گرد و غبار رادیواکتیو در اعماق امواج اقیانوس نشان می دهد که زمین در حال حرکت از میان ابر عظیمی است که ستاره ای پس از انفجار پشت سر گذاشته است. در طول 33 سال گذشته، فضا زمین را با ایزوتوپ کمیاب آهن، مانند ابرنواخترها، کاشته است.
این اولین بار نیست که ایزوتوپ معروف به آهن 60 سیاره ما را آلوده می کند. اما به شواهد فزاینده‌ای می‌افزاید که چنین گرد و غباری ادامه دارد - ما هنوز در حال حرکت در میان یک ابر غبار بین‌ستاره‌ای هستیم که ممکن است از یک ابرنواختر میلیون‌ها سال پیش سرچشمه گرفته باشد.
آهن 60 موضوع چندین مطالعه در طول سال ها بوده است. نیمه عمر آن 2,6 میلیون سال است، به این معنی که پس از 15 میلیون سال به طور کامل تجزیه می شود - بنابراین هر نمونه ای که در اینجا روی زمین یافت می شود باید از جای دیگری قرض گرفته شود، زیرا هیچ آهن-60 نمی توانست از سیاره شکل گیری آن در 4,6 میلیارد سال پیش زنده بماند.
در میان فرضیه‌ها - آنتون والنر، فیزیکدان هسته‌ای دانشگاه ملی استرالیا، پیش از این تاریخ نهشته‌های کف دریا را به 6 میلیون سال پیش تعیین کرد، که نشان می‌دهد در آن زمان بقایای ابرنواختر بر روی سیاره ما سقوط کرده است. اما اکنون شواهد تازه تری از این غبار ستاره ای وجود دارد. در برف قطب جنوب پیدا شد، طبق شواهد، باید در 20 سال گذشته سقوط کرده باشد. و چند سال پیش، دانشمندان اعلام کردند که آهن 60 در فضای اطراف زمین شناسایی شده است که در یک دوره 17 ساله توسط کاوشگر ترکیب پیشرفته ناسا اندازه گیری شد.
همچنین جالب: Google Earth نشان می دهد که چگونه زمین در 37 سال گذشته تغییر کرده است
در سال 2020، والنر مقدار بیشتری از این ماده را در پنج نمونه رسوبات اعماق دریا از دو مکان با قدمت 33 سال پیدا کرد. و مقدار آهن 60 در نمونه ها در کل دوره زمانی کاملاً پایدار است. اما در واقع، این کشف بیشتر از آن که پاسخ دهد، سوالاتی را مطرح می کند.
موضوع این است که زمین در حال حاضر در منطقه ای به نام ابر بین ستاره ای محلی در حال حرکت است که از گاز، غبار و پلاسما تشکیل شده است. اگر این ابر در اثر انفجار ستارگان ایجاد شده باشد، طبیعی است که انتظار داشته باشیم که زمین را با باران بسیار ضعیف آهن 60 بارانی کند. این چیزی است که اکتشاف قطب جنوب نشان داد و والنر و تیمش سعی کردند با بررسی رسوبات اقیانوسی آن را تایید کنند.
اما اگر ابر بین‌ستاره‌ای محلی منبع آهن 60 باشد، زمانی که منظومه شمسی وارد ابر می‌شود، باید افزایش شدیدی رخ می‌داد، که به گفته این تیم احتمالاً در 33 سال گذشته رخ داده است. حداقل، قدیمی ترین نمونه باید سطوح بسیار پایین تری از آهن 60 داشته باشد، اما اینطور نبود.
این امکان وجود دارد که ابر بین‌ستاره‌ای محلی و بقایای ابرنواختر تصادفی باشند و نه یک ساختار واحد، با بقایایی که از ابرنواخترهایی که میلیون‌ها سال پیش روی داده‌اند در محیط بین‌ستاره‌ای باقی مانده‌اند. محققان خاطرنشان می کنند که بهترین راه برای یافتن این موضوع، جستجوی بیشتر آهن 60 است که فاصله بین 40 سال پیش تا حدود یک میلیون سال پیش را شامل می شود.
همچنین بخوانید: