Toen ik hoorde van de geplande remaster Heilige Rij: De Derde, reageerde ik op dezelfde manier als de meesten - absoluut niet. De afgelopen jaren heeft Deep Silver actief geprobeerd de relevantie van de franchise te herstellen, die in zijn beste dagen niet meer was dan een "goede GTA-kloon". Dus van de heruitgave van Saints Row: The Third - een game die er zelfs op het moment van release in 2011 middelmatig uitzag - had ik helemaal niets verwacht. Ik had zeker niet gedacht dat ik het binnenkort zou hebben over het feit dat Saints Row: The Third Remastered een van de beste remasters is die ik heb gezien.
Over het algemeen kan mijn relatie met de Saints Row-serie "gecompliceerd" worden genoemd. Aan de ene kant lijkt er niets te zijn dat deze openhartige kloon van Grand Theft Auto bijzonder respecteert: het enige dat hem onderscheidt van de achtergrond van de legendarische franchise is een minder realistische toon en agressief infantilisme. Tegelijkertijd is Saints Row: The Third nog steeds de enige vertegenwoordiger van de franchise die ik tot het einde heb gespeeld toen deze op PS3 werd uitgebracht. Het was moeilijk om die versie ideaal te noemen: het was niet indrukwekkend op het moment van de release, en nu is het volledig pijnlijk om naar te kijken. Wat een remaster, waarom? En voor zoveel geld?
Ik denk dat Volition dit allemaal begreep. Saints Row: The Third wordt door veel fans beschouwd als een van de beste in de serie op het gebied van gameplay, en in dit opzicht is besloten om niets te veranderen. Maar de graphics... er moet iets aan gedaan worden. De eerste trailers zorgden niet voor optimisme: zelfs fans van de serie draaiden een vinger in de buurt van de tempel en reageerden op het aanzienlijke prijskaartje en zo'n 30 FPS op de "basis" consolemodellen. Het lijkt erop dat we een andere (we zullen het hebben over zo'n mooie port van de "criminele" franchise in een ander artikel) luie remaster hebben, die de oorspronkelijke bron nauwelijks verbetert.
Lees ook: Maneater Review - Jaws met een open wereld en RPG-elementen
Gelukkig is Saints Row: The Third Remastered een zeldzame gelegenheid waar ik aangenaam verrast was. Want ook zonder enige vergelijking begreep ik vanaf de eerste minuten dat zo het spel zag er niet uit. Nieuwe texturen, hertekende karaktermodellen, moderne verlichting... het lijkt alsof alles beter is geworden. Voorbij is het flikkeren dat kenmerkend is voor veel spellen uit die periode, en het bereik van tekenen is toegenomen. Het uiterlijk van Saints Row: The Third heeft zo'n upgrade gekregen dat de game nu al te vergelijken is met een Hollywood-actrice - je kunt haar leeftijd niet bepalen zonder een tripje naar Wikipedia. Als mij was verteld dat dit een gloednieuw spel was (of, laten we eerlijk zijn, een spel uit 2015), had ik het geloofd, eerlijk gezegd! Uitgevers verwarren het woord "remake" vaak met "remaster" en dat irriteert me altijd, maar in dit geval zou ik de verwarring begrijpen.
Maar laten we het hebben over het spel zelf. Ik geef toe, ik voelde niet veel liefde voor de serie, en Saints Row: The Third leek me altijd het meest "adequate" alternatief voor GTA, waar ik trouwens ook geen fan van ben. Geslaagd, verwijderd en vergeten - zo is het. De gebeurtenissen van Saints Row: The Third ontwikkelen zich vijf jaar na het tweede deel. De beroemde "Saints"-bende is uitgegroeid tot een wereldwijd merk en nu is de agenda geen afpersing, maar een autobiografische film. Maar tijdens de voorbereiding voor het filmen komt de bende een onverwachte nieuwe dreiging tegen: de criminele organisatie Syndicate, die geïnteresseerd is in het vastleggen van Stillwater. Dit dwingt de Saints om naar Steelport te verhuizen, nog steeds onder controle van niemand.
De opbouw van Saints Row: The Third Remastered is uiterst eenvoudig: we vinden een nieuwe missie in onze smartphone, waarna we in de auto stappen en gaan waar we heen moeten. Nou, dan is er bijna altijd een vuurgevecht en explosies. Het grootste deel van onze tijd brengen we door in de auto, reizend van punt "A" naar punt "B" in de straten van een eerlijk gezegd gezichtsloze stad die niet kan bogen op de diversiteit of verfijning van Los Santos.
Lees ook: Saints Row IV: herkozen op Switch Review - Portable Bacchanalia
Maar ik kan niet zeggen dat Saints Row: The Third een slechte game is. Helemaal niet. Ik wilde de remaster niet uitschakelen, ook al was ik in het begin niet echt geïnteresseerd. En het is niet eens een kwestie van verbeterde graphics - alleen hiermee kom je niet ver. Hier kunnen we ook de uitstekende introductie opmerken, die niet verstoken is van humor of spectaculaire Hollywood-scènes. Ook de gameplay, die even chaotisch en koppig is gebleven als altijd, helpt.
Ik had verwacht dat het spel serieus zou verouderen tegen de achtergrond van moderne analogen, maar nee - de besturing is gevoelig en handig, en de explosies zijn spectaculair. Het is gewoon cool om jezelf te bewapenen met een jachtgeweer en hele straten vrij te maken. De vechter is opgewekt en zeer vasthoudend. Ook de soundtrack mag niet ontbreken: lokale radio en sounddesign in het algemeen kunnen zelfs de werken van Rockstar overtreffen. Naast een coole eigen OST (soms wilde ik de menu's niet verlaten, maar gewoon zitten en luisteren naar coole techno), zijn er veel hit-gelicentieerde composities van Benny Benassi's Satisfaction tot Bonnie Taylor's Holding Out For A Hero.
