Wat kan ons ervan weerhouden Mars te koloniseren?

De mensheid heeft er lang van gedroomd om uit de aarde te breken, naar andere planeten te vliegen en zich daar zelfs te vestigen en te leven. Een van de dichtstbijzijnde planeten voor ons is Mars, maar zullen we de "Rode Planeet" zo gemakkelijk kunnen koloniseren?

Afgelopen herfst kondigde de beroemde experimentator en modern genie Elon Musk aan dat zijn bedrijf van plan is om in 2024 de eerste bemande missie naar Mars te sturen en dat tegen 2050 de eerste menselijke habitat in de vorm van een zelfvoorzienende stad op de Rode Planeet moet worden gecreëerd. . Simpel gezegd, de mensheid zal proberen een kolonie van kolonisten te creëren die pioniers zullen zijn in het veroveren van Mars. Een vloot van ongeveer duizend schepen Starship moet worden gebruikt om mensen en materialen te vervoeren voor de aanleg van de noodzakelijke infrastructuur.

Kortom, alles ziet er heel eenvoudig en realistisch uit. We gaan aan boord van een schip, landen over een paar maanden op de "Rode Planeet" en beginnen met de ontwikkeling ervan, bereiden nieuwe bases voor toekomstige generaties voor, verkennen de planeet, enz. Ambitieuze plannen om Mars te koloniseren zullen echter niet zo eenvoudig uit te voeren zijn.

Zo'n poging kan erg moeilijk en gevaarlijk zijn. En hier hebben we het niet alleen over de technische aspecten van vliegen, in anabiose blijven, landen op de planeet, over de tijd die nodig is om zelfs de schepen zelf te bouwen, of de enorme kosten van de hele missie. Het punt is om te begrijpen dat de aarde en Mars veel gemeen hebben, maar tegelijkertijd hebben ze veel meer verschillen. Dit zijn totaal verschillende planeten, elk met hun eigen kenmerken. Laten we proberen alles in meer detail te begrijpen.

Lees ook: Ruimte op uw computer. 5 beste astronomie-apps

Aarde en Mars zijn echt ver van elkaar

De eerste, fundamentele kwestie waarmee rekening moet worden gehouden als het gaat om een ​​vlucht naar een andere planeet, in dit geval naar Mars, is de reis zelf. In ons geval met de Rode Planeet is dit niet eenvoudig of snel. Op dit moment is onze satelliet, de maan, het verste object waarop de mens voet heeft gezet. De expeditie ernaartoe kostte de mensheid veel tijd, werk, vereiste veel nieuwe oplossingen en technologieën, enorme financiële kosten en zelfs mensenlevens. Ik begrijp dat de mensheid is veranderd, de technologische sprong die we de afgelopen twee decennia hebben gemaakt, is echt verbazingwekkend. Maar is dit genoeg?

Bovendien zal de reis naar Mars veel langer zijn in termen van tijd en afstand, en zal het moeilijk zijn om te doen zonder een persoon in anabiose. Tijdens de vlucht naar de maan werden de astronauten niet in slaapstand gebracht. Deze reis was veel korter en kostte minder energie. Er moet ook rekening mee worden gehouden dat de Rode Planeet zich op ongeveer 56 tot 401 miljoen km van de aarde bevindt. En vliegen is natuurlijk niet mogelijk in een rechte lijn direct in de ruimte, maar langs een complex traject. Een schip op weg naar Mars zal het in de praktijk volgen in de baan die de planeet rond de zon aflegt. Dat wil zeggen, je moet eerst de baan van Mars binnengaan en deze vervolgens onderscheppen of inhalen, tot nu toe heeft niemand nauwkeurige berekeningen gemaakt. Dit betekent dat de reis zelf erg lang zal zijn.

