در میان بسیاری از اکتشافات مریخ نورد حس کنجکاوی، بافت مواج سنگ ها قابل توجه بود - این نشان دهنده وجود دریاچه های گذشته در منطقه ای از مریخ است که دانشمندان انتظار داشتند خشک باشد.
وقتی مریخ نورد ناسا کنجکاوی دانشمندان در پاییز گذشته به "لایه سولفات" رسیدند، اما انتظار نداشتند شواهدی ببینند که این منطقه از مریخ زمانی توسط دریاچه ها پوشیده شده بود. از این گذشته، لایه‌های سنگی در این منطقه در شرایط خشک‌تری نسبت به قلمروی که قبلاً توسط مریخ نورد کاوش شده بود، تشکیل شده‌اند.
بنابراین، تیم کنجکاوی زمانی که شواهد قابل توجهی را کشف کردند مبنی بر اینکه زمانی امواج کامل آب در این دریاچه ها تشکیل شده بود، بسیار شگفت زده شدند. میلیاردها سال پیش، امواج روی سطح یک دریاچه کم عمق، رسوب را از کف دریاچه بلند کردند و در نهایت همان بافت های مواج را ایجاد کردند که در سنگ ها باقی می ماند. کارشناسان تیم کنجکاوی در آزمایشگاه رانش جت می‌گویند: «این بهترین شواهد وجود آب و امواجی است که ما در طول ماموریت دیده‌ایم. ناسا. ما در هزاران فوت رسوبات دریاچه رد شده‌ایم و هیچ مدرکی دال بر این ندیده‌ایم - و اکنون آن را در مکانی پیدا کرده‌ایم که فکر می‌کردیم خشک است.»
از سال 2014، مریخ نورد از شیب کوه آئولیس (5 کیلومتر ارتفاع) که زمانی مملو از دریاچه ها و جویبارها بود (که در صورت تشکیل در سیاره سرخ می توانست محیطی امیدوارکننده برای حیات میکروبی فراهم کند) بالا می رود. کوه Aeolis از چندین لایه تشکیل شده است: قدیمی ترین در پای، جوان ترین در بالای آن قرار دارد. با صعود، مریخ نورد در واقع در امتداد مقیاس زمانی محلی حرکت می کند، بنابراین دانشمندان به تدریج یاد خواهند گرفت که چگونه بهرامکه در گذشته بیشتر شبیه زمین بود، به یک بیابان یخ زده تبدیل شد.
کنجکاوی پس از صعود تقریباً 800 متری بالای دامنه کوه، بافت های مواج را کشف کرد. این لایه سنگ به قدری سخت است که مریخ نورد علیرغم چندین بار تلاش نتوانست نمونه ای از آن بگیرد. بنابراین، در هفته آینده، دانشمندان به دنبال یک نژاد "همکارتر" خواهند بود.
دانشمندان امیدوارند سرنخ دیگری از تاریخچه آب در گذشته بیابند مریخ – در دره گدیز ولیس. این دره توسط باد ایجاد شده است، اما تصور می‌شود کانالی که از میان آن می‌گذرد و از کوه Aeolis بالاتر می‌رود، توسط رودخانه فرسایش یافته است. دانشمندان گمان می کنند که رانش سنگ در اینجا نیز رخ داده است و پس از آن تخته سنگ ها و آوارهایی به اندازه ماشین به پایین دره سقوط کرده است.
از آنجایی که توده زباله تشکیل شده در تمام لایه های دیگر دره قرار دارد، بدیهی است که یکی از جوان ترین مناطق است. سال گذشته حس کنجکاوی دو بار در خط الراس گدیز ولیس با این خرابه ها برخورد کرد، اما فقط توانست آنها را از راه دور بررسی کند. امسال، به نظر می رسد که تیم مریخ نورد ممکن است فرصت دیگری برای "آشنایی" با این مکان داشته باشد.
این تیم همچنین تحت تأثیر بافت غیر معمول سنگ قرار گرفت. احتمالاً به دلیل چرخه های منظم در آب و هوا یا آب و هوا ایجاد می شود. نه چندان دور از بافت های مواج، سنگ هایی متشکل از لایه هایی با فاصله یکسان و ضخامت یکسان قرار دارند.
در زمین، چنین الگوی ریتمیک سنگ ها اغلب در نتیجه پدیده های جوی ایجاد می شود که پس از فواصل زمانی معینی رخ می دهد. این احتمال وجود دارد که حوادث مشابهی در تاریخ مریخ وجود داشته باشد. دانشمندان می گویند: موج های موج مانند، جریان های زباله و لایه های موزون - همه اینها نشان می دهد که تاریخ تبدیل مریخ به یک سیاره خشک آسان نبوده است. آب و هوای باستانی مریخ به طرز شگفت انگیزی مانند زمین پیچیده بود.
همچنین جالب: