Toen we voor het eerst de trailer te zien kregen Weg 96, hij boeide me niet bijzonder. Welnu, de trailer is als een trailer: een nieuw spel in het genre van interactieve verhalen vertellen, waarbij het einde van het verhaal afhangt van de acties van de speler. Misschien eiste de oververzadiging van videogames na de E3 zijn tol, maar het maakte geen indruk op me. Je kunt echter geen mening vormen op basis van een trailer, dus in de laatste weken van de stervende zomer, rond dezelfde tijd dat een andere op verhalen gebaseerde interactieve Twelve Minutes werd uitgebracht, besloot ik deze creatie te bekijken vanuit de bescheiden indiestudio Digixart en ontdek wat ze zijn gelukt.
Over het algemeen worden in de afgelopen jaren, zowel ten goede als ten kwade, verhalende spellen gebaseerd op de acties van de speler niet meer in het bijzonder geciteerd. Waarschijnlijk werd de ondergang van de Telltale-studio beïnvloed, die deze niche praktisch toe-eigende en soortgelijke games met een benijdenswaardige frequentie naar elkaar stampte. Tegen de achtergrond van een actief en succesvol (tot een bepaalde tijd) bedrijf, wist iedereen niet eens welke kant hij moest benaderen. Maar dit betekent niet dat er geen gewilligen waren. Road 96 is een van de laatste van zulke games, waar alles niet zozeer wordt bepaald door de gameplay, maar door het vermogen om snel te reageren op wat er gebeurt en de juiste beslissing op het juiste moment te nemen. En hoewel deze game niets fundamenteel nieuws uitvindt, bewijst het ons eens te meer dat zelfs studio's zonder veel financiële steun in staat zijn om hun eigen "bioscoop" te creëren die tot de verbeelding spreekt.
Lees ook: Ghost of Tsushima: Director's Cut Review - De mooiste game van vorig jaar is nu nog beter
Waarschijnlijk is het, van alle mogelijke vergelijkingen, het meest geschikt om Road 96 te vergelijken met een stuk speelgoed genaamd Life is Strange - ik weet zeker dat je die nog herinnert. De onhandige tiener episodische interactieve film groeide uit tot een behoorlijke franchise en bracht een aanzienlijk aantal sequels, prequels en spirituele voortzettingen voort. En hij bewees ook dat gamers meer dan klaar zijn om halsoverkop in iets meer melodramatisch en ontspannen te duiken, zonder zombies en schieten. LiS had zijn eigen hoogtepunt dat het onderscheidde van Telltale-producten - tijdmanipulatie. De mechanica is interessant, hoewel de game daardoor helemaal niet memorabel was. Road 96 heeft ook zijn eigen bijzonderheid: het verhaal van verschillende personages die met elkaar verweven zijn en wiens lot volledig van jou afhangt.
Life is Strange zelf viel niet op vanwege het grote budget en het bleef visueel niet plakken - nee Detroit: Word Human, natuurlijk. In dit opzicht is Road 96 nog eenvoudiger: gemaakt in een "lo-fi" -stijl, de nieuwigheid lijkt op speurtochten uit de jaren negentig en kan niet bogen op een duidelijk beeld of geavanceerde animaties.
Lees ook: Ratchet & Clank: Rift Apart Review - Gewoon ruimte!
Maar dit is, zoals later bleek, niet nodig: terwijl veel andere projecten van onafhankelijke studio's worden afgestoten door budgetvisuals, heeft Road 96 dit niet: door alle voorkeur voor stijl te geven, hebben de ontwikkelaars opzettelijk de resolutie van het spel verlaagd nog lager en gaf het een gepixelde visuele reeks die perfect overeenkomt met de tijd van actie - 1996. Eerlijk gezegd ben ik echt onder de indruk van hoe de studio het voor elkaar heeft gekregen - de game voelt helemaal niet goedkoop of archaïsch aan. Soms is downgraden de beste manier om van grafische klachten af te komen. En het is niet nodig om in het tweedimensionale vlak te duiken, zoals later bleek.
We keren dus terug naar 1996, maar in een alternatieve geschiedenis. De VS (oh, "Petria") is onherkenbaar - na een terroristische aanslag kwam het politieke systeem van het land in handen van president Tyrek, een tiran die zich de macht toeeigende en de politie onderwierp. De jongeren, die geschokt zijn door wat er is gebeurd met het "land van de vrijen en dapperen", zamelen massaal geld in en rennen naar andere landen, waar je maar op één plek kunt komen - vlakbij de grens, dezelfde weg vindend 96.
Het zijn tieners die we moeten spelen, en meerdere - zodra de een is gered, begint het verhaal van de ander, enzovoort. Er is geen plaats voor heldendaden of revoluties: de hoofdrolspelers, die de meest gewone mensen zijn, geloven niet in een mooie toekomst en zijn klaar om te ontsnappen uit hun onaangename vaderland door middel van diefstal, bedrog en steekpenningen. Er is niets bijzonders aan deze das, maar ik vond het leuk - niet de meest standaard hoek voor een videogame.
We weten waar we heen moeten, maar hoe we daar komen is een andere zaak. We hebben geen taken of doelen, alleen verschillende locaties die op verschillende manieren kunnen worden achtergelaten. Door interactie met mensen door middel van dialogen en soms eenvoudige minigames, kunnen we meer over de wereld leren, geld verdienen of een manier vinden om sneller bij het geliefde checkpoint te komen. En, zoals vaak gebeurt in een roadmovie, het belangrijkste is de weg zelf, niet het einde. Terwijl onze avatar zwijgt, vallen zijn metgezellen meteen op. Naarmate je verder komt, zul je een aantal interessante NPC's liefhebben en haten die tot leven zijn gekomen dankzij het competente werk van de scenarioschrijvers.
Elk personage heeft zijn eigen lot en geen enkele playthrough zal hetzelfde zijn. Je kunt het einde bereiken en op het laatste moment de kans missen om de grenswachten te ontwijken. Je personage kan doodgaan, uitgeput op de weg (geld en machtsschaal zijn de twee belangrijkste valuta), of in de handen van een politieagent vallen. De aantrekkingskracht is dat de verhalen en locaties willekeurig op elkaar aansluiten, waardoor je echt het gevoel hebt dat jij degene bent die de wereld beïnvloedt, en niet de scenarist achter de schermen. En dat is cool - zelfs als de game niet echt iets revolutionairs doet. Het is verrassend om zo'n ambitie te zien van een kleine ontwikkelaar. Om eerlijk te zijn, geen van de recente creaties van Dontnod Entertainment is me zo bijgebleven.
Lees ook: Miitopia Review - RPG voor kinderen met een classificatie voor niet-kinderen
Van de buitenkant lijkt het misschien een klein spel, maar hoe meer ik nadenk over mijn voortgang, hoe meer ik begin te waarderen hoeveel erin zit. De tovenaars van Digixart zijn erin geslaagd om het spel te voorzien van een aanzienlijk aantal mechanica en elementen, maar ze hebben het zo gracieus gedaan dat de speler nooit moeilijkheden voelt of hints nodig heeft. Centraal in alles staat het verhaal, en ondanks de onvoorspelbaarheid van elk hoofdstuk, blijven de "naden" onzichtbaar en weet je nooit waar je vervolgens terechtkomt.
Ik heb de dialogen en het script al opgemerkt dat ik leuk vond, maar de soundtrack moet worden benadrukt - een ander element dat ervoor zorgde dat Life is Strange een cultstatus kreeg. De muziek op Road 96 is uitstekend en zeer divers. Tijdens de avonturen kunnen onze helden geluidsbanden verzamelen met nummers van verschillende artiesten. De namen hier zijn niet zo beroemd als in het eerder genoemde Franse spel, maar ze zijn niet minder waardig: alle nummers zijn te vinden op Bandcamp, waar de officiële muziek-cd is uitgebracht. Sommige artiesten, zoals Cocoon, kende ik, en sommige werden een echte ontdekking voor mij.
vonnis
Про Weg 96 wil praten Niet per se dat iedereen het leuk zal vinden, maar voor mij was dit nieuws een andere herinnering aan het potentieel van de indiescene, die geen geweldige graphics of Hollywood-acteurs nodig heeft om iets heel cools te creëren. En wat verhaalgames betreft, Road 96 is dit jaar al een van mijn favorieten geworden. Als je houdt van de geest van een roadmovie en de sfeer van de grunge jaren negentig, dan mag je de nieuwe release niet missen.