Ik recenseer niet vaak games die alleen voor meerdere spelers zijn bedoeld, omdat ik ze gewoon niet leuk vind. Ik heb er niets over te zeggen - ze lijken eentonig en eentonig, met een constante sleur en eindeloos streven naar een nieuwe rang. Chivalry 2... een ander. Dit is een spel waarbij de toxiciteit die inherent is aan multiplayer verloren gaat op de achtergrond van ouderwetse fandom, en alleen al daarvoor zou het gevierd moeten worden.
Wat is ridderlijkheid 2? Dit zijn multiplayer-gevechten in een middeleeuwse setting, waar melee-wapens de voorkeur hebben. Dit onderscheidt de titel duidelijk van de meeste andere soortgelijke spellen, waar de voorkeur wordt gegeven aan wapens. Het idee zelf is niet nieuw - de originele Chivalry: Medieval Warfare verscheen in 2012, en daarvoor kun je ook vermelden Star Wars Jedi Knight: Jedi Academy.
De belangrijkste taak van het spel is om zijn familieleden For Honor en Mordhau te onderdrukken. En daar slaagt ze in, dankzij een grotere toegankelijkheid en algemene sfeer. Ondanks de nogal bloederige inhoud, is er hier niet eens een spoor van ernst of somberheid - de sfeer is zoiets als Totally Accurate Battle Simulator. En dit helpt haar: dankzij haar luchtige houding voelen zelfs beginners zich op hun gemak en zijn ze niet bang om deel te nemen aan gevechten met een ervaren tegenstander. En de tegenstander is echt ervaren: niet alleen heeft iemand er duizenden uren in gestoken in het vorige deel, maar velen slaagden erin om tientallen uren op te nemen in slechts één bètaperiode. Maar desondanks voelt niemand zich als een complete, sorry voor de terminologie, dwaas - competente balans betekent dat zelfs een beginneling een veteraan kan onthoofden onder de juiste combinatie van omstandigheden.
Lees ook: Necromunda: Hired Gun Review - Gek cool, maar niet de moeite waard om te kopen
Een van de redenen waarom Chivalry 2 zo gemakkelijk te leren is, is de tutorial. Het is hier zo toegankelijk en kort mogelijk, maar het legt perfect alle basisprincipes van de gameplay uit. En dit proces is helemaal niet zo primitief als het uit de video's lijkt - het ziet er misschien uit als een simpele "zwaaimachine" zonder een speciaal idee, maar alles is precies het tegenovergestelde: Torn Banner Studios is erin geslaagd om het actiespel zowel gemakkelijk te maken om te leren, maar goed doordacht genoeg om serieuze spelers altijd een voorsprong te geven in een-op-een duels.
Ik zal niet liegen: op dit moment kun je Chivalry 2 niet bijzonder rijk aan modi of inhoud noemen. Er zijn hier drie modi: klassieke deathmatch, kaarten met verschillende taken en gratis voor iedereen, waar iedereen voor zichzelf is. Misschien wel het coolste is om te vechten op maps met taken: je krijgt echt het gevoel dat je deel uitmaakt van een enorm leger dat de stad aan het aanvallen of verdedigen is. Wie valt aan en wie? Hier zul je door de menu's, Wikipedia en je eigen fantasie moeten graven. Chivalry 2 zelf besteedt niet veel tijd aan het verhaal van de game en legt slecht uit wat beide partijen motiveert. Fans zijn echter al lang gehecht aan een of ander leger en tonen een ronduit magische toewijding aan blauw of rood.
Lees ook: Outriders Review - Alles is goed, maar niets werkt
De basis van de gameplay is de goede oude swinger licht zwaarden en andere soorten wapens. De keuze is rijk en het is mogelijk om zowel het basiswapen aan te passen als het op te halen op het slagveld. Er is ook een boogschutterklasse die een boog kan hanteren, maar door het gebrek aan bepantsering is deze zeer kwetsbaar voor aanvallen.
De grootste kracht van Chivalry 2 zit hem in de details. Het is al lang meer dan alleen een mod voor Half Life, maar een volwaardige game met zijn eigen unieke kenmerken. De kaarten hier zijn uitgebreid en vol details, en het slagveld is erg interactief met objecten waarmee je kunt communiceren. Je ziet een steen - pak hem en gooi hem vanaf de muur naar de vijand. Zie je het vuur? Zet de pijl in brand. Zie je de kip? Neem haar in je handen. Kijk... nou, je snapt het wel.
Ik weet waarom ik van Chivalry 2 hou en niet van de overgrote meerderheid van andere multiplayer-games. De toegankelijkheid en ogenschijnlijke eenvoud doen me denken aan games uit mijn kindertijd, toen multiplayer nog verschillende emoties opriep. Als je hier verliest, wil je niet boos worden, want in de meeste gevallen is het jouw schuld en die van jou alleen. De gameplay is vrij van willekeur en elk gevecht is een schermwedstrijd. Gedachteloos klikken op knoppen kan werken, maar je komt pas in de beste lijsten terecht als je de juiste schoten op het juiste moment pareert, blokkeert en landt. Maar het is leuk voor iedereen - zelfs degenen die, zoals ik, chronisch geen knopcombinaties kunnen onthouden.
Als we de eerste mini-samenvatting samenvatten, kunnen we samenvatten dat het spelen van Chivalry 2 een plezier is. Zelfs op een controller, zelfs voor beginners zonder enige ervaring. De tweede mini-samenvatting betreft het technische aspect.
De eerste game van Torn Banner was niet erg mooi, geverfd in kotsgrijze kleuren, maar Chivalry 2 lijkt er helemaal niet op. Hier is het direct zichtbaar: dit is een nieuw, fris spel gericht op een nieuwe generatie ijzer. Het behoudt de sfeer van zwarte Monty Python-humor dankzij felle kleuren, grappige stemacteurs en geweldige gore. Het beroemde citaat "tis maar een kras" komt meteen in je op, vooral wanneer je personage probeert terug te vechten nadat hij een arm heeft verloren.
Hoofden, armen en andere ledematen vliegen in verschillende richtingen, en het gevoel van elke succesvolle treffer is veel aangenamer dan na een nauwkeurige treffer in een shooter. Als je dit echter allemaal niet nodig hebt, kun je het bloed uitschakelen in de instellingen. Maar ik raad je aan dit niet te doen.
Ik speelde door PS5, en over het algemeen tevreden met alles. De ontwikkelaars probeerden zelfs rekening te houden met de toeters en bellen van DualSense en voegden ondersteuning toe voor adaptieve triggers en geavanceerde vibratiefeedback. Niets spectaculairs, maar toch leuk - zowel de mooie, scherpe beelden als het gedrag van de gamepad onderscheiden de PS4-versie duidelijk van de versie voor de nieuwste consoles. Naast alles kwam ik een minimum aan bugs tegen - het is zelfs vreemd om over een nieuwe multiplayer-nieuwigheid te praten en niet te klagen over de grofheid ervan. Eén vlucht is alles waar ik over kan klagen. De titel ondersteunt platformonafhankelijk spelen, waardoor andere spelers direct kunnen worden gelokaliseerd.
Misschien is het grootste probleem met Chivalry 2 de grootte: als je er 10 uur aan besteedt, zie je alles wat je kunt. Maar de betaalbare prijs en de belofte om "de grootte van het spel te verdubbelen" dankzij gratis updates wekken hoop.
Lees ook: Vernietiging AllStars Review – Diep uit de plas
vonnis
Chivalry 2 is een erg leuk spel dat machinegeweren van spelers wegneemt en ze zwaarden en bijlen geeft. Dit is een belachelijke, bloederige en spectaculaire nieuwigheid, waar alles naar wens is - zowel grootschalige gevechten met 64 spelers als een-op-een-duels. Je kunt fouten vinden, maar dat wil je niet - en dat zegt alles.
