Iedereen heeft veel gehoord over de succesvolle acties van de HIMARS- en MLRS-raketwerpersystemen, maar vandaag zullen we het hebben over de ATACMS (Army Tactical Missile System) tactische raketten die door deze MLRS kunnen worden afgevuurd. Onlangs liet Joe Biden Zelensky weten dat de VS zal overdragen Oekraïne een kleine partij van deze raketten.
Lees ook: Hoe zullen de M142 HIMARS- en M270-raketsystemen het verloop van de oorlog in Oekraïne veranderen?
Wat is het tactische raketsysteem van het ATACMS-leger?
De ATACMS (Army Tactical Missile System) is een ballistische korteafstandsraket die wordt gelanceerd vanaf de M270 MLRS- en/of HIMARS-artilleriesystemen. Het biedt een aanvalscapaciteit die het bereik van moderne houwitsers en raketsystemen overschrijdt. Elk M270 MLRS-artilleriesysteem kan maximaal twee ATACMS-raketten dragen in plaats van 12 227 mm-raketten, terwijl HIMARS slechts 1 ATACMS-raket kan dragen in plaats van 6 227 kaliberraketten. ATACMS is bijzonder geschikt voor het aanvallen van doelen die zich op afstand bevinden.
De ATACMS ballistische raket werd voor het eerst gebruikt in 1991 in Koeweit en Irak tijdens de Perzische Golfoorlog. Het Amerikaanse leger heeft veel vertrouwen in een familie van tactische raketten die nauwkeurige langeafstandsaanvallen afleveren tegen een breed scala aan doelen.
Dit Amerikaanse ballistische raketsysteem voor de korte afstand is het enige wapen in zijn soort dat nog in dienst is bij het Amerikaanse leger. Het kreeg de aanduiding M39 van het Amerikaanse leger en de DOD-aanduiding MGM-140. Deze wapens vormen een aanvulling op de reactieve artilleriesystemen van het Amerikaanse leger en overbruggen effectief de kloof tussen de artilleriesystemen die worden gebruikt door grondtroepen en de luchtvaart- en kruisraketten die worden gebruikt door de luchtmacht en de marine.
In feite is het classificeren van ATACMS als een "ballistische raket" niet helemaal juist, aangezien een dergelijke classificatie ervan uitgaat dat het projectiel op een ballistische baan vliegt. Terwijl het ATACMS in een ballistische boog naar zijn doel beweegt, voert het ook een reeks snelle en plotselinge bochten en koerscorrecties uit op weg naar zijn doel. Dit schijnbaar grillige gedrag tijdens de vlucht maakt het extreem moeilijk om te volgen of te onderscheppen. Daarom wordt deze wapenklasse ook wel een "quasi-ballistische raket" genoemd, hoewel het Amerikaanse leger ATACMS ook een "cruiseraket" noemt.
Lees ook: "Neptunes" raakte de kruiser "Moskou": alles over deze anti-scheepsraketten
Interessante feiten uit de geschiedenis van ATACMS
Voor het eerst werd in 1980 in het Pentagon de mogelijkheid besproken om een tactisch raketcomplex voor het leger te ontwikkelen vanwege de noodzaak om de ballistische raketten van de USSR te controleren. In 1982 werd het JTACMS-programma (Joint Tactical Missile System) gecreëerd, waarin het Ministerie van Defensie twee vergelijkbare programma's van het Amerikaanse leger en de Amerikaanse luchtmacht combineerde. Dat wil zeggen, er werd besloten om een gezamenlijk rakettencomplex te ontwikkelen voor zowel het leger als de Amerikaanse luchtmacht. Maar in 1985 trok de USAF zich terug uit het JTACMS-project en koos ervoor om zich te concentreren op de ontwikkeling van nieuwe soorten wapens voor zijn vliegtuigen.
Het project werd al snel een legerproject en werd omgedoopt tot ATACMS. LTV Aerospace won de aanbesteding en kreeg in mei 1986 het contract voor de ontwikkeling en fabricage van het ATACMS-systeem. De eerste vlucht van de XMGM-140A-raket vond plaats in 1988 en de eerste productie begon later dat jaar. Na aanvullende tests en verfijningen ging ATACMS, namelijk de MGM-140-modificatie, in januari 1991 officieel in dienst bij het Amerikaanse leger. Het bedrijf Lockheed Martin heeft eraan gewerkt en blijft deze krachtige munitie moderniseren.
ATACMS werd net op tijd aangenomen, aangezien het Amerikaanse leger op de rand van oorlog met Irak stond. Tijdens Operatie Desert Storm werden 32 MGM-140 raketten gelanceerd. Dit wapen werd veel intensiever gebruikt in Operatie Iraqi Freedom, waarbij meer dan 450 munitie werd gelanceerd. Tot op heden zijn er meer dan 560 ATACMS gelanceerd tijdens vijandelijkheden. Trouwens, al deze lanceringen werden uitgevoerd door het leger van het Amerikaanse leger, dat wil zeggen dat de strijdkrachten van Oekraïne het tweede leger ter wereld kunnen worden (of al zijn geworden) dat MGM-140 ATACMS-raketten gebruikte.
Lees ook: Alles over General Atomics MQ-9 Reaper-drones
Meer details over ATACMS
Er is geen specifiek startplatform voor ATACMS. Het tactische raketcomplex van het leger wordt gelanceerd vanaf de M270 MLRS of de bekende M142 HIMARS, waarin de bekendere 227-mm 6-raketwerper wordt vervangen door een enkele MGM-140 raketwerper. Dat wil zeggen, de M270 MLRS kan één ATACMS-raket en 6 227 mm-raketten of twee ATACMS-raketten dragen, terwijl de HIMARS-draagraket slechts voldoende ruimte heeft voor een 227 mm-raketwerper met 6 munitie of één ATACMS.
Het originele MGM-140A-model gebruikte ATACMS voor INS-geleiding, terwijl latere modellen ook GPS gebruiken om hun nauwkeurigheid te verbeteren. Van deze geleidingssystemen is bekend dat ze de raket een circulaire foutwaarschijnlijkheid (CEP) geven tussen 10 m en 50 m, afhankelijk van het model en de omstandigheden van de brandmissie. De algehele nauwkeurigheid van de ATACMS is echter veel moeilijker te beoordelen omdat de CEP alleen de dichtste groep meet van de helft van de schoten die tijdens het testen zijn afgevuurd en geen rekening houdt met de locatie van het richtpunt, de locatie van het doelwit of het hele gebied dat de projectielen raken. Dit is echter geen probleem, en gevechtsrapporten suggereren dat de MGM-168A redelijk nauwkeurig is.
ATACMS operationele modellen gebruiken drie verschillende soorten kernkoppen. De MGM-140A bevat 950 M74 APAM (Anti-Personnel Anti-Material) submunities, die tijdens het laatste deel van de laatste fase van de vlucht van de raket in de lucht worden verspreid. Afhankelijk van hoe ver van het doel de raket is geplaatst om zijn submunitie vrij te geven, kunnen ze potentieel een gebied bestrijken van maximaal 33 m², waarbij elke submunitie een aanvalsradius van 000 m heeft. De MGM-15B verspreidt dezelfde M140-submunities, maar met ongeveer een kwart minder. De MGM-74A heeft een grote unitaire kernkop die is ontworpen om de schade aan puntdoelen aanzienlijk te vergroten en de nevenschade tot een minimum te beperken. Alle drie deze kernkoppen zijn het meest effectief wanneer ze worden gebruikt tegen ongepantserde doelen.
Alle ATACMS-modellen worden aangedreven door solide raketmotoren, met verschillende effectieve bereiken voor de drie operationele modellen. Het originele MGM-140A-model heeft het kortste bereik met een effectief bereik van 128 km. Het lagere gewicht van de kernkop in de MGM-140B resulteerde in een verbeterd bereik tot 165 km, terwijl de nieuwere MGM-168A een bereik tot 300 km heeft.
ATACMS heeft nooit een kernkop gebruikt, dus de ontwikkeling van dit wapen was waarschijnlijk toegestaan onder de voorwaarden van het Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag van 1987. De productie stopte in 2007 (3700 munitie waren tegen die tijd geproduceerd) en is nog niet hervat. De ontwikkeling is echter nog steeds aan de gang, met de nadruk op het verbeteren van de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid van submunities.
ATACMS-wijzigingen
In totaal werden verschillende aanpassingen aan het tactische raketcomplex van het ATACMS-leger ontwikkeld. Hier zijn enkele details over hen.
ATACMS Blok I, bekend als M39, MGM-140 en MGM-140A
Dit is de allereerste wijziging, hoewel deze nog steeds wordt gebruikt. De eerste lancering vond plaats in 1988. ATACMS Blok I vervoert 950 M74 antipersoneel/submunities en heeft een geschatte actieradius van 165 km. Het geleidingssysteem van deze modificatie is gebaseerd op een ringlasergyroscoop.
ATACMS Block IA, bekend als M39A1 en MGM-140B
De ATACMS Block IA is een variant van de in de strijd bewezen ATACMS-raket met een groter bereik en een lager laadvermogen. Blok IA heeft een bereik van meer dan 290 km en vervoert 300 M74 antipersoneel/submunities. Bovendien werd het ringlaser-gyrogeleidingssysteem van het basis-ATACMS vervangen door een GPS/INS-combinatie. Het nieuwe op GPS/INS gebaseerde navigatiesysteem biedt een betere nauwkeurigheid dan zijn voorganger. Het was deze raket die het Pentagon gebruikte tijdens de vijandelijkheden in Irak.
ATACMS Block II, bekend als M39A2 en MGM-164
ATACMS Block II behoudt het Block I-geleidingssysteem, maar heeft een kleiner bereik en een geheel nieuw laadvermogen. De lading van Block II bestaat uit 13 BAT-submunities of het verbeterde BAT P3I-model, ontworpen om bewegende en stationaire gepantserde doelen aan te vallen.
Lees ook: Alles over de M155 777 mm houwitser en het M982 Excalibur geleide projectiel
ATACMS Block IVA, bekend als Block IA Quick Reaction Unitary, Block IA Unitary, Block IA Unitary PIP, QRU, M57, MGM-140E, MGM-168, T2K en XM57
Op deze wijziging wil ik nader ingaan. De ATACMS Block IA unitaire raket is een afgeleide van de Block IA tactische ballistische raket. Het behoudt het geleidingssysteem en het maximale bereik van de Block IA, maar de M74-submunities worden vervangen door een eenheidsraketkop van 500 pond. Deze kernkop verkleint de kans op nevenschade, terwijl hij beschermde doelen, zoals vestingwerken en bunkers, in vijandelijk gebied tot 300 kilometer verderop kan aanvallen. De Block IA unitaire raket werd getest tijdens gevechtsoperaties in Operatie Iraqi Freedom in 2003.
In oktober 2004 begon ATACMS Block IA Unitary met het testen van vluchten met een nieuw begeleidings- en controlepakket en nieuwe software op de White Sands Missile Range, New Mexico. Er waren twee tests gepland om het nieuwe geleidingssysteem te demonstreren, de tweede test vond plaats in het vierde kwartaal van 2004. Een verbeterd geleidingssysteem, inclusief verbeterde GPS, zorgde voor een verticaal aanvalstraject en verbeterde nauwkeurigheid bij het aangrijpen van doelen. Uitgerust met een geavanceerd geleidingssysteem, kan de Block IA-eenheidsraket over obstakels zoals bergachtig terrein en gebouwen vliegen en vervolgens verticaal duiken om het beoogde doelwit beter te bereiken. Een dergelijke functie is bijzonder geschikt voor het uitvoeren van taken in stedelijke omstandigheden. Begin 2005 kwam een nieuwe set instructies beschikbaar.
Op 7 februari 2005 kreeg Lockheed-Martin een contract van $45 miljoen toegekend om ATACMS Block IA unitaire raketten te vervaardigen voor het Amerikaanse leger. Deze raketten waren de eersten die werden uitgerust met nieuwe geleidings-, controle- en detonatorsystemen. De oplevering was gepland voor 2006. Dit wapen nam deel aan gevechtsoperaties tijdens de operatie in Irak. Het Pentagon kondigde ook al snel aan dat het bezig was met de ontwikkeling van een nieuwe multi-mode kernkop met drie ontstekeropties voor de ATACMS, waarvan de ontwikkelingsfase in 2006 begon. Een fragmentatie kernkop geïntegreerd in de ATACMS-raket werd getest op de Pendayne-testlocatie in Wales, VK. Deze test werd uitgevoerd om de BROACH te valideren als een mogelijke lading voor de ATACMS Block IA unitaire raket. Het testprogramma werd gefinancierd door het Amerikaanse leger, Lockheed-Martin en BAE Systems.
Op 13 april 2005 heeft Lockheed-Martin de ATACMS Block IA Unitary voor de tweede keer met succes getest met een bijgewerkt geleidings- en controlesysteem en nieuwe software in White Sands Missile Range, New Mexico. In juli 2005 ontving Lockheed-Martin een contract van $ 79 miljoen van het Amerikaanse leger voor de productie van 106 ATACMS Block 1A Quick Reaction Unitary (QRU) raketten. In juli 2006 ontving Lockheed Martin een nieuwe order voor de productie van ATACMS Unitary Product Improvement-raketten ter waarde van $ 36 miljoen.
De eerste vlucht van de Product Improvement-raket vond plaats in januari 2008. De verbeterde raketten kregen een multifunctioneel ontsteker/kernkopsysteem, dat in staat is tot luchtstoot- of puntontploffingsmissies. In oktober 2006 kreeg Lockheed Martin een contract ter waarde van $ 47 miljoen toegekend voor de aankoop van ATACMS Block 1A Unitary-raketten, die in het tweede kwartaal van 2008 werden geleverd.
Lees ook: Stille moordenaars van moderne oorlogsvoering: de gevaarlijkste militaire UAV's
ATACMS-P, ook bekend als M39A3
ATACMS-P (Penetrator) is een speciale modificatie van de ATACMS-raket. Ze integreerde de ATACMS-booster met de raket van de marine, wat resulteerde in een verbeterd vermogen om versterkte en diepgewortelde doelen te vernietigen. De Penetration Warhead (EPW) is een sleutelelement van dit nieuwe tactische raketsysteem. De ATACMS-P of TACMS-P is volledig compatibel met het M270/A1 reactieve artilleriesysteem en heeft een effectief bereik van 220 km. Het vliegtestprogramma werd in augustus 2005 voltooid op White Sands Missile Range, New Mexico.
Opgewaardeerde TACMS bekend als M57A1
Dit is de laatste wijziging, die in 2016 is begonnen en tot op de dag van vandaag voortduurt.
Het US Army Upgraded Model TACMS, of M57A1, is een bijgewerkte versie van de ATACMS tactische ballistische raket met een maximaal bereik van 300 tot 450 kilometer. De upgrade van Lockheed Martin omvat nieuwe elektronica en een houdbaarheid van 20 jaar voor elke raket die de upgrade ondergaat. De M57A1 werd voor het eerst geleverd aan het Amerikaanse leger in 2016 en in 2018 werd de modernisering van bestaande raketten voltooid.
Precision Strike Missile (PrSM) is een krachtig projectiel dat de ATACMS . zal vervangen
Terwijl Oekraïne wacht op een beslissing over de overdracht van langeafstands ATACMS-raketten voor de HIMARS en M270 meervoudige lanceersystemen, werken de VS actief aan de creatie van een krachtigere Precision Strike Missile (PrSM).
Dit is vrij recent bekend geworden. Het is bekend dat de nieuwe generatie raket goedkoper en tegelijkertijd veel efficiënter zal zijn. En het bereik van het doelbereik zal 650 km bereiken.
PrSM is ontworpen om vijandelijke luchtverdediging, raketwerpers, commandocentra, troepenconcentratiegebieden en vooral belangrijke doelen op het slagveld aan te vallen. De multi-mode homing kernkop kan ook bewegende zeedoelen vernietigen, bijvoorbeeld Russische schepen in de Zwarte Zee.
Een vertegenwoordiger van het Amerikaanse leger zei dat het PrSM-prototype al had aangetoond dat het ver voorbij de grens van 400 km kan vliegen. Op de vraag naar de kosten antwoordde hij dat de nieuwe generatie raket goedkoper is dan het vorige model. De kernkop is een "geoptimaliseerde eenheid die is ontworpen om dezelfde effecten te bereiken als de ATACMS."
“Toekomstige toevoegingen aan de Precision Strike Missile omvatten: mogelijkheden om bewegende land- en zeedoelen aan te vallen; nuttige ladingen met verhoogde dodelijkheid, die in staat zijn om autonoom bewegende, verplaatste of verspreide doelen te detecteren, te richten en te raken; en de mogelijkheid om het bereik van de vlucht te vergroten dankzij de luchtstraalmotor", aldus het Amerikaanse leger in een verklaring.
Technische kenmerken van ATACMS
- Lengte: 3,96 m (ATACMS MGM-140A en MGM-140B); 4,00 m (MGM-164B en MGM-168A)
- Diameter: 0,61 m
- Spanwijdte: 1,4 m
- Gewicht: 1670 kg – ATACMS MGM-140A; 1320 kg – MGM-140B
- Soort: cassette
- Vuurbereik: 165 km – ATACMS MGM-140A; 300 km – MGM-140B; 140 km – MGM-164A; 270 km – MGM-168A.
Lees ook: Vergelijking van F-15 Eagle en F-16 Fighting Falcon: voor- en nadelen van jagers
Waarom heeft Oekraïne ATACMS-raketten nodig?
Natuurlijk doet zich een eenvoudig antwoord voor: zijn. Maar het is duidelijk dat de raketten van dit krachtige tactische raketcomplex van het leger vijandige doelen in alle bezette gebieden zullen kunnen raken - in de regio's Cherson, Zaporizja, Donetsk en Loehansk. Bovendien omvat het bereik van de raket de Krim en de Kertsj-brug. We kunnen allemaal zien hoe de Krim al in brand staat en welke paniek het daar veroorzaakt. Maar het allerbelangrijkste is dat ATACMS zelfs doelen op het grondgebied van de Russische Federatie zal kunnen raken. En dit is een heel andere koers van oorlog, andere doelen en prioriteiten.
We geloven in onze strijdkrachten, we geloven dat ze in staat zullen zijn de ruggengraat van hordes orks uit Moskou te breken. De overwinning zal van ons zijn! Eer aan Oekraïne!