Natuurlijk overweegt niemand om te reizen wanneer Mars het verst van de aarde verwijderd is, maar zelfs als de afstand het kleinst is, is het nog steeds een enorme afstand. Gezien het feit dat Mars een van de dichtstbijzijnde planeten voor ons is, kost het natuurlijk minder energie per massa-eenheid om daar te komen dan elke andere planeet in het zonnestelsel behalve Venus. Toch duurt de reis, mits deze in de gunstigste periode (in het startvenster) begint, nog zo'n negen maanden. En dit is onderhevig aan het gebruik van Homan's overgangsmanoeuvre, d.w.z. het veranderen van de cirkelvormige baan met behulp van twee motoren. Dit is een manoeuvre die momenteel al wordt toegepast bij onbemande missies naar Mars.

Theoretisch zou deze vlucht kunnen worden ingekort tot zes of zeven maanden, maar alleen als we een geleidelijke verhoging van het energie- en brandstofverbruik toepassen. Verdere reducties van de vliegtijd naar Mars worden beperkt door de momenteel beschikbare technologieën. Het is een feit dat het veel meer energie per massa-eenheid vereist dan mogelijk is met de chemische raketmotoren die tegenwoordig beschikbaar zijn. Zoals je kunt zien, beginnen problemen bij het verhuizen naar Mars al op het moment dat je de baan van de planeet binnengaat. En dit is nog maar het topje van de ijsberg, want landen op Mars is ook heel moeilijk.

Zoals in het geval van onbemande missies, vanwege de zeer ijle atmosfeer en daarom de slechte aerodynamische stabiliteit en andere kenmerken van de atmosfeer van de "Rode Planeet", oplossingen met behulp van parachutes, kussens bestaande uit opgeblazen ballontanks of ondersteuning in de vorm van het manoeuvreren van motoren, in het geval van missies met een menselijke bemanning aan boord, falen ze niet alleen, maar kunnen ze ook catastrofaal zijn. Er moet aan worden herinnerd dat het menselijk lichaam veel kwetsbaarder is en gevoeliger voor overbelasting dan de elektronische en mechanische apparaten die tot nu toe naar Mars zijn gestuurd. Daarom is het noodzakelijk om een ​​systeem te bouwen dat de landing op Mars op een veel zachtere, maar niet minder effectieve manier zal vertragen, omdat er mensen aan boord zullen zijn. Complexe, tijdrovende en dure missies naar Mars zijn zeker geen gemakkelijke wandeling, het kan heel aantrekkelijk zijn, maar ook extreem gevaarlijk.

246. Hier is een voorbeeld van het verschil in de minimale afstand en schijnbare grootte van Mars vanaf de aarde in 2016 versus 2018. #MarsDag17 pic.twitter.com/g0sTPBh46Z

— dr. Tanya Harrison (@tanyaofmars) 21 juli 2017

Een soortgelijke situatie zal zich voordoen als mensen om de een of andere reden moeten terugkeren van Mars. Het is duidelijk dat tijdens de eerste bemande missies naar deze planeet het zal moeten gebeuren, niemand zal direct naar een andere planeet vliegen met het idee daar permanent te gaan wonen. Hoewel er dergelijke voorstellen zijn. Maar aangezien de initiatiefnemers van Marsiad het nog steeds niet eens zijn over hoe het eruit moet zien en hoe het proces van kolonisatie van Mars zal plaatsvinden, is deze optie waarschijnlijk.

De terugkeer van de Rode Planeet duurt minstens zo lang als nodig is om daarheen te vliegen. Als het echter mogelijk is om op elk moment van de maan terug te keren, zou het verblijf op Mars misschien jaren duren. De reden hiervoor is zijn baan rond de zon. Om relatief snel terug te keren, dat wil zeggen, opnieuw minstens zes maanden op reis te zijn, en met behulp van moderne methoden, ongeveer negen maanden, zou het nodig zijn om te wachten tot het transfervenster weer opengaat, dat wil zeggen dat de afstand tot de aarde de grootste zal zijn. kleinste. Helaas zul je nog even moeten wachten, want de Marsdag, dat wil zeggen de sol, duurt bijna net zo lang als de dag op aarde, namelijk 24 uur, 39 minuten en 35,24 seconden, maar het Marsjaar, dat wil zeggen de tijd dat Mars om de zon draait, heeft al 668 sols geduurd, of 687 aardse dagen, wat ongeveer 1,88 aardse jaren is.

Lees ook: Vijf manieren waarop kunstmatige intelligentie ons kan helpen bij het verkennen van de ruimte

Mars lijkt op, maar verschilt ook van, de aarde

Op het eerste gezicht lijkt Mars erg op de aarde. Vooral als we ons bewegen op het gebied van algemene zaken, is het veilig om te zeggen dat het in het zonnestelsel de beste plek is voor leven na de maan (en misschien Venus, maar hier zijn de meningen verdeeld). Helaas betekent beste niet perfect, omdat Mars, hoewel vergelijkbaar met de aarde op kosmische schaal, een heel andere planeet is. De overeenkomst tussen de twee planeten bestaat alleen in algemene kenmerken. Zoals eerder vermeld, lijkt de dag van Mars sterk op die van de aarde, wat betekent dat een persoon die op Mars leeft zijn circadiane ritme niet significant hoeft te veranderen (het verschil is slechts 40 minuten). Mars heeft ook een helling van 25,19 graden, terwijl de helling van de aarde 23,44 graden is, wat resulteert in bijna dezelfde seizoenen als onze planeet. Ze zijn echter bijna twee keer zo lang (gemiddeld 1,88 keer, aangezien het Marsjaar langer is).

Overeenkomsten tussen de aarde en Mars strekken zich ook uit tot de aanwezigheid van een atmosfeer en water, zoals bevestigd door waarnemingen van NASA's Mars Exploration Rover en ESA's Mars Express. Daar houdt het echter op, want de atmosfeer van de Rode Planeet bestaat voornamelijk uit koolstofdioxide (95,32%), terwijl de atmosfeer van de aarde voornamelijk uit stikstof (78,084%) en zuurstof (20,946%) bestaat. Het is dus duidelijk dat het in zo'n atmosfeer onmogelijk is om te ademen zonder de zuurstof te krijgen die we nodig hebben voor het leven. We hebben speciale apparatuur nodig, of het nu gaat om persoonlijke ademhalingsapparatuur zoals ruimtepakken of andere apparaten die zuurstof produceren.

Hier kunnen we direct naar de structuren gaan die nodig zijn voor leven op Mars, omdat we het hebben over leven op Mars, dat wil zeggen, op het oppervlak of eronder, en niet over leven in een baan om de aarde, want dat is een heel ander verhaal.

De atmosfeer van Mars vereist het gebruik van bewoonbare structuren. Alleen op aarde is het mogelijk om te overleven (hoewel het naar moderne maatstaven nogal onhandig is) zonder onderdak, maar in de omstandigheden van Mars heb je zeker een soort gebouwen nodig. Ook hier rijst het probleem van de zuurstoftoevoer naar deze gebouwen. De huizen zouden moeten werken met de apparatuur die ze maakt, want niemand die op Mars woont, zou de rest van zijn leven in een ruimtepak of ander speciaal pak willen doorbrengen. Ze zijn niet altijd comfortabel en geschikt om zelfs op een vlakke ondergrond te verplaatsen.

De constructie op Mars zou ook veel geavanceerder moeten zijn dan wat we momenteel op aarde gebruiken. Daarnaast zullen we ons zorgen moeten maken over de invloed van de atmosfeer, die voornamelijk uit koolstofdioxide bestaat. Ook de impact van CO2 op de materialen die zullen worden gebruikt voor de bouw is nog niet goed onderzocht. Hoe zullen dergelijke gebouwen zich gedragen tijdens verschillende weersomstandigheden op Mars?

