Als ik aan racegames denk, denk ik aan waanzinnige snelheden, dure supercars en epische crashes. Dit gaat niet over SnowRunner. Hier dreigt elke verkeerde afslag te mislukken en kan elke ondiepe plas alles ongedaan maken waar je voor hebt gewerkt.
Dit Sabre Interactive-spel werd een waardige opvolger van Spintires, het geesteskind van de Russische programmeur Pavel Zagrebelny. Sinds 2014 zijn er veel veranderingen gebeurd: deze autosimulator is niet alleen uitgebracht op pc, en nu vertelt hij niet alleen over de harde off-road van de taiga en over nog meer harde Sovjet-trucks. Maar het belangrijkste - honderd procent realisme - ging nergens heen.
Van de buitenkant lijkt het misschien dat SnowRunner gewoon een ander racespel in de open wereld is. Op de screenshots zie je de Amerikaanse natuur, grote vrachtwagens en taken die typisch zijn voor soortgelijke games. Maar deze indruk is misleidend: in feite staat voor ons een simulator die de speler geen fouten vergeeft. Zijn voorgangers, de Spintires en MudRunner, wonnen met succes hun leger van offroad-fans, maar de release van de SnowRunner markeerde de ultieme evolutie van de serie. Als we het eerder hadden over een weinig bekende en nichegame, is het nu een grote release voor een groot publiek.
De hele essentie van SnowRunner kan in een paar woorden worden beschreven: het is een off-road rijsimulator waarbij de speler wordt aangeboden om verschillende obstakels op off-road voertuigen en vrachtwagens te overwinnen. Dat is alles. De nadruk ligt op maximaal realisme en authenticiteit, zonder enige poging om het onopvallende dagelijkse leven van vrachtwagenchauffeurs te verfraaien. Ze is zo streng als een Tsjeljabinsk-houthakker en eenvoudig als een Amerikaanse redneck. Ze zal vanaf de eerste minuten verliefd op je worden, of je voor altijd wegjagen. Maar dit is het mooie van dergelijke spellen - ze proberen niet iedereen te plezieren.
Lees ook: Moving Out Review - De beste game voor mensen die thuis vastzitten
Alle indicaties waren dat ik de SnowRunner niet leuk zou vinden. Ik heb altijd van arcaderacen gehouden en vermijd meestal sims, ze proberen mijn geduld te veel. Maar nu ik al meer dan een maand in mijn appartement zit en in zelfisolatie zit, is er iets aantrekkelijks aan een videogame over eindeloze ruimtes. En het bleek dat SnowRunner me aangenaam kon verrassen.
Wanneer de nieuwe game van Sabre Interactive zijn ontspannen tutorial begint, wordt de speler veel geleerd, maar het belangrijkste is: hij wordt gespeend van alles wat hij gewend is in alle andere autosimulators. Snel rijden is verboden - het is te gevaarlijk. Verwacht niet dat je auto in een paar seconden zonder problemen een maïsveld oversteekt - dit is geen Forza Horizon. En inderdaad, dit is de langzaamste game in mijn herinnering: SUV's en vrachtwagens rijden in een slakkengang, slingeren over de weg en proberen zo nu en dan in een greppel te belanden. Voordat ik aan de besturing gewend was, moest ik mijn missie een tiental keer herstarten, want SnowRunner vergeeft geen fouten.
Ik ben nooit een fan geweest van Dark Souls en zijn nauwgezet straffende tegenhangers, maar SnowRunner heeft iets opwindends. Hoewel het je belangrijkste doel is om zonder incidenten van punt A naar punt B te komen, zijn het de moeilijkheden onderweg die de interessantste momenten zijn. De ontwikkelaars bieden ons drie grote locaties aan: de Amerikaanse staat Michigan, het besneeuwde Alaska en het onbegaanbare schiereiland Taimyr in Rusland.
Er zijn praktisch geen wegen als zodanig, en meestal zullen spelers door vuil, sneeuw, ijs en moerassig terrein moeten rijden. Wielen komen vast te zitten en slippen, vrachtwagens kantelen en gaan stuk. Het gebeurde dat ik de garage verliet en na een paar meter een ongeluk kreeg.
Ik weet niet hoe de ontwikkelaars erin zijn geslaagd om momenten te maken die zo spannend zouden moeten zijn. Er is hier geen plot en alle taken zijn erg primitief - in de regel komt alles erop neer "dat te nemen en daarheen te brengen". Het belangrijkste is tijdens het rijden. Verhalen schrijven zichzelf hier, net als in het echte leven.
Lees ook: Final Fantasy VII Remake Review - 20% koeler, 70% minder
De meest interessante dingen gebeuren als dingen niet volgens plan verlopen. Wanneer je jeep slipt in de modder en je wanhopig probeert een lier op iets te krijgen om het eruit te krijgen. Of wanneer je even wordt afgeleid en merkt dat je enorme vrachtwagen iets heeft geraakt en grip heeft verloren. Op zulke momenten stopt het spelproces en begint het mentale proces.
Ik heb nog nooit een spel gehad waarbij mijn auto zo vaak weigerde te bewegen. Ik heb tientallen minuten naar het scherm zitten staren, waarop niets gebeurde - behalve de wielen van de SUV die tevergeefs doordraaiden. Maar je wilt niet opgeven, en als je een uitweg vindt, voelt het als het verslaan van een baas in Bloodborne. De hele SnowRunner bestaat uit zulke momenten.
Eerlijk gezegd stelde ze mijn geduld op de proef. Er is niets erger dan wanneer je een groot deel van je reis hebt voltooid en vast komt te zitten op een klein stukje weg. Het besef dat het zinloos is om jezelf te redden, kan iemands geest breken. Het enige dat spelers kunnen doen, is leren van hun fouten en de terreinkaart bestuderen om precies te weten waar ze niet heen moeten. Dit is een complex, donker en akelig stil spel over eenzame arbeiders die dag en nacht werken. Er komt geen vrolijke muziek uit de speakers en de wegen zijn griezelig leeg. Onwillekeurig begin je te denken dat dit de wereld is na de pandemie, waar niemand meer is. Het is heel vreemd om een stad binnen te gaan en er geen enkele ziel, geen enkele persoon in te zien. Maar wat hier ook gebeurt, je moet vooruit gaan en helpen. Heeft iemand deze brug nodig die we hebben gebouwd?
Dit is de sfeer van eenzaamheid en onvoorspelbaarheid die iemand niet leuk zal vinden, maar er is iets ontspannends in SnowRunner. Niet voor niets zijn allerlei trein- en bussimulators zo populair - mensen houden van deze routine, dit gevoel van vrijheid. En hier is genoeg vrijheid: SnowRunner heeft drie grote locaties, royaal gekruid met taken, testen, verbeteringen en alternatieve paden. Russian Taiga - een traditionele locatie vanaf het allereerste begin van de serie - is zeer authentiek gedaan, met schuine houten huizen en Sovjet betonnen hekken. American Michigan is eenvoudiger, en dit is waar het beter is om te wennen aan het management. Nou, Alaska... het is beter om hier niet te struikelen zonder een opgepompte vrachtwagen en tien uur rijervaring - het zal je doden.
Soms hield ik van de stilte en afzondering van de SnowRunner-locaties, en soms, ik geef het toe, ik wilde op zijn minst wat tekenen van leven zien, tekenen dat dit geen post-apocalyps is. Maar over het algemeen klopt alles: net als voorheen is dit een spel over jou en je vrachtwagen, en niets anders.
Ik had het over eenzaamheid, maar er is nog steeds een mogelijkheid om je moeilijke leven te delen met een andere vrachtwagenchauffeur. Er is een coöperatieve modus, en het werkt, maar het leek me toch dat de ontwikkelaars specifiek een teruggetrokken sfeer zochten waar je alleen op jezelf kunt vertrouwen.
Visueel is het voor mij moeilijk om iets aan te merken: zelfs op de standaard PS4 ziet SnowRunner er geweldig en modern uit - het is vooral cool om sporen van je activiteiten onderweg te zien. Vuil, sneeuw en vooral water gedragen zich zeer realistisch. Natuurlijk wordt de physics-engine soms overbelast en produceert hij iets verkeerds, maar vaker wel dan niet was alles in orde. Dus over het algemeen is de optimalisatie in orde, hoewel ik de game niet zonder problemen kan noemen. Wees erop voorbereid dat er crashes en bugs kunnen gebeuren, wat nogal cruciaal is in een spel als dit, hoewel, godzijdank, heel vaak automatische saves worden gemaakt.
Lees ook: Animal Crossing: New Horizons Review - Een remedie voor een deprimerende realiteit
De game zelf crashte zelden voor mij, maar ik merkte serieuze problemen met de camera op. Als ik een grote vrachtwagen met aanhanger selecteer, weet de camera in SnowRunner niet waar hij op moet scherpstellen, dus het beeld begint te schokken en ik kan nauwelijks zien waar ik heen ga. Dit is een kritieke bug, want in dit soort spel is het belangrijk om elke heuvel voor je te zien. Ik hoop echt op een snelle oplossing.
De game is volledig in het Russisch vertaald en de vertaling is over het algemeen normaal en naar verwachting droog - net als het origineel. Maar ook hier zijn patches nodig, omdat ik op sommige plekken momenten opmerkte die niet vertaald waren. Toen ik me voor het eerst in Alaska bevond, werd ik bijvoorbeeld begroet door een muur van tekst in het Engels, en in de interface zie je het opschrift HOLD wanneer je overschakelt naar vierwielaandrijving. Onaangename, maar kleine dingen die Sabre zeker zal oplossen, vooral omdat dit, voor zover ik begrijp, en wat de namen van de ontwikkelaars aangeven, meestal een Russisch spel is.