Er zit zoiets in Final Fantasy VII remake, die de speler vanaf de eerste minuten raakt. Misschien geweldige graphics. Misschien het besef dat hij weer een onsterfelijke klassieker heeft aangeraakt. Weinig videogames hebben de laatste tijd indruk op me kunnen maken met hun beelden, en het toeval wilde dat een twintig jaar oude release dat deed. Nou bijna.
Een remake, maar niet helemaal, en niet alles
Feit is dat het lastig is om Final Fantasy VII Remake op zo’n simpele manier te omschrijven. Enerzijds is dit, zoals de naam zelf aangeeft, een remake van de legendarische zevende "Final Fantasy", die ooit een cultklassieker werd op het origineel PlayStation. Aan de andere kant begint vanaf dit moment, zo niet de leugen van uitgever Square Enix, dan de ontduiking: het feit is dat dit een remake is van slechts een deel van het origineel - de ware conclusie van het verhaal zal worden vrijgegeven in de toekomst. Bovendien is het niet slechts een deel - het is een klein deel, ongeveer 15% van de oorspronkelijke bron! Het blijkt dat ons wordt aangeboden om het volledige bedrag te betalen voor een onvolledig spel, en niet voor een heel nieuw spel. Dus waarom begon ik deze recensie met enthousiaste woorden?
Ja, ik begrijp degenen die een hekel hadden aan Square Enix vanwege zijn beslissing om de reikwijdte van zijn nieuwigheid niet aan te kondigen. Ik ben er zeker van dat veel fans die zich deze creatie van Totsuya Nomura, Kazushige Nojima, Yoshinori Kitase en anderen herinneren, verrast zullen zijn om de woorden "wordt vervolgd" te zien in plaats van een volledige finale. Maar als je de ontwikkelaars gelooft, hadden ze een reden om zo te handelen, en deze reden is geen hebzucht. Omdat ze zo verdiept waren in het verbeteren van hun geesteskind, merkten ze niet hoe het tot angstaanjagende proporties was gegroeid. Als persoon die soms te lange teksten schrijft, begrijp ik ze.
Lees ook: Final Fantasy XV: Royal Edition recensie – JRPG op zijn hoogtepunt
Zoals de producer Kitase zelf toegaf, als je elke pixel van het origineel reproduceert, zul je moeten accepteren dat de game obsceen groot zal zijn. Daarom werd besloten om de eerste zes uur van de originele campagne als basis te nemen en daar een volwaardige game van te maken waar je 50 uur over doet.Het klinkt vreemd en onconventioneel - zeker na een bijna identieke remake (er was echter geen inhoud gesneden). Resident Evil 3. De enigen die ongelukkig zullen zijn met deze beslissing zijn echter dezelfde fans die alle wendingen van de "echte" FFVII uit hun hoofd kennen.
Ondanks dat we een remake voor de boeg hebben, heeft het geen zin om deze te vergelijken. Final Fantasy VII, dat eind jaren negentig indruk maakte met zijn screensavers en ambities, is veel sterker verouderd dan zijn gepixelde voorganger. Weinig mensen durven nu deze archaïsche klassieker te proberen, waarvan de grootsheid elk jaar moeilijker te zien wordt. Het is dus niet verwonderlijk dat er nu weinig van over is: op basis van het verhaal, de personages en de setting creëerde Square Enix (niet zonder de hulp van CyberConnect2) een game die niet alleen nieuw is, maar ook eerlijk gezegd modern. Niet alleen de onhandige modellen van de helden, maar ook fundamentele elementen als het stapsgewijze vechtsysteem zijn in het verleden gebleven. Daarom zal ik proberen geen vergelijkingen meer te maken: zo komen we niet ver. Dus laten we 1997 vergeten en teruggaan naar 2020.
Avonturen van dappere ecoterroristen
Ik weet dat velen bang zijn voor deze woorden in het algemeen - Final Fantasy. Hoeveel delen waren er al, hoeveel helden zouden er bekend moeten zijn! In feite zou je niet bang moeten zijn - zelfs als je alleen dankzij "Fantasia" bekend bent geleden de film uit 2001. Deze afleveringen hebben weinig met elkaar te maken en de personages zijn allemaal nieuw. Dat geldt ook voor Final Fantasy VII Remake - om te begrijpen hoe de lokale wereld is geregeld, volstaat het om het gewoon te spelen. Het origineel op PS1 was echt geen grap verwarrend en ingewikkeld, maar in de remake is dit probleem grotendeels opgelost. Geleidelijk wordt ons op een ontspannen manier verteld hoe alles in Midgar geregeld is, en Wikipedia kan je zelfs niet raadplegen. Ik zou hetzelfde willen zeggen over Koninkrijk Hearts III.
