Het eerste wat ik hoorde na het inschakelen Resident Evil 3, dit zijn de woorden "de pandemie verspreidt zich in een recordtempo". Onze heldin Jill Valentine wordt wakker, gaat naar het raam en ziet massa's angstige mensen ontsnappen aan zombies, omringd door brandende huizen en auto's. Als een persoon die de afgelopen weken de wereld in is gevlucht Animal Crossing: New Horizons, ik kon het niet helpen, maar ik vroeg me af of de remake van RE3 nu moet worden uitgebracht?
Ja, de actie van Resident Evil 3 leek ons nog nooit zo dichtbij. Nee, we hebben natuurlijk nog geen zombies ontmoet, maar de algemene beklemmende sfeer komt ons pijnlijk bekend voor. Horrorfans zullen deze nieuwe schrikfactor misschien leuk vinden, maar alle anderen zullen waarschijnlijk wel twee keer nadenken voordat ze terugkeren naar Raccoon City. Maar over alles in orde.
Resident Evil 3 is de nieuwste release van Capcom, die al enkele jaren vol vertrouwen de populariteit van zijn cultserie teruggeeft. De vorige remake slaagde in glorie en bleek misschien wel de beste game in de hele geschiedenis van de franchise. Maar met Resident Evil 3 is het onwaarschijnlijk dat het zo'n sensatie zal bereiken. Het is de schuld van zowel de oorspronkelijke bron als, in mindere mate, de huidige ontwikkelaars.
Lees ook: DOOM Eeuwige recensie
Terwijl Resident Evil 2 een zeer ontspannen spel was en daarom angstaanjagender, koos het derde deel het pad van een Hollywood-kaskraker. Dit wordt duidelijk vanaf de eerste minuten, wanneer onze heldin Nemesis, de antagonist van deze serie, ontmoet. De achtervolging, gevuld met explosies en gevloek, bleek zeer effectief, maar mist het emotionele gewicht van The Last of Us. Maar ze laat ons twee dingen weten: Jill Valentine is geen gezicht en Resident Evil 3 zal veel luider zijn.
Ik weet zeker dat velen, en vooral nieuwkomers die kennis hebben gemaakt met de serie uit Resident Evil 2, hierdoor van streek kunnen raken. De remake van 2019 was letterlijk verzadigd met sfeer, en de locaties zijn niet anders dan fenomenaal te noemen. Er waren veel minder zombies, maar elke ontmoeting met hen was echt beangstigend - al was het maar omdat onze helden vaak weerloos waren. Maar in het geval van het vervolg kregen de personages veel meer munitie. Zelfs messen breken hier niet meer. Het tempo van de game is ook veel hoger geworden: het is nog steeds geen actiefilm met Milla Jovovich, maar het heeft wel de sfeer enigszins verstoord.
Lees ook: Star Wars Jedi Knight: Jedi Academy console review
Ik vermoed dat de nieuwe, agressievere speelstijl velen zal afschrikken, maar sommigen zullen het leuker vinden. Niet iedereen voelt zich graag kwetsbaar, en in Resident Evil 3 is het wat dat betreft veel beter geworden. Als het in de eerste remake echt eng voor me was om elke nieuwe gang in te gaan, dan lijkt hier elke ontmoeting met de vijand gewoner. Als gevolg hiervan is het niet zozeer eng als wel vervelend als onze held sterft. En Nemesis - de belangrijkste bedreiging die onze helden voortdurend achtervolgt - is niet zo eng als Mr. X uit het tweede deel, mede omdat het kunstmatig lijkt vastgelijmd aan enkele vaste momenten. Hij is veel minder angstaanjagend dan een willekeurige zombie die zich in een donkere hoek van de kamer verstopt.
Ik zou Resident Evil 3 op geen enkele manier een "gangspel" willen noemen, maar het mist absoluut de schaal van hetzelfde politiebureau in zijn voorganger. Bovendien verwerft Jill een sterk arsenaal, waardoor ze zonder veel angst door de vervallen stad kan lopen. Puzzels werden ook iets minder, maar niet significant. Nogmaals, het is onwaarschijnlijk dat dit ervaren spelers zal verrassen - ze wisten precies wat hen te wachten stond. Of niet?
Feit is dat Capcom, in plaats van iets fundamenteel nieuws toe te voegen, besloot de inhoud te schrappen. Ja, de originele release van Resident Evil 3: Nemesis (naar mijn mening een veel toepasselijkere titel) voor PlayStation pochte een uitgebreid verhaal waarin beslissingen die tijdens tussenfilmpjes werden genomen, de finale beïnvloedden. In de remake wordt het einde van het verhaal echter al van tevoren bepaald. Om eerlijk te zijn begrijp ik niet echt waarom de ontwikkelaars, in plaats van het spel uit te breiden, besloten het op de een of andere manier slechter te maken dan de archaïsche originele bron. Dit geldt vooral als je rekening houdt met het kortere tijdsbestek vergeleken met RE2, en het gebrek aan echte motivatie om het spel opnieuw te spelen.
Lees ook: Animal Crossing: New Horizons Review - Een remedie voor een deprimerende realiteit
Denk echter niet dat ik hier ben om de nieuwigheid volledig uit te schelden. Helemaal niet: ze is niet opgehouden angstaanjagend en ook niet verbazingwekkend mooi te zijn. Jill kreeg een gloednieuw ontwerp dat bij haar past, zullen we maar zeggen, en Raccoon City ziet er geweldig uit. Er is vrijwel niets dat erop wijst dat deze geweldige kaskraker daadwerkelijk in 1999 is uitgebracht. Ik heb geen klachten over het management of vooral over de visuals.
RE Engine blijft een geweldige engine die perfect is geoptimaliseerd voor alle huidige platforms. De laatste tijd struikelt Xbox One S vaak niet alleen over zware nieuwe producten, maar ook over zijn eigen exclusives (Ori and the Will of the Wisps), maar Resident Evil 3 werkt als een uurwerk. Een vloeiend en mooi beeld schokt niet, zelfs niet tijdens naadloze screensavers, en dit alles zorgt natuurlijk voor een geweldige indruk. Ook het geluid blijft niet ver achter: de stemacteurs spuwen vaak allerlei onzin, maar je wilt niet aan hun vertolking blijven hangen. En als de mogelijkheid zich voordoet, schakel dan zeker de subwoofer en het surround sound-systeem in - op deze manier werkt het immersie-effect veel beter.
Laten we het tenslotte hebben over lokalisatie. Het spel is volledig in het Russisch vertaald, maar ik wil het werk van de localizers niet prijzen. Allereerst vanwege de onbegrijpelijke censuur die 18+ releases blijft achtervolgen. Ondanks de beoordeling voor volwassenen, is er absoluut geen volwassen vloeken hier (helaas een veel voorkomend fenomeen). Terwijl in het origineel de personages wanhopig worstelen (en je kunt ze begrijpen), blijft in de ondertitels en allerlei noten het enige gebabbel over. En de vertaling zelf zou, laten we zeggen, levendiger kunnen zijn.