In 2020 maken we ons klaar om afscheid te nemen van de PS4 en Xbox One, consoles die voor mij nog relatief ‘nieuw’ lijken. Maar de tijd gaat onverbiddelijk vooruit, en niemand kan het kwalijk nemen Sony і Microsoft haast hebben Maar terwijl we wachten op releases vóór de feestdagen, blijven uitgevers ports en remasters toevoegen aan hun toch al grote bibliotheek met releases. Het volgende is de "verjaardagsbundel", die twee erkende meesterwerken bevat: Bayonetta і Overwinnen. Maar hebben nieuwe titels hun relevantie niet lang behouden?
Aangezien we nog niet zo lang geleden een andere hebben besproken bundel, waaronder Bayonetta, zal ik me niet te veel op deze poort concentreren. Destijds stelde ik dat de Switch kon bogen op de beste editie van de cult-slasher van Hideki Kamiya - de beroemde regisseur van Devil May Cry. Nu denk ik van niet: de nieuwe heruitgave verdient zonder enige twijfel het recht om als de beste te worden beschouwd: alle problemen van de verre van perfecte versie voor PS3 zijn achterwege gelaten, en bezitters van de meest krachtige modellen kunnen genieten van 4K-beeld en 60 FPS. Dit is natuurlijk geen remake en het beeld is niet significant verbeterd, maar de game voelt geweldig aan in beweging.
Ik zal niet beweren dat de ene versie beduidend beter is dan de andere. Als draagbaarheid belangrijker voor je is, dan is de Switch zeker de winnaar. Maar als je altijd de voorkeur geeft aan resolutie en framesnelheid, dan zullen PS4 en Xbox One nog steeds winnen.
Vandaag wil ik echter vooral aandacht besteden aan Vanquish - een half vergeten meesterwerk van Platinum Games, dat een van de beste games van deze welverdiende studio was en blijft. Het is eng om te denken dat zelfs vandaag de dag een innovatief spel werd uitgebracht in het verre 2010 - tien jaar geleden! Ze had lange tijd een "comeback" nodig, wat wordt bevestigd door de verkoopgrafieken - de "grootmoeder" klom meteen hoger Dreams.
Lees ook: Snack World: The Dungeon Crawl Review - Goud - Lachen is toegestaan
Vanquish is een third-person shooter voor één speler, uitgebracht onder strikt toezicht van Shinji Mikami, die ons Resident Evil heeft gegeven. Het onderscheidt zich in de eerste plaats door een unieke snelle gameplay: op een ongelooflijke manier slaagde Platinum Games erin om de mechanica van shooters met schuilplaatsen te nemen, die traditioneel erg moeilijk en traag zijn, maar de snelheid meer kenmerkend voor slashers houden. Als gevolg hiervan hebben we een opvallende vertegenwoordiger van het genre die net zo "vers" aanvoelt als op het moment van uitgave. Serieus, ik ben niet eens bang om haar te prijzen - het is onmogelijk.
De belangrijkste kracht van Vanquish zit in de snelle gameplay, die de training van Gears of War combineert (we verbergen ons veel en vaak om onze kracht te herstellen) en bullet time met Max Payne. Op elk moment kan de speler de tijd vertragen (de zogenaamde "AR-modus", d.w.z. augmented reality-modus) en een dozijn vijandelijke robots in slow motion onthoofden. En het allerbelangrijkste: de mogelijkheid om jezelf op elk moment als een rockster te presenteren, op je knieën te vallen en de versnellers van het pak te snijden. Dus hoofdpersoon Sam kan letterlijk over de kaart vliegen. Eén probleem: in deze modus raakt het pak snel oververhit.
Lees ook: Review of Dreams ("Dreams") - Een zandbak van ongekende proporties
Zelfs de meest doorgewinterde fan geeft toe dat de kracht van Vanquish ligt in de gameplay en vuurgevechten. Maar de plot ... nou, het is een anime uit de jaren tachtig waardig, maar het is onmogelijk om het serieus te nemen. Het einde van de twintigste eeuw staat op de kalender en de wereldbevolking blijft groeien. De Verenigde Staten van Amerika realiseerden zich dat niets voor hen op de planeet schittert en zetten al hun inspanningen in voor de ontwikkeling van de ruimtekolonie "Providence". Maar er zal geen idylle zijn: de kolonie wordt binnengevallen door kwade krachten - het werk van Russische indringers van de "Russian Star" -organisatie, die de onvoorwaardelijke overgave van de Yankees eist. Maar het gebeurde niet zoals verwacht: de president stuurt agent Sam Gideon de strijd in, wiens unieke gevechtspak hem in een supersoldaat verandert.
Lees ook: Reis naar de Savage Planet review - Ruimtesatire van de makers van Far Cry
Niemand weet zo goed te vertellen over de dappere Amerikaanse mariniers als de Japanners, en in dat opzicht lijkt Vanquish soms op een parodie. Hoe het ook zij, de plot hier is niet vervelend, integendeel - het amuseert constant met fictie en absurditeit. De Engelse stemacteurs roepen niet zonder plezier de busliners van Schwarzenegger en roepen vrolijk keer op keer "fucking robot". Al met al is het allemaal erg leuk en pittig, en helemaal niet serieus. Het is duidelijk: de korte campagne, waar je vijf uur over doet, bestaat alleen zodat game-ontwerpers kunnen bogen op tal van coole robotontwerpen. En daarin slagen ze: de ontwerpen zijn cool - net als de bazen, waarvan er hier veel zijn.
Ondanks dat Vanquish erg kort is, kom je er niet zo makkelijk doorheen: op een gegeven moment wordt het erg moeilijk en veeleisend. Vanshots en een obsceen aantal vijanden op het scherm zorgen ervoor dat je niet snel door de plot kunt razen: het is handig om de patronen van de baas te leren kennen en de situatie te leren inschatten. Ondanks het tempo wil Vanquish echt een tactisch spel zijn, waarbij het handig is om te beseffen welke van de vijanden gevaarlijker is en met wie als eerste moet worden afgerekend.
Vanquish zal fans van Far Cry 3: Blood Dragon en Japanse slashers zeker aanspreken. De gameplay verraadt zijn leeftijd helemaal niet: ik moest de controller oppakken omdat ik hem niet los wilde laten: hier fotograferen is een plezier, en 60 FPS verbetert de situatie alleen maar.
Het enige dat aan de PS3-dagen doet denken, zijn de graphics. Meer precies, enkele stilistische beslissingen van de ontwikkelaars: als je stopt met als een gek over de kaart te rennen, begin je de rudimentaire aard van de lokale wereld op te merken. Onhandige architectuur, mooie, maar erg zeepachtige achtergronden en een grijs-staal monochroom palet zullen waarschijnlijk geen indruk maken op een moderne gamer. Het is niet verschrikkelijk, hoewel ik graag een grotere wereldstructuur zou willen door middel van architectuur en geografie. In plaats daarvan worden we zonder veel uitleg van het ene punt naar het andere verplaatst. Snelheid is allemaal goed, maar ik heb nooit een duidelijk begrip gehad van wat we probeerden te bereiken. Het doel is echter altijd zo eenvoudig mogelijk geweest: zoveel mogelijk robots vernietigen.
Lees ook: Bayonetta 1 & 2 Review - Beste tijd om de klassiekers in te halen
Helaas mogen we niet vergeten dat dit een directe port is, geen remake. Dit betekent dat sommige van de tekortkomingen van de originele bronnen nergens zijn verdwenen. Er is bijvoorbeeld nog steeds geen lokalisatie in Bayonetta of in Vanquish - beide spellen zijn beschikbaar in het Engels en Japans, maar je zult ook niet alles in het Russisch zien. Het is jammer voor degenen die op school spijbelen, maar je kunt er niets aan doen. Je kunt ook klagen over het ontbreken van goodies: geen commentaar van de makers, concept art en andere goodies. Gewoon spelletjes - dat is alles. Het is dus onwaarschijnlijk dat fans sterk gemotiveerd zijn om een tweede keer te kopen.
vonnis
Bayonetta & Vanquish 10-jarig jubileumbundel kwam zonder enige tamtam uit en slaagde er toch in om de hitlijsten te bereiken. Dit is niet verwonderlijk, want ons wordt aangeboden om te genieten van twee uitstekende games van de laatste generatie in hun beste vorm. En hoewel Bayonetta dankzij de inspanningen van Nintendo misschien nooit zal worden vergeten, wordt Vanquish beslist niet vaak genoeg herinnerd.