Ik zal vanaf het begin eerlijk zijn: voor de beoordeling PONG-zoektocht Ik begon uit nieuwsgierigheid. Dit is niet de slechtste reden om kennis te maken met het spel, maar het is niet per se de beste. Met experimenten als Golf Story en Pool Panic in gedachten, keek ik nieuwsgierig naar PONG Quest, een nieuwe game van Atari (ja, dezelfde) die beloofde de rudimentaire Pong, de stamvader van alle videogames, om te zetten in kleurrijke RPG. Het klinkt waanvoorstellingen... maar zal het ineens werken?
Het bleek dat het goed zou komen, maar niet erg goed. Ik zal niet tegenspreken, ik vond het een goed idee om zo'n dinosauruskist te "verjongen". Neem de klassiekers als basis, voeg een paar elementen van Breakout toe en voeg op de een of andere manier een RPG-component toe (misschien geïnspireerd door het werk van Sidebar Games), en je kunt een snoepje krijgen. Theoretisch.
Volgens de plot (ja, de plot) spelen we als Rocket, die in dienst is getreden van de koning. Hij instrueert ons om vier artefacten te vinden en te verzamelen om een einde te maken aan de kwade krachten die door de "gevreesde deur" sijpelen. De structuur van PONG Quest is klassiek Zelda, alleen zonder de puzzels, met willekeurige ontmoetingen met Pokémon en gevechten in de vorm van Pong.
Lees ook: Fury Unleashed Review - Een oud nummer nieuw gemaakt
Er zijn interessante momenten. Er is een (relatief) rijk aanpassingssysteem waarmee we de Rocket kunnen aankleden zoals we willen. En vanaf de eerste minuten vond ik de heldere vectorstijl hier leuk: er zijn veel ontwerpopties en de wereld lijkt kleurrijk. Onze reis wordt begeleid door aangename muziek en NPC's spreken in een grappige (en in het Engels, er is geen vertaling in het Russisch) stijl. Niet slecht, toch?
Zoals ik al zei, is de structuur van het spel traditioneel Zelda. We bevinden ons in een kerker en lopen door verschillende kamers, terwijl we onderweg willekeurige vijanden bevechten in de stijl van Pokémon. Ik heb genoten van de eerste paar gevechten: ik heb al een tijdje geen Pong gespeeld. Bovendien werd de formule iets aangepast: er verschenen speciale ballen met elk hun eigen kenmerken. Sommige volgen een speciaal traject, sommige maken schilden of genezen de speler. Er zijn veel variaties. Tegelijkertijd neemt elke stuiterende bal langzaam de gezondheid van onze hoofdrolspeler weg, dus eindeloos pingpong spelen zal niet werken.
Dit systeem is niet zonder problemen. Het garandeert dat onze held zeker wat HP zal verliezen na elke confrontatie, en je kunt maar op één manier genezen - tijdens het gevecht, met behulp van speciale ballen. Dit betekent dat dergelijke helende ballen bij je moeten worden gedragen, terwijl je tegelijkertijd andere ballen opoffert. Een erg onhandig systeem, duidelijk niet tot het einde doordacht. Uiteindelijk realiseerde ik me dat de gemakkelijkste manier om te winnen was door alle vijanden te negeren behalve de baas. Dergelijke tactieken verkortten een toch al korte wedstrijd.
Lees ook: Animal Crossing: New Horizons Review - Een remedie voor een deprimerende realiteit
Nogmaals, het is leuk op papier. Daar kwam mijn nieuwsgierigheid vandaan. Maar als er in Golf Story niet alleen een plot was, maar ook verschillende werelden en hele speurtochten, dan is in PONG Quest alles heel eenvoudig. We zullen tijdens het spelen upgraden, ja, maar daar houdt alle diepte op. En alle gevechten blijken precies hetzelfde te zijn, vooral omdat het onhandig is om tijdens het gevecht van bal te wisselen. Het is moeilijk te onthouden welke wat doet. In het begin hield ik van de humoristische dialogen, maar al snel begon ik de vijanden te omzeilen, die absoluut identiek aan elkaar zijn. De muziek is wederom niet slecht, maar wordt zo vaak herhaald dat je er een hekel aan krijgt.
PONG Quest bevat klassieke (en aangepaste) Pong - misschien wel het beste deel ervan, vooral omdat je zowel lokaal als online met een vriend kunt spelen. Toegegeven, de laatste is al iets meer dan helemaal dood.
Lees ook: Ben je nerveus? Tien videogames om zoveel mogelijk te ontspannen tijdens quarantaine
Anders is dit een extreem eenvoudig spel met een interessant idee, maar een zwakke uitvoering. Er is hier simpelweg niets te doen: na het voltooien van één kerker, zie je alles wat het te bieden heeft. Er zijn hier in totaal vijf van dergelijke werelden - elk zogenaamd geïnspireerd door een of ander klassiek Atari-spel. Maar de zwakke AI en het gebrek aan nieuwe ideeën die verder gaan dan wat in de titel kan worden gelezen, ontmoedigen elke wens om ernaar terug te keren.