Vandaag is de eerste dag van de zomer, maar er is één ding dat in lange tijd niet is veranderd: een gestage stroom van remasters, remakes en heruitgaven. We zijn letterlijk vorige week vertelde over een spel met "Definitive Edition" in de titel! Het zijn er steeds meer en het wordt steeds moeilijker om erover te schrijven. Echter, in het geval van Xenoblade Chronicles: Definitive Edition hebben we het niet eens over een remaster, maar eerder over de ultieme versie van de game die tien jaar geleden verscheen.
Alle screenshots in het materiaal zijn van de draagbare versie van Switch. In de tv-versie is het beeld veel beter.
In de regel is het doel van remasters en remakes om een nieuw publiek aan te trekken dat om de een of andere reden de eerste release heeft gemist. Toegegeven, ik weet niet zeker wat Xenoblade Chronicles: Definitive Edition kan deze taak aan: onder een nieuwe laag cosmetica verbergt het voormalige gezicht zich en geen enkele verbetering in het visuele bereik kan de verouderde elementen van de gameplay verbergen. En je houdt echt van dit soort retro-escapades, of je houdt er niet van. Er wordt geen ander gegeven, want om Xeno te behandelenblade Chronicles is sowieso erg moeilijk.
Het verhaal, of beter gezegd de wereld van Xenoblade Chronicles, is altijd interessant geweest: de strijd tussen twee titanen en de kleine mensen die leven en huilen op hun rug. Vanaf de allereerste screensaver, die merkbaar is verbeterd tegen de achtergrond van het origineel op de Wii, wordt een epische, opbeurende sfeer gecreëerd. De confrontatie van twee legers, helden, schurken, oude artefacten en raadsels - er is alles waar geen enkele RPG zonder kan. En zoals de naam al doet vermoeden Definitive Edition, is dit geen verbluffende heruitvinding van een klassieker, maar eerder een laatste laag glans. De personages werden niet alleen verbeterd, maar veranderden zelfs van uiterlijk - en niet iedereen waardeerde de nieuwe stijl, die ontstond uit noodzaak of uit een gril van de ontwikkelaars. De wereld lijkt groener te zijn geworden en lijkt op de een of andere manier saai te zijn geworden. Op de ene plek verheug je je over de verbeterde tekendiepte, en op een andere plek krab je verrast je raap: tijdens de ontwikkeling heeft iemand alle bomen die met de wind bewogen "dood" gemaakt, niet alleen in de originele versie, maar ook in de eerlijk gezegd vreselijke (om voor de hand liggende redenen) poort op 3DS!
Lees ook: Final Fantasy VII Remake Review - 20% koeler, 70% minder
Maar als we in het algemeen spreken, zonder ons vast te klampen aan de verschrikkelijke schermresolutie (720p in portable - een onbereikbare luxe), of aan vreemde downgrades, dan hebben we een verbeterd spel, dat zichzelf misschien niet als een nieuwigheid beschouwt, maar het zal niet het vuil raken met zijn gezicht. Zoals ik al zei, zien de personages er veel beter uit - en levendiger. Animaties, gezichtsuitdrukkingen, dit alles is verre van Wii. De interface is ook verbeterd en veel handiger geworden, hoewel het scherm tijdens gevechten gewoon wordt overspoeld met onbegrijpelijke pictogrammen waar je lang aan moet wennen.
In de tijd dat het gebruikelijk is om het scherm helemaal zonder UI-elementen te laten, is Xeno designblade Chronicles lijkt archaïsch. Maar deze archaïschheid maakt deel uit van zijn charme. Er zijn hier geen moderne innovaties Final Fantasy VII remake - NPC's spreken allemaal op dezelfde manier, alleen als je je tot hen wendt, en het ontwerp van de niveaus en de wereld is niet indrukwekkend. En of je houdt van het eindeloze aantal geven en nemen speurtochten, of je bent ze zat, want hier zijn ze veel... evenals taken als "dood x die en kom bij mij terug". Hoewel nee, ik lieg, er is geen laatste deel: de beloning voor het voltooien van de speurtochten kan dankzij Monolith Soft ter plekke worden verkregen. Over het algemeen zijn er veel QoL-innovaties die het spel veel comfortabeler hebben gemaakt.
En ja, het eentonige geschreeuw tijdens de gevechten sloeg nergens op. Ik begrijp dat "Ik voel het echt!" Shulka is al ieders favoriete meme, maar de eerste honderd herhalingen waren genoeg voor mij om het te haten. Ik begrijp sommige kenmerken van Japans geluidsontwerp niet.
Combat is ook hetzelfde: personages vallen vijanden automatisch aan en de speler kiest speciale aanvallen (vechtkunsten) en strategie. Er zijn niet veel games met een vergelijkbaar vechtsysteem en de fans zullen zeer tevreden zijn. Je kunt spelen als zes verschillende personages met hun eigen kenmerken. En het lijkt erop dat alles op zijn plaats is, hoewel er nog steeds iets ontbreekt - bijvoorbeeld het vermogen om het gedrag van kameraden tijdens de strijd te beïnvloeden.
Lees ook: Xeno-recensieblade Chronicles 2 – Open wereld zonder politieke correctheid
De belangrijkste nieuwigheid en het meest aantrekkelijke element van de publicatie is een nieuwe epiloogcampagne van tien uur. Er zijn geen klachten over: fans zullen meer tijd doorbrengen met hun favoriete personages en een nieuwe locatie ontdekken. Zelfs vanuit het oogpunt van de gameplay zijn er veranderingen geweest, maar ik zal ze niet in het bijzonder beschrijven - het is beter om alles zelf te ontdekken.
Ten slotte moet lokalisatie worden genoemd - of beter gezegd, de afwezigheid ervan. Net als het origineel, Xenoblade Chronicles: Definitive Edition blijft achter zonder vertaling, wat een probleem kan zijn voor nieuwkomers die niet bekend zijn met de vele systemen die inherent zijn aan vertegenwoordigers van deze franchise. Affiniteit? Vaardigheden Links? Kunsten? Wat het is? De game legt alles goed uit, maar dan in het Engels. Ik ben er echter zeker van dat veel fans (en we hebben er veel) zeker van streek zullen raken door een goede tutorial.
vonnis