Met Cloud Stryfe in de hoofdrol, een pluizige huurling met een komisch groot zwaard. We zullen proberen grappen over compensatie niet te misbruiken. Nadat hij zich bij de groep eco-terroristen "Avalanche" heeft gevoegd in de hoop geld te verdienen, begint hij geleidelijk te worden beïnvloed door zijn charismatische strijders. Het is een genot om te zien hoe een mopperende introvert zich geleidelijk aan nieuwe relaties en vriendschappen opent, vooral omdat je nu in plaats van plastic gezichten met overdreven emoties, prachtig gemaakte modellen kunt aanschouwen met prachtige gezichtsanimaties. Elke regel is ingesproken, elke emotie is zichtbaar. Hierdoor werd het veel gemakkelijker om verliefd te worden op de hoofdrolspelers en hun verhalen.
Lees ook: Resident Evil 3 Review - De meest ontijdige nieuwe release?
Het plot in Final Fantasy VII Remake is natuurlijk niet nieuw, maar het wordt op een heel andere manier gepresenteerd. We krijgen op een nieuwe manier het oude verhaal te horen van hoe de eco-terroristen van de lawine de oorlog verklaren aan het elektriciteitsbedrijf Shinra, dat de hele wereld heeft overgenomen. Hun doel is om de reactoren van het bedrijf op te blazen om het volledig spanningsloos te maken. Eenvoudig in het verleden, dit plot lijkt nu veel meer dubbelzinnig. Vanaf de eerste minuten krijgen we niet alleen spectaculaire explosies te zien, maar ook de catastrofale gevolgen van de acties van de helden. Er is een hele nieuwe sectie om te laten zien hoe "goede bedoelingen" nog steeds tot tragedies kunnen leiden. En er zijn hier veel van dergelijke infusies van inhoud, het goede is dat dezelfde mensen aan het project werken.
Zelf geef ik zelden om de plot in videogames, die meestal als achtergrond voor de gameplay fungeren. Er zijn geïsoleerde uitzonderingen in de vorm van alle Naughty Dog-creaties en de Mass Effect-trilogie. In het geval van Final Fantasy VII Remake vond ik het verhaal interessant, maar ik was veel meer geïnteresseerd in de personages, misschien archetypisch, maar niettemin charmant.
Naast nieuwe verhaalelementen verschenen er ook andere nieuwigheden zoals side quests. In werkelijkheid was het mogelijk om zonder hen te doen - de wereld hier is niet eens gedeeltelijk open, zoals in Final Fantasy XV, en speurtochten helpen niet om het te verkennen. Maar vaker was ik blij met de innovaties die Final Fantasy VII moderniseren en toegankelijker maken, zelfs voor nieuwkomers.
Niet de "finale" die je je herinnert
Ik zeg constant dat het niet nodig is om iets te vergelijken, en ik vergelijk meteen. En niet anders. Nou, wat te doen. Zoals je kunt raden, lijkt de videogame visueel helemaal niet op het origineel (daarover meer in de volgende sectie), maar andere basiselementen hebben ook veranderingen ondergaan. Het verhaal is overwoekerd met nieuwe details, er zijn speurtochten verschenen. Zelfs gevechten, die een fundamenteel kenmerk van FFVII lijken te zijn, ontsnapten niet aan hervormingen - nu, in plaats van het klassieke turn-based systeem, gebeurt alles in realtime.
Als een soort compromis werd besloten het Active Time Battle (ATB)-systeem te verlaten. De meeste gevechten vinden traditioneel plaats voor actie van de derde persoon, maar je kunt op elk moment pauzeren en instructies geven aan de helden. Dit is hoe magie en inventarisitems worden gebruikt.
Ik ben nooit een grote fan geweest van traditionele Japanse gevechten in JRPG's, maar ik kan hier helemaal niets fouts vinden. Dankzij deze innovatie is elk gevecht in Final Fantasy VII Remake levendig en episch - en zeer interessant. Het is een geweldige mix van oud en nieuw, en een geweldig compromis. Ja, die-hard fans zullen zeggen dat het godslastering is om zich te ontdoen van wat was, maar persoonlijk ben ik blij dat de ontwikkelaars met de tijd meegaan en niet bang zijn om risico's te nemen. Toch is fanservice niet op het niveau van fanservice.
Vaardigheden kunnen aan sneltoetsen worden toegewezen als je niet elke keer naar het tactische menu wilt gaan.
De gevechten zijn behoorlijk diep, maar het overlaadt de speler nooit met onnodige informatie. Alles wat u moet weten, wordt onmiddellijk op het scherm weergegeven - er zijn geen klachten over de interface. Navigatie is ook handig: door de trigger op de controller in te drukken, kan de minimap in de rechterbovenhoek altijd worden vervangen door een meer minimalistisch kompas - of kun je alles verwijderen. Er is geen afval op het scherm - niets weerhoudt u ervan te genieten van de bezienswaardigheden van Midgar. Zelfs de apparatuur en upgrade-schermen, die traditioneel overbelast zijn, leken me matig laconiek.
Lees ook: Persona 5 Royal Review – Perfectie kent geen limiet
Ongeziene schoonheid en bedrieglijke cijfers
Ondanks zijn status als klassieker, is Final Fantasy VII Remake een compleet nieuwe game. Dit is op geen enkele manier een remaster, maar eerder een remake die iets compleet nieuws bouwt op de basis van het origineel. Cloud is herkenbaar, maar zijn ogen alleen hebben meer detail dan het hele PS1-tijdperk-model. Wanneer je de nieuwigheid voor het eerst aanzet, verbluft het met een screensaver die de wereld van Midgar in al zijn glorie laat zien. Je denkt, nou, hier nogmaals, een mooie screensaver zal de game zelf een slechte dienst bewijzen, wat eng is tegen de achtergrond van hoogwaardige CGI. En toen deze "screensaver" naadloos in de game overging, was ik behoorlijk verrast. Er zijn de laatste tijd veel mooie releases uitgekomen (Resident Evil 3, DOOM Eternal), maar geen van hen blies me weg zoals FFVII.
Ik weet niet eens waarom. Waarschijnlijk zijn dit associaties met de klassiekers, plus uitstekende optimalisatie en gezichtsanimatie. Op dit moment werd de nieuwigheid alleen op consoles uitgebracht PlayStation. Met behulp van de dynamische mogelijkheden levert het resoluties van 2880×1620 tot 2133×1200 op de Pro, en daalt zelden onder de 1920×1080 op de basismodellen. De Japanners hebben Unreal Engine 4 eindelijk onder de knie en Final Fantasy VII Remake mag een van de meest geoptimaliseerde games op de console worden genoemd. De framesnelheid is hier zo stabiel dat de ogen worden misleid om 30 FPS voor 60 te gebruiken. Dat heb ik nog nooit eerder gehad! Als je nog steeds de basismodellen hebt, hoef je je geen zorgen te maken: zelfs de originele PS4 kan FFVII zonder problemen aan.
Laten we samenvatten: alle charmes van Unreal Engine 4 worden gecombineerd met uitstekende optimalisatie en geavanceerde gezichtsanimatie. Final Fantasy VII combineert nog steeds realisme met een zekere cartoonachtigheid – hoewel de personages meestal op echte mensen lijken, is er ook een zekere mate van stilering. Daarom kunnen de bewegingen van de personages en hun gezichtsuitdrukkingen soms nog steeds overdreven lijken, maar het snijdt de ogen helemaal niet. Het belangrijkste is dat je nu zelfs zonder woorden kunt begrijpen wat de hoofdpersoon voelt - dit was natuurlijk ondenkbaar op PS1.
Er moet echter worden opgemerkt dat niet alles perfect is. Als je de eerste twee uur ooh en aah wilt zien hoe heerlijk alles eruit ziet, dan zullen de indrukken later rustiger zijn. Feit is dat het eerste deel bewust zo mooi mogelijk is gemaakt, en dat geleidelijk aan het visuele "egaliseert". Hier en daar zie je achterblijvende texturen die de actie niet bijbenen, en over het algemeen raak je eraan gewend en sta je niet meer te verbazen dat de setting bijna niet verandert.
Lees ook: Animal Crossing: New Horizons Review - Een remedie voor een deprimerende realiteit
Als ik al klaag, zou ik graag het gemiddelde geluid willen noteren. Hier hoor je niets bijzonders, en zelfs bij een 7.1-systeem gaan stemmen soms verloren. Maar het is niet eng, het is goed dat de muziek altijd uitstekend is (Hip Hop de Chocobo is me goed bijgebleven), en de personages worden ingesproken door goede acteurs. "Nick Fury" met Marvel Ultimate Alliance 3: The Black Order – John Eric Bentley, Erica Lindbeck uit Persona 5: Royal die Jessie uitsprak, en natuurlijk de geweldige John DiMaggio, die we overal hebben gehoord, van Gears of War tot Futurama. Hier nam hij de rol van de schurk van Heidegger op zich.
Ik zal niet zeggen dat de acteurs geweldig werk hebben geleverd, maar ik zal ook niet klagen. Ik zou blij zijn als de overdreven grunts van de anime (probeer niet eens te tellen hoe vaak de personages hun geliefde "Huh?") zouden laten verdwijnen, maar verder is het geweldig. Welnu, dialogen zijn een ander gesprek. Ze variëren van serieus en pathos tot schattig en zelfs charmant ouderwets - precies wat Jessie's favoriete 'Psych!' waard is.
Trouwens, wat betreft de dialogen... zoals je kunt zien aan de screenshots, is de Russische taal niet geïmporteerd. Zelf speel ik altijd in het Engels, maar voor de review probeer ik twee versies. Helaas is er hier geen keuze - Engels (en Japans voor puristen) en dat is alles. Onlangs is echter een interessante video met de lokalisatie van enkele momenten online gelekt, dus wie weet. Een vertaling toevoegen na een console-release is erg onconventioneel, maar wie weet. Ik zou er echter niet speciaal op rekenen. Natuurlijk mist onze speler een vertaling, ze spreken hier immers veel, al zou ik het geen moeilijke taal willen noemen. JRPG-fans die niet gewend zijn aan lokalisaties zullen alles zonder problemen begrijpen.
