Als iemand die graag kritiek levert op de volgende remake of sequel, bevind ik me ook wel eens in de onverwachte positie van een advocaat. Ik heb Rage 2 verdedigd en ik heb Far Cry vaak verdedigd. Deze games, ondanks al hun diversiteit, schold bijna iedereen uit voor de onwil om te ontwikkelen, de oude formule en het gebrek aan ambitie. En ik verdedigde. En nu is het tijd om terug te duiken in de wereld van geweld en gekke chaos. Maar is er iets veranderd?
De nieuwe antagonist beëindigde zijn toespraak en het scherm werd even donker. De camera draait terug naar de hoofdpersonen die pathetisch hun bestemming bespreken. Het is passend dat ons nieuwe personage weigert betrokken te raken bij de oorlog van iemand anders en verklaart dat hij op het punt staat zijn koffers te pakken en ze in Amerika te dumpen. Maar we weten dat hij nergens heen zal gaan. En wanneer het filmpje eindigt, heeft mijn Amerikaanse Rambo een geweer in zijn handen. De zwarte strepen zijn verdwenen. Ik kan bewegen. Ik ben thuis.
Alle games in de Far Cry-serie hebben iets bedwelmends voor mij. Ik ben niet zo'n grote fan open werelden en first-person shooters, maar soms is de formule zo goed dat het spel in een drug verandert. Dit was het geval met Far Cry 3, Far Cry 4 en Far Cry 5, hoewel met elk nieuw deel mijn enthousiasme een beetje verflauwde. Ik denk niet dat het een burn-out is - nou ja, niet van mijn kant. Er verstrijkt genoeg tijd tussen de delen om me weer te vervelen met de favoriete formule, maar elk van mijn "terugkeer" gaat gepaard met een fase van besef dat de nieuwigheid zowel te veel op het vorige deel als te verschillend bleek te zijn. Aan de ene kant zijn ontwikkelaars bang om zelfs maar de gameplay-formule aan te raken die door de jaren heen is aangescherpt, en aan de andere kant begrijpen ze zelfs dat iets moet gedaan worden. Daarom komen we elke keer in een ogenschijnlijk bekende wereld terecht, maar met genoeg veranderingen om alles van de grond af aan te moeten leren.
Wat is moderne Far Cry? Hij is een charismatische antagonist, gespeeld door een acteur die opzettelijk elke regel overdrijft. Dit is een open wereld die verbazingwekkend is in zijn schoonheid, vol geheimen en locaties die zo gedenkwaardig zijn. En dit is een zinloos en onbeduidend verhaal dat belooft te "schokken". En een bewezen gameplay die keuzevrijheid geeft - je wilt stealth, of je wilt een actiegame in de beste tradities van Sylvester Stallone.
Lees ook: FIFA 22 Review - De voortgang is duidelijk, maar de revolutie heeft niet plaatsgevonden
En Far Cry 6 lijkt dat allemaal te zijn en meer. De uitstekende acteur Giancarlo Esposito werd geroepen voor de rol van de schurk, de graphics werden verbeterd voor de consoles van de nieuwe generatie en de plot was veel coherenter en begrijpelijker gemaakt dan in het vorige deel. Maar om de een of andere reden was ik minder onder de indruk van de nieuwigheid.
Vraag aan elke Far Cry-fan hoe belangrijk het verhaal is, en je krijgt niet hetzelfde antwoord. "Zeer" - zal iemand zeggen. "Over het algemeen promoot ik alles", zal een ander zeggen. Terwijl het ene kamp zal kwijlen over de plotwendingen van Far Cry 5, zullen anderen zeggen dat je gewoon voorzichtiger moest zijn, in feite is alles prachtig. En welke van hen is fout? Het feit is dat iedereen iets voor zichzelf heeft gevonden waardoor ze dol waren op de serie. Dit betekent niet dat de tekortkomingen onopgemerkt blijven. Het is gewoon gemakkelijker om ze te verdragen dan om de dosis dopamine die elke nieuwe aflevering garandeert volledig op te geven.
Breaking Bad
Ik ben een van die mensen die nog steeds geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van elk spel. Zelfs als ik na een paar maanden alle wendingen van het plot vergeet, wil ik nog steeds begrijpen wat er aan de hand is en me gemotiveerd voelen om iets te doen. Daarom wekte de aankondiging van een nieuwe slechterik mijn grote interesse. In het zesde deel ging de rol naar Giancarlo Esposito, die bij ons bekend is van series als "Letting go of the shore", "The Mandalorian", evenals vele anderen. In Far Cry 6 sprak hij Anton Castillo uit, de dictator van Yara, een fictief Caribisch eiland dat zich voorbereidt op een nieuwe revolutie.
In tegenstelling tot de meeste eerdere tegenstanders, is Castillo geen gek die andere even gekke mensen overwint. Hij is een slimme en voorzichtige heerser, die legitiem op zijn troon zat, maar al snel het hele leger en het halve land onderwierp. Zoals bij elke autocraat, is zijn doel om zichzelf te verrijken door de arbeid van zijn tot slaaf gemaakte burgers uit te buiten. En op de een of andere manier gebeurde het dat het land, dat vijftig jaar achter de beschaafde wereld stond,... een geneesmiddel voor kanker ontwikkelde? Ja, zo lijkt het. En nu moet onze held - of heldin - genaamd Dani Rojas de dictator stoppen en het eiland verenigen onder partizanenvlaggen. Of misschien zelfs de arme zoon van de heerser redden, KoljaDiego, moe van het bloedvergieten. Ik heb veters veel saaier gezien.
Het klinkt echter allemaal nog steeds verdomd bekend. Misschien omdat ik Just Cause speelde, waar elk spel precies dezelfde betekenis heeft. Ik zou zelfs zeggen dat het derde deel de slechterik interessanter maakte. Maar dat is niet eens het probleem - ik ben helemaal niet tegen het personage van Anton Castillo, die, zoals verwacht, het beste deel van de nieuwigheid bleek te zijn. Het probleem hier ligt al lang op de loer, ook van de vorige delen: ik noem het tonale dissonantie.
Ik weet niet wat voor stemming scenarioschrijver Navid Khawari wil creëren. Zijn verhaal is in gelijke mate dramatisch, eng, dwaas en grappig. En ze is heel, heel zielig. Op een gegeven moment huilen de rouwende revolutionairen om vrijheid, huilen ze om de doden en zweren ze wraak, en het lijkt erop dat alles heel serieus is. In een andere ontvouwt zich een komedie op het tv-scherm. De toon springt hier en daar. We veroordelen het zinloze geweld van de machthebbers, maar we organiseren hanengevechten en doden honden als onderdeel van een half-grappige zoektocht. Tegelijkertijd genieten onze helden schaamteloos van geweld - op een gegeven moment zeggen ze tegen ons: "Veel plezier"!
Lees ook: Death Stranding Director's Cut Review - De director's cut van een videogame die hij niet nodig had
Deze problemen zijn in de hele serie aanwezig geweest, maar nooit meer dan hier. En als ik stemrecht had, zou ik nee zeggen tegen deze pretentie van ernst en Hollywood-monologen. De serie won aan populariteit na het ronduit wanhopige Far Cry 3, waar we werden tegengewerkt door piraten en huurlingen, en werden geholpen (?) door priesteressen, maar Far Cry 6 pretendeert iets serieus te zijn. Waarom? Wie heeft hierom gevraagd?
Krachtmetingen op Cubaanse wijze
Zoals altijd, vóór de release van de game, Ubisoft begon te praten over "de grootste zandbak in de geschiedenis" en op te scheppen over gekke schoonheden. Banaal, maar logisch: Canadezen weten al hoe ze een coole wereld moeten tekenen. En wat dat betreft doet Yara niet onder voor alle eerdere instellingen in de serie. Het is een prachtig tropisch eiland dat me doet denken aan het eiland uit het derde deel, met een prachtige natuur. Alles is echter zoals gewoonlijk: groene leegtes worden opgebroken door kleine nederzettingen en kampen, en dat is het dan in het algemeen. Je kunt op elke manier bewegen: per boot, helikopter, auto of te paard, hoewel je meestal eerst de elementen van de kaart moet wissen door controleposten op de wegen vrij te maken en luchtafweergeschut op te blazen.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof alles hetzelfde is gebleven als voorheen, maar de game laat ons snel kennismaken met innovaties waar ik gemakkelijk zonder zou kunnen. Het minste wat ik leuk vond, was het idee dat vijanden kwetsbaar waren voor verschillende soorten munitie. Pantserdoorborende kogels, ballistiek... deze zijn allemaal meer geschikt in The Division dan in een open-wereld-shooter. Nu kun je geen berg beklimmen en een half kamp uitschakelen met een sluipschuttersgeweer, omdat de helft van je kogels nutteloos zijn. Dit voegt een nieuw, niet per se noodzakelijk vlak toe, en is gemarkeerd op het ventilatorelement. Niemand wil nadenken over het soort kogels tijdens een vuurgevecht. Vrijwel meteen vergat ik dit element helemaal, waarna ik lang vloekte over het feit dat de stealth-game niet werkt. Wat ik zo leuk vond om te doen in de vorige delen, werd merkbaar minder avontuurlijk in Far Cry 6. En waarom? Wat is het anders dan veranderen om het veranderen?
Een ander nieuw gevechtselement is 'supremo', dat wil zeggen een speciaal wapen dat voor een aparte hulpbron kan worden gekocht. Het is een interessant idee, maar de uitvoering lijdt eronder: de eerste "supremo" in het spel stelde me in staat om verschillende doelzoekende raketten in de lucht te lanceren - zowel spectaculair als effectief, maar het wapen duurt zo lang om op te laden dat het maar één keer per jaar kan worden gebruikt strijd. Ik kan niet zeggen dat ik direct tegen dit idee ben, maar het zou mogelijk zijn om iets interessanters te bedenken.
Maar alles is geweldig met de verscheidenheid aan wapens: in Far Cry 6 vind je alle mogelijke soorten wapens en zelfs een paar nieuwe. Elk wapen kan worden aangepast, waardoor zowel het uiterlijk als de aanpassingen veranderen. Alles is hier zeer rijk en goed doordacht. Een andere vraag is of de gemiddelde Far Cry-speler zoveel tijd wil besteden aan het doorspitten van de menu's en het aanpassen van zijn arsenaal. Is het niet beter om alles te laten zoals het was, zodat je gewoon de wapens van de vijand kunt "lenen" en schieten op wat er ook maar op je pad komt?
Als we alle negativiteit aan de kant schuiven, blijft er een herkenbaar beeld over: de vijanden lopen over de kaart en wij, tot de tanden gewapend, branden en rennen rond. Dat is de essentie van Far Cry, en het is niet veranderd. Zoals altijd wil ik verhaalmissies en verlangende dialogen zo snel mogelijk verlaten en de bases van tegenstanders vrijmaken. Op zulke momenten wordt een oude vriend herkend: alles explodeert rond in de beste tradities van Just Cause, en het is onmogelijk om de uitkomst van de strijd te voorspellen. Het is chaos, mooi en net zo spannend. En het belangrijkste is dat het nog steeds leuk is. Ik kan een basis binnensluipen, een paar nietsvermoedende soldaten neerschieten en mezelf dan per ongeluk verraden omdat mijn krokodil besloot een officier te bijten. Al snel klinkt een sirene (het is duidelijk dat de krokodil niet toevallig is - iemand heeft er een T-shirt op geplakt) en een tank nadert. Ik ben stervende. Ik probeer het opnieuw. Ik jaag de krokodil weg, maar mijn kogel van het verkeerde type stuitert van de helm van de vijand, en... een sirene en een tank. Ik begin opnieuw. Zelfde verhaal, maar deze keer race ik naar het dak van een gebouw, klim in een militaire helikopter, vlieg de lucht in, schiet raketten op een tank en spring uit de cockpit, waarna de helikopter neerstort op de hoofden van mijn vijanden. En daarom speel ik nog steeds Far Cry.
Lees ook: Deathloop Review - Verslavende waanzin
Natuurlijk is de AI net zo dom als altijd, en de onnodige innovaties hebben mijn favoriete aspect ervan verwend - de vrijheid om te kiezen hoe je dit of dat vijandelijke gebied nadert. Misschien noemen de ontwikkelaars Far Cry 6 een "sandbox", maar dat leek me niet zo. Er waren te veel beperkingen, te veel trucs. Het moet eenvoudiger. Maar ondanks dit alles verveelde ik me niet. Ik wilde spelen, maar ik vond nooit de kracht om elk kamp op te ruimen.
Vreselijk mooi
Far Cry 6 gaat morgen, 7 oktober, in de verkoop, bijna een jaar na de release PlayStation 5 en Xbox Series X. Dat betekent dat de verwachtingen ook anders zijn. De versies voor consoles en pc's van de nieuwe generatie zullen ongetwijfeld als vlaggenschepen worden beschouwd. PlayStation 5 en Xbox Series X beschikken over UHD-resolutie en 60 fps, maar ray tracing is niet geleverd. De beperkingen van Dunia Engine kunnen worden beïnvloed.
Hoe het ook zij, de nieuwigheid ziet er geweldig uit, vooral in beweging. Het beeld is duidelijk en zeer helder, en het bestuderen van de schoonheid van Yara is echt interessant. Iets anders is dat we tijdens de tussenfilmpjes meteen 6 jaar terug worden genomen. Ondanks zelfs overmatige detaillering van gezichten, kunnen niet alle personages opscheppen over expressiviteit. In 2021 worden dramatische scènes met een Hollywood-acteur slecht waargenomen, juist vanwege de slechte gezichtsanimatie.
Ik wil graag opmerken dat de versie voor PS5 extra voordelen kreeg door het gebruik van DualSense-functies. Ubisoft al bekend mee: een jaar geleden, zulke games als Watch Dogs: Legion, Onsterfelijken Fenyx Rising і Assassin's Creed Valhalla. In Far Cry 6 is er niets om speciaal over te verbazen, maar ja, er is iets gedaan: de controller trilt heerlijk van explosies en "weerstaat" bij het rijden of het gebruik van wapens. Maar dit is geen niveau Deathloop, natuurlijk - het kan nog cooler zijn.
vonnis
Far Cry 6 blijft de enige in zijn soort: nu zijn er bijna geen enkele shooters in de open wereld. Er is iets om van te houden: een geweldige setting, goede stemacteurs en momenten van totale chaos die in het geheugen blijven hangen... maar er is ook iets om te bekritiseren. Met name van de meeste innovaties ben ik geen fan geworden. Er is een gevoel dat Ubisoft Toronto weet niet precies waar hij heen moet. Ik verveelde me niet, maar als je tijdens het spel terug wilt naar de vorige delen, is dat altijd een slecht teken.