Een jaar geleden Halo Oneindig was een lachertje. Video's met haar gameplay werden ontleed in memes en geparodieerd, en zelfs door het management Microsoft moest doen alsof hij met hen lachte, niet om hen. En de videogame, die de hoofdrelease op de nieuwe Xbox Series X zou zijn, werd een jaar uitgesteld, waardoor de console geen spraakmakende nieuwigheid achterliet. En pas eind dit jaar werden de games eindelijk uitgebracht. Eén ervan werd genomineerd voor GOTY. Nog een werd een van de mooiste releases van deze generatie. Maar ze zullen allemaal worden overtroffen door een kolos wiens naam Halo is. Een spel dat werd afgeschreven, een jaar uitgesteld en bijna werd vermoord voordat het uitkwam, weigerde te sterven. En lekker. Het is misschien wel de beste release in de hele geschiedenis van de geweldige serie.
Halo Infinite weet de aandacht van de speler te trekken. Exploderende ruimteschepen, het gebrul van terugschietende aliens en een stoïcijnse Master Chief maken meteen duidelijk dat dit Halo is. Dezelfde Halo als altijd: gek, gang en spectaculair. Er is helemaal niets veranderd, en ik weet zeker dat de fans het niet erg vinden. Halo hoeft niet te veranderen om interesse te wekken.
Maar de eerste indruk bleek misleidend. Halo is veranderd - en hoe, hoewel je het niet kunt zien aan de screenshots. Studio 343 Industries, dat voor altijd in de schaduw van Bungie bleef, nam een riskante stap en veranderde de structuur van de traditionele verhaalcampagne aanzienlijk. Waren deze games eerder erg lineair, nu wordt ons aangeboden om de open wereld in te duiken. Ik geef toe, toen de wereldkaart, besprenkeld met iconen, voor het eerst voor me openging, had ik gemengde gevoelens. Ik heb al genoeg van open werelden en eerlijk gezegd wilde ik heel graag terug naar de klassieke gang Halo. Maar ik moest "Aureole Zeta" langzaam onder de knie krijgen, toen ik me ermee begon te bemoeien.
Ondanks het feit dat de open wereld hier in alle opzichten primitief en eenvoudig is, in de beste tradities van de vroege PS3, wil je niet meer. Hoe mooi de plek ook is Far Cry 6, het was te groot en te vol met inhoud, en daartegenover lijkt Halo Infinite gewoon miniatuur, met een kleine kaart en taken die in een paar uur kunnen worden voltooid. Maar dat is zelfs goed. Erg! In plaats van totaal verschillende games te imiteren, lieten de ontwikkelaars zich juist inspireren door waar Halo zelf mee begon - vanaf de eerste levels van Halo: Combat Evolved. Groene velden, bergen en rivieren - de magische wereld van Halo Infinite is volledig getekend op de kaart van de grootste console-shooter aller tijden, maar dan veel groter gemaakt. In 2001 waren gamers enthousiast over de omvang van de exclusieve Xbox, en nu heeft 343 Industries geprobeerd hetzelfde te doen. En als je de nieuwigheid vergelijkt met de vorige delen, dan is het effect bereikt. Maar de nieuwigheid is niet bestand tegen vergelijking met andere IP's. Maar dat heeft ze niet nodig.
Lees ook: Forza Horizon 5 Review - Nog steeds de beste in het genre, maar is het niet tijd voor verandering?
De open wereld van Halo Infinite is zijn sterke punt, maar niet vanwege de wereld zelf of zijn verscheidenheid, maar gewoon omdat het vechtsysteem zo goed is. Zoals ik al zei, weiden en bergen zijn alles wat er is. Je zult hier geen verschillende biomen of gedenkwaardige gebouwen vinden, en de taken zijn allemaal hetzelfde: verover de basis, dood een bijzonder sterke vijand of red de voetvolk. Maar dat jak je doet het hangt alleen van jou af. De belangrijkste kracht van Halo Infinite is dat het de speler altijd een scala aan hulpmiddelen geeft om het doel te bereiken: een verscheidenheid aan wapens, menselijk en buitenaards, liggen om elke hoek en er zijn geen grenzen aan hoe je deze of gene taak benadert . Als je wilt, ren je alleen naar de vijanden, of als je wilt, nodig je een gepantserd voertuig uit en neem je een squadron soldaten mee. Close combat, langeafstandsgevechten - de keuze is aan jou.
De games in deze serie hebben altijd een paar dingen goed gedaan. Bijvoorbeeld om de speler zich een superheld te laten voelen, maar tegelijkertijd altijd de spanning vast te houden. Master Chief is het beste voorbeeld van een shooter-hoofdrolspeler. Als je voor hem speelt, voel je je een soort kosmische Rambo, in staat tot elke prestatie, maar Halo Infinite vergeeft zelfs de kleinste fout niet, en de onvoorzichtige mensen ontdekken al snel dat zelfs de grote Spartaan sterft na een paar treffers. Dit is altijd zo geweest sinds het eerste deel, en in sommige opzichten, zelfs na twintig jaar, is er niets veranderd. Nou bijna…
In wezen blijft Halo Infinite dezelfde Halo, met zijn onzinnig jammerende vijanden die sterven door een enkele stomp, maar niemand bestaat in een vacuüm, en het is niet zonder innovaties geweest. De belangrijkste daarvan is het uiterlijk van de enterhaak, waarmee Chief snel over het slagveld kan bewegen, vijanden van een afstand kan aanvallen, tanks kan stelen en wapens kan oppakken. Hoewel het een compleet nieuw gameplay-element is, raakte ik er bijna onmiddellijk zo aan gehecht dat het moeilijk is om Halo voor te stellen zonder. Master Chief is nooit een erg mobiel personage geweest en bewoog zich meer als een tank, maar nu heeft hij de extra mobiliteit die hij miste. Dankzij de haak werd het gevecht nog dynamischer en effectiever.
Lees ook: Battlefield 2042 Review - Meer kaart, minder fan
In Halo Infinite dient de open wereld niet alleen als een manier om de verhaalcampagne te verlengen, maar ook als een kans om de Chief nog sterker te maken met upgrades. Ja, je hebt het niet gehoord. De upgrades zijn niet erg interessant, maar ze zijn nuttig, vooral tegen het einde als het moeilijk wordt. Over het algemeen is er veel van alles verspreid over de hele wereld - hier kun je cosmetische elementen vinden voor bepantsering in de multiplayer-modus (we hebben het er vandaag niet over), en tablets met audio, en, belangrijker nog, Spartaanse kernen die opengaan nieuwe spelmogelijkheden. Is motivatie voldoende? Ik zou ja zeggen, grotendeels omdat er niet zoveel missies zijn en de gameplay gewoonweg prachtig is.
Nou, een open wereld is een open wereld, en Halo is ook een nieuw verhaal. Hier geef ik meteen toe dat hoe hard ik ook probeer om alle wendingen van de plot te begrijpen, het me niet altijd lukt. Hoewel ik in 2021 alle hoofdonderdelen van Halo heb gespeeld en zelfs het boek heb gelezen, raakte ik nog steeds verdwaald in de titels en evenementen, en toen ik Infinite begon te spelen, waar ik op sommige plaatsen niet begreep wat er aan de hand was. Maar dat is waar het bij Halo om draait - hoe mooi en pathetisch het zijn primitieve verhaal ook vertelt, niet iedereen zal het kunnen begrijpen. Het scenario in Halo Infinite... is zinloos, ongecompliceerd en chaotisch, en het is zelf een soort zachte reboot. Deze keer wordt Master Chief geconfronteerd met een nieuwe groep vijanden genaamd de Outcasts, geleid door Esharum, een oude krijger die alles wil doen om Master Chief te stoppen of een heroïsche dood te sterven.
Zoals ik al zei, is het plot van Halo Infinite op het eerste gezicht een sci-fi mengelmoes van moeilijk uit te spreken neologismen, magische relikwieën en militair jargon, maar dat betekent niet dat het allemaal slecht is. In plaats van te veranderen in een droge zelfparodie op de vorige delen, voegt Infinite het belangrijkste element toe: ziel. De mensheid. Ironisch genoeg verscheen de laatste dankzij "Weapon" - AI, wat praktisch niet anders is dan Cortana. Haar charme, niet alleen mogelijk gemaakt door haar uitstekende acteerwerk, maar ook door haar aangename gezichtsanimatie, motiveert haar om zoveel mogelijk missies te voltooien. Esharum is misschien geen erg originele schurk (die veel doet denken aan de hoestende General Grievous uit Star Wars), maar ik mocht hem toch met zijn onheilspellende monologen. Wederom geweldig acteerwerk!
Het enige dat ik niet echt leuk vond, was de naamloze piloot, die zich zo menselijk mogelijk gedraagt, voortdurend zeurt over hoe de mensheid gedoemd is en Chief beschuldigt van suïcidale neigingen. Ik begrijp de betekenis van dit personage - een soort poging om de plot nog meer te 'humaniseren' - maar ik vond hem niet overtuigend. En de animatie is erg inconsistent: ja, Cortana is schattig, maar noch zij, noch de piloot zien er overtuigend genoeg uit om complexe emoties over te brengen. Tegen de achtergrond van fotorealistische games van PlayStation studio's Microsoft moet nog leren. Soms zag zelfs de formidabele Esharum er eerder grappig uit dan bedreigend.
Lees ook: Far Cry 6 Review – Tonale dissonantie
En hier komen we bij de vraag die in 2020 werd gesteld: wat is het, next-gen of niet? En hier is het moeilijk voor mij om te antwoorden. Ja, de game werd aanvankelijk opgeschort vanwege de reactie op de zeer matte beelden in de eerste trailer, maar is Halo Infinite daardoor beter? Absoluut beter. Ze is soms erg goed en niemand zal haar ooit beschuldigen dat ze er zwakker uitziet dan eerdere afleveringen. Maar hier zijn er bijna geen momenten waarop je "wauw" wilt zeggen en op de knop voor screenshots wilt drukken. Alles is prettig, netjes, overzichtelijk en stabiel. Hoewel ik de pre-releaseversie speelde, ben ik geen fps-drops of bugs tegengekomen, afgezien van twee vervelende bevriezingen die ervoor zorgden dat het spel een paar seconden vastliep. Op de Xbox Series X zie je de details van de wereld vele kilometers verderop, en hoe hevig de gevechten ook waren, de console bevroor nooit. En dit is waarschijnlijk het belangrijkste: als de gameplay zo goed is, en 60 fps zo concreet is, let je niet op de rest. Ik zou echter liegen als ik zou zeggen dat ik de eentonigheid van Halo Zeta niet verveelde - het heeft echt veel meer biomen of architectuur nodig.
Na ongeveer 15 uur met Halo Infinite te hebben doorgebracht, was ik zeer tevreden. De beste schutter van het jaar? Vast en zeker. Wedstrijd van het jaar mededinger? Nogal. Het beste deel van de serie? Beschouw het niet als godslastering, maar waarom niet? Ik sta niet voor Combat Evolved zoals sommigen, en hoewel ik de originele onderdelen respecteer, ben ik toch liever objectief. En voor mij is de gameplay van Halo nog nooit zo goed en dynamisch geweest als in Infinite. Zelfs zonder het verhaal volledig te begrijpen, wilde ik het einde zien, en zelfs toen ik het opgaf na een bijzonder moeilijke strijd, wilde ik het blijven proberen. De perfecte balans van moeilijkheidsgraad, gepolijste gevechten, een enorme verscheidenheid aan wapens en een eenvoudige maar zeer geschikte open kaart - dit alles maakt de nieuwigheid precies waar we allemaal op hebben gewacht. Vergelijk Halo Infinite gewoon niet met Far Cry, doe dat niet. Vergelijk het met Halo. En het is een enorme stap voorwaarts voor Halo. Haar plot is geen toevoeging aan de online multiplayer, maar nog steeds de belangrijkste reden om het Mjolnir-pantser opnieuw te proberen.
vonnis
ontwikkeling Halo Oneindig was niet zonder problemen, en het leek erop dat het nieuwe deel opnieuw een teleurstelling zou worden voor fans. Gelukkig is het het tegenovergestelde: het is een gewaagde nieuwe kijk op een serie die net zo relevant is als altijd. Uitstekend acteerwerk, uitstekende gameplay en open wereld maken het mogelijk de beste vertegenwoordiger van de serie en een van de meest memorabele games van 2021.
Het spel is geleverd Microsoft/Xbox