همانطور که اخترشناسان ناسا عمیق‌تر و عمیق‌تر به فضا نگاه می‌کنند، به تلسکوپ‌های بزرگتر و قوی‌تر نیاز دارند. به همین دلیل است که یک تیم از محققان آزمایشگاه پیشرانه جت (LRR) پیشنهاد کردند که از بزرگترین جرم منظومه شمسی - خورشید به عنوان یک ذره بین کیهانی استفاده کنند.
طبق نظریه نسبیت انیشتین، اجسام عظیم فضای اطراف خود را خم می کنند و باعث ایجاد مسیر حرکت اجسام در این فضا، از جمله نور می شوند. تحت شرایط مناسب، این جهان می تواند به اندازه ای خم شود که نمای فضای فراتر از آن را بزرگتر کند. این پدیده به عنوان عدسی گرانشی شناخته می‌شود و ستاره‌شناسان سال‌ها از اثر آن برای کمک به افزایش برتری بصری تلسکوپ‌های ما استفاده کرده‌اند. به این ترتیب، سیاره فراخورشیدی Kepler 452b را کشف کردیم و این سیاره در فاصله صدها میلیون سال نوری از ما قرار دارد.
با این حال، برخی از مشکلات فنی در این زمینه وجود دارد. همانطور که تیم LRD در یک ارائه در سمینار اخیر ناسا در مورد بینایی علوم سیاره ای توضیح داد، ابزارهای رصد باید در فاصله 550 AU قرار بگیرند. از خورشید تا دقیقاً جهان خود را متمرکز کنید. به یاد بیاورید که 1 AU (واحد نجومی) فاصله بین خورشید و زمین است، بنابراین 550 AU بسیار دور است. به عنوان مثال، کاوشگر خودکار Voyager-1 در حال حاضر تنها 137 AU فاصله دارد. از زمین، و برای غلبه بر این فاصله 40 سال پرواز مداوم طول کشید.
همچنین یک سوال در مورد مدار زمین وجود دارد. بسته به موقعیت سیاره ما نسبت به خورشید و ابزارهای رصدی، پنجره مشاهده ستارگان یا مناطق خاصی از آسمان می تواند بسیار محدود باشد.
با وجود تمام مشکلات فنی، سود حاصل از اجرای واقعی این سیستم بسیار زیاد خواهد بود. در حال حاضر، ما در یافتن سیارات فراخورشیدی با جداسازی آنها از ستارگان میزبانشان مشکل داریم. اما با خورشید به عنوان یک عدسی گرانشی، این کار بسیار آسان تر خواهد بود. ما می‌توانیم تصویری با ابعاد 1000 × 1000 پیکسل بگیریم که برای دیدن 10 کیلومتر مربع از سطح سیاره‌ای در فاصله 100 سال نوری کافی است. تلسکوپ هابل حتی وقتی به مریخ نگاه می کند نمی تواند با این مشکل کنار بیاید.
اثر بزرگنمایی همچنین توانایی ما در تجزیه و تحلیل ترکیب شیمیایی اتمسفر سیارات فراخورشیدی دور را از طریق طیف سنجی به طرز چشمگیری افزایش می دهد. بنابراین این یک پروژه موفق اکتشاف فضایی آینده است.
منبع: کالا