 показують деталі сонячної поверхні великим планом.){kind=link}
Nieuwe foto's gemaakt met Daniel K. Inouye zonnetelescoop (DKIST), onthullen de details van zonnevlekken en cellen en tonen de beweging van plasma in de zonneatmosfeer met hoge resolutie. Als rekening wordt gehouden met afstanden, is één zonneconvectiecel gemiddeld iets kleiner dan de staat Texas. Deze beelden zullen onderzoekers helpen het zonneoppervlak beter te analyseren om de processen die erop plaatsvinden te begrijpen.
Zonnevlekken zijn vaak groter dan onze hele planeet en zijn typisch kortlevende plekken waar magnetische velden extreem sterk zijn en donkerder lijken dan de omringende gebieden. Ze worden ook geassocieerd met de sterkste fakkels De zon: wanneer magnetische veldlijnen verstrengeld, gebroken en opnieuw verbonden raken, geven ze ongelooflijke uitbarstingen van energie vrij in de vorm van coronale massa-ejecties en zonnevlammen.
De activiteit van zonnevlekken is gebonden aan cycli van ongeveer 11 jaar, waarin het tijdens het zonnemaximum een hoogtepunt bereikt en tijdens het minimum tot bijna nul daalt. We zijn nu op weg naar een zonnemaximum dat in 2025 wordt verwacht, waarna de bedrijvigheid weer begint af te nemen.
Het is niet bekend wat de cycli regelt zonne activiteit of dat veroorzaakt zonnevlekken. Maar deze informatie is van groot belang voor ons op aarde, omdat coronale massa-ejecties enorme wolken van geladen deeltjes kunnen veroorzaken die het magnetische veld van de aarde raken en een aantal verstoringen kunnen veroorzaken.
Nieuwe beelden van de zonnetelescoop laten verschillende subtiele structuren zien die verband houden met zonnevlekken. Bijvoorbeeld schaduwen of zogenaamde zonneporiën, die worden gevormd wanneer niet aan de voorwaarden voor de vorming van halfschaduw wordt voldaan.
Als de zon in rust is, kan hij vrij gezichtsloos lijken op foto's die in het zichtbare deel van het spectrum zijn gemaakt. Maar zelfs op een kalme zon gebeurt er veel. Convectieve cellen (of korrels) geven het oppervlak van de zon een popcornachtige textuur. Het hete plasma stijgt op vanuit het midden van de cel, beweegt dan naar de randen en zakt dan weer naar beneden terwijl het afkoelt. Deze cellen zijn verbluffend groot - tot wel 1600 km breed.
Boven fotosfeer de zonneatmosfeer, of chromosfeer, zich bevindt. Soms wordt het bevolkt door dunne, donkere, penseelstreekachtige filamenten van plasma, bekend als spicules. Ze zien eruit als haar, maar hun diameter varieert meestal van 200 tot 450 km. Wetenschappers weten niet hoe ze worden gegenereerd, maar het is een redelijk betrouwbare indicator van de richting van het magnetische veld van de zon.
Beelden van de telescoop, hopen wetenschappers, zullen helpen bij het oplossen van enkele van de al lang bestaande mysteries van deze fascinerende zonneverschijnselen. Dit kan op zijn beurt helpen bij het begrijpen van fenomenen op grotere schaal, zoals de interne dynamiek van de zon en wat zonnecycli aandrijft.
De telescoop levert al resultaten op. Eerder dit jaar beschreven wetenschappers de allereerste waarnemingen van atmosferische zonnegolven in een zonnevlek. "Er is geen ander object zoals de zon telescoop Inoue, zeiden de wetenschappers. “Het is nu de hoeksteen van onze missie om onze kennis van de zon te vergroten en de onderzoeksgemeenschap geavanceerde observatiemogelijkheden te bieden. Het verandert de spelregels."
Lees ook: