Wetenschappers ontvingen de eerste kleurenfoto's van de telescoop Euclid, waarop verschillende uithoeken van het universum zijn vastgelegd. ‘We hebben nog nooit zulke astronomische beelden gezien met zoveel details’, zeggen vertegenwoordigers van de Euclides-missie. "Ze zijn nog mooier en scherper dan we hadden verwacht, en vertonen veel voorheen onzichtbare kenmerken in bekende delen van het nabije heelal."
Eind juli werden de eerste ontvangen afbeeldingen testen, maar ze bereiken nauwelijks het eerste niveau van de mogelijkheden van deze telescoop. Terwijl de nieuwe afbeeldingen voorheen onzichtbare kenmerken vastleggen, zelfs in sommige goed bestudeerde ruimtevoorwerpen. Met Euclides hopen wetenschappers de mysteries van donkere materie en energie te ontrafelen door miljarden sterrenstelsels te bestuderen die tot 10 miljard lichtjaar verwijderd zijn van de aarde.
Het "verborgen sterrenstelsel" valt binnen het gezichtsveld van Euclides
Een van de eerste sterrenstelsels die Euclides zag, heette de "Verborgen Melkweg". Het bevindt zich op een afstand van ongeveer 11 miljoen lichtjaar van de aarde en heeft de toepasselijke naam omdat het zich achter de schijf van de Melkweg bevindt. Het is meestal verborgen door kosmisch gas, donker stof en heldere sterren, maar de telescoop gebruikte een nabij-infraroodinstrument om ernaar te kijken.
Het ‘verborgen sterrenstelsel’, of IC 342, is een spiraalstelsel dat lijkt op de Melkweg. Omdat ons eigen sterrenstelsel moeilijk te bestuderen is omdat we erin leven, moeten wetenschappers vertrouwen op studies van andere sterrenstelsels. Dus het bestuderen van IC 342 kan ons veel leren Melkweg - in het bijzonder kunnen nieuwe details die door de telescoop zijn ontdekt de geschiedenis van stervorming en -evolutie helpen traceren.
Een verstrooiing van sterren in het Barnardstelsel
NGC 6822 bevindt zich op slechts 1,6 miljoen lichtjaar van de aarde en lijkt meer op een aërosolspoor dan op een sterrenstelsel. Maar wetenschappers zijn er zeker van dat het Barnard Dwergstelsel de kiem is van een toekomstig, meer gestructureerd sterrenstelsel zoals het onze.
NGC 6822 is het eerste onregelmatige (dat wil zeggen asymmetrische) sterrenstelsel dat door Euclides is waargenomen. Hoewel het deel uitmaakt van dezelfde cluster van sterrenstelsels als de Melkweg, bevat NGC 6822 elementen van zware metalen die normaal niet voorkomen in jonge, zich nog vormende sterrenstelsels.
Nieuwe details van de Paardenkopnevel
De Paardenkopnevel is een grote donkere moleculaire wolk op een afstand van ongeveer 1500 lichtjaar Aarde in het sterrenbeeld Orion. Het heldere sterrenstelsel Sigma Orion, gelegen boven de Paardenkop, zendt ultraviolette straling uit in de sterrenkraamkamer, waardoor de wolken gaan gloeien. Volgens astronomen lijkt de kop zelf donker omdat de dichte waterstofwolken het achtergrondlicht blokkeren.
De wolken rond de nevel zijn al verdwenen, terwijl de Paardenkoppilaar over 5 miljoen jaar zal uiteenvallen. Met behulp van de mogelijkheden van de telescoop hopen wetenschappers veel vage, jonge en voorheen onzichtbare Jupiter-achtige planeten en jonge sterren in de regio te ontdekken.
Fonkelende sterren in NGC 6397
Op deze foto is de sterrenhoop NGC 6397 te zien. Dit zijn duizenden sterren die gebonden zijn door de zwaartekracht en ronddraaien in de schijf van de Melkweg op een afstand van ongeveer 7800 lichtjaar van de aarde. Astronomen zijn vooral geïnteresseerd in zwakke sterren aan de rand van de sterrenhoop, die nauwelijks verlicht zijn tegen een drukke achtergrond.
Gebruik makend van telescoop Wetenschappers zullen hier zoeken naar een spoor van sterren dat zich vanuit het object naar buiten uitstrekt door zwaartekrachtinteractie met andere sterrenstelsels buiten de cluster. Als ze dergelijke ‘staarten’ in NGC 6397 vinden, kunnen ze berekenen hoe de cluster rond onze Melkweg roteert, wat vervolgens de verspreiding en het gedrag van halo’s van donkere materie in de Melkweg zou kunnen onthullen.
Oude en nieuwe sterrenstelsels in de Perseus Cluster
Deze foto toont meer dan 1000 sterrenstelsels die schijnen in het sterrenbeeld Perseus, dat zich op een afstand van ongeveer 240 miljoen lichtjaar van de aarde bevindt. Deze cluster bevat duizenden sterrenstelsels en wordt beschouwd als een van de meest massieve structuren in het universum. De grote sterrenstelsels van deze cluster zijn te zien aan hun geelwitte halo's, en duizenden sterren vallen opvallend op.
Van veraf kan de activiteit van 100 andere sterrenstelsels worden gezien als talloze witte, gele en rode lichtvlekken. Slechts enkele zijn zo ver weg dat hun licht 10 miljard jaar heeft gereisd om de detectoren van de telescoop te bereiken. Astronomen zijn vooral geïnteresseerd in het vinden van meer van zulke kleine, zeer zwakke sterrenstelsels. Wetenschappers zijn er zeker van dat het universum veel meer van deze kleine objecten moet bevatten dan ze hebben gevonden. "Met de hulp van Euclides zullen we ze kunnen zien, als ze echt in zo'n groot aantal voorkomen als werd aangenomen", voegen de wetenschappers eraan toe.
Lees ook:
Het is prachtig!
Ik zat zelfs een beetje vast))
Ik dacht erover om iets op de achtergrond van mijn telefoon te zetten