De structuren van gebouwen op Mars moeten niet alleen luchtdicht zijn, zoals we al zeiden, vanwege de verschillende samenstelling van de atmosfeer binnen en buiten, maar ze moeten ook bestand zijn tegen het drukverschil vanwege de zeer ijle atmosfeer van deze planeet. Een zeer goede thermische isolatie is ook een noodzaak. Mars is naar onze maatstaven een extreem koude planeet. Het record van de aarde voor lage temperaturen, d.w.z. -89,2 graden Celsius, dat wordt waargenomen op Antarctica, is hetzelfde als het dagelijks leven op de "Rode Planeet". Dus onder de meest gunstige omstandigheden warmt de lucht overdag op tot 20 °C in de zomer, maar kan de temperatuur in de winternacht oplopen tot -125 °C en aan de polen -170 °C. Dat wil zeggen, de record-lage temperatuur op aarde voor Mars is bijna hitte. Ook daar komen stormen veel voor.

Dat wil zeggen, de atmosfeer van Mars heeft verrassingen, maar dat is niet alles. De zwaartekracht op de Rode Planeet is slechts ongeveer een derde van de zwaartekracht op aarde. Daarom zou een persoon van 70 kilogram op Mars bijvoorbeeld ongeveer 26 kg wegen (tot 40 kg dichter bij de polen). Dit zou voor haar waarschijnlijk een groot voordeel zijn, bijvoorbeeld tijdens dagelijkse activiteiten. Maar zo'n gang van zaken heeft twee kanten. Ja, we kunnen zeggen dat een persoon daar bijvoorbeeld veel sterker zou zijn dan op aarde. Ze kon gemakkelijk objecten optillen die ze op onze planeet niet eens kon bewegen. Helaas is de langetermijnimpact van zo'n lage zwaartekracht op het menselijk lichaam niet volledig onderzocht. Het is al bekend dat verminderde zwaartekracht onder andere leidt tot verlies van botmineraaldichtheid, spierdystrofie, verminderde spiermassa, verminderd gezichtsvermogen en cardiovasculaire atrofie. Wat ons nog meer bedreigt, zullen we waarschijnlijk op tijd ontdekken. Zullen dit positieve veranderingen zijn? Kan het menselijk lichaam een ​​dergelijke gang van zaken weerstaan? Er zijn meer vragen dan antwoorden, althans voorlopig.

Voordat een kolonie zich bijvoorbeeld kan voortplanten, moeten we er zeker van zijn dat een menselijk embryo zich kan ontwikkelen tot een gezonde volwassene onder de zwaartekracht van Mars en met voldoende stralingsbescherming. Misschien moet het menselijk ras op Mars op de een of andere manier muteren, zich aanpassen aan de omgeving. Het is nog niet bekend of zo'n soort daar zelfs kan overleven. Aangezien we het over kolonisatie hebben, moet hier rekening mee worden gehouden. Dit is een veel complexere en controversiëlere kwestie. Terugkerend naar de gebouwen van Mars, zal de lage zwaartekracht, althans gedeeltelijk, het gebruik van zones afdwingen die zwaartekrachtniveaus genereren die vergelijkbaar zijn met die van de aarde. Al is het op dit moment moeilijk te zeggen of het bijvoorbeeld een of andere centrifuge wordt, of een heel andere oplossing.

Lees ook: Crew Dragon is niet de enige: welke schepen gaan de komende jaren de ruimte in

Mars zal ons nergens tegen beschermen

De atmosfeer van Mars heeft ook een tweede, nog gevaarlijker aspect. Door zijn lage dichtheid beschermt het praktisch niet tegen kosmische straling of de zonnewind. Op aarde beschermt de magnetosfeer ons ook tegen de zonnewind, en Mars heeft een veel zwakkere magnetosfeerlaag dan onze planeet, dus het probleem neemt toe. En dat is niet alles.

Omdat Mars geen voldoende sterk magnetisch veld heeft, in combinatie met de al genoemde dunne laag van de atmosfeer, ontstaat er een wereldwijd probleem - veel meer ioniserende straling bereikt het oppervlak van Mars dan op aarde. Alleen in de baan van Mars, volgens berekeningen gemaakt door de Mars Odyssey-sonde met MARIE-instrumenten, is het niveau van schadelijke straling ongeveer 2,5 keer hoger dan op het ISS-ruimtestation, dat rond de aarde draait. Dit betekent dat een persoon onder invloed van deze straling (alleen in een baan om de aarde) in slechts drie jaar een gevaarlijke benadering van de door NASA goedgekeurde veiligheidsgrenzen zal ervaren. En dit is ook belangrijk om te onthouden. Tot nu toe is er geen informatie over hoe ermee om te gaan en welke middelen te gebruiken.

Protonexplosies veroorzaakt door zonnestormen, zogenaamde zonnevlammen en coronale massa-ejecties, kunnen bijzonder gevaarlijk zijn, niet alleen in de baan van Mars, maar ook voor de kolonisten zelf die direct aan het oppervlak zullen leven. Tijdens bijzonder sterke windstoten van de kosmische wind kan blootstelling al na enkele uren dodelijk zijn.

"In tegenstelling tot de aarde heeft Mars geen innerlijke dynamo om een ​​groot mondiaal magnetisch veld te creëren. Dit betekent echter niet dat Mars geen magnetosfeer heeft; gewoon dat het minder uitgebreid is dan dat van de aarde.” pic.twitter.com/GSL5CUb8Xw

— Planeet Mars – Geesteswetenschappen Laatste Hoop (@Mars_LastHope) 30 maart 2018

Daarom zouden alle structuren die we op Mars zouden gebruiken niet alleen luchtdicht moeten zijn, bestand moeten zijn tegen drukval, uitgerust moeten zijn met zuurstofopwekkende apparaten en pompen om voldoende druk binnenin te handhaven, maar ze zouden ook de mensen die daar wonen effectief moeten beschermen. in hen, van de zonnewind en ioniserende straling. Dat wil zeggen, het moeten werkelijk unieke gesloten micro-omgevingen zijn waarin de omstandigheden die nodig zijn voor het menselijk leven worden gehandhaafd. Bovendien moeten ze ook correct worden geplaatst. Daarom zal het nodig zijn om vooraf het oppervlak van Mars, natuurlijke schuilplaatsen, temperatuur, weer en zonlicht nauwkeurig in kaart te brengen.

Ontwerpers en ingenieurs worden al geconfronteerd met een aantal uitdagingen en problemen. Vooral omdat, blijkbaar, op zijn minst de eerste Mars-structuren op aarde zouden moeten worden gebouwd en pas daarna naar de Rode Planeet zouden moeten worden getransporteerd. Om precies te zijn, kant-en-klare delen van dergelijke constructies, schuilplaatsen, laboratoria, enz. Moeten naar Mars worden getransporteerd. Dergelijk transport genereert extra kosten die niet zozeer verband houden met de gebouwen zelf, maar vooral met hun verzending naar een andere planeet, dat wil zeggen dat we ook de financiële kant van dit enorme probleem moeten oplossen.

Een ander probleem met betrekking tot de atmosfeer, de magnetosfeer en het magnetische veld van Mars, of liever hun praktische afwezigheid, is de bescherming van de elektronica die nodig is voor een Mars-missie, laat staan ​​voor kolonisatie, of in ieder geval pogingen om de planeet te bewonen. Eerdere missies gebruikten veel minder geavanceerde elektronica dan wat we tegenwoordig allemaal hebben.

De systemen die in de sondes werkten, bevonden zich op het technologische niveau van de jaren negentig. Maar niet omdat het werk aan één missie vele jaren duurt en het ontwerp van de apparatuur in die tijd zoveel veroudert, maar omdat dit type elektronica veel beter bestand is tegen de omstandigheden op Mars (met name het stralingsniveau) dan moderne, meer geavanceerde , maar ook veel gevoeligere technologieën. Ze zijn ook veel beter getest en afgesteld en kunnen daarom het betrouwbaarheidsniveau garanderen dat nodig is voor missieprestaties. Maar voor een menselijke bemanning is apparatuur van 1990 of 20 jaar geleden misschien niet comfortabel genoeg voor zelfs basistaken. Bovendien zou dergelijke apparatuur zeker te weinig rekenkracht hebben die nodig is om de planeet te verkennen. We mogen niet vergeten dat het leven op Mars niet alleen beperkt zal blijven tot het leven daar, het is ook noodzakelijk om onderzoekswerk, wetenschappelijke en technologische experimenten uit te voeren.

Een bijkomende, hoewel niet volledig bestudeerde, bedreiging wordt ook vertegenwoordigd door het oppervlak van Mars zelf. We hebben het over Marsstof, waarvan de deeltjes extreem klein, scherp en ruw zijn. In combinatie met statische elektriciteit, waardoor het aan bijna alles blijft plakken, is er nog een ander probleem. Marsstof kan een echt probleem zijn, bijvoorbeeld voor verbindingen in pakken. Maanstof, dat overigens niet zo scherp is als Marsstof, leidde al tot ernstige problemen voor de Apollo-maanmissies. Dit heeft onder andere geleid tot foutieve aflezingen van instrumenten, verstopping van instrumenten, problemen met de temperatuurregeling van sommige instrumenten en beschadigde afdichtingen. Soms faalden de apparaten volledig. Op het oppervlak van de maan bevinden zich tonnen schroot van dergelijke beschadigde apparaten. Ze zijn gewoon op het oppervlak van de satelliet achtergelaten, omdat het niet meer mogelijk is om dit allemaal te repareren.

Laten we terugkeren naar het oppervlak van de Rode Planeet. De zandstormen die op deze planeet aanwezig zijn, kunnen ook een probleem worden voor het levensonderhoud van de kolonisten zelf op Mars. Hoewel ze zeldzaam zijn, kunnen ze zelfs het hele oppervlak van Mars bedekken. Dit kan niet alleen zonlicht van bijvoorbeeld fotovoltaïsche installaties blokkeren, wat problemen met de stroomvoorziening kan veroorzaken, maar ook communicatiecomplicaties veroorzaken.

Een signaal dat van Mars naar de aarde wordt gestuurd, duurt ongeveer 3,5 minuten om het te bereiken, dus het antwoord op een vraag die onder de meest gunstige omstandigheden wordt gesteld, wordt binnen 7 minuten ontvangen, en alleen wanneer de planeten het dichtst bij elkaar staan. Als ze zich op de maximale afstand van elkaar bevinden, duurt het proces acht keer langer. Het zal nog erger zijn als de planeten aan weerszijden van de zon staan. Dan is communicatie helemaal onmogelijk. Stofstormen kunnen bijvoorbeeld ook een directe bedreiging vormen voor machines, omdat zandstralen op Mars veel gevaarlijker is dan zelfs de sterkste wind of orkanen hier op aarde.

Lees ook: Oekraïne bereidt zich voor op de lancering en orbitale operatie van het Sich-2-1 ruimtevaartuig

Het leven op Mars gaat niet alleen over gebouwen

Als we al zijn begonnen met praten over de apparatuur die nodig is om op Mars te functioneren, rijst de vraag: "Wat als dergelijke apparatuur kapot gaat?". Hier betreden we opnieuw het gebied van breed begrepen logistiek en bevoorrading. Om op Mars effectief te kunnen functioneren, moet je reserveonderdelen bij je hebben voor alles wat naar Mars wordt verscheept, en er zal behoorlijk wat apparatuur zijn.

En je moet ook voldoende voedsel meenemen. Zelfs voor de kortste duur van de missie, dat wil zeggen ongeveer 2 jaar, is het praktisch onmogelijk om gedurende zo'n lange periode voedsel- en watervoorraden van de aarde te halen. Dit betekent een aanzienlijke stijging van de kosten van een dergelijke reis. Het is voldoende om uit te rekenen hoeveel voedsel ieder van ons op een dag consumeert, dit te vermenigvuldigen met 2 jaar en... tel daarbij de reistijd op, dus nog anderhalf jaar, want de deelnemers moeten ook tijdens de de vlucht.

Ten slotte moet dit aantal opnieuw worden vermenigvuldigd met het aantal bemanningsleden. In de praktijk kan een Mars-missie niet alleen worden uitgevoerd om de simpele reden dat er taken zijn die speciale kennis of vaardigheden vereisen. Eén persoon kan niet overal een expert in zijn. Het is onmogelijk om tegelijkertijd een hooggekwalificeerde piloot, astrofysicus, astrobioloog, bouwspecialist, enz. te zijn. Een persoon kan zo'n missie ook om psychologische redenen niet vervullen. 3,5 jaar alleen in de ruimte en op een vreemde planeet zou de psyche van zelfs de meest veerkrachtige persoon ernstig aantasten. Daarom kunnen de voorraden die voldoende zouden zijn om het succes van een missie op Mars te verzekeren, zelfs de kortste, niet zomaar van de aarde worden meegenomen.

Als voedsel en water niet kunnen worden ingepakt in het schip waarmee we naar Mars vliegen (en dit alleen al bezorgt ons momenteel problemen, hoewel het project "Starship", die wordt uitgevoerd door SpaceX, geeft aanleiding tot bepaalde hoop op de oplossing ervan), dan zal dit alles op de een of andere manier lokaal moeten worden vervaardigd door de kolonisten. Verrassend genoeg kan de samenstelling van de atmosfeer van Mars hierbij helpen. Hoewel dit slechts een gok is, zou het kunnen werken. Het punt is dat, zoals ik hierboven schreef, de atmosfeer van Mars voornamelijk uit koolstofdioxide bestaat, en de partiële druk op het oppervlak van de planeet, dat wil zeggen waar planten groeien, is 52 keer groter dan op aarde, wat echt geeft hoop op hun succesvolle teelt.

De situatie is hetzelfde met water. Het is algemeen aanvaard dat het op Mars bestaat, maar tot nu toe is alleen zijn aanwezigheid gedetecteerd. In de praktijk is water mogelijk niet toegankelijk voor deelnemers aan de Mars-missie omdat het vastzit in rotsen. Ja, moderne kennis en oplossingen maken het mogelijk om water te herstellen, maar het zal waarschijnlijk niet genoeg zijn om op Mars te leven. Ja, er moet rekening mee worden gehouden dat water er in een constante, gesloten cyclus moet zijn, die alle aspecten van het leven op Mars omvat. Zo heeft niemand het recht om het gedachteloos uit te geven, omdat het het overlevingsproces van de kolonisatoren zelf zou bedreigen. Daarom is de enige langetermijnoplossing een efficiënte methode om water te verkrijgen dat zich al op Mars bevindt, en de juiste aanpassing ervan aan de behoeften van de kolonisten en het onderhoud van de uitrusting.

Een soortgelijke vraag rijst als het om brandstof gaat. Als we constant tussen de aarde en Mars willen reizen, moeten we leren om ter plekke aan de benodigde brandstof te komen. Dit zou geld besparen op de missie zelf en de kansen vergroten om indien nodig naar de aarde terug te keren. Ja, je moet ook op de een of andere manier rond Mars bewegen tijdens de ontwikkeling van de planeet en erop leven. Het transporteren van brandstof vanaf de aarde is een vrij duur plezier. Dit verhoogt opnieuw de kosten van de hele missie, aangezien er ongeveer het dubbele van de brandstof nodig zou zijn. Het bedrijf SpaceX heeft echter al ideeën om dit probleem op te lossen en tegelijkertijd te beschermen tegen kosmische straling. Bedrijfswetenschappers zijn van mening dat vloeibare waterstof een uitstekende bescherming kan bieden. Daarnaast kan het in combinatie met koolstofdioxide uit de atmosfeer van Mars ook dienen als brandstof voor de terugkeer van de Rode Planeet.

Dezelfde capaciteiten moeten ook worden gebruikt voor de productie en opslag van elektriciteit, wat nodig is voor het functioneren van zelfs de eenvoudigste Marskolonie, omdat het absoluut onmogelijk zal zijn om zich op één bron te concentreren, bijvoorbeeld zonne-energie, aangezien, ten eerste al met al is er op Mars veel minder energie van de zon. Zo hebben fotovoltaïsche cellen op aarde een vermogen-gewichtsverhouding van ongeveer 40 W/kg, terwijl het daar ongeveer de helft is, slechts ongeveer 17 W/kg. Ten tweede kan de terugkeer lang duren, bijvoorbeeld door de reeds genoemde zandstormen. Op Mars zou het nodig zijn om radio-isotopen thermo-elektrische generatoren, het Mars-equivalent van aardwarmte, en windenergie parallel te gebruiken. Bij zandstormen neemt de windsnelheid daar namelijk toe tot circa 30 m/s.

In feite zou de lijst met vragen, twijfels en obstakels met betrekking tot het leven op Mars lang kunnen worden overwogen. Bij elke nieuwe ontdekking over Mars zijn er meer en meer dan antwoorden. In dit materiaal hebben we waarschijnlijk slechts het topje van de ijsberg aangeraakt. Het goede nieuws is dat wetenschappers over de hele wereld niet alleen werken om ze te beantwoorden, maar ook om specifieke vragen op te lossen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij het verkrijgen van water of het kweken van planten op Mars. Bovendien zullen de eerste kolonisten van Mars gedoemd zijn tot een veganistisch dieet, aangezien we geen dieren meenemen. Hoewel het mogelijk is dat de kwestie van voedsel zal worden beslist op basis van de ervaring van astronauten op het ISS. Sondevoeding kan dit probleem voor een tijdje oplossen.

Terraforming Mars is misschien het antwoord op sommige vragen, maar op dit moment is het nog slechts theoretisch. Wetenschappers zijn het er nu bijna unaniem over eens dat dit proces moet beginnen met een verhoging van de temperatuur van de planeet om een ​​hogere atmosferische druk en vloeibaar water te verkrijgen. Broeikasgassen die vastzitten in de ijskappen aan de polen van Mars kunnen helpen, maar de praktijk van terraforming is niet zorgvuldig gepland en er is nog een lange weg te gaan van theorie naar praktijk.

Zelfs SpaceX, bekend om radicale ideeën waarover in sommige wetenschappelijke kringen ernstige twijfel bestaat, noemt terraforming een sciencefictiontechnologie. Maar je kan het proberen. Misschien is het om Mars te terraformen niet nodig om eerst bemande missies uit te voeren, maar deze te vervangen door bijvoorbeeld autonome apparaten die het voor ons zullen doen. Mensen zullen naar een planeet kunnen gaan die is voorbereid op hun komst. Dit is echter, althans voorlopig, slechts vage speculatie, hoewel een dergelijk idee ongetwijfeld al is ontkiemd in de hoofden van ten minste een aantal mensen.

Ook interessant:

• Astronomen hebben het meest verre bekende object in het zonnestelsel geïdentificeerd
• Wetenschappers verzekeren dat de vijfde dimensie van het universum bestaat
• Wetenschappers hebben een betere plek ontdekt om mensen op Mars te laten landen

Op de een of andere manier heeft het idee van de vlucht en de daaropvolgende kolonisatie van Mars al de harten en geesten van veel wetenschappers, ingenieurs en onderzoekers veroverd. Het werk is in volle gang, experimenten zijn aan de gang, plannen worden ontwikkeld en de verkenning van het oppervlak van de Rode Planeet gaat door. Elke dag worden er nieuwe ontdekkingen gedaan. Wie weet, misschien wordt wat nu sciencefiction lijkt over een paar jaar werkelijkheid. En de vlucht naar Mars zelf zal een veelvoorkomend fenomeen zijn. Je moet gewoon geloven en niet stoppen met dromen, experimenteren en stap voor stap naar het doel gaan.