Het moet moeilijk zijn om Sherlock Holmes te zijn. Je bent je hele leven bezig met het opbouwen van je reputatie en het werken om de meest succesvolle detective in Engeland te worden, maar je familieleden blijken nog steeds cooler. Je broer Mycroft is in alles slimmer dan jij, en nog ambitieuzer, en je tienerzus Enola, die voor het eerst het huis verliet, bewijst dat je mysteries onderweg kunt oplossen, zonder training en ervaring.
Film "Enola Holmes", uitgebracht op de Netflix-service, verscheen schijnbaar uit het niets. Ik wist niets van zijn opnames, maar toen ik het op de lijst met nieuwe releases van de streamingdienst zag, haastte ik me onmiddellijk om te zien hoe regisseur Harry Bradbeer (Killing Eve, Trash, Grantchester) Arthurs werk opnieuw verpestte, Conan Doyle. Zoals later bleek, veel.
We hebben echter geen haast om hooivorken te krijgen. "Enola Holmes" is niet de uitvinding van de regisseur of de scenarioschrijver Jack Thorne - het is het geesteskind van de schrijfster Nancy Springer, wiens boek "Enola Holmes and the Marquis in the Mousetrap" in 2006 werd gepubliceerd. Het vertelt over Enola Holmes - de jonge zus van Sherlock, die zelf detective wil worden en de hele wereld wil bewijzen dat vrouwen kunnen vechten en mysteries kunnen oplossen die niet slechter zijn dan mannen.
Misschien is het belangrijkste succes van de nieuwigheid de casting. We zijn eraan gewend dat werken gebaseerd op boeken over "Sherlock Holmes" (en dat zijn er veel) vaak zwak blijken te zijn, omdat de eerste boeken van Conan-Doyle in het publieke domein zijn. Voor wat het waard is "Holmes & Watson", waarvan ik de herinnering nog steeds probeer uit te wissen. Maar "Enola Holmes" slaagde er op de een of andere manier in om sterren als Millie Bobby Brown ("Strange Wonders"), Henry Cavill ("The Witcher", "Agents of A.N.K.L.", "Batman v. Superman: Dawn of Justice") en Helena Bonham aan te trekken. Carter ("Harry Potter en de Halfbloed Prins", "De koning spreekt!", "Alice in Wonderland").
Als de laatste echter niets bijzonders laat zien, dan is het een genoegen om Millie Bobby Brown, Eleven in de serie "Strange Wonders", in de rol van een energiek en helder personage te zien. Ik kan het niet helpen, maar ik zie een jonge Natalie Portman in haar: Millie kan in een handomdraai van "snelheid" wisselen en demonstreert vakkundig het hele palet aan emoties. Ze is charismatisch en het personage lijkt speciaal voor haar te zijn gemaakt. Dit is absoluut haar beste rol, waardoor ze ongetwijfeld nog dichter bij de status van een echte Hollywood-superster zal komen.
Lees ook: Yankees in de Engelse Premier League. Recensie van de serie "Ted Lasso"
Henry Cavill is een andere aangename verrassing, want de alom geliefde Superman en Geralt van Rivia verschenen dit keer in een ongebruikelijke rol van intellectuele detective. Hoewel hij geen acteerkracht toont, is het heel interessant om te zien hoe de kastachtige Cavill zijn spieren schuchter verbergt in een strak pak en met zijn ogen speelt. En hoewel het onwaarschijnlijk is dat hij ooit een Oscar zal winnen, is de man zeker niet zonder talent, en zijn Sherlock bleek anders dan alle andere. Voor een groot deel omdat de meeste films en tv-shows Holmes afschilderen als excentriek en een beetje gek (een beeld dat, in tegenstelling tot de Sherlocks van recente boeken, gratis te gebruiken is), in plaats van de verzamelde heer die Cavill deze keer is. Al met al is het interessant en ik zou echt willen dat er meer van Enola's grote broer in de film was.
De film is vooral bedoeld voor een jong publiek dat niet bekend is met het werk van Conan-Doyle. Vanaf de eerste minuten kiest hij een humoristische toon en doorbreekt hij de vierde muur, en de "zaak van de vermiste markies" is nauwelijks heel spannend te noemen. In feite is dit een introductie tot een nieuwe franchise, en tegen de achtergrond van het succes van "Enola" kun je zeker zijn van talloze vervolgen die erop zullen volgen. Het is een lichte, heldere film waarvan de speelduur van 123 minuten zelfs te lang lijkt. Maar met al zijn charme kan ik niet anders dan toegeven dat de makers niet in alles zijn geslaagd.
De komische toon is passend in de bewerking van een jeugdboek, maar het script is praktisch niet in staat om een volwassene aan het lachen te maken. Alle perikelen waar Enola mee te maken krijgt, zijn grappig, maar veroorzaken nauwelijks een glimlach. De film besteedt bijna net zoveel aandacht aan zijn favoriete clichés als aan zijn pogingen om ze te vermijden (een zonde die bekend is uit "Deadpool"), en de cynicus in mij kan het niet helpen dat de modieuze retoriek over sterke en onafhankelijke vrouwen erg onhandig verweven in het script.
Het principe van "show, not tell" was duidelijk vergeten, en onze heldinnen, Brown en Carter, worden er bijna elke twintig minuten aan herinnerd hoe moeilijk het was voor vrouwen in het verleden, en waar ze allemaal toe in staat zijn. Nee, niemand betwist dat, maar het had subtieler kunnen zijn om dit punt over te brengen aan je publiek. De zestienjarige Enola kent jiu-jitsu en is in staat om in haar eentje bijna elke tegenstander te verslaan, ze is slim, oplettend en onafhankelijk. Ik kom in de verleiding om haar een Mary Sue te noemen, maar ik houd me terug - grotendeels omdat ze, in tegenstelling tot de beroemdste Mary Sue van de afgelopen jaren (Star Wars' Rey), in ieder geval iets leert. Maar ik ben er zeker van dat dit personage volledig wordt getrokken door een getalenteerde actrice. Als ik Daisy Ridley was, zou de film een heel andere indruk op mij hebben gemaakt.
Laten we de moderne leer en manipulatie van historische authenticiteit opzij zetten, en we krijgen een volledig gemiddelde avonturenfilm, die wordt ondersteund door zijn acteurs. Noch de videosequentie, noch de soundtrack deden me gillen van genot - ik zou zeggen dat deze film duidelijk niet gemaakt is voor het grote scherm, hoewel ik geen klachten heb over de kostuums en het landschap. Sterker nog, ik ben er niet helemaal zeker van of het de moeite waard was om Sherlock hier op te nemen - als je de naam van de legendarische detective verwijdert, zal de essentie helemaal niet veranderen en zouden er minder beledigde boekenliefhebbers zijn. Maar nogmaals, alle claims tegen Springer.
vonnis
"Enola Holmes" is een film over alles en niets. Hier heb je een detective zonder veel intriges, en feministische idealen in een heel onhandige vorm, en niet eens een volledig toepasselijke politieke subtekst. Het is in alle opzichten een zeer moderne film, en het schreeuwt gewoon dat het tijd is voor oude mensen om met pensioen te gaan, en dat de toekomst aan radicale suffragettes en progressieve jonge politici is. En nogmaals, ik maak geen ruzie, maar het spijt me heel erg dat Harry Bradbeer niet al deze ideeën op een natuurlijke manier kon weergeven. Maar laat het een uiterst problematische en onopvallende film zijn, één ding kan niet worden ontkend: deze rol zal een doorbraak betekenen voor de charmante Millie Bobby Brown en zal de miljoenen fans van Henry Cavill plezieren. Als je een Netflix-abonnement hebt, zul je er geen spijt van krijgen.
