Soms is het moeilijk voor mij om te begrijpen waarom Splatoon geen wereldwijde franchise is. Over het gebrek aan aandacht hoeft ze echter niet te klagen: pas het derde deel brak alle verkooprecords en zette de Japanse gemeenschap na de release bijna in zijn eentje een paar dagen op pauze. Over waarom deze shooter uitstekend is en jouw aandacht verdient, ik schreef onmiddellijk na de vrijgave ervan. En dus vond in februari een belangrijke gebeurtenis plaats: de release van het langverwachte tweede supplement. De toevoeging die me er uiteindelijk van overtuigde dat Splatoon formidabel is en een van de dapperste franchises ter wereld Nintendo. Maar hoe is het?
Splatoon 3 is niet de enige teamgebaseerde schietgame die deze maand in het nieuws is. Nog niet zo lang geleden werden Foamstars uitgebracht, die meteen in de catalogus terechtkwamen PlayStation Plus. De game wordt door velen afgedaan als een kloon van Splatoon, en ik moet zeggen dat dit niet ver bezijden de waarheid is. De titel van Square Enix is functioneel en niet zonder voordelen, maar tegen de achtergrond van Splatoon is hij gewoon... gezichtsloos. Het kan niet bogen op een uniek ontwerp, uitstekende muziek of verrassend diepe kennis. Nintendo had vrijwel hetzelfde kunnen doen met Splatoon en hoogstwaarschijnlijk zou niemand ze iets hebben laten zien - het zou nog steeds een uniek IP-adres zijn. Alleen zou haar verhaal meer op ARMS lijken - ook een goede poging om met iets nieuws te komen, maar een besmeurde poging.
Lees ook: Heimwee naar 2015, of onze gedachten over de eerste uitbreiding van Splatoon 3
Snel vooruit naar 2019 (hoe graag we dat ook willen!): In Splatoon 2 wordt er weer een Splatfest gehouden, waarin spelers beslissen wie ze het leukst vinden: team "Chaos" of team "Order". Chaos wint, wat rechtstreeks van invloed is op de toestand van de wereld in Splatoon 3. Ja, de keuze van de gemeenschap houdt duidelijk verband met hoe het verhaal (en er is een verhaal - wat een verhaal) zich ontwikkelt in deze psychedelische wereld van inkt en k- pop-achtige afgoderij. Het idee achter Splatoon 3: Side Order is om te laten zien hoe de wereld eruit zou zien als Order zou winnen. Spoiler alert: niet echt.
In zekere zin zet Side Order de ideeën van Splatoon 2: Octo Expansion voort. Hoofdpersoon Eight is terug, en met hem/haar het duo popdiva's Pearl en Marina. Ze veranderden merkbaar: Pearl leerde op de een of andere manier transformeren in een drone, en Marina bleek een programmeur te zijn. De toevoeging raakt aan het complexe verleden van het achthoekige personage (laten we hier niet ingaan op de details van oorlogen uit het verleden - op sommige punten lijkt Splatoon helemaal niet meer een tekenfilmschieter voor alle leeftijdsgroepen) en schetst een interessant beeld van een virtuele post- apocalyps waarin de fascistische orde van kunstmatige intelligentie regeert.
Lees ook: Splatoon 3 Review - Nog steeds de beste online shooter ooit
Het meest onoriginele deel van Splatoon 3: Side Order is eigenlijk het gameplay-idee. Ja, dit is weer een DLC met roguelite-elementen. Als je zegt dat je er al genoeg van hebt, ben ik het ermee eens: het is nogal niet origineel. Maar twijfel er niet aan dat ook hier de ontwikkelaars er alles aan hebben gedaan om hun variatie op de saaie spelcyclus met trots een van de beste te noemen. Oppervlakkig gezien is alles zoals gewoonlijk: voor ons staat een grote toren met veel verdiepingen, op elk waarvan uitdagingen van verschillende moeilijkheidsgraden op ons wachten (de moeilijkheidsgraad kan worden gekozen - evenals de beloningen). Het doel is om de top te bereiken en de baas te verslaan. Als je Dead Cells hebt gespeeld, zijn hier veel elementen van dit meesterwerk aanwezig. Net als daar wordt de voortgang niet bij elke beweging volledig gereset - onze held wordt een beetje sterker en je kunt permanente verbeteringen kopen met de valuta van het spel. Acht krijgt toegang tot nieuwe wapens en Pearl krijgt toegang tot nieuwe drankjes.
De toevoeging is het meest inspirerend vanwege de stijl; het lijkt helemaal niet op de Splatoon die we gewend zijn. De kleurrijke levels en de Y2K-esthetiek behoren tot het verleden: Side Order is vrijwel kleurloos en ziet er zelfs somber uit, en de nieuwe vijanden zijn angstaanjagend. Het derde deel van de serie kon voorheen niet bogen op een groot aantal originele ideeën, maar nu is er geen dergelijk probleem.
De belangrijkste klacht die spelers waarschijnlijk zullen hebben is de moeilijkheidsgraad: voor een roguelite is Splatoon 3: Side Order eenvoudig. Als je een doorgewinterde multiplayer-veteraan bent, is de kans groot dat je de uitbreiding vrijwel onmiddellijk van begin tot eind zult doorstaan. Maar dat zullen er weinig zijn. Sterker nog: het spel verbergt blijkbaar het "echte" einde, dat alleen beschikbaar zal zijn voor degenen die het 100% voltooien. En dit is een heel andere taak. Het is echter onwaarschijnlijk dat je je interesse verliest - er zijn al te veel variaties in niveaus en je karakter. Terwijl Eight op elke verdieping fiches met unieke kenmerken verzamelt, zal elke nieuwe poging om de finish te bereiken anders aanvoelen. Bazen zijn echter niet genoeg - vooral niet voor het genre. Dat is mijn voornaamste klacht: het voelt als iets meer en het zou een op zichzelf staande volledige game kunnen zijn. Maar toch is er meer dan genoeg variatie om je 10 uur of langer bezig te houden.
Lees ook: Express review van het spel Like A Dragon: Infinite Wealth - En ik ben op zee
vonnis
We hebben lang gewacht op een volwaardig vervolg op Splatoon 2: Octo Expansion, en we hebben het eindelijk gekregen. Splatoon 3: Bijbestelling combineert alle sterke punten van de IP – prachtige gameplay, eindeloze stijl – en voegt een geheel nieuw genre toe aan de formule. Het resultaat is een enigszins vereenvoudigde kijk op roguelite, maar daarom niet minder interessant.
Ook interessant: