Astronomen hebben een grote groep gigantische superclusters van sterrenstelsels, ongelooflijk massieve clusters van sterrenstelsels en clusters van sterrenstelsels in het universum ontdekt.
Het meest opvallende voorbeeld van deze 662 nieuwe superclusters bevindt zich op een afstand van ongeveer 3 miljard lichtjaar van de aarde en werd de "Einasto Supercluster" genoemd. Deze cluster is vernoemd naar de Estse astrofysicus Jaan Einasto, een van de pioniers van de grootschalige structuur van het universum.
Het Einasto-supercluster is indrukwekkend vanwege zijn omvang en massa. Het bevat dezelfde massa als ongeveer 26 biljard zonnen (26 met 15 nullen). Deze cluster is zo groot dat een lichtsignaal 360 miljoen jaar nodig heeft om van het ene uiteinde naar het andere te reizen.
De resultaten kunnen wetenschappers helpen beter te begrijpen hoe deze enorme clusters van sterrenstelsels samenkomen. Uiteindelijk kan het ook helpen bij het beantwoorden van vragen over donkere materie en donkere energie.
Hoewel de rest van de clusters niet kan tippen aan de Einasto-supercluster, doen ze qua massa of omvang zeker niet onder voor de supercluster. Op basis van het gevonden monster kon het team onder leiding van astronomen van het Tartu Observatorium de gemiddelde massa en grootte van de cluster berekenen.
De onderzoekers stelden vast dat de typische massa van een supercluster in deze verzameling ongeveer 6 biljard zonsmassa's bedraagt, en dat de typische grootte van een supercluster ongeveer 200 miljoen lichtjaar in doorsnede is. Ter vergelijking: de gemiddelde cluster is ongeveer 2000 keer groter dan de Melkweg.
In termen van massa: als de zon de massa van een golfbal zou hebben, zou een van deze superclusters dezelfde massa hebben als de Mount Everest.
Door de eigenschappen van deze superclusters te bestuderen, ontdekte het team dat clusters van sterrenstelsels binnen de superclusters zwaarder zijn dan die buiten de superclusters. Dit suggereert dat sterrenstelsels in superclusters anders groeien en evolueren dan sterrenstelsels buiten dergelijke omgevingen.
Ondanks de enorme massa van superclusters zijn de individuele sterrenstelsels daarin echter minder dicht dan andere sterrenstelsels, omdat deze ongelooflijke massa in enorme volumes wordt verdeeld.
De dichtheid van superclusterstelsels is echter groot genoeg om een enorme zwaartekrachtsinvloed te hebben op de materie in de superclusters zelf. Dit omvat de inhoud van donkere materie, de meest mysterieuze vorm van materie in het universum omdat deze vrijwel onzichtbaar blijft voor het menselijk oog omdat deze geen interactie heeft met licht.
Verder onderzoek naar deze superclusters kan een van de meest urgente mysteries van het universum helpen oplossen: de aard van donkere energie.
Donkere energie is een conventionele naam voor de kracht die ervoor zorgt dat het heelal sneller uitdijt. Dit zorgt ervoor dat de sterrenstelsels in de loop van de tijd steeds sneller van ons en elkaar af bewegen.
Interessant genoeg merkte het team dat deze bevindingen deed echter op dat de sterrenstelsels in deze superclusters zich langzamer lijken te verspreiden dan verwacht. Wetenschappers geloven dat donkere energie uiteindelijk de aantrekkingskracht tussen sterrenstelsels in een supercluster kan overwinnen, dus het bestuderen van deze systemen zou kunnen helpen bij het beantwoorden van vragen over de verontrustende discrepanties die worden waargenomen in de uitdijingssnelheid van het universum.
Lees ook: