیاز دارند.
به جای پرتاب یک کشتی بزرگ که زمان زیادی طول می کشد تا به هر نقطه ای برسد، ماموریت پیشنهادی چندین ماهواره کیوبیت کوچک را پرتاب می کند که سپس در یک سفر 25 ساله به نقطه عدسی گرانشی خورشیدی (SGL) در یکی از آنها جمع می شوند. .
این "نقطه" در واقع یک خط مستقیم بین ستاره ای است که سیاره فراخورشیدی به دور آن می چرخد و چیزی بین 550 تا 1000 واحد نجومی (واحدهای نجومی) در سمت دیگر خورشید. این مسافت بسیار بزرگ است، بسیار بیشتر از 156 واحد نجومی که وویجر 1 در 44 سال پیمود. چگونه یک فضاپیما می تواند سه برابر مسافت را طی کند در حالی که تقریباً نیمی از زمان را سپری می کند؟ ساده است - او (تقریبا) به خورشید شیرجه خواهد زد.
استفاده از تغذیه گرانشی از خورشید یک روش آزمایش شده و واقعی است. سریعترین جسم ساخته شده بشر، کاوشگر خورشیدی پارکر، از چنین روشی استفاده کرد. با این حال، شتاب گرفتن به 25 واحد نجومی در سال - سرعت مورد انتظاری که این ماموریت باید با آن سفر کند - چندان آسان نیست. و حتی برای یک ناوگان کامل کاوشگر دشوارتر از یک ناوگان است.
اولین مشکل مواد است - بادبان های خورشیدی که روش ترجیحی پیشرانه هستند، تحت تأثیر شدت خورشید که برای یک تیرکمان گرانشی لازم است، عملکرد چندان خوبی ندارند. علاوه بر این، قطعات الکترونیکی سیستم باید نسبت به وسایل موجود در برابر تشعشعات بسیار مقاوم باشند. با این حال، هر دوی این مشکلات شناخته شده راه حل های بالقوه ای دارند که تحت تحقیقات فعال هستند.
مشکل به ظاهر واضح دیگر این است که چگونه می توان عبور چندین ماهواره را از طریق چنین مانور گرانشی طاقت فرسایی هماهنگ کرد و در عین حال به آنها اجازه داد تا برای تشکیل یک فضاپیمای کامل به یکدیگر متصل شوند. اما، به گفته نویسندگان مقاله، در سفر 25 ساله به نقطه مشاهده، زمان بیش از اندازه کافی برای ادغام فعال مکعب های منفرد در یک موجود واحد وجود خواهد داشت. نتیجه چنین وحدتی می تواند بهترین تصویر از یک سیاره فراخورشیدی باشد که به احتمال زیاد بشریت تا یک ماموریت بین ستاره ای کامل به آن دست نخواهد یافت.
این سوال که کدام سیاره فراخورشیدی بهترین نامزد خواهد بود، موضوع بحث های داغ در صورت ادامه ماموریت خواهد بود، زیرا تا به امروز بیش از 50 سیاره فراخورشیدی در مناطق قابل سکونت کشف شده است. اما این، البته، تضمینی نیست.
این ماموریت نه بودجه دریافت کرده است و نه هیچ نشانه ای مبنی بر انجام آن در آینده نزدیک. علاوه بر این، بسیاری از فناوری‌ها باید قبل از عملی شدن چنین مأموریتی توسعه یابند. اما ماموریت های این چنینی همیشه شروع می شوند و این یکی از بیشتر پتانسیل ها بیشتر است. با هر شانسی، در چند دهه آینده تصویر واضحی از یک سیاره فراخورشیدی بالقوه قابل سکونت خواهیم داشت. تیمی که در پشت این مطالعه قرار دارد برای ایجاد زمینه برای چنین ایده ای شایسته تقدیر است.
شما می توانید به اوکراین در مبارزه با مهاجمان روسی کمک کنید. بهترین راه برای انجام این کار، کمک مالی به نیروهای مسلح اوکراین است Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.
همچنین بخوانید: