امروز، ناسا فراتر از انتظارات را با مأموریت منحرف کردن یک سیارک دور جشن می‌گیرد، آزمایشی فوق‌العاده برای توانایی بشر در متوقف کردن یک شی فضایی از پیش رو از ویران کردن حیات بر روی زمین.
بیل نلسون، رئیس ناسا اعلام کرد، ضربه‌گیر تست تغییر جهت دوگانه سیارک (DART) به اندازه یخچال در 26 سپتامبر به سیارک قمری دیمورفوس برخورد کرد و آن را به مداری کوچک‌تر و سریع‌تر به دور برادر بزرگش دیدیموس فرستاد. این دوره چرخشی خود را 4 درصد یا 32 دقیقه از 11 ساعت و 55 دقیقه به 11 ساعت و 23 دقیقه تغییر داد و 10 دقیقه از انتظارات پیشی گرفت. هر 2,1 سال یک جفت سیارک به دور خورشید ما می چرخند و هیچ تهدیدی برای سیاره ما ندارند. اما آنها برای مطالعه روش حفاظت از سیاره ایده آل هستند تاثیر جنبشی.
موفقیت DART به عنوان یک اثبات مفهوم، چیزی را که زمانی علمی تخیلی بود به واقعیت تبدیل کرد - به ویژه فیلم هایی مانند آرماگدون، Deep Encounter، و Don't Look Up.
دیمورفوس با قطر 160 متر، تقریباً به اندازه هرم بزرگ مصر، هرگز عکسبرداری نشده بود، حدود یک ساعت قبل از برخورد با زمین، به عنوان یک نقطه روشن ظاهر شد. شکل تخم مرغی و سطح صخره‌ای و سنگ‌شکل آن در نهایت در چند دقیقه گذشته به وضوح قابل مشاهده شد زیرا DART با سرعت 23 کیلومتر در ساعت به سمت آن پرتاب شد.
در روزهای بعد، اخترشناسان از تصاویر خیره کننده این ماده که هزاران کیلومتر دورتر پرواز می کرد، خوشحال شدند - تصاویری که توسط تلسکوپ های زمینی و فضایی و همچنین یک ماهواره کوچک همراه که با DART به این منطقه سفر کرد، جمع آوری شده بود.
دیمورفوس با دم موقت جدید خود به یک دنباله دار ساخته دست بشر تبدیل شده است. هم وب و هم هابل این سیارک را قبل و بعد از برخورد مشاهده کردند. اما تعیین کمیت این آزمایش به هفته‌ها تجزیه و تحلیل الگوهای نور از تلسکوپ‌های زمینی نیاز داشت.
منظومه سیارکی دوتایی که در زمان برخورد در فاصله حدود 11 میلیون کیلومتری زمین قرار داشت، تنها به صورت یک نقطه از زمین قابل مشاهده است. با عبور دیمورفوس از مقابل دیدیموس که بسیار بزرگتر از اوست، روشنایی نقطه تغییر می کند.
چهار تلسکوپ نوری - همگی در شیلی و آفریقای جنوبی - در اندازه‌گیری دوره مداری شرکت داشتند، در حالی که دو تلسکوپ راداری ایالات متحده به تأیید یافتن کمک کردند. این آزمایش همچنین به دانشمندان نشان داد که این سیارک کمتر شبیه یک سنگ جامد است و بیشتر شبیه انبوهی از زباله است که از تخته سنگ هایی که توسط گرانش متقابل به هم متصل شده اند.
اگر سیارک جامدتر باشد، تکانه ارائه شده توسط فضاپیما محدود خواهد بود. اما اگر جرم قابل توجهی با سرعت زیاد در جهت مخالف برخورد رانده شود، حرکت اضافی وجود خواهد داشت. این تست به عنوان یک نقطه مرجع برای مدل سازی و محاسبه نتایج برخوردهای آینده خواهد بود.
برخورد جنبشی با یک فضاپیما تنها یک راه برای محافظت از سیاره است، اگرچه تنها راه ممکن با فناوری های فعلی است. اگر یک شی در حال نزدیک شدن در مراحل اولیه تشخیص داده شود، می توان یک کاوشگر فضایی را فرستاد تا به اندازه کافی در کنار آن پرواز کند تا با استفاده از کشش گرانشی فضاپیما، مسیر حرکت خود را منحرف کند، و به اصطلاح یک فضاپیما ایجاد کند. تراکتور جاذبه. گزینه دیگر پرتاب مواد منفجره هسته ای برای تغییر مسیر یا نابود کردن سیارک است.
شما می توانید به اوکراین در مبارزه با مهاجمان روسی کمک کنید. بهترین راه برای انجام این کار، کمک مالی به نیروهای مسلح اوکراین است Savelife یا از طریق صفحه رسمی NBU.
همچنین جالب:
- در سال 2034، ناسا کاوش تیتان را با پهپاد Dragonfly آغاز خواهد کرد
- کاوشگر کوچک کپستون ناسا همچنان در تلاش برای رسیدن به ماه است