Koninkrijken van Amalur: Reckoning was altijd een interessant spel. Een beetje raar, een beetje cheesy en niet zoals iedereen, het won de harten van gamers en veel critici, maar problemen in de studio en slechte verkopen veroordeelden de potentieel wereldwijde franchise tot een vroege dood. Nu, in 2020, wat gerust het jaar van remakes en remasters genoemd mag worden, kreeg het geesteskind van Big Huge Games en 38 Studios een tweede kans. Zal de herdruk het redden? Men kan alleen maar raden.
Ooit kreeg het spel geen uitgebreide reclame en trok het de aandacht van de meeste gamers. De naam komt bijna nooit ter sprake in gesprekken, en alleen de release van Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning heeft al een tijdje weer interesse. Er is nog geen nieuwe Dragon Age of The Elder Scrolls aan de horizon... dus waarom zou u de verloren tijd niet inhalen?
Dus, Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning (ik ga deze nieuwe titel gewoon gebruiken omdat hij zo grappig is - waar THQ Nordic geen probleem mee heeft, het zijn de titels van zijn remasters) begint prachtig - met onze hoofdpersoon die wakker wordt in stapels lijken Het blijkt dat we niet dood zijn - integendeel. Nadat we een van de vier rassen hebben gekozen (in feite twee soorten mensen en elven), gaan we op een heroïsche zoektocht om de koninkrijken van Amulur te redden. De speler kan niet alleen zijn klasse kiezen, maar deze tijdens het avontuur ook wijzigen. Constant spelen met vaardigheden en experimenteren is wat Kingdoms of Amalur tot op de dag van vandaag onderscheidt.
Lees ook: Captain Tsubasa: Rise of New Champions Review - Wanneer je wilt scoren
Ooit noemde de oprichter van 38 Studios de titel iets tussen God of War en The Elder Scrolls IV: Oblivion, en hij had waarschijnlijk gelijk. Als de dialogen en RPG-elementen hierheen zijn gemigreerd vanuit The Elder Scrolls, dan met God of War (we hebben het natuurlijk over klassieke games, niet weerleggen) ontwikkelaars namen het vechtsysteem en QTE. Gevechten zijn gemakkelijk onder de knie te krijgen, behoorlijk divers en effectief. De speler kan een breed scala aan wapens kiezen - van dolken, die de voorkeur hebben van huurmoordenaars, tot gigantische zwaarden. Ik heb de gevechten hier altijd leuk gevonden, ook al is het simpel - de meeste gevechten kunnen worden gewonnen door gewoon verwoed op knoppen te drukken. Maar de vrijheid die spelers hebben, is veel waard. In tegenstelling tot de recente Wasteland 3, zullen een of twee fouten aan het begin niet gedurende het hele spel worden weerspiegeld.
Aangezien dit een remaster is, hoopte ik dat de ontwikkelaars de gevechten nog beter zouden maken en er een handige aanwijsknop in zouden schroeven. Helaas niet - alles blijft zoals voorheen, en als je door veel vijanden wordt aangevallen, maakt de camera het soms moeilijk te begrijpen. Maar ons werden veranderingen in de gameplay beloofd, dat herinner ik me zeker!
Terwijl de hoofdpersoon typisch saai bleek te zijn, staat de wereld om hem heen in het geheugen gegrift. Ik heb het origineel lang geleden gespeeld, maar ik herinner me nog enkele dialogen en locaties. De lokale "World of Fairies" zag er ooit ongelooflijk mooi uit, en zelfs als in 2020 de graphics van de game niemand meer verbazen, is de kunststijl nog steeds opwindend. Dit is een heel helder spel, met weelderig groen en prachtige landschappen. Geheimen, kisten en grotten zijn overal verborgen en NPC's praten alleen maar graag en vertellen iets over de geschiedenis van de wereld.
Het enige wat ik niet leuk vind, zijn de herhalingen. Dit geldt voor kerkers, die hier veel zijn en die soms niet van elkaar verschillen. Het is een schande - ooit heb ik Dragon Age 2 krachtig uitgescholden voor zo'n misrekening.
Als we het al over de minnen hebben gehad, kunnen we niet anders dan de vreselijk onhandige inventaris vermelden. RPG-fans weten heel goed wat een "slechte inventaris" is, en Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning beviel ons ook niet met verbeteringen hier. Het lijkt erop dat waarom zou u het menu een beetje oplappen en de interface verbeteren? Het is zelfs moeilijk om zelfs maar een reden te vinden waarom een heruitgave een "remaster" wordt genoemd - zoals vaak het geval is, nam de uitgever gewoon een oude game en bracht deze uit op een nieuw platform, waardoor de resolutie en het frame werden verhoogd. tarief. Dank daarvoor natuurlijk, maar is het zo moeilijk om een paar knuffels toe te voegen voor degenen die zich al deze problemen van het origineel nog kunnen herinneren? Is er bijvoorbeeld een manier om de vreselijk lange laadschermen die overal zijn in te korten? Wil je de woning betreden? Bezig met laden Wil je uitgaan? Bezig met laden Wilt u verhuizen naar een andere locatie? Bezig met laden Een kerker? Bezig met laden Dit is onaanvaardbaar, zelfs op trage HDD's van moderne consoles.
Lees ook: Review van Ghost of Tsushima - De brutaliteit en poëzie van samoerai Japan
Hetzelfde geldt voor bugs die rechtstreeks uit het origineel lijken te zijn overgenomen. Ik zal het spel niet erg rauw noemen, maar in acht jaar was het al mogelijk om het op de een of andere manier te likken. In wezen wordt de situatie met Sleeping Dogs: Definitive Edition herhaald.
De belangrijkste kracht van Kingdoms of Amalur zit in de atmosfeer. Het heeft een soort fabelachtigheid, die volledig afwezig is in de monochromatische en koude Skyrim. Dit effect wordt niet alleen bereikt dankzij het prachtige ontwerp van de wereld, maar ook door de muziek van de grote Grant Kirkhope. De inspanningen van fantasieveteraan Salvatore moeten ook worden opgemerkt, hoewel ik geen direct plezier voelde in de dialogen. Meestal leken ze me strak en vaag, maar hier is het meer de schuld van de acteurs, die, denk ik, de zaak met meer enthousiasme hadden kunnen benaderen.
Het spel is in het Russisch vertaald, al was het door de onhandige opbouw van zinnen vaak pijnlijk om de ondertitels te lezen. Maar meer wil ik vloeken over de flagrante verwaarlozing van lettertypen - ja, lettertypen. Het komt niet vaak voor dat ik fouten kan vinden in dit aspect van games, maar dat komt alleen omdat de meeste moderne releases geen last hebben van dit probleem. Het feit is dat het originele spel sierlijke letters gebruikt, passend in de context van het genre. Terwijl de gelokaliseerde versie het eerste beste lettertype kreeg, absoluut onaangenaam voor het oog. Ik zag fanatiek Russifiers ooit, en om de een of andere reden zagen ze er veel beter uit.
vonnis
Kingdoms of Amalur: herberekenen is een heruitgave van een solide game. Misschien niet uitstekend. Misschien tot de rand gevuld met kleine problemen en zelfs bugs. Maar er zit charme in, en een herkenbare stijl en muziek die in het geheugen blijft hangen. Dergelijke games worden cult, en daarom is het dubbel jammer dat de remaster niet meer aandacht kreeg.