ستاره شناسان برای اولین بار فرآیند نوع جدیدی از انفجار ابرنواختر را مشاهده کردند - در طول ادغام دو ستاره، و نه در هنگام فروپاشی یک ستاره پرجرم. در یک منظومه ستاره ای دوتایی، یک سیاهچاله یا ستاره نوترونی راه خود را به سمت هسته یک ستاره همراه مارپیچی کرد و باعث شد که آن به عنوان یک ابرنواختر منفجر شود.
هنگام مطالعه داده های به دست آمده در بررسی VLASS (Very Large Array Sky Survey) در سال 2017، یک شی جالب VT J121001 + 495647 کشف شد که در محدوده رادیویی درخشان می درخشد. مشاهدات بیشتر این جسم با استفاده از VLA - Very Large Array و تلسکوپ Keck در هاوایی این امکان را به وجود آورد که تابش رادیویی از حومه کهکشان کوتوله، واقع در حدود 480 میلیون سال نوری از زمین، می‌آید. بعداً مشخص شد که انفجار پرتو ایکس ناشی از این جسم نیز توسط ابزار MAXI در ISS در سال 2014 ثبت شده است.
داده‌های به‌دست‌آمده از همه این مشاهدات و جمع‌آوری‌شده با هم به ما این امکان را می‌دهد تا تاریخچه «رقص» مرگبار چند قرنی را که توسط دو ستاره عظیم اجرا می‌شود، بازسازی کنیم.
مانند بیشتر ستارگانی که جرم آنها بسیار بیشتر از خورشید است، این دو ستاره نیز به عنوان یک منظومه دوتایی نزدیک متولد شده اند. یکی از این ستارگان به طور قابل توجهی پرجرم تر از همسایه خود بود و بر این اساس، بسیار سریعتر تکامل یافت. سرانجام، سوخت هسته‌ای آن تمام شد و به‌عنوان یک ابرنواختر منفجر شد و یک سیاهچاله یا یک ستاره نوترونی فوق‌چگال را پشت سر گذاشت.
طبق نظریه نسبیت عام، حرکت اجسام عظیم با شتاب منجر به این واقعیت می شود که آنها امواج گرانشی ساطع می کنند و انرژی جنبشی خود را از دست می دهند: دو جسم پرجرم نزدیک که حول یک مرکز جرم مشترک می چرخند در نهایت به صورت مارپیچی بر روی یکدیگر سقوط می کنند. بنابراین، مدار یک سیاهچاله یا ستاره نوترونی به طور پیوسته باریک شد، این جرم به ماهواره خود نزدیک شد و حدود 300 سال پیش وارد جو آن شد. مرحله نهایی ادغام این دو شی آغاز شده است. گازی که در جریان این ادغام به وجود آمد به سمت بیرون چرخید و حلقه ای پهن را در اطراف این جفت تشکیل داد.
سرانجام، سیاهچاله یا ستاره نوترونی به سمت داخل منفجر شد و به هسته ستاره همراه خود رسید و در نتیجه فرآیندهای تولید انرژی ستاره ای از طریق همجوشی را مختل کرد، که در واقع هسته ستارگان پرجرم را در برابر فروپاشی گرانشی اجتناب ناپذیر در تعادل نگه می دارد.
همچنین جالب:
- دانشمندان دریافته اند که کهکشان ها چگونه سیاهچاله های پرجرم خود را تغذیه می کنند
- بیگانگان می توانند از "کره های دایسون" برای استخراج انرژی از سیاهچاله ها استفاده کنند
هنگامی که هسته فروپاشید، برای مدت کوتاهی یک قرص برافزایشی از مواد تشکیل داد که به دور "مخالف" می چرخد و یک جت نسبیتی از ماده را به بیرون پرتاب کرد و راه خود را از طریق ستاره منفجر کرد.
فروپاشی هسته ستاره باعث شد که در پی فوران اولیه ستاره همراهش به عنوان یک ابرنواختر منفجر شود. کارشناسان گفتند: "این انتشار باعث ایجاد اشعه ایکس شد که توسط ابزار MAXI در ISS مشاهده شد و در نتیجه تاریخ این رویداد را که در سال 2014 رخ داد تایید کرد." ستاره همراه دیر یا زود باید منفجر می شد، اما این ادغام کل روند را تسریع کرد.
مواد پرتاب شده توسط انفجار ابرنواختر در سال 2014 بسیار سریعتر از مواد پرتاب شده از ستاره همراه قبل از خود حرکت می کرد، و زمانی که VLASS جسم VT J121001 + 495647 را مشاهده کرد، فواره های نسبیتی از مواد ابرنواختر با این ماده کندتر برخورد کردند. باعث ایجاد فاجعه های ثانویه قدرتمندی می شود که به شکل گسیل رادیویی درخشان در VLA مشاهده می شود.
گرگ هالینان از موسسه Caltech توضیح داد: «همه قطعات این پازل گرد هم آمدند تا این داستان شگفت انگیز را برای ما تعریف کنند. بقایای ستاره ای که مدت ها پیش منفجر شده بود به همراه خود چسبیده و باعث انفجار آن نیز شد.
به گفته هالینان، این کودک هفت ساله کلید این کشف بود بررسی VLASS، که حدود 80 درصد از آسمان را منعکس می کند و به شما امکان می دهد اجسام مختلف و جالب غیر ثابت را تشخیص دهید. با این حال، این ابرنواختر که در نتیجه ادغام ستارگان شکل گرفت، شگفتی خوشایندی بود.
همچنین بخوانید: