در مطالعه‌ای که به تازگی منتشر شده است، ستاره‌شناسان کل کهکشان راه شیری را برای تعیین امن‌ترین مکان‌ها برای زندگی مورد مطالعه قرار دادند. به نظر می رسد که ما در مکان بسیار خوبی هستیم.
آنها مکان هایی را مطالعه کردند که انفجارهای کیهانی قدرتمند می توانست زندگی را نابود کند. این انفجارها، مانند ابرنواخترها و انفجارهای پرتو گاما، ذرات و تشعشعات پرانرژی را به بیرون پرتاب می کنند که می توانند DNA را پاره کنند و زندگی را از بین ببرند. بر اساس این منطق، مناطق مساعدتر برای زندگی بدون انفجارهای مکرر خواهند بود.
عوامل زیادی سیاره را قابل سکونت می کند. به عنوان مثال، سیارات باید در منطقه گلدیلاک قرار داشته باشند، جایی که گرما و فعالیت ستاره میزبان آنها خیلی بزرگ یا خیلی کوچک نیست - درست است. اما علاوه بر این شرایط زندگی محلی، باید با تشعشعات مضر فضای بین ستاره ای نیز مبارزه کرد.
همچنین جالب:
- یک ستاره شناس سیستم ناوبری برای سفرهای فضایی بین ستاره ای ایجاد کرده است
- فضاپیمای TESS ناسا تاکنون 2200 سیاره ممکن را کشف کرده است
پدیده های قدرتمند کیهانی، مانند ابرنواخترها و انفجارهای پرتو گاما، باعث ایجاد جریانی از ذرات خطرناک پر انرژی می شوند. آنها نه تنها می توانند تمام اشکال زندگی را که برای ما شناخته شده است بکشند، بلکه کل سیاره را از جو آن نیز محروم کنند. دانشمندان بر این باورند که پس از چنین رویدادی، سیاراتی که به دور منظومه های ستاره ای نزدیک می چرخند، از روی زمین محو خواهند شد.
نویسندگان در این مطالعه نوشتند که یک انفجار پرتو گاما در نزدیکی ممکن است نقش مهمی در انقراض دسته جمعی اردویسین در حدود 450 میلیون سال پیش داشته باشد، دومین انفجار بزرگ در تاریخ زمین. نویسندگان بر این باورند که با توجه به موقعیت زمین در کهکشان، این کاملا محتمل است.
در جستجوی امنیت
ستاره شناسان با استفاده از مدل های شکل گیری و تکامل ستاره ها محاسبه کرده اند که چه زمانی مناطق خاصی از کهکشان با تشعشعات مرگبار غرق می شوند. در اوایل تاریخ کهکشان، کهکشان درونی، در فاصله حدود 33 سال نوری از ما، توسط ستاره‌زایی شدید روشن شده بود و آن را غیرقابل مهمان‌نواز می‌کرد. در آن زمان، کهکشان اغلب توسط انفجارهای کیهانی قدرتمند تکان می‌خورد، اما بیرونی‌ترین مناطق، که ستاره‌های کمتری داشتند، تا حد زیادی از این بلایای طبیعی در امان ماندند.
حدود 6 میلیارد سال پیش، بخش بزرگی از کهکشان به طور منظم توسط انفجارهای عظیم عقیم می شد. با پیر شدن کهکشان، چنین انفجارهایی کمتر شد. امروزه نواحی میانی که حلقه ای را در فاصله 6 تا 500 سال نوری از مرکز کهکشان تشکیل می دهند، امن ترین مناطق برای حیات هستند. در نزدیکی مرکز، ابرنواخترها و سایر پدیده‌ها هنوز رایج هستند و در حومه آن سیارات زمینی کمتر و انفجارهای پرتو گاما بیشتر است.
خوشبختانه برای ما، محله کهکشانی ما به طور فزاینده ای قابل سکونت است. در آینده بلندمدت کهکشانی، رویدادهای شدید کمتری در این نزدیکی وجود خواهد داشت که می تواند باعث انقراض دسته جمعی دیگری شود.
همچنین بخوانید:
این چنین تعبیری است! من متعجبم :-)) "(...دانشمندان معتقدند که پس از چنین رویدادی، سیاراتی که به دور منظومه های ستاره ای نزدیک می چرخند از روی زمین محو خواهند شد.)"
خوشحالم که تلاش من برای رقیق کردن متن خشک علمی با استعاره ها و استعاره ها چنین پاسخ مثبتی از سوی خوانندگان داشته است :)
ما هنوز اخبار و مقالات زیادی در مورد فضا داریم، شما را نیز به خواندن آنها دعوت می کنیم :)