Het lijkt erop dat het met elk nieuw jaar steeds moeilijker wordt om games te beoordelen. Nee, denk niet dat ik klaag - games zijn games, en zolang ze er zijn, praten we er graag over en proberen we zo vrolijk en democratisch mogelijk te blijven. Maar in 2022 zorgden niet één of twee releases ervoor dat ik op het vonnis zat.
Dying Light 2: Blijf mens is enerzijds een vervolg op alle sequels. Nog groter, luider, ambitieuzer, hij is alles waar de fans om hebben gevraagd. Net zoals Pokemon Legends: Arceus was alles waar de fans om vroegen. Maar als je uit deze gesloten cirkel van persoonlijke verwachtingen komt en het nieuwe product bekijkt in de context van andere grootschalige releases, wordt duidelijk dat er nog veel werk aan de winkel is. En het is verre van ideaal.
Dying Light is misschien niet de meest bekende serie, maar de liefde die het inspireert bij het publiek kan niet worden overschat. Het ontstond in 2011, maar het was in 2015 dat het een nieuwe naam kreeg, die het tot op de dag van vandaag heeft behouden. Als je de release hebt gemist, ben je niet de enige - hoeveel openwereldgames of zombiegames zijn er uitgebracht? Speel je openwereldgames met zombies? Niet zo veel, maar ook niet te weinig. Maar Dying Light vond iets om op te vallen: het was een "survival" met elementen van horror en een verrassend dynamisch bewegingssysteem dat kan worden omschreven als "combat parkour". Stel je Mirror's Edge voor in een post-apocalyptische wereld en vraag jezelf af of het idee je aanspreekt. Als je het leuk vindt, ga je gang. U hoeft niets te lezen. Dying Light 2: Stay Human nam als basis alles wat ik leuk vond aan het origineel, en werd nog groter en uitgebreider.
Als je, net als vele anderen, niet zeker weet of je zombies nodig hebt, neem dan de tijd. Ik weet ook niet zeker of het pijnlijk versleten onderwerp nog steeds dezelfde emoties kan oproepen als in 2013 - misschien op zijn hoogtepunt. Voor mij is er niets beters dan The Last of Us over dit onderwerp uitgebracht en zal niet worden uitgebracht, hoewel er natuurlijk technisch gezien geen zombies zijn. Maar je begrijpt me - ik heb het over dit gevoel van een wereld zonder hoop, die het beschaafde verleden heeft verlaten en het nieuwe stenen tijdperk met open armen heeft aanvaard. Deze wereld is erg interessant met potentiële verhalen, maar om ze te vertellen, is het niet genoeg om iets moois en eng op de computer te tekenen - je moet personages bedenken, ze motiveren en uitleggen waarom jouw versie van zombiehorror is beter dan een dozijn anderen. En het lijkt mij dat Techland daar niet in is geslaagd. Net als veel andere ontwikkelaars hebben ze een videogame gemaakt die uit twee totaal verschillende elementen bestaat. De ene is rijdend, spannend en mooi. De andere is somber, secundair en banaal. Beide delen zijn geprobeerd te verenigen, maar hoeveel tape je ook gebruikt, het zal niet genoeg zijn.
Lees ook: Tom Clancy's Rainbow Six Extraction Review - Niet helemaal het vervolg dat we hadden verwacht
Ik denk dat ik begrijp waarom zo veel videogames blijven zonder een plotcomponent - het is vreselijk moeilijk om het te verknoeien. Hier is het niet voldoende om woorden in samenhangende zinnen te kunnen plakken - het is noodzakelijk om de zin interessant te maken om te lezen. Er zijn maar heel weinig goede scenarioschrijvers in de industrie, en als er iets heel sterks uitkomt, vallen de rest van de projecten meteen af. The Last Of Us Deel II gaf me zulke emoties die ik nog nooit heb gevoeld. Red Dead Redemption 2 Ik voelde me verbonden met de hoofdpersoon alsof ik hem persoonlijk kende. Dying Light 2: Stay Human haalt, zoals je kunt raden, niet het niveau van de eerder genoemde releases.
Het verhaal vertelt ons over de avonturen van Aiden Caldwell, voor wie "normaliteit" niet bestond. Hij wil maar één ding: zijn zus Mia redden. Als personage is Aiden zo gezichtsloos als maar kan. Als motivatie is "het vinden van een zus" zeer twijfelachtig - ik begrijp dat de hoofdpersoon het wil, maar waarom wil ik het? Dit is het probleem van een zwak script - de auteurs geloven dat ik de gevoelens van de personages deel, en zij doen er zelf niets voor. En hoe ik ook mijn best deed, ik kon me niet hechten aan Aiden. Ik neem het de acteur niet kwalijk, want hij had gewoon niets om mee te werken. Het is een onhandig, secundair verhaal dat wordt verteld met de gratie van een vroege Xbox 360-game. Herinner je je de opstartschermen van toen? Het is hier hetzelfde.
Ik denk dat de ontwikkelaars zelf begrijpen dat het meesterwerk van Shakespeare hun macht te boven gaat. Dus in plaats van steeds maar door te gaan over wat niet werkte, ga ik verder met de beruchte tweede helft van dit product. De werkende helft. Eigenlijk, ikzelf GRU.
Het eerste wat Dying Light 2: Stay Human doet, is een grote en mooie wereld creëren. Het begint allemaal in het bos, maar binnenkort loopt onze held door de grote stad. Welnu, hoe te gaan wandelen - hij zal rennen, springen, erop klimmen, en dit is precies wat de nieuwe producten kunnen "hoera". Er zijn maar weinig games die zo'n cool gevoel kunnen bieden door de simpele beweging, maar de ontwikkelaars van Dying Light 2 zijn erin geslaagd een parkour-simulator te maken. Zoals, laten we zeggen, in Death Stranding, hier wil je gewoon bewegen en constant nieuwe manieren vinden om bij punt B te komen.
Hier bestaat de hele wereld om Aiden te helpen zo effectief mogelijk over daken en muren te springen, en dit is een voorbeeld van wanneer de ontwikkelaar het maximale uit zijn enige troefkaart weet te halen. Dying Light 2: Stay Human is een van de beste games. Ze is adembenemend.
Als onze held niet rent, verkent hij besmette delen van de stad, verslaat hij de ondoden en kruipt hij door donkere gangen. Stay Human is eng als het moet. Overdag is het een mooi en gokspel. 'S Nachts zijn er verschrikkingen, omdat de held niet alleen moet wegrennen voor hordes zombies, maar ook om het virus in zijn bloed te bestrijden, dat hem dreigt te infecteren. Het is tijd om de zon te verlaten als het aftellen begint, en als je niet op tijd onderdak vindt, kun je je menselijkheid voor altijd verliezen. Dit slimme systeem is een andere originele oplossing.
Omdat het een actiespel is, biedt Dying Light 2: Stay Human niet alleen om je in de schaduw te verstoppen, maar ook om te vechten met zombies en andere mensen. Ik kan het verbluffende succes hier niet samenvatten - er zijn maar heel weinig first-person games met succesvolle (close-up) gevechten, en de nieuwigheid zal waarschijnlijk niet tot de uitverkorenen behoren. Opzettelijk mijdend kogelwapens (de mensheid is wild geworden, vertellen de ontwikkelaars ons), heeft Techland de tegenstander bewapend met wapenstokken en handgemaakte zwaarden. Dit betekent dat je in plaats van nauwkeurige headshots te maken, je handen vuil moet maken en tegenstanders moet afranselen in close combat. Hier komt de subtiliteit tot niets, en zelfs de elementen van parkour tijdens het gevecht helpen niet om het gevoel van ongemak weg te nemen. Geloof me echter niet te snel - de ontwikkelaars hebben duidelijk aan dit element gewerkt, en als ik het niet leuk vond, betekent dit niet dat u dat niet zult doen. Als je van first-person melee houdt, probeer het dan eens. Zo niet, verwacht dan niet dat Dying Light 2: Stay Human je zal overtuigen.
Een ander onvoltooid element is vooruitgang. De meeste games gebruiken upgradesystemen om de speler te motiveren om verder te gaan en zelfs optionele missies te accepteren. In het geval van de nieuwigheid is er niet zo'n opwinding, omdat de meeste upgrades saai en droog zijn.
Lees ook: Halo Infinite Review - Bedankt voor het rondhangen
Aangezien Dying Light 2: Stay Human een grote release is van een serieuze ontwikkelaar, zijn de verwachtingen daarvoor terecht. Er is ons beloofd dat het een vertegenwoordiger van de volgende generatie zal zijn - een groot en waanzinnig mooi spel dat alle analogen achter de riem zal zetten. Maar het is nog niet zo eenvoudig om indruk te maken op de verwende gamer van 2022. Wat in 2015 ‘wauw’ was, is nu archaïsme. Ondanks de omvang en het uitstekende spelontwerp wordt het vervolg in de steek gelaten door de technologie en de optimalisatie ervan. Laat me je eraan herinneren dat de motor hier een gepatenteerde C-motor is, maar de aanpassing ervan aan modern ijzer was niet erg succesvol. Toen ik op de PS5 speelde, stond ik meteen voor een dilemma: wat moet ik kiezen: de standaardbeeldmodus, de modus met hogere resolutie of de ray-tracingmodus? De eerste is een solide 60 frames per seconde en… 1080p. De tweede is 3200×1800 en 30 frames per seconde. De derde is 1080p en 30fps, maar met tracering.
Ik zal meteen zeggen dat geen van deze modi optimaal is. Full HD is tegenwoordig niet genoeg, maar 60 fps weigeren in een dynamische first-person game is godslastering. Daarom speelde ik het grootste deel van de tijd op die manier. De frequentie bleef eigenlijk altijd stabiel, maar de zachtheid van het beeld en het gebrek aan helderheid maakten het moeilijk om de graphics echt te bewonderen. En hoewel Dying Light 2: Stay Human een objectief mooi spel is, maakt het geen indruk. Structuren van lage kwaliteit, wazige letters, zwakke gezichtsanimaties - er is hier niets dat we jaren eerder niet hebben gezien. En misschien zou ik nog iets anders zeggen als hier de beste optimalisatie was, maar helaas heeft Techland nooit een goed resultaat kunnen behalen. Ik zou kunnen doorgaan over de vele bugs, maar ik speelde tot de dag één patch, die beloofde alles te repareren. Heb je het gerepareerd of niet - vertel het me.
Lees ook: Call of Duty: Vanguard Review – Geschiedenislessen in Hollywood
vonnis
Er zijn geen perfecte spellen, en Dying Light 2: Blijf mens bleek erg ongelijk. Ongemakkelijke geschiedenis, slechte optimalisatie en problemen met progressie verdienen kritiek, maar het is ook de moeite waard om het uitstekende parkour-systeem, de stroperige atmosfeer en veel uitstekende innovaties te prijzen. De acties van de speler beïnvloeden de wereld, maar het hangt er allemaal van af of je van dit soort games houdt, of je klaar bent voor dergelijke gevechten en of je gemotiveerd bent door een dergelijk scenario. Eén ding is zeker: fans van het eerste deel zullen tevreden zijn.