Vandaag zullen we het hebben over dodelijke "bloemblaadjes" -mijnen PFM-1 en ontdek hoe u zich moet gedragen om uzelf tegen hen te beschermen.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou schrijven over antipersoonsmijnen in bloemblaadjes. Ik zag ze voor het eerst op het oefenterrein in 1989, toen ons over ze werd verteld en zelfs werd geleerd ze in het dikke gras te vinden. Zelfs toen hebben we vernomen dat deze mijnen verboden zijn door militaire conventies, met name de Conventie van Genève, en dat het gebruik ervan een internationale strafrechtelijke verantwoordelijkheid is. Stiekem vertelde de majoor die de lessen leidde dat ze in het begin van de oorlog massaal werden gebruikt in Afghanistan, maar toen hebben ze deze praktijk verlaten, omdat het heel eng was om kleine kinderen met afgescheurde voeten te zien. Toen was het voor ons als iets niet van deze wereld, uit de verre oorlogswereld.
En nu, in 2022, in mijn geboorteland Charkov, droppen Orks clusterbommen met dergelijke mijnen, hun "nieuwste" ISDM "Zemledelie" verspreidt dergelijke mijnen in en rond de stad. Wat is dit anders dan genocide en een misdaad tegen de menselijkheid? Deze feiten bewijzen alleen maar de gewetenloosheid en het verraad van de Rashisten. Het zijn onmenselijke, criminelen, terroristen. Dergelijke misdaden kunnen niet ongestraft blijven.
Vandaag zal ik in meer detail praten over deze dodelijke minivallen, onzichtbare vijanden die kinderen, volwassenen en ouderen kreupel kunnen maken. Ze kunnen een persoon permanent kreupel achterlaten.
Lees ook: Wapens van Oekraïense overwinning: Javelin FGM-148 ATGM – genadeloos voor vijandelijke tanks
De geschiedenis van de ontwikkeling van een mini-bloemblad
Landmijnen werden aan het eind van de 19e eeuw gemeengoed en werden in de 20e eeuw door bijna alle ontwikkelde landen in oorlogen gebruikt. Vroeger waren mijnen meestal krachtig genoeg om een persoon of zelfs meerdere mensen te doden wanneer ze tot ontploffing werden gebracht. Na verloop van tijd werden mijnen kleiner en kleiner en waren ze meestal alleen bedoeld om vijandelijk personeel te verwonden. Het idee was dat als een soldaat gewond zou raken, andere soldaten voor hem zouden moeten zorgen, wat meer middelen zou hebben gekost dan wanneer de soldaat net was gesneuveld. Daarnaast is hier de factor angst toegevoegd om bijvoorbeeld in de aanval te gaan. De beweging van de infanterie zelf vertraagde, omdat het nodig was om meer oplettend en voorzichtig te zijn bij het passeren van mijnenvelden.
Sinds de jaren 50 van de vorige eeuw begon de Sovjet-Unie met de ontwikkeling van kleine antipersoonsmijnen die uit vliegtuigen konden worden gedropt. Een populaire mijn die ze ontwikkelden was de PFM-1 antipersoonsmijn. Klein, gemaakt van plastic, dus het kon in massaproductie worden geproduceerd in Sovjetfabrieken en in bijna onbeperkte hoeveelheden worden gebruikt. In die tijd had zo'n mijn veel namen, bijvoorbeeld "Green Parrot", "Butterfly Mine", "Petal", maar de meest onheilspellende was de naam "Sovjet Toy of Death".
Lees ook: Wapens van Oekraïense overwinning: overzicht van MANPADS Starstreak
Waar werden dergelijke mijnen gebruikt?
Vlindermijnen werden voor het eerst gebruikt tijdens het Israëlisch-Syrische conflict in 1973, maar werden het meest gebruikt tijdens de Sovjetbezetting van Afghanistan. Tijdens de tienjarige bezetting werden miljoenen van dergelijke mijnen gebruikt, bijvoorbeeld voor het delven van bergpassen of wegen, om vallen te creëren voor vijandelijke soldaten.
Ze werden ook gebruikt om grensgebieden te ontginnen om te voorkomen dat vijandelijke militanten de grens overstaken. Sovjet-troepen verlieten Afghanistan in 1989 en plaatsten als een "klein geschenk" veel van hun overtollige mijnen langs paden en wegen, waarvan er vele daar tot op de dag van vandaag liggen. Kleine tijdbommen die wachten tot iemand er per ongeluk op stapt. Het lijkt erop dat het in Oekraïne na de overwinning ook lang zal duren om deze verschrikkelijke "geschenken" van de bevrijders te vinden en te neutraliseren, de aarde is concreet voor hen!
Lees ook: Wapen van Oekraïense overwinning: MANPADS FIM-92 Stinger
Hoe ziet de PFM-1-bloemblaadjesmijn eruit?
Zoals de naam al doet vermoeden, is de mijne als een vlinder of een papegaai, hij heeft twee "vleugels", dun en dik. Het dikke deel bevat vloeibare explosieven en het dunne deel wordt gebruikt als stabilisator bij het vallen van een hoogte. Het ontwerp van de mijn is grotendeels van plastic, het enige metalen onderdeel is een kleine aluminium zekering tussen de twee vleugels.
Mijnen zijn meestal groen van kleur, hoewel de kleuren ook kunnen variëren van bruin tot wit, afhankelijk van het terrein waar ze worden gebruikt. De mijn is slechts 61 mm (2,4 inch) lang en slechts 20 mm (0,7 inch) op het breedste punt.
Het totale gewicht van de mijn is 75 g (2,6 oz), waarvan 37 g (1,3 oz) het explosief zelf.
Hoe worden zulke mijnen verspreid?
Wanneer ze worden ingezet, zijn de mijnen verpakt in een dispenser met 34 kleine mijnen. De dispenser heeft een metalen pin die in de lont van elke mijn is gehaakt om te voorkomen dat ze voortijdig ontploffen. Nadat de mijnen boven de geplande plaats zijn, worden ze uit de dispenser gehaald en "vliegen" naar de grond, de dunne vleugel helpt de afdaling te vertragen en de mijnen over een groter gebied te verspreiden. Eenmaal losgelaten, wordt de borgpen teruggetrokken en kunnen de mijnen binnen 40 minuten na het loslaten ontploffen. Dit zijn de zogenaamde clusterbommen, waar u recentelijk van gehoord moet hebben.
Natuurlijk kunnen niet alle mijnen exploderen, een groot aantal van hen ligt gewoon intact op de grond, wat niet alleen een extra bedreiging vormt voor het leger, maar ook voor de burgerbevolking. PFM-1 is een zeer gevoelige antipersoonsmijn. Het feit is dat slechts 5 kg (11 lb) gewicht voldoende is om een mijn te ontketenen, dus ze zijn extreem gevaarlijk, zelfs voor kleine kinderen. Ze exploderen als gevolg van vervorming van de plastic kap. Het is voldoende om er bijvoorbeeld met een schoen op te gaan staan of er een steen naar te gooien. De ontploffing is klein, maar genoeg om een been of arm te amputeren.
Een andere variant van deze mijn werd later ontwikkeld onder de naam PFM-1S. Dergelijke mijnen vernietigden zichzelf 24 uur na de inzet. Ze waren echter niet zo effectief als de originele versie, omdat de infanterie van de vijand zich in deze tijd niet altijd door de mijnenvelden bewoog. Maar wie weet of deze versie nog ergens in de wassenbeeldenpakhuizen van de orks staat.
Lees ook: Wat economische sancties betekenen voor het ruimteprogramma van Rusland?
Verschrikkelijke gevolgen van het gebruik van mijnen
Volgens ruwe schattingen zijn er nog ongeveer een miljoen mijnen in Afghanistan, de meeste van deze mijnen zijn PFM-1-modellen. Het is bekend dat na de Sovjet-invasie in 1978 ongeveer 30 Afghaanse burgers, waaronder veel kinderen, door landmijnen zijn omgekomen. Men kan zich afvragen waarom zoveel kinderen het slachtoffer worden van deze mijnen? Natuurlijk, omdat kinderen denken dat het speelgoed is.
Het uiterlijk en de kleine omvang van de mijn lijkt op een speelgoedvogel of vlinder, die de aandacht van kinderen trekt. Bovendien zijn ze, in tegenstelling tot veel antipersoonsmijnen, erg gevoelig, dus zelfs een kind dat niet veel weegt, kan ze gemakkelijk laten ontploffen.
Je kon deze mijnen zien in de film "9 Company". Hieronder een frame uit deze film.
We kennen nog steeds niet de werkelijke omvang van dergelijke mijnbouw in Oekraïne. Maar je moet nog steeds voorzichtig zijn, kinderen erover vertellen, ze waarschuwen voor het oppakken van onbekende voorwerpen van de grond. Dit zal hun gezondheid redden.
Lees ook: Bayraktar TB2 UAV review: wat voor beest is dit?
Is het gemakkelijk om een bloembladmijn te vinden en onschadelijk te maken?
Natuurlijk hebben velen van jullie een vraag: waarom zijn deze mijnen nog steeds niet verboden en niet onschadelijk gemaakt? Ten eerste is het duur, duur. Ten tweede werden er veel vrijgelaten, dus de magazijnen stonden er vol mee. Zelfs in Oekraïne liggen ze nog steeds in militaire pakhuizen. Ze kunnen ze tenslotte gewoon vergeten, de documentatie kwijtraken, tegen zichzelf liegen en liegen. Maar de Russische fascisten besloten dat het tijd was om ze te gebruiken.
Is het gemakkelijk om dergelijke mijnen te neutraliseren? Ik zal het voorbeeld van mijnopruiming in hetzelfde Afghanistan gebruiken. Meer dan 30 jaar zijn verstreken sinds de terugtrekking van Sovjet-troepen uit het grondgebied van dit land, en de ontmijning gaat door tot op de dag van vandaag.
Wanneer een ontmijningsteam een gebied binnengaat, interviewt het eerst lokale bewoners om erachter te komen waar een mijnenveld zou kunnen zijn. De kleine omvang en het lichte gewicht van dergelijke mijnen bemoeilijkt het vinden ervan.De moeilijkheid is ook dat mijnen kunnen worden verplaatst door natuurlijke processen, zoals regen, smeltende sneeuw en bodemdaling. Daarom kan het mijnenveld verschuiven, en vrij snel, voordat de lokale bewoners het weten, wat de inspanningen van de ontmijningsteams verder bemoeilijkt.
Het grote probleem is ook dat ze grotendeels van plastic zijn gemaakt. Dat wil zeggen, ze zijn vrij moeilijk te vinden met behulp van metaaldetectoren, die meestal worden gebruikt om naar mijnen te zoeken. Om mijnen te vinden, moeten operators de gevoeligheid van hun apparatuur aanzienlijk verhogen. Verhoogde gevoeligheid zorgt voor meer valse positieven, wat het proces op zijn beurt nog tijdrovender en duurder maakt dan het zoeken naar metaalmijnen.
Een ander probleem met plastic bloembladmijnen is dat ze niet corroderen, dus ze breken na verloop van tijd niet zo gemakkelijk af als staalmijnen. Vooral in het droge klimaat van Afghanistan zullen deze mijnen waarschijnlijk functioneel blijven totdat ze worden ontwapend en ontmanteld. Ten slotte lagen dergelijke mijnen vaak verspreid over bergpassen en langs openbare wegen, waardoor ze zich in gebieden met veel verkeer bevinden. Veel van deze passen zijn de enige manier om door de bergen te komen, dus de lokale bevolking riskeert ze vaak te gebruiken, ongeacht het gevaar.
In Oekraïne droppen de bezetters dergelijke mijnen op dichtbevolkte gebieden, dus het risico op letsel is ook erg groot.
Lees ook: Stap over voor slechtsblade: Amerikaanse kamikaze-drones voor de verdediging van Oekraïne
Moderne mijnzoektechnologieën
Naarmate de technologie vordert, worden snellere en meer kosteneffectieve oplossingen gebruikt om deze mijnen te lokaliseren. Een van die technieken is thermische beeldvorming. Mijnopruimingsteams gebruiken nu drones met warmtebeeldcamera's om ze te lokaliseren.
Omdat mijnen grotendeels van plastic zijn gemaakt, stoten ze warmte uit, dus hun temperatuur is anders dan de temperatuur van de grond eromheen. Vooral in hete, veelal zanderige delen van het land, waar zand 's nachts snel droogt en plastic warmte langer vasthoudt, waardoor ontmijningsteams de locatie van mijnen kunnen bepalen. Deze nieuwe technologie werkt niet overal en is verre van perfect, maar het is veel sneller en nauwkeuriger dan traditionele methoden.
Naarmate de technologie zich verder ontwikkelt, zullen in de toekomst waarschijnlijk nog effectievere mijndetectiemethoden verschijnen.
Lees ook: Goedenavond, we komen uit Oekraïne: de beste binnenlandse games
Wat te doen als je een bloembladmijn vindt?
Als je een dodelijke mijn vindt, probeer deze dan niet zelf te neutraliseren. Zet de vindplaats af, informeer de relevante veiligheidsdiensten, vertel uw buren over het gevaar.
Vertel kinderen over mijnen, laat foto's zien, download zelfs een foto van een bloembladmijn naar de smartphone van uw kind, waarschuw hen om dergelijke voorwerpen niet in hun handen op te pakken of onder hun voeten te kijken tijdens het lopen. Hoe meer kinderen over hen weten, hoe kleiner het risico dat ze op een mijn terechtkomen. Probeer de speelplaats waar uw kind speelt zorgvuldig te inspecteren op gevaarlijke voorwerpen. Wees attent en voorzichtig! Uw gezondheid en de gezondheid van uw kinderen hangt af van uw acties en aandacht!
Lees ook: Onze selectie van Oekraïense muziek die je moet horen
Laten de indringers met opzet bloemblaadjesmijnen vallen?
Er kan alleen een eenduidig antwoord op zijn: ja. Ze willen op alle mogelijke manieren het tegenoffensief van de krijgsmacht stoppen, op afstand houden, voorkomen dat ze te snel gaan en zich hergroeperen. Dit eert natuurlijk niet de troepen van de bezetter, maar over wat voor soort militaire eer en geweten kunnen we praten als ze zelfs met de burgerbevolking vechten. Orks willen de burgerbevolking van Oekraïense steden en dorpen intimideren. Maar constante beschietingen vanuit Hradiv, Smerchiv, kruisraketten en vliegtuigen braken de geest van het Oekraïense volk niet. We geven een waardige afwijzing aan de Rashisten, en daarom nemen ze hun toevlucht tot dergelijke verachtelijke en verraderlijke acties.
Maar toch, de overwinning zal van ons zijn! Omdat we op ons land zijn, zijn we thuis! Eer aan Oekraïne!
Als u Oekraïne wilt helpen in de strijd tegen de Russische bezetters, kunt u dat het beste doen door te doneren aan de strijdkrachten van Oekraïne via Red het leven of via de officiële pagina NBU.