Wat is GPS? Waarom hebben we het nodig? Wat is het verschil tussen verschillende navigatiesystemen? We zullen alles in dit artikel bespreken.
Momenteel lijkt GPS ons een alledaags, vertrouwd iets te zijn waar iedereen van heeft gehoord en dat de meesten van hen in hun dagelijks leven gebruiken. Dit is een van de tools die we in onze apparaten gebruiken. Tegelijkertijd staan we er niet eens bij stil hoe het werkt, waar het vandaan komt, hoeveel tijd, moeite en geld er in het opzetten van dit systeem moest worden gestoken. Tegenwoordig hebben GPS-signaalontvangers niet alleen: navigators, telefoons, smartphones, tablets, auto's, maar zelfs fitnessarmbanden en "slimme" horloges, hun gegevens worden gebruikt in de industrie, amateur- en professionele sporten, rallysport en racen, en natuurlijk in de militaire industrie. Laten we de verschillende navigatiesystemen eens nader bekijken.
Wat is satellietnavigatie?
Satellietnavigatie, of het Global Navigation Satellite System, is een systeem van satellieten dat gegevens over wereldwijde plaatsbepaling en precieze tijd verzendt. Radiogolven van bepaalde frequenties worden gebruikt om informatie te verzenden. Na ontvangst van dergelijke gegevens berekent de ontvanger ze en geeft de coördinaten van onze locatie weer, dat wil zeggen lengtegraad, breedtegraad en hoogte boven zeeniveau.
Naast basissystemen (GPS, GLONASS, BeiDou, Galileo) zijn er ook hulpsystemen in de ruimte. Dit zijn zogenaamde satellietcorrectiesystemen (SBAS), zoals Global Omnistar en StarFire, die in de landbouw worden gebruikt.
Boven ons bevinden zich ook regionale ondersteuningssystemen zoals WAAS in de VS, EGNOS in de EU, MSAC in Japan en GAGAN in India, die zorgen voor gegevensverfijning in kleinere delen van de wereld. Dit alles wordt ondersteund door grondcomponenten, waar we het later over zullen hebben. Er zijn veel definities in het systeem, maar we zullen niet in details treden.
Lees ook: De belangrijkste en interessantste ruimtemissies in 2021
Soorten satellietnavigatie
GPS is niet het enige momenteel beschikbare satellietnavigatiesysteem. Er vliegen verschillende soorten satellieten boven ons hoofd, die verantwoordelijk zijn voor de geo-positionering van apparaten die we in onze zakken bewaren, om onze polsen dragen of in navigators gebruiken. Waarom zijn er meerdere systemen en niet één? Ik weet zeker dat deze vraag door de meeste gemiddelde gebruikers is gesteld. Het feit is dat het GPS-systeem in eerste instantie is gemaakt voor militaire behoeften, en het leger heeft er nog steeds controle over. Dit betekent dat ze de positionering van iedereen en overal in de wereld beheersen. Natuurlijk hielden velen niet van deze positie, niet alleen tegenstanders, maar zelfs vrienden. Daarom besloten serieuze wereldspelers hun navigatiesystemen te ontwikkelen zodat hun leger controle over hen zou hebben. Al snel verschenen GPS-analogen in de wereld, die met elkaar concurreerden om de titel van de beste en meest nauwkeurige op de markt. Voor ons, gewone gebruikers, is dit alleen maar een voordeel. Laten we dus proberen elk systeem afzonderlijk te behandelen.
Amerikaanse GPS
Dit is het eerste navigatiesysteem dat we het meest gebruiken. Als we aan satellietnavigatie denken, gebruiken we meestal de term GPS. Het Amerikaanse systeem heette oorspronkelijk het NAVigation Signal Timing And Ranging Global Positioning System, of kortweg NAVSTAR-GPS.
GPS is in handen van het Amerikaanse leger, of liever de US Space Force. Alle apparaten worden gecontroleerd op goede werking door Space Delta 8, dat is gevestigd op Shriver Air Force Base in de buurt van Colorado Springs en opereert als onderdeel van het GPS-hoofdkwartier.
Civiele toepassingen zijn slechts een kleine aanvulling op militaire toepassingen, waarbij lay-out en de hoogste positioneringsnauwkeurigheid een prioriteit zijn. Civiele gebruikers krijgen een enigszins ingekorte versie, maar het is nog steeds goed genoeg. We hebben geen nauwkeurigheid van enkele tientallen centimeters nodig om een auto te besturen of te rennen, maar een steeds grotere nauwkeurigheid is nodig, bijvoorbeeld in navigatie, in cartografie, in de landbouw om velden te bewaken, in transportbedrijven om voertuigen te volgen en in vele andere gebieden. Daarom is het niet verwonderlijk dat het GPS-systeem voortdurend verandert, optimalisatie van satellieten plaatsvindt.
Tijdens het gebruik heeft het systeem veranderingen ondergaan en wordt het nog steeds gemoderniseerd, van tijd tot tijd worden satellieten met grotere mogelijkheden in het netwerk geïntroduceerd en de oude die eerder werden gebruikt, worden in de loop van de tijd vernietigd. De meeste verbranden in de atmosfeer en soms zinkt het puin in de Stille Oceaan.
De volledige gereedheid van het GPS-systeem werd bereikt in 1993, toen het vereiste aantal satellieten in een baan om de aarde werd gebracht. Maar in 1983 keurde de regering van Ronald Reagan een vergunning goed voor civiel gebruik van het systeem. Dit gebeurde nadat de USSR een Koreaans burgervliegtuig neerhaalde dat per ongeluk het Sovjet-luchtruim schond. Aanvankelijk was de nauwkeurigheid van het systeem voor de burgerbevolking echter beperkt tot 100 meter. Maar zelfs dit was op dat moment voldoende om verdere rampen te voorkomen.
De bediening van het GPS-systeem vanuit de ruimte wordt bovendien ondersteund door WAAS-satellieten (Wide Area Augmentation System), die zorgen voor de nodige gegevenscorrectie om de nauwkeurigheid van het systeem te vergroten. Ze bevinden zich in Noord-Amerika (en deels in Zuid-Amerika) en staan onder de hoede van de FAA (Federal Aviation Administration). WAAS is bedoeld om civiele satellietnavigatietoepassingen te ondersteunen.
Russische GLONASS
GLONASS is een afkorting voor het Global Navigation Satellite System, dat op dezelfde manier werkt als het Amerikaanse GPS. GLONASS bestaat uit 24 actieve satellieten die zich ongeveer 19 kilometer boven de aarde bevinden, en de baan van de satelliet duurt 100 uur en 11 minuten. Het testen van het systeem begon in 15, dat wil zeggen in de USSR. Het is echt ontstaan als reactie op Amerikaanse ontwikkelingen, in ons land beter bekend als "Star Wars". De Sovjet-Unie wilde in geen enkel opzicht toegeven aan de VS, maar "Perestrojka, glasnost, acceleratie" deden hun werk. Werken werden meestal ingekort wegens gebrek aan fondsen. Hoewel, zo bleek later, niet alles gesloten was. Het was voor de Amerikanen echt een verrassing toen in 1982 officieel werd aangekondigd dat het GLONASS-systeem bedrijfsklaar was. In 1993 slaagden de Russen erin een hele constellatie van 1995 satellieten in een baan om de aarde te brengen.
Maar vanaf het begin was niet alles zo goed. Het Jeltsin-tijdperk van de jaren negentig had ook gevolgen voor ruimteprogramma's. Er was geen geld, niemand was geïnteresseerd in ruimtevaart en satellietnavigatie. Daardoor waren er in 2002 nog maar 7 satellieten operationeel. De Russen gingen echter aan de slag en namen als onderdeel van het herstelprogramma 2002-2011 de verbeterde GLONASS-K-satellieten in gebruik, evenals de bijbehorende moderne grondcontrolesystemen.
In de volgende fase van modernisering, in 2012-2020, werd de belangrijkste aandacht besteed aan het verbeteren van de eigenschappen van PNT (positionering, navigatie en synchronisatie) om de veiligheid van de staat en de capaciteiten van zijn defensie- en civiele systemen te vergroten. Er wordt momenteel gewerkt aan de volgende generatie satellieten, bekend als GLONASS-K2.
Chinees BeiDou
China begon aan het einde van de 2000e eeuw met de ontwikkeling van een satellietnavigatiesysteem. In 1 slaagden ze erin de eerste ontwikkelingsfase van BDS-1, beter bekend als het navigatiesatellietsysteem BeiDou-2, af te ronden. Als onderdeel van dit project werden China en het dichtstbijzijnde buitenland voorzien van positioneringssystemen. De volgende stap was BDS-2020 met een satellietnetwerk dat dekking bood in de regio Azië-Pacific. In 3, als onderdeel van het BDS-XNUMX-project, werd het BeiDou-systeem wereldwijd operationeel.
Momenteel zijn er 35 satellieten in een baan om de aarde en in totaal heeft het programma al 59 lanceringen uitgevoerd met nuttige ladingen die de volgende generaties van het BeiDou-systeem in een baan om de aarde brengen. Volgens de Chinese autoriteiten hebben meer dan 400 agentschappen en 300 wetenschappers en technici deelgenomen aan de totstandkoming van het BDS-000-programma. Om de nieuwste constellatie van satellieten te ondersteunen, zijn er meer dan 3 grondstations gecreëerd om de juiste werking van het systeem te bewaken. De wereldwijde beschikbaarheid van het systeem wordt geschat op 40%, en voor de belangrijkste regio Azië-Pacific is het zelfs nog hoger, dat wil zeggen dat het daar bijna perfect werkt. Ook hebben de Chinezen veel moeite gedaan om de nauwkeurigheid van het systeem te verbeteren.
BeiDou staat ook korte tekstberichten toe van maximaal 14 bits (000 Chinese karakters). Deze waarde kan ook foto's of geluidsopnamen omvatten.
Net als bij andere ontwikkelingen in satellietnavigatiesystemen betalen lokale gebruikers voor de dienst, maar de resultaten zijn werkelijk indrukwekkend.
Lees ook: China staat ook te popelen om de ruimte te verkennen. Dus hoe gaat het met ze?
Europees Galileo
Wat is het grootste voordeel van het Galileo-systeem? In tegenstelling tot GPS en GLONASS blijft het in civiele handen en behoort het niet toe aan een bepaalde regering, zoals het geval is in communistisch China. Het systeem is alleen gebouwd met de civiele markt in gedachten, en daarom beïnvloeden de behoeften van de bevolking uiteindelijk de ontwikkeling ervan. Toegegeven, Galileo is een verademing onder de gemilitariseerde positioneringssystemen. Tot dusver heeft het Galileo-programma 28 lanceringen voltooid en 30 satellieten in een baan om de aarde gebracht. Momenteel gebruikt het systeem een volledige constellatie van satellieten, maar niet alle apparaten zijn altijd beschikbaar en sommige wachten nog steeds op hun beurt in magazijnen.
Het grondafhandelingssegment is gevestigd in twee centra: Oberpfaffenhofen in Duitsland en Fucino in Italië. Daarnaast omvat het systeem een wereldwijd netwerk van monitoringsensoren, meet- en datatransmissiestations.
Omdat de banen van al deze systemen steeds meer verzadigd raken, bevinden de Galileo-satellieten zich iets hoger, op een hoogte van 23 kilometer (de laagste is GLONASS, dan GPS, China's BeiDou en bovenaan de Galileo-piramide ). Elke satelliet heeft ongeveer 222 uur nodig om volledig om de aarde te draaien. Voor de meeste plaatsen op aarde zijn altijd 14 tot 6 Galileo-satellieten beschikbaar, wat een zeer hoge nauwkeurigheid betekent, die in de meeste situaties wordt gemeten in centimeters in plaats van meters.
Galileo is compatibel met het GPS-systeem, dat de nauwkeurigheid van metingen verder verbetert, en de werking ervan wordt ook ondersteund door het EGNOS-systeem (European Geostationary Navigation Service), dat bestaat uit grondcomponenten en satellieten die verantwoordelijk zijn voor het verbeteren van de werking en nauwkeurigheid van satellietnavigatiesystemen .
Japanse MICHIBIKI (Michibiki)
Om de nauwkeurigheid van de navigatie op zijn eigen grondgebied te garanderen, creëerde Japan een kleine constellatie van satellieten, het Quasi-Zenith Satellite System (QZSS) of Michibiki. In bergachtige of sterk verstedelijkte gebieden is GPS alleen vaak onvoldoende vanwege te veel obstakels. 4 satellieten die sinds november 2018 in gebruik zijn, elimineren dit probleem. Drie daarvan bevinden zich nog steeds in de regio Azië en Oceanië. In 2024 is het de bedoeling om een satellietconstellatie van 7 eenheden te bereiken. Dit zal de algehele efficiëntie van het systeem verder verbeteren en het onafhankelijk maken van GPS. Zo zal Japan zorgen voor volledige autonomie op zijn grondgebied.
Ondanks zijn kleine formaat in vergelijking met andere systemen, voldoet QZSS aan alle verwachtingen van de Japanse bevolking en ondersteunt het bovendien de scheepvaart in al die landen op de meridianen die door het grondgebied van Japan lopen.
Daarnaast heeft Japan ook een GPS/Michibiki-precisieondersteuningssysteem, het MTSAT Satellite Augmentation System (MSAS). Het bestaat uit 2 satellieten, die onder andere weergegevens leveren.
NavIC (NAVigation with Indian Constellation) is de Indiase analoog van GPS, ook wel het Indian Regional Navigation Satellite System (IRNSS) genoemd. Het systeem zal, nadat het al zijn mogelijkheden heeft bereikt, qua werking vergelijkbaar zijn met het Japanse. Momenteel zijn er 7 satellieten in een baan om de aarde die plaatsbepaling bieden in India en op een afstand van maximaal 1500 kilometer van de landsgrenzen. Het systeem is niet afhankelijk van GPS.
NavIC wordt ondersteund door GAGAN (Geosynchronous Augmented Navigation System with GPS), dat bestaat uit drie extra satellieten en grondinfrastructuur. Met de ingebruikname is de kloof tussen de EGNOS- en MSAS-systemen overbrugd, waardoor het veiligheidsniveau van de burgerluchtvaart verder is verbeterd.
Wereldwijde hulpsystemen
Bij het beschrijven van individuele systemen noemden we ook regionale ondersteuningssystemen. De exploitatie van satellietnavigatie buiten de regionale grenzen kan echter ook mondiale hulpsystemen ondersteunen. Momenteel zijn er twee te onderscheiden. Dit zijn Omnistar en StarFire. Beiden hebben ondersteuning voor satellietnavigatie, die meestal wordt gebruikt voor de behoeften van moderne precisielandbouw. Het gebruik ervan vereist speciale ontvangers, waardoor de boer, die door zijn velden beweegt, kan werken met een nauwkeurigheid van maximaal 5-10 centimeter (registratieondersteuningssystemen geven een nauwkeurigheid van 1-2 centimeter). Een dergelijke nauwkeurige positionering wordt geleverd als een service en vereist extra vergoedingen die rechtstreeks worden betaald voor de levering van systeemgegevens.
De dienst is gebaseerd op het Differential Global Positioning System (DGPS) en komt neer op het gebruik van een basisontvanger die zich op een bepaalde locatie bevindt. De ontvanger op de auto ontvangt naast het satellietsignaal ook correcties van de stationaire basisontvanger.
Omnistar is een onafhankelijk bedrijf en de zenders kunnen worden gekocht voor een verscheidenheid aan machines, terwijl het StarFire-systeem van John Deere is, fabrikant van landbouwmachines, dat ingebouwde of externe systemen biedt met een nauwkeurigheid van ± 3 cm en werken met GPS en GLONASS.
Hoe werkt GPS?
In deze sectie zullen we de werking van GPS beschrijven met behulp van de originele, dat wil zeggen de Amerikaanse versie, omdat we er momenteel de meeste gegevens over hebben. Anderen werken op dezelfde manier.
Constellatie van GPS-satellieten
Een redelijk dicht netwerk van satellieten is noodzakelijk voor een goede werking over de hele wereld. In het geval van een constellatie van 24 satellieten, kunnen we er zeker van zijn dat we ons op elk moment en op elk punt op aarde binnen het bereik van vier van hen bevinden. De Amerikanen beloofden over het algemeen dat er 24% van de tijd minimaal 95 beschikbaar zouden zijn. Momenteel wordt het systeem ondersteund door 31 satellieten. De aarde is verdeeld in 6 gelijke zones waar de satellieten doorheen bewegen, en elk van hen heeft 4 velden om te bestrijken.
In juni 2011 werd een wijziging gelanceerd met de naam Expendable 24. Drie van de 24 satellieten, en dus de velden die ze besturen, werden versterkt door een extra satelliet om snellere signaalacquisitie en betere nauwkeurigheid te verkrijgen in moeilijke terreinomstandigheden. Er zijn ook enkele wijzigingen doorgevoerd om het hele netwerk van 27 satellieten zo efficiënt mogelijk te maken.
GPS-satellieten bewegen in een voorspelbare MEO-baan (Mean Earth Orbit) op een hoogte van ongeveer 20 km, zodat u altijd weet waar ze zijn. Daarnaast wordt hun positie gecontroleerd met behulp van radiotelescopen. Het grondcontrolenetwerk bestaat uit een hoofdcontrolecentrum, een back-upcontrolecentrum, 200 commando- en controleantennes en 11 observatiestations, zodat de positie van de satellieten altijd bekend is. Eén omwenteling van elke satelliet rond de aarde duurt 16 uur.
Hoe werkt het allemaal in de praktijk?
Een in een baan om de aarde draaiende satelliet zendt constant radiosignalen uit die worden opgevangen door onze apparatuur die over de juiste ontvangers beschikt. Elke satelliet rapporteert zijn positie en zendtijd. Als we bovendien weten hoe snel radiogolven reizen, kunnen we de afstand tot deze satelliet berekenen. Als we aanvullende gegevens van nog drie satellieten ontvangen en gegevens van vier tegelijk downloaden, berekent het apparaat onze locatie op het kruispunt van gegevens die van alle satellieten komen.
Om alles soepel en nauwkeurig te laten werken, hebben we nog steeds nauwkeurige metingen nodig van de tijd dat het signaal wordt verzonden. Hoe is dit bereikt? Elk van de satellieten draagt een atoomklok - de meest nauwkeurige chronometer die ooit door de mens is uitgevonden. Wat is de nauwkeurigheid van zo'n horloge? Tijd wordt gemeten tot op de miljoenste van een seconde!
Het ontvangende apparaat gebruikt al deze gegevens om onze positie efficiënt te berekenen. Maar het hele systeem moet ook rekening houden met zaken als de speciale relativiteitstheorie, die is geschreven door een heer die algemeen bekend staat als Albert Einstein. Hoe verder het object zich van de zwaartekrachtbron bevindt, hoe sneller de tijd verstrijkt, dus het is noodzakelijk om op elke satelliet opnieuw te berekenen. Kortom, het is allemaal best ingewikkeld, maar gelukkig gebruiken we dit systeem al jaren en hebben we gemerkt dat het werkt, en het werkt best goed.
Natuurlijk vereist de normale werking van het systeem de deelname van hooggekwalificeerd personeel, waarvan het opleidingsniveau vergelijkbaar is met dat van de Space Flight Control Centers.
GPS: miljarden aan programmakosten
Nadat hij in een baan om de aarde is gelanceerd, zal de satelliet daar niet voor altijd werken. Oudere versies hebben een levenscyclus van 7,5 jaar, nieuwere versies 12 jaar en het nieuwste GPS III/IIIF-systeem zal naar verwachting 15 jaar in een baan om de aarde blijven (gegevens voor de Amerikaanse versie van het systeem). Na deze tijd moet het apparaat worden vervangen, dus moet een nieuw monster in steriele omstandigheden worden gebouwd en alleen dan kan dit kunstwerk in een baan om de aarde gaan.
Naast apparatuur in de ruimte is er ook bewakingsapparatuur op de grond en hoog opgeleid personeel dat verantwoordelijk is voor de besturing van het systeem. Er wordt ook gewerkt aan de verbetering van de grondcomponent, met een grote focus nu op het nieuwe operationele controlesysteem (OCX) van de volgende generatie en gerelateerde subsystemen. Wijzigingen worden geleidelijk ingevoerd om de werking van het gehele GPS-systeem niet te verstoren.
Ongeveer $ 1,7 miljard (boekjaar 2020) wordt uitgegeven om het hele systeem te ondersteunen. Voor het fiscale jaar 2021 vroegen de ontwikkelaars het Amerikaanse Congres om $ 1,8 miljard voor de kosten van het onderhoud van het GPS-systeem. Daarom kunnen met zulke bedragen alleen de grootste landen het zich veroorloven een autonoom systeem in stand te houden, en de rest moet de bestaande gebruiken. Om te laten zien hoe de kosten van het programma groeien, kunnen we alleen maar zeggen dat het in 2012 750 miljoen dollar was (we houden hier zelfs geen rekening met inflatie, de berekeningsmethode en het niveau ervan).
Is het makkelijk om GPS te blokkeren?
De gouden dagen van het GPS-systeem in de krijgsmacht worden langzaamaan vergeten. Verzwakking en storing van satellietsignalen komt steeds vaker voor, en als gevolg daarvan is precisiewapens die uitsluitend zijn gebaseerd op ruimtegegevens niet meer zo effectief als het ooit was. Het probleem treft niet alleen de wapens zelf, maar ook vliegtuigen, schepen, landvoertuigen en elk ander apparaat dat is uitgerust met een GPS-ontvanger.
We hebben meer dan eens voorbeelden gezien van het blokkeren van het GPS-signaal op "hot" plekken op aarde. Het gebeurde dat enorme schepen in de haven of zeilend, bijvoorbeeld in de Zwarte Zee, plotseling van de kaarten verdwenen en op 30 kilometer afstand op hen verschenen, en dit houdt verband met de acties van de Russen in deze regio. Om dit onderwerp voort te zetten, moet worden gezegd dat soortgelijke maatregelen vaak worden genomen in Syrië om de werking van Russische bases in de regio te waarborgen. Zelfs Israël heeft last van dit soort interferentie, waarbij de GPS soms slechter werkt, en dit is een serieus probleem, bijvoorbeeld voor het burgerluchtverkeer.
Interfereren met een GPS-signaal is niet bijzonder moeilijk. Een radiozender met het juiste vermogen en de juiste frequentie die in de buurt van een beschermd doel wordt geplaatst, voorkomt dat GPS-ontvangers de juiste gegevens ontvangen. Satellietfabrikanten proberen dit tegen te gaan door steeds meer storingsbestendige signalen te ontwikkelen, die zijn uitgerust met de nieuwste versies van de apparatuur. Dit is echter een kat-en-muisspel en het voordeel ligt aan de kant van de vernietigers. Ze kunnen sneller reageren op veranderingen met lagere kosten en meer mogelijkheden. Satellieten veranderen immers niet in een week.
Naast verraderlijke doeleinden worden ook GPS-blokkeringsmethoden gebruikt om staatshoofden te beschermen. Het is niet verwonderlijk dat de Russen vooral dol zijn op dergelijke gereedschappen. Dit geldt vooral voor de bewegingen van Poetin, die ze zo hard proberen te verbergen dat in de regio waarin hij zich bevindt, alle navigatiesystemen mogelijk een bepaalde tijd helemaal niet werken. De Russen beschermen de reisroute van hun president zoveel mogelijk, dus door navigatiesystemen te blokkeren, proberen ze, althans gedeeltelijk, een drone-aanval uit te sluiten.
Ondanks bovengenoemde problemen en tekortkomingen mogen we niet verwachten dat het leger het GPS-systeem in de steek laat. Integendeel, de strijd tegen storingssystemen zal worden geïntensiveerd en er zullen aanvullende systemen worden toegevoegd aan apparatuur en wapens die storing van het GPS-signaal voorkomen.
Traagheidsnavigatie zal blijven verbeteren en precisiewapens zullen altijd een andere, even effectieve richtmethode in reserve hebben. Momenteel wordt intensief gewerkt aan dergelijke oplossingen. Er is sprake van beeldnavigatie, astronavigatie (terug in de tijd?) en magnetische anomalienavigatie. Hoogwaardige technologie! Daarom hebben we nog veel interessante dingen op ons te wachten.
Satellietnavigatie voor civiele doeleinden
Maar de gemiddelde gebruiker is niet erg geïnteresseerd in wat het leger daar heeft. We willen dat GPS ons helpt onze locatie te bepalen, zodat: navigator correct uitgezet de route van wandelen in de bergen of een ochtendloopje of tijdens een autorit. Nu is het moeilijk om het leven van een moderne persoon voor te stellen zonder deze voorzieningen.
In principe kunnen we zeggen dat zelfs als we GPS niet direct gebruiken, dat wil zeggen dat we de ontvanger niet zelf aanzetten, we hem toch kunnen gebruiken. Het systeem werkt onafhankelijk, het is een vertrouwd, handig en noodzakelijk onderdeel van ons leven geworden.
Lees ook: