فرستادن افراد به مریخ به دانشمندان و مهندسان نیاز دارد تا بر تعدادی از موانع تکنولوژیکی و مسائل ایمنی غلبه کنند. یکی از آنها خطر جدی مرتبط با تابش ذرات خورشید، ستاره های دور و کهکشان ها است.
پاسخ به دو سوال کلیدی به غلبه بر این مانع کمک می کند: آیا انتشار ذرات به یک تهدید بسیار جدی برای زندگی انسان در طول سفر به سیاره سرخ تبدیل خواهد شد؟ و آیا زمان پرواز به مریخ می تواند به محافظت از فضانوردان و فضاپیما در برابر تشعشعات کمک کند؟
در مقاله ای جدید، یک گروه بین المللی از دانشمندان، از جمله محققان دانشگاه کالیفرنیا، به این دو سوال با یک بله و یک نه پاسخ می دهند. یعنی افراد می توانند با خیال راحت به مریخ سفر کرده و برگردند، مشروط بر اینکه فضاپیما از حفاظت کافی برخوردار باشد و مدت پرواز بیش از 4 سال نباشد. و زمان پرواز انسان به مریخ واقعا مهم خواهد بود: دانشمندان تشخیص داده اند که بهترین زمان برای پرواز از زمین در اوج فعالیت خورشیدی است که به عنوان شناخته شده است. حداکثر خورشیدی.
محاسبات دانشمندان نشان می دهد که فضاپیمایی که به مریخ پرواز می کند می تواند از ذرات پر انرژی خورشید محافظت شود، زیرا در طول حداکثر خورشیدی، خطرناک ترین و پر انرژی ترین ذرات از کهکشان های دور به دلیل افزایش منحرف می شوند. فعالیت خورشیدی. بنابراین، محدود کردن مدت زمان پرواز به سیاره سرخ به کاهش میزان تشعشعات خطرناکی که فضانوردان در معرض آن هستند کمک می کند.
سفر به این طول کاملا امکان پذیر است. بر اساس تحقیقات یوری شپریتز، میانگین پرواز به مریخ حدود 9 ماه طول می کشد، بنابراین بسته به زمان پرتاب و در دسترس بودن سوخت، این امکان وجود دارد که یک ماموریت انسانی بتواند در کمتر از دو سال به سیاره برسد و به زمین بازگردد. ژئوفیزیکدان در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلسی و یکی از نویسندگان مقاله.
همچنین جالب:
- ناسا در حال جذب نامزدها برای یک ماموریت شبیه سازی شده یک ساله به مریخ است
- ساختار درونی مریخ دانشمندان را شگفت زده کرد: اصلاً شبیه زمین نیست
محققان پرواز بیش از 4 سال را توصیه می کنند، زیرا یک سفر طولانی تر، فضانوردان را در طول سفر در معرض سطوح خطرناک تشعشعات خطرناکی قرار می دهد - حتی با فرض اینکه آنها در زمان نسبتاً ایمن حرکت کنند. آنها همچنین گزارش می دهند که خطر اصلی چنین پروازی ذرات خارج از منظومه شمسی ما خواهد بود.
دانشمندان مدل‌های ژئوفیزیکی تشعشعات ذرات را برای یک چرخه خورشیدی با مدل‌هایی از نحوه تأثیر تابش بر مسافران انسان – از جمله اثرات متفاوت آن بر اعضای مختلف بدن – و فضاپیما ترکیب کردند. شبیه‌سازی‌ها نشان داده‌اند که یک پوسته فضاپیما از مواد نسبتاً ضخیم می‌تواند به محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات کمک کند، اما اگر محافظ بیش از حد ضخیم باشد، می‌تواند میزان تابش ثانویه را افزایش دهد.
دو نوع اصلی تشعشعات خطرناک در فضا، ذرات پرانرژی خورشیدی و پرتوهای کیهانی کهکشانی هستند که شدت هر یک به فعالیت خورشید بستگی دارد. فعالیت پرتوهای کیهانی کهکشانی طی 6 تا 12 ماه پس از اوج فعالیت خورشیدی کمترین است و شدت ذرات پرانرژی خورشید در حداکثر خورشیدی بیشترین میزان را دارد.
همچنین بخوانید:
- مریخ نورد Zhurong چین ماموریت اصلی خود را به پایان رسانده است، اما به کار بر روی مریخ ادامه خواهد داد
- دانشمندان ناسا ضخامت پوسته مریخ را تعیین کردند