Als we het hebben over de meest gerespecteerde studio's, denk ik vrijwel altijd meteen aan Naughty Dog. De belangrijkste makers van hits op PlayStation 3, die in 2016 de supersuccesvolle franchises Uncharted en The Last of Us creëerde, kreeg eindelijk PlayStation 4, en bracht de conclusie uit van Nathan Drake's epos, hun grootste, mooiste en meest oprechte project tot nu toe.
Het succes van Uncharted is gemakkelijk uit te leggen aan degenen die niet bekend zijn met de serie. Zelfs toen de eerste game werd uitgebracht, was het hoofdidee van de studio om het Hollywood-kaskrakergenre te vertalen in een videogame en alles over te brengen waar we van houden aan grootschalige films: de sfeer van avontuur, een gedenkwaardige soundtrack en een foto waar je jezelf niet van los kunt scheuren. Voor Uncharted durfden games zelden zo ver te gaan. De muziek blijft hier in het geheugen hangen, de hoofdpersoon fascineert, de avonturen zijn boeiend en de actiescènes zijn indrukwekkend. En met elk nieuw onderdeel werd de formule keer op keer herhaald en werden de spellen groter en groter.
Voor de release van Uncharted 4: A Thief's End.
Ja, het nieuwe deel van de beroemde actiefilm kreeg ineens een andere toon. Toen ze modern ijzer hadden bereikt, besloot de studio iets te veranderen. We verwachtten explosies van ongekende omvang, maar we kregen het meest humane deel van het epos. Uncharted 4: A Thief's End gaat niet over hoe Drake opnieuw de bevolking van het eiland neerschoot, maar over wat hij was - en werd - een persoon. Als de vorige delen met succes het testosteron van blockbusters imiteerden, dan overtrof Uncharted 4: A Thief's End ze allemaal in zijn veelzijdigheid. Nooit eerder hebben we zoveel leven in deze personages gezien - nooit eerder hebben we zoveel in hen geloofd.
Uncharted 4: A Thief's End begint met een traditionele cliffhanger, maar verplaatst zich al snel naar het leven van Nathan en Elena, een man en vrouw die samenwonen na de gebeurtenissen van het derde deel. De chemie tussen deze personages is als altijd goed, en dat is in de eerste plaats te danken aan acteurs Nolan North en Emily Rose. Als zulke meesters het werk op zich nemen, kun je er niet eens aan denken om hun spraak te overstemmen met nasynchronisatie. Doe jezelf een plezier en zet de ondertiteling aan.
Het is op zulke momenten, helemaal in het begin, dat je je herinnert welke talenten werken bij Naughty Dog. In het begin doen we bijna niet mee, maar observeren we liever hoeveel we in deze sketches zien. We zien dat Nate en Elena van elkaar houden, maar Drake mist zijn avonturen uit het verleden. We leren dat Nathan helemaal geen videogames kan spelen.
De familie-idylle wordt echter afgebroken wanneer Nate's broer, Sam, terugkeert uit de vergetelheid. Zijn voormalige partner in illegale zaken, hij leek 15 jaar geleden vermoord te zijn, maar gelukkig. Nu is zijn leven echter weer in gevaar, en de enige kans om zichzelf te redden is om Nate terug te brengen naar de dingen die hem anderhalf decennium geleden bijna het leven kostte.
Sinds Uncharted 4: A Thief's End besloot de dwaze tegenstanders die vaak eerder verschenen in de steek te laten, lijkt de game veel realistischer en geloofwaardiger. Geen verzonken steden, geen onsterfelijke bewakers - alleen een piratenkolonie van Libertalia en schatten. Natuurlijk zijn er hier ook heidenen, maar ze zijn absoluut menselijk en je gelooft in hen.
Uncharted 4 vertelt ons de prijs van obsessie. Ambities vernietigden de stichters van de kolonie en de eerste schatzoekers, maar ze werden het einde voor moderne helden en vijanden. Diezelfde ambities manifesteren zich bij iedereen anders: de rijke en gewelddadige Rafe Adler wil bewijzen dat hij niet alleen wordt bepaald door zijn afkomst; huursoldaat Nadine Ross probeert een klant tevreden te stellen en haar bedrijf te redden; Kapitein Henry Avery - de oprichter van Libertalia - probeerde verlossing te bereiken. Maar ik noem deze details niet voor niets. Het punt is dat deze gemeenschappelijke motivatie iedereen (inclusief oude piraten) menselijk maakt. Ze kunnen worden begrepen. En het is het idee van ambitie dat Drake als een compleet nieuw personage schildert: zijn obsessie is helemaal niet zo uitgesproken als bij anderen. Hij wil zijn broer redden, maar niet alleen dat - iets anders duwt hem in de afgrond, iets giftigs dat hem dwingt de ene vreselijke beslissing na de andere te nemen.
De makers zijn erin geslaagd om een verhaal te creëren dat echt boeiend is. Ik vond de vorige afleveringen leuk, maar ze boeiden me nooit met hun overlevering zoals deze laatste aflevering. Zoals eerder is de belangrijkste plaats van actie gebaseerd op legendes en lossen we de raadsels op van oude piraten, die allemaal een echt personage zijn. Ik was zo geboeid dat ik na het uitspelen een piratengeschiedenisboek vond om erachter te komen wat er in het spel werd gelogen en wat niet. Het piratenthema is gewoon perfect voor deze franchise.
Denk echter niet dat er niet werd geschoten en geracet. Net als voorheen moet Drake armadas van gewapende vijanden neerhalen en op alle mogelijke manieren aan hen ontsnappen. Hoewel het verhaal zelf niemand zal aanspreken, kan het vechtsysteem sommigen verdelen. Het zet de ideeën van de vorige delen voort en is verwant aan Uncharted 3. Zit in dekking, schiet, gebruik stealth om onopgemerkt te blijven. Persoonlijk was ik erg blij met de actie, die zeker het hoogtepunt van zijn ontwikkeling bereikte. Maar ik ken ook degenen die het minst van het "spel"-aspect hielden.
Over het vechtsysteem gesproken, we moeten ook de multiplayer noemen, die veel aandacht kreeg. Het bleek erg dynamisch te zijn, maar in tegenstelling tot de solo-campagne kun je hier niet alles zelf doen - je moet vertrouwen op partners. Het spel is erg snel en verrassend doordacht. Alle DLC voor de modus kan worden gekocht met in-game valuta, d.w.z. gratis. De game leeft actief en er verschijnen om de paar maanden nieuwe modi. Ja, het was pas in maart dat de modus "King of the Mountain" verscheen, waarmee je kunt vechten voor belangrijke punten. Naast modi worden nieuwe kaarten en wapens aan het spel toegevoegd - allemaal, nogmaals, gratis.
Krassen op verschillende objecten - het belangrijkste aspect van elk onderdeel - is nergens heen gegaan, maar het is veel beter geworden. Nu lijkt het niet alsof je gewoon vasthoudt aan het gevestigde pad. Af en toe komen er ook puzzels terug.
Uncharted 4 heeft misschien geen uitstekende afleveringen zoals de vallende trein uit het tweede deel, maar dit doet niets af aan het succes van veel van zijn innovaties. Ja, er zijn open ruimtes waarmee je kunt gaan waar je wilt, en een schaal aan het spel toevoegen die ontbrak in de vorige meer "gang"-delen. De nieuwe toevoeging aan The Lost Legacy, die een aparte game zal zijn, zou ergens in 2017 moeten verschijnen en zal, volgens de beloften van de ontwikkelaars, de grootste en meest open wereld in de geschiedenis van de franchise laten zien. Over het algemeen is deze game merkbaar rustiger en stiller: in plaats van vuurgevechten en explosies wordt de voorkeur gegeven aan rustigere momenten van dialoog. Waar geen vallende trein is, is er niet minder indrukwekkend spelontwerp - heel vaak verrast het spel met zijn visuele component.
Op dit moment heeft Naughty Dog geen plannen om de serie voort te zetten. Dit is begrijpelijk: de hele game vertelt ons het verhaal van hoe Drake voor eens en altijd verbond met avonturen en vuurgevechten. En als laatste onderdeel is het perfect. Elke franchise zou hier moeten leren hoe je op competente wijze alle verhalen kunt verbinden en afscheid kunt nemen van je favoriete personages. Drake verdient zo'n afscheid, hoewel we nog steeds hopen dat de franchise zonder hem voortleeft.