ستاره شناسان دانشگاه لستر مکانیسمی را کشف کردند که قبلاً ناشناخته بود، که به لطف آن شفق زحل ظاهر می شود.
زحل یک سیاره منحصر به فرد است زیرا برخی از شفق های قطبی آن به دلیل بادهای گردابی در جو خود ظاهر می شوند، نه فقط از مگنتوسفر اطراف سیاره. در بقیه سیارات، به عنوان مثال، روی زمین، شفق های قطبی تنها توسط جریان های قدرتمندی تشکیل می شوند که از مگنتوسفر اطراف وارد جو سیاره می شوند. جریان ها از فعل و انفعالات با ذرات باردار خورشید (مانند زمین) یا با مواد آتشفشانی از ماهواره ای که به دور سیاره می چرخد (مانند مشتری) به وجود می آیند. روندی که در زحل انجام می شود، دانش دانشمندان را در مورد شفق های سیاره ای تغییر می دهد. همچنین، مطالعه این فرآیند به پاسخ به این سوال کمک می کند که چرا اندازه گیری طول روز در زحل آسان نیست: واقعیت این است که سرعت چرخش سیاره تغییر می کند.
پس از دهه‌ها رصد، محققان تأیید کرده‌اند که بسیاری از ویژگی‌های دوره‌ای - اندازه‌گیری‌هایی که در سیارات دیگر برای درک نرخ چرخش داخلی، مانند گسیل رادیویی استفاده می‌شود - در زحل در طول زمان تغییر می‌کند. همچنین ویژگی های دوره ای مستقلی در نیمکره شمالی و جنوبی مشاهده شده است که خود در طول فصل تغییر می کنند.
نویسندگان مقاله جدید برای اولین بار یک نیروی محرکه اساسی پیدا کرده اند که در لایه های بالایی جو سیاره قرار دارد و به تولید تناوب های سیاره ای و شفق های قطبی ادامه می دهد. بخش قابل توجهی از شفق های قطبی در زحل به دلیل هوای طوفانی در جو رخ می دهد. این عامل تغییر در سرعت چرخش سیاره است. محققان بر این باورند که این سیستم از انرژی ترموسفر زحل تامین می شود. در عین حال بادهایی با سرعت 0,3 تا 3 کیلومتر بر ثانیه در یونوسفر مشاهده می شود.
محققان گفتند که کار آنها منجر به بازنگری در مورد چگونگی تأثیرات جوی جوی بر روی ایجاد شفق های قطبی، نه تنها در منظومه شمسی، بلکه فراتر از آن می شود.
همچنین بخوانید: