NASA's Institute for Advanced Concepts (Institute for Advanced Concepts) staat bekend om het ondersteunen van ongebruikelijke ideeën over astronomie en ruimteverkenning. Sinds de oprichting in 2011 heeft het instituut veel projecten ondersteund binnen zijn driefasenprogramma.
Tot op heden hebben echter slechts drie projecten financiering ontvangen in het kader van de derde fase. Een van hen heeft zojuist een technisch artikel gepubliceerd waarin een missie wordt beschreven om een telescoop te bouwen die biosignaturen op nabije exoplaneten effectief kan observeren met behulp van de zwaartekrachtlens van onze eigen zon. Een onderscheidend kenmerk van fase III is de financiering van $ 2 miljoen, die in dit geval naar JPL ging. Het team werkte samen met The Aerospace Corporation om dit nieuwste witboek voor te bereiden, waarin het missieconcept wordt beschreven en wordt aangegeven welke technologieën al bestaan en die verder moeten worden ontwikkeld.
In plaats van een groot schip te lanceren dat er lang over zou doen om ergens te komen, zou de voorgestelde missie verschillende kleine qubit-satellieten lanceren die vervolgens zichzelf zouden assembleren tot één op een 25-jarige reis naar het punt van de zonne-zwaartekrachtlens (SGL) .
Dit "punt" is eigenlijk een rechte lijn tussen de ster waar de exoplaneet om draait en ergens tussen 550-1000 AU (astronomische eenheden) aan de andere kant van de zon. Dat is een enorme afstand, veel groter dan de miezerige 156 AU die de Voyager 1 in 44 jaar heeft afgelegd. Hoe kan een ruimtevaartuig drie keer de afstand afleggen terwijl het bijna de helft van de tijd besteedt? Het is simpel - hij zal (bijna) in de zon duiken.
Het gebruik van zwaartekrachtvoeding van de zon is een beproefde methode. Het snelste ooit door mensen gemaakte object, de Parker Solar Probe, gebruikte precies zo'n methode. Accelereren naar 25 AU per jaar - de verwachte snelheid waarmee deze missie moet reizen - is echter niet zo eenvoudig. En het is nog moeilijker voor een hele vloot sondes dan voor één.
Het eerste probleem is materiaal - zonnezeilen, die de voorkeursmethode zijn voor voortstuwing, presteren niet erg goed onder invloed van de intensiteit van de zon, die nodig zou zijn voor een zwaartekrachtkatapult. Daarnaast moet de elektronica van het systeem veel stralingsbestendiger zijn dan de bestaande. Beide bekende problemen hebben echter mogelijke oplossingen die actief worden onderzocht.
Een ander schijnbaar voor de hand liggend probleem is hoe de passage van verschillende satellieten door zo'n slopende zwaartekrachtmanoeuvre te coördineren en ze tegelijkertijd te verbinden om een compleet ruimtevaartuig te vormen. Maar volgens de auteurs van het artikel zal er in de 25-jarige reis naar het observatiepunt meer dan genoeg tijd zijn voor de actieve integratie van individuele cubesats in een enkele entiteit. Het resultaat van zo'n eenheid zou het beste beeld kunnen zijn van een exoplaneet, die de mensheid hoogstwaarschijnlijk niet zal krijgen tot een volwaardige interstellaire missie.
De vraag welke exoplaneet de beste kandidaat is, zal het onderwerp zijn van verhit debat als de missie verder gaat, aangezien tot nu toe meer dan 50 exoplaneten zijn ontdekt in bewoonbare zones. Maar dit is natuurlijk geen garantie.
De missie heeft geen financiering ontvangen, noch enige indicatie dat deze in de nabije toekomst zal worden ondernomen. Daarnaast moeten er veel technologieën worden ontwikkeld voordat een dergelijke missie haalbaar wordt. Maar zo beginnen missies als deze altijd, en deze heeft het meeste potentieel dan de meeste. Met een beetje geluk zullen we ergens in de komende decennia een duidelijk beeld krijgen van een potentieel bewoonbare exoplaneet. Het team achter deze studie verdient lof voor het leggen van de basis voor een dergelijk idee.
U kunt Oekraïne helpen vechten tegen de Russische indringers. De beste manier om dit te doen is door geld te doneren aan de strijdkrachten van Oekraïne via Red het leven of via de officiële pagina NBU.
Lees ook: