یکی از اجرام مورد مطالعه در آسمان یک ابرنواختر است که برای اولین بار در 24 فوریه 1987 با چشم غیر مسلح در آسمان ما دیده شد. این اولین بار در 400 سال بود که مشاهده شد و نام آن به آن داده شد - Nadnova 1987A. از زمان کشف آن، محققان در جستجوی هسته له شده یک ستاره به جا مانده از انفجار یک ستاره، معروف به ستاره نوترونی بوده اند.
تیمی از اخترشناسان با استفاده از داده‌های مأموریت‌های فضایی ناسا و تلسکوپ‌های زمینی، سرانجام یک ستاره نوترونی را پیدا کردند که درون یک ابرنواختر پنهان شده بود. ابرنواختر 1987A در ابر ماژلانی بزرگ، کهکشانی کوچکتر در کهکشان راه شیری، حدود 170 سال نوری از زمین قرار دارد. محققان پروژه از داده‌های رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا و داده‌های منتشر نشده قبلی از سیستم تلسکوپ طیف‌سنجی هسته‌ای ناسا، همراه با مشاهدات زمینی انجام‌شده با آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما استفاده کردند.
همچنین جالب:
در 34 سال گذشته، ستاره شناسان در جستجوی ستاره نوترونی که انتظار می رود در آنجا باشد، زباله های باقی مانده از انفجار ابرنواختر را غربال کرده اند. وقتی ستاره ای به ابرنواختر تبدیل می شود، قبل از اینکه لایه های بیرونی خود را به فضا پرتاب کند، در خود فرو می ریزد. فشردگی هسته ستاره آن را به جسمی بسیار متراکم با جرم خورشید و قطر حدود 10 مایل تبدیل می کند.
این بقایای ستارگان نوترونی نامیده می شوند زیرا تقریباً به طور کامل از نوترون های فشرده تشکیل شده اند. ستارگان نوترونی با چرخش سریع و بسیار مغناطیسی به نام تپ اختر پرتویی از تابش تولید می کنند که ستاره شناسان می توانند به عنوان پالس در هنگام حرکت در آسمان تشخیص دهند. دانشمندان خاطرنشان می کنند که زیر مجموعه ای از تپ اخترها بادهایی را از سطح خود تولید کرده اند که گاهی با سرعت نور حرکت می کنند و ساختارهای پیچیده ای از ذرات باردار و میدان های مغناطیسی به نام "سحابی های باد تپ اختر" ایجاد می کنند.
با داده‌های رصدی جدید، تیم پرتوهای ایکس کم‌انرژی که از سحابی می‌آمد و همچنین شواهدی از ذرات پرانرژی پیدا کردند. اخترشناسان بر این باورند که دو توضیح محتمل برای تابش پرتو ایکس پرانرژی وجود دارد، از جمله سحابی باد تپ اختری یا ذرات شتاب‌گرفته به انرژی‌های بالا توسط موج انفجار. داده های آخرین مطالعه اشعه ایکس وجود سحابی باد تپ اختر را تایید می کند.
همچنین بخوانید: