Astronomen hebben de vraag lange tijd niet kunnen beantwoorden: waar zijn alle overblijfselen van supernovasterren? Om dit mysterie op te lossen, bundelden wetenschappers de inspanningen van twee grote astronomische onderzoeksprogramma's: EMU (Evolutionaire kaart van het heelal) en PEGASUS.
Een supernova-restant is een uitdijende wolk van gas en stof en is de laatste fase in het leven van een ster nadat deze ontplofte als supernova. Maar het aantal supernova-restanten, dat astronomen al met behulp van radiotelescopen hebben gedetecteerd, is te klein, omdat de modellen vijf keer zoveel voorspellen. Dus waar zijn de anderen verstopt? Om deze vraag te beantwoorden, combineerden wetenschappers de waarnemingen van twee toonaangevende Australische radiotelescopen - de Radio Interferometer VRAAG (Australian Square Kilometre Array Pathfinder) en Parks-observatoria.
De nieuwe afbeelding toont dunne filamenten en cumuluswolken geassocieerd met waterstofgas die de ruimte tussen de sterren vullen. Astronomen hebben gebieden gezien waar zich nieuwe sterren vormen, evenals overblijfselen van supernovae. Alleen in dit fragment, dat ongeveer 1% van de hele Melkweg beslaat, was het mogelijk om meer dan 20 nieuwe mogelijke overblijfselen van supernovasterren te ontdekken, waarvan er eerder slechts 7 bekend waren.Deze ontdekkingen zijn gedaan door Canadese wetenschappers en geven aan dat wetenschappers zijn al dicht bij het verklaren van de ontbrekende residuen, omdat het combineren van de afbeeldingen meer gegevens opleverde.
Het EMU-programma is een ambitieus project dat wordt uitgevoerd door astronomen met behulp van de ASKAP-radiotelescoop en heeft tot doel de beste radio-atlas van het zuidelijk halfrond te maken. Als onderdeel van het project worden ongeveer 40 miljoen nieuwe verre sterrenstelsels en superzware zwarte gaten bestudeerd, wat zal helpen begrijpen hoe sterrenstelsels in de loop van de geschiedenis van het universum zijn veranderd. Eerder hadden EMU-gegevens al geholpen bij ontdekkingen. Dus wetenschappers toonden de zogenaamde "vreemde radiocirkels" (vreemde radiocirkels of ORC) en het interessante fenomeen van dansende geesten.
Voor elke telescoop hangt de resolutie van de afbeeldingen af van de grootte van het diafragma. Interferometers zoals ASKAP bootsen de opening van een veel grotere telescoop na. Dit zijn 36 relatief kleine schotels (elk 12 m in diameter) met een afstand tussen de verste schotels tot 6 km, maar in feite werkt ASKAP als een enkele telescoop met een schotel van 6 km breed. Dit geeft het een goede resolutie, maar dankzij het ontbreken van radiostraling op grote schaal. De ASKAP-afbeelding zelf ziet er een beetje vaag uit.
Om de ontbrekende informatie te herstellen, wendden astronomen zich tot het PEG-begeleidende projectASUS, dat wordt geleid door Ettore Caretti van het Nationaal Instituut voor Astrofysica van Italië. Het gebruikt de 64m telescoop van het Parkes Observatory (een van de grootste single-dish radiotelescopen ter wereld) om de hemel in kaart te brengen. Zelfs met zo'n grote schotel heeft Parks een beperkte resolutie. Dus wetenschappers combineerden informatie van beide radiotelescopen en vulden elk de hiaten van de ander in om het meest nauwkeurige beeld van dit deel van de Melkweg te geven.
Samenvoeging van EMU- en PEG-datasetsASUS maakte het mogelijk om meer van het verborgene te ontdekken, omdat de combinatie radiostraling op alle niveaus detecteert en helpt bij het vinden van de ontbrekende overblijfselen van supernovae. De komende jaren zullen astronomen blijkbaar een ongekend beeld hebben van bijna de hele Melkweg, zo'n honderd keer groter dan wat hierboven is weergegeven, maar met hetzelfde detailniveau. Wetenschappers verwachten dat er tot 1500 of meer nieuwe supernova-restanten kunnen zijn.
Ook interessant